Δεν θα μάθουμε ποτέ το τι θα έλεγαν σήμερα ο θυμόσοφος Χαρίλαος Φλωράκης, ο δωρικά ολιγόλογος Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο πληθωρικός Ανδρέας Παπανδρέου για το «φαινόμενο Κασσελάκη», για την πολιτική των tik tok και των «μεσημεριανάδικων», για την απουσία της νεολαίας από τον ενεργό πολιτικό βίο ενώ στα χρόνια τους οι πολιτικές νεολαίες έδινα βροντερό παρών.

Ίσως και δεν έχει και τόση σημασία καθώς την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, της μετά-πολιτικής και των νέων γεωπολιτικών ισορροπιών, μόνο οι ιστορικοί και ελάχιστοι νοσταλγοί θυμούνται την μέγιστη πολιτική παρακαταθήκη του Ντ Εσταίν, του Μιτεράν, του Μπραντ, του Μπερλιγκουέρ και των αντίστοιχων πολιτικών προσωπικοτήτων στη χώρα μας. Δυστυχώς , λέμε εμείς.

Η Μεταπολίτευση είτε τελείωσε, είτε ακόμα απαντέχει, πάντα θα αντιμετωπίζεται «εν θερμώ» καθώς αυτή έδωσε σχήμα και μορφή στην σύγχρονη μεταπολεμική Ελλάδα.

Φέτος έρχεται πάλι στο επίκεντρο συζητήσεων και διαφωνιών. Οι δημοκρατικές ελευθερίες αλλά και ο λαϊκισμός, οι μεταρρυθμίσεις αλλά και το πελατειακό κράτος, η κατάργηση ανισοτήτων και διακρίσεων αλλά και η διαφθορά και κυρίως ο καταλογισμός των ιστορικών ευθυνών σε πρόσωπα και κόμματα που δέσποσαν τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι η φετινή «ατζέντα».

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βάζοντας τη χώρα στην ΕΟΚ, χειριζόμενος με σύνεση αλλά και τόλμη τη μετάβαση στη δημοκρατία και έχοντας πιστωθεί με θετικό πρόσημο το δημοψήφισμα του 1974, υπενθυμίζει με το παράδειγμά του την σημασία της Μεταπολίτευσης την οποία όλη τη φετινή χρόνια με πολλές επιστημονικές, πολιτικές και ιστορικές εκδηλώσεις θα «ξαναζήσουμε» με την αφορμή τη συμπλήρωση μισού αιώνα από την πτώση της χούντας το 1974.

Την ώρα των απολογισμών βλέπουμε από τις έρευνες ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου (με 64%) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (με 63%) να αναδεικνύονται ως οι πολιτικοί με τη θετικότερη επίδραση στην πορεία της χώρας.

Με μικρότερα ποσοστά αλλά σίγουρα σε σημαντική θέση για την δική τους συνεισφορά, θα βρούμε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Κώστα Σημίτη.

Το ΠΑΣΟΚ για τις νέες γενιές και κυρίως γι αυτές κι αυτούς που γεννήθηκαν μετά το έτος 2000, είναι άπαξ και δια παντός συνδεδεμένο με τα «ωραία» και «ανέμελα» χρόνια που που έζησαν οι γονείς τους τα χρόνια των δεκαετιών του 1980 και του 1990.

Για τους πολιτικούς αναλυτές όμως είναι το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου που στήριξε ως κυβέρνηση όσο κανένα άλλο την είσοδο των μη δεξιών και των ηττημένων του Εμφυλίου , με ίδιους όρους, στην κοινωνική και οικονομική ζωή αλλά και εδραίωσε μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονιστικούς θεσμούς.Αφετέρου όμως εφτιαξε ένα θηριώδες κομματικό κράτος με την έκκρηξη των διορισμών.

Τι ήταν αντίστοιχα ο Αλέξης Τσίπρας για τον μύθο της Μεταπολίτευσης;

Σίγουρα μια «απότομη προσγείωση». Επίσης μια εύκολη λύση για διοχέτευση του θυμού και της απογοήτευσης που ένοιωθε μέγα τμήμα του ελληνικού λαού λόγω της ραγδαίας και ανεξέλεγκτης πτώσης των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου του. Σίγουρα ο εμπνευστής του ελάχιστα δημοφιλούς σήμερα δημοψηφίσματος του 2015

Ο τότε νεαρός ηγέτης κατέληξε ενσαρκωτής της σχεδόν μεταφυσικής προσδοκίας για λύση όλων των προβλημάτων και κυρίως αυτών που έφερε η κρίση του 2009 , από την «πρώτη φορά Αριστερή κυβέρνηση.ήρθε στα πράγματα για δυο κυρίως λόγους:

Έδινε την ελπίδα πως τα «ωραία χρόνια» είναι εφικτό να επανέλθουν και πως μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συγκρουστεί και να βάλει μυαλό στην Μέρκελ, τον Σόϊμπλε και τους «τροϊκανούς», χτυπώντας τα …νταούλια για να χορεύουν «οι αγορές».

Το «τέλος της Μεταπολίτευσης» δεν έρχεται εύκολα . Ούτε επειδή φέτος έχουμε την εξόχως συμβολική και «στρόγγυλη» επέτειο μισού αιώνα . Ούτε επειδή ο πολύπλοκος σημερινός κόσμος αλλά και η απουσία του κλασικού διπολισμού στην εγχώρια πολιτική σκηνή δημιουργούν ένα νέο τοπίο πολύ διαφορετικό από τις μεταπολιτευτικές «σταθερές».

Η πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική κληρονομιά της Μεταπολίτευσης είναι που δεν επιτρέπει σε κανέναν να την βάλει στο μουσείο.