ΑΠΟΨΕΙΣ

Είναι έκδηλη η ανησυχία, με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις των τελευταίων ημερών, οτι οδηγούμαστε σε μια ιδιαίτερα πολωμένη προεκλογική περίοδο. Αυτό είναι μάλλον το λιγότερο κακό στη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Πολωμένες αντιπαραθέσεις έχει ζήσει πολλές η χώρα στο παρελθόν, μερικές πολύ χειρότερες απ’ αυτό που βιώνουμε τώρα. Η ουσία των προγραμμάτων των κομμάτων είναι αυτή που πρέπει να ανησυχεί περισσότερο τον πολίτη.

Καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε επιδόματα, προστασία του μισθού, μη μείωση των συντάξεων από τη μια και φοροαπαλλαγών με ενίσχυση των επιχειρήσεων από την άλλη. Αυτό είναι, αλήθεια, το ζητούμενο σε μια χώρα που μόλις βγάζει κεφάλι από μια κρίση που της στοίχισε την ανεξαρτησία της, διέρρηξε τον κοινωνικό ιστό και αποκάλυψε μια σαθρή οικονομία και ένα άκρως αναποτελεσματικό κράτος;

Εστω, λοιπόν, οτι είχαμε το μαγικό ραβδί και μπορούσαμε να έχουμε ταυτόχρονα προστασία των μισθών και των εργασιακών σχέσεων, επιδόματα σε έχοντες ανάγκη, λιγότερους φόρους και περισσότερες επιχειρήσεις, για να μειώνεται και η ανεργία. Ας προσθέσουμε και αιτήματα μικρότερων κομμάτων, ας λύσουμε και το σκοπιανό χωρίς να υπάρχει σε γειτονική χώρα ο όρος Μακεδονία. 

Θα βοηθούνταν πολλοί πολίτες που υπέφεραν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά ποιο θα ήταν το μέλλον της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο; Τα περισσότερα από τα προηγούμενα τα είχαμε, να θυμίσω, μέχρι πριν από μια 10ετία και πέσαμε με τα μούτρα στην κρίση. Μάλλον δεν βάζουμε μυαλό.

Απουσιάζει παντελώς το όραμα από την πολιτική αντιπαράθεση, από το δημόσιο λόγο γενικά. Βλέπουμε χώρες γύρω μας, άλλες να αναζητούν κυρίαρχο ρόλο στον κόσμο, άλλες να διαγκωνίζονται για την κυριαρχία στην Ευρώπη, άλλες να φεύγουν από την Ευρώπη, για να ζήσουν την αυτονομία τους και εκείνες που ξεπέρασαν κρίσεις ανάλογες με τη δική μας να ανασυνθέτουν την οικονομία τους και να τρέχουν να ανέβουν ένα σκαλοπάτι παραπάνω στην παγκόσμια κατάταξη, εκμεταλλευόμενες τα όποια πλεονεκτήματά τους.

Εμείς παρακολουθούμε τις εξελίξεις σαν το φτωχό συγγενή, που θέλει μόνο να αρπάξει ένα μικρό κομμάτι της ευδαιμονίας των άλλων. Όταν έπεφταν τα μνημόνια σαν βροχή, υπήρχαν και κάποιες δειλές φωνές που μιλούσαν για ευκαιρία που παρουσιάζεται να αλλάξουμε κι εμείς εντελώς τις βάσεις της οικονομίας μας, να δομήσουμε κράτος ευέλικτο που να συμβάλλει σε ταχύτερη ανάπτυξη, να βοηθά τον πολίτη. Σίγησαν οι φωνές. Φαίνεται πως η κρίση γονάτισε την οικονομία μας, γονάτισε μαζί το σθένος μας και τις ελπίδες μας. Κι αν λάβουμε υπ’ όψιν οτι, στο βάθος της προεκλογικής περιόδου, η αντιπαράθεση θα κυριαρχείται από το σκοπιανό, οι φωνές δεν θα ξανακουστούν μέχρι την κάλπη.