Ας πούμε λοιπόν ότι συμφωνήσαμε όλοι να μην έρχεται κανένας πολιτικός στην έκθεση.

Αλλά όταν λέμε κανένας, εννοούμε κανένας.

Δηλαδή δεν γίνεται να έλθει ο Λεβέντης και να μην έλθει ο Τσίπρας.

Αλλά αν είναι να μην έλθει να μιλήσει ο πρωθυπουργός, δεν θα έλθει και ο επιχειρηματίας που ψάχνει μία ευκαιρία να μιλήσει με τον Υφυπουργό Αλιείας και τον Γενικό Γραμματέα Καταναλωτή συγχρόνως. Θα τους ψάξει αλλού.

Το πρόβλημα δεν είναι η σύζευξη μιας Έκθεσης με την έλευση των πρωθυπουργών.

Εκθέσεις γίνονται και στη Λαμία και στην Κομοτηνή, αλλά εκεί δεν γίνονται διαδηλώσεις.

Το πρόβλημα είναι η δημοσιότητα της Έκθεσης της Θεσσαλονίκης, με την οποία παίζουν τζούντο αυτοί που θέλουν να κάνουν αντιπολίτευση. (Όπως είναι γνωστό στο τζούντο οι αντιμαχόμενοι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τη δύναμη του αντιπάλου τους.)

Όλοι αυτοί που ανησυχούν για τα παρελκόμενα της Έκθεσης και τις δραματικές επιπτώσεις της στην καθημερινότητα των κατοίκων της Θεσσαλονίκης από τις διαδηλώσεις, δεν έχουν παρά να κάνουν έκκληση στους διαδηλωτές να μην διαδηλώσουν. Δηλαδή να αφήσουν τον πρωθυπουργό να πει ό,τι είναι να πει, χωρίς αντίλογο με φασαρία.

Αλλά αυτό έχει ένα πολιτικό κόστος και ουδείς τολμά να το πει.

Όπως επίσης και κανείς δεν τολμά να ζητήσει να εφαρμοστεί αυτό που γίνεται όταν επισκέπτονται την Αθήνα ξένοι ηγέτες και απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις περισσοτέρων των τριών ατόμων σε ακτίνα χιλιομέτρων.

Αν εφαρμοστεί αυτό οι διαδηλωτές θα μπορούν να εκφράσουν τα αντικυβερνητικά τους αισθήματα στο Μέγαρο Μουσικής, στον Εύοσμο ή στην Περαία για να δουν και την θαλάσσια αστική συγκοινωνία της πόλης.

Χωρίς πρωθυπουργό, δεν θα είχαμε καμία φασαρία.

Ούτε όμως και δημοσιότητα, ούτε και γεγονός!