Η ωριμότητα του Ματέο Γκαρόνε  αποδεικνύεται ότι με τον Dogman (βραβείο ηθοποιίας  στο φεστιβάλ Καννών) διαχειρίζεται ένα θέμα,  φαινομενικά απλό, αλλά τελικά ιδιαίτερα σύνθετο ,σε ότι αφορά  στην πολυδιάστατη οπτική του. Απο τον νεορεαλισμό στον υπερρεαλισμό  ,με μετάλλαξη από  τον Παζολίνι  στον Ζακ Οντιάρ και από  τον Σαμπρόλ στον Πολάνσκι η πορεία του μικροσκοπικού ασήμαντου ήρωα (Μαρτσέλο Φόντε) είναι η συνισταμένη του ασύμμετρου ,η αποθέωση  του ντεκαλάζ. Κι αν παραποιήσω  το υπέροχο ελληνικό ποίημα «Εδώ μέσα κείται ο άνθρωπος που ήθελε να είναι καλά με όλους .΄Αρα εδώ μέσα υπάρχει το ΤΙΠΟΤΑ»η σκιαγράφηση ενός τίποτα  απαιτεί βραδυφλεγείς ρυθμούς, ημιτονοειδή αφήγηση, αξιοποίηση  των «νεκρών» χρόνων.

Αυτό είναι  ένα φίλμ στα χνάρια των Ζαν Ρενουάρ και Φρίτς Λάνγκ,μια και  όλη η δομή  του είναι γαντζωμένη  στην χρονικότητα , στην έλλειψη ,στο ρήγμα ,στην ασυνέχεια .

Τόσο μοντέρνο σινεμά , τόσο βασισμένο στους ένδοξους προγόνους  του Γκαρόνε, τόσο πιεστικό  και πειστικό ,όσο το καθαρόαιμο «βρώμικο» αμερικανικό νουάρ.

Κάθε  λεπτό και το σχοινί σφίγγεται στον λαιμό του ήρωα, κάθε στιγμή και ο θεατής  βιώνει  και την δική του ασφυξία. Κάθε φάση και το  α-σήμαντο (μας )πλημμυρίζει  με απόγνωση τους θεατές.

Το α-σύμμετρο είναι δίπλα μας για να θυμίσει κρυμμένες ανεπάρκειες. Κι όταν επιχειρήσεις να διασπάσεις  τον κλοιό της βλακώδους  παθητικότητας, το άγνωστο σε οδηγεί στην λάθος κίνηση.

Πιο υπαρξιακή ταινία δεν γίνεται ,πιο αδιέξοδη δεν υπάρχει ,πιο περιφρονητική  για τους ομοίους του ήρωα δεν κατεγράφη. Ο Ματέο Γκαρόνε προειδοποιεί: Πάρα πολλοί  δεν έχουν λόγο να υπάρχουν .Θεία ύβρις ,ρατσισμός, τόλμη, προσβολή, εν πάσει περιπτώσει , η μέγιστη αλήθεια της ζωής.

Υ.Γ Δείτε

1.Κοίτα τους άνδρες όταν πέφτουν του Ζάκ  Οντιάρ

2.Η σκύλα του Φρίτς Λάνγκ

3.Το ανθρώπινο κτήνος του Ζάν Ρενουάρ

4. Η νύχτα  των δολοφόνων του Ρομάν Πολάνσκι

5.Η γυναίκα της διαφθοράς του Τζών Μπράμ

6.Πάνω στα χείλη μου του Ζακ Οντιάνρ

7.Τα λύτρα του πόνου του Κέρτις Μπέρνχαρντ