Νίκος Αγγελής Άνθης

Το Drama Club, ο αγγλόφωνος θεατρικός όμιλος του Αμερικανικού Κολλεγίου Ανατόλια ανεβάζει φέτος το μιούζικαλ «Women on the verge of a nervous breakdown» (Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης) στις 22, 23, 24 Φεβρουαρίου και 1, 2, 3 Μαρτίου στις 9μμ στο θέατρο Raphael Hall του κολεγίου. Το μιούζικαλ του Ντέιβιντ Γιάζμπεκ και Τζέφρι Λέιν βασίζεται στην πασίγνωστη ομώνυμη καλτ ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Η γλυκόπικρη φάρσα που ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και αποτέλεσε την πρώτη διεθνή επιτυχία του Αλμοδόβαρ, ενώ το μιούζικαλ πρωτοανέβηκε το 2010 στο Μπρόντγουέϊ και απέσπασε τρεις υποψηφιότητες για βραβεία Τόνυ.  

Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης ο σύμβουλος - καθηγητής και σκηνοθέτης της Άγγελος Κλωνάρης μιλά στο makthes.gr για το πώς οδηγήθηκε στο ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου, ποιες δυσκολίες αντιμετώπισε, αλλά και γενικότερα αναλύει τις απόψεις του γύρω από θέματα που θίγονται μέσα από την παράσταση, όπως για παράδειγμα ο γυναικείος αυτοσεβασμός κ.α.    

Στην παράσταση συμμετέχουν 29 ηθοποιοί και εξαμελής μπάντα που παίζει ζωντανά τα λάτιν ροκ τραγούδια του έργου. Τη μουσική διδασκαλία υπογράφει ο Αντώνης Βασιλειάδης, τα σκηνικά και κοστούμια η Χριστίνα Δουρίς και τις χορογραφίες η Ιωάννα Μήτσικα.

Πώς καταλήξατε στο ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου; Με ποια κριτήρια το επιλέξατε;

Οι «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» είναι μια αγαπημένη κωμωδία των 80’s, και αποτελεί ουσιαστικά την πρώτη διεθνή επιτυχία του σπουδαίου σκηνοθέτη του ισπανικού σινεμά, Πέδρο Αλμοδόβαρ. Το έργο διασκευάστηκε σε μιούζικαλ από τους Αμερικάνους Ντέιβιντ Γιάζμπεκ και Τζέφρυ Λέιν το 2010 και παίχτηκε στο Μπρόντγουεϊ, μετά στο Λονδίνο, αλλά και στην Ελλάδα. Η μουσική του που είχε πολλούς λάτιν και ροκ εντ ρολ ήχους με ενθουσίασε, αλλά ταυτόχρονα ένας ακόμη λόγος, που καταλήξαμε στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι ο Αλμοδόβαρ «κεντάει» στο σενάριο, καταφέρνοντας αριστοτεχνικά να συνδυάσει τη φάρσα με δυνατούς δραματικούς τόνους.

Ποια ήταν η σκηνοθετική σας προσέγγιση;

Πολύ γρήγορος ρυθμός, πολλή ένταση, πολύ πάθος και ισπανικό ταμπεραμέντο, ενίοτε και λίγη βία. Γενικά μέσω της συγκεκριμένης σκηνοθετικής προσέγγισης προσπαθούμε να περάσουμε στον κόσμο το μήνυμα, ότι οι πρωταγωνίστριες του έργου, σε αυτές τις 48 ώρες της ζωή τους φτάνουν στα άκρα, τόσο συναισθηματικά, όσο και ψυχολογικά.

Υπήρξαν πιθανές δυσκολίες κατά την προετοιμασία της συγκεκριμένης παράστασης; Και αν ναι, πως τις αντιμετωπίσατε;

Το έργο είναι ένα μιούζικαλ με ενήλικο θέμα, αλλά στην περίπτωσή μας παίζεται σε σχολείο από ανήλικους ηθοποιούς. Βασική δυσκολία λοιπόν, ήταν να βάλω τα παιδιά στον τρόπο σκέψης και να τους δώσω να καταλάβουν την πίεση και τους προβληματισμούς χαρακτήρων μεγαλυτέρων ηλικιακά από αυτούς. Κατά τα άλλα, πρόκειται για ένα δύσκολο τεχνικά έργο με 15 αλλαγές σκηνικών, δεδομένου ότι βασίζεται σε κινηματογραφική ταινία. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι είναι μιούζικαλ με ζωντανή μουσική και τραγούδια που πρέπει να παιχθούν και να τραγουδηθούν σωστά.

Η ταινία πάνω στην οποία βασίζεται η παράστασή σας, όταν βγήκε στις αίθουσες, αποτέλεσε έναν ύμνο στη γυναίκα και στην ανακάλυψη και διεκδίκηση του αυτοσεβασμού της απέναντι στον άνδρα. Θεωρείτε, ότι συγκριτικά με τότε ( 1988), τα πράγματα έχουν προοδεύσει στον συγκεκριμένο τομέα;

Σίγουρα, ειδικά αν σκεφτούμε και το πλαίσιο εκείνης της εποχής, καθώς η Ισπανία μόλις είχε βγει από τη δικτατορία του Φράνκο και οι γυναίκες σιγά σιγά καταλάβαιναν ότι δε χρειάζεται να είναι τόσο εξαρτημένες από έναν άνδρα στη ζωή τους. Γενικά πάντως θεωρώ ότι το έργο μπορεί να ερμηνευθεί πιο ανοιχτά, σαν αλληγορία. Είναι ένα έργο για το πώς όταν κυνηγάς ένα άπιαστο όνειρο, κάποια στιγμή πρέπει να το εγκαταλείψεις και να βάλεις απλώς άλλους στόχους στη ζωή σου, αλλιώς θα τρελαθείς. Άλλωστε, είναι σημάδι συναισθηματικής ωριμότητας το να μη γινόμαστε εμμονικοί.

Πιστεύετε, ότι είναι σημαντικό τα σύγχρονα παιδιά να έρχονται σε επαφή με την τέχνη του θεάτρου και συγκεκριμένα με το είδος του μιούζικαλ; Αν ναι, γιατί;

Η έκθεση στο κοινό είναι εξαιρετικά σημαντική εμπειρία για έναν έφηβο, τον κάνει να αποκτήσει θάρρος, να δουλέψει με τον εαυτό του και να ξεπεράσει τους φόβους του. Σκεφτείτε ότι αυτά τα παιδιά παίζουν στα αγγλικά, και παράλληλα χορεύουν και τραγουδάνε. Εκπαιδεύονται δηλαδή σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα και έτσι μαθαίνουν φυσικά να λειτουργούν σαν ομάδα. Επίσης, προφανώς και είναι μια πολύτιμη εμπειρία, και μόνο για το λόγο, ότι τα κάνει να ξεφύγουν για κάποιες ώρες την εβδομάδα από τις σχολικές τους υποχρεώσεις με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο.

Η ομάδα

Ο αγγλόφωνος θεατρικός όμιλος του Κολλεγίου Ανατόλια ανεβάζει μιούζικαλ τα τελευταία 42 χρόνια κι έχει αποτελέσει φυτώριο πολλών γνωστών ηθοποιών. Μεταξύ των έργων που έχει ανεβάσει τα τελευταία χρόνια είναι το «Μαγαζάκι του Τρόμου», «Σικάγο», «Μάμμα Μία», «Γκριζ», «Σπάμαλοτ» κ.α.