ΑΠΟΨΕΙΣ

Θα θυμάστε ίσως το σάλο που είχε προ τριετίας ξεσπάσει με έναν ονόματι Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλο. Ο εν λόγω Ιάσων, στα τέλη του 2015 είχε εκλεγεί ομόφωνα γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τον Ιανουάριο του 2016 αποκαλύφθηκε ότι είχε σπεύσει να διορίσει στο δημόσιο τον αδελφό και τη μητέρα του, τη δε νεαρή φίλη του στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Υγείας. Αποκαλυπτικότατη ήταν η εν τη αφελεία απάντησή του στις κατηγορίες που του απηύθυναν τότε. 

Αντί να υπερασπισθεί τα τυχόν αντικειμενικά κριτήρια, με τα οποία και είχαν βολευτεί από την «πρώτη φορά αριστερά» τα προσφιλή του πρόσωπα, δημοσιοποίησε «αγιογραφίες» από το οικογενειακό του εικονοστάσι. Και τι δεν είπε. Για την «περήφανη επονίτισσα» γιαγιά του, τον «δικαστή του ΕΑΜ» προπάππου του, τον «αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού» παππού του, τον «δολοφονημένο από τους φασίστες» θείο του, τον αδελφό του, πρωτοστάτη στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ. 

Φαίνεται πως αυτή είναι ακριβώς η νοοτροπία της «πρώτης φορά αριστερά», αν κρίνουμε και από άλλα βιογραφικά «αριστερών» που βολεύτηκαν σε θέσεις του δημοσίου και τελευταία από το… σύγγραμμα της νέας υπουργού Μακεδονίας - Θράκης, όπως ακριβώς το έδωσε στη δημοσιότητα.

Αναφέρει υπερήφανα η κυρία Ελευθερία Χατζηγεωργίου ότι «στον ελεύθερο χρόνο της σκέφτεται και δρα μαζί με άλλους, για να αλλάξουν τον κόσμο ολόκληρο» και «περπάτησε στην Πράγα, στη Γένοβα και σε άλλους κινηματικούς σταθμούς ανά την υφήλιο». Όχι για το ότι με καμάρι δημοσιοποίησε φωτογραφία, κρατώντας την ομπρέλα του Αλέξη Τσίπρα, δεν το ανέφερε στο βιογραφικό. Κάτι είναι κι αυτό.

Ναι, θα βρεθούν κάποιοι να πουν πως και οι προηγούμενοι βόλευαν ημετέρους, επειδή ήταν της «κλαδικής» ή ο μπαμπάς τους αφισοκολλητής. 

Ναι, συνέβαιναν κι αυτά. Η διαφορά όμως είναι ότι -με την πάροδο των δεκαετιών- το «παλιό πολιτικό κατεστημένο» νοιαζόταν πλέον να κρατά τουλάχιστον τα προσχήματα και δεν θεωρούσε τους κοινωνικούς και αντιστασιακούς αγώνες προτέρημα για διορισμό. Και επιπλέον από τη θέσπιση του ΑΣΕΠ είχε επικρατήσει ένα αδιάβλητο κατά το δυνατόν σύστημα προσλήψεων.

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πίστεψε πως είχε έρθει στα πράγματα με αποστολή να τακτοποιήσει τα στελέχη του. Να δικαιώσει παιδιά, αλλά και εγγόνια και δισέγγονα των αντιστασιακών της δεκαετίας του 1940, «νομιμοποιώντας» μία από τις πιο εμβληματικές φράσεις της ύστερης Μεταπολίτευσης: «Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό!», που είχε εκστομίσει ο Γιώργος Βουλγαράκης, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τη φοροαποφυγή μέσω υπεράκτιας εταιρείας που διατηρούσε, ενώ ήταν υπουργός. Αλλά φαίνεται πως η ηθική σήμερα, στις ημέρες της πρώτης φορά αριστερά αποτελεί μέτρο εντελώς υποκειμενικό, ακατάλληλο για γενικό κριτήριο, αν κρίνουμε και από την υπόθεση «δάνειο Πολάκη» και τα όσα ακολούθησαν.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ στις 24 Φεβρουαρίου 2019