Ένας από τους λόγους για τους οποίους είμαι αντίθετος στη διεύρυνση στο άμεσο μέλλον της Ε.Ε. προς τα Δυτικά Βαλκάνια και ειδικά προς την ΠΓΔΜ είναι ότι θεωρώ πιθανότερο, στις σημερινές συνθήκες, να βαλκανοποιηθεί η Ε.Ε. απ’ ό,τι να εξευρωπαϊστούν τα Δυτικά Βαλκάνια. Η επιχειρηματολογία μου ενισχύεται από όσα απίθανα συμβαίνουν σε Αθήνα και Σκόπια γύρω από τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ.

Πρώτον, η υπερχρεωμένη ΔΕΗ εξαγόρασε έναντι 5 εκατ. ευρώ μία ζημιογόνο και υπερχρεωμένη εταιρεία του αντιπροέδρου και στενού φίλου του Ζάεφ, Κότσο Αγκιούσεφ. Τα χρήματα κατατέθηκαν σε προσωπικό του λογαριασμό, χωρίς κανείς να δώσει εξηγήσεις για την αξιοπερίεργη «επένδυση» που μυρίζει παραγωγή πολιτικού χρήματος.

Δεύτερον, ο Ζάεφ, αντιμέτωπος με σοβαρές πολιτικές δυσκολίες, σκέφτεται να ενεργοποιήσει τη μέθοδο της «βαλίτσας», για να εξασφαλίσει τη συνταγματική πλειοψηφία 2/3, που θα του επιτρέψει να εφαρμόσει τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ.

Οι μεθοδεύσεις του, όπως είναι λογικό, προκαλούν έντονες αντιδράσεις και δημιουργούν δυναμική αποσταθεροποίησης ενώ, θεωρητικά, η αρνητική για τα εθνικά μας συμφέροντα συμφωνία αποσκοπεί στη σταθεροποίηση της ΠΓΔΜ.

Τρίτον, η Αθήνα έχει εμπλακεί σε έναν πόλεμο μυστικών υπηρεσιών. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις των «Times» της Νέας Υόρκης, ο Ιβάν Σαββίδης, μέχρι πριν από μερικούς μήνες πολύ κοντά στο Μαξίμου, αντιμετωπίζεται από τις αμερικανικές και ελληνικές αρχές σαν πράκτορας της Ρωσίας, με πλήρη περιφρόνηση για τα δικαιώματα που πρέπει να έχει ως έλληνας πολίτης.

Αυτή είναι η πρόγευση όσων πρόκειται να συμβούν μέσα από τη συνεργασία Τσίπρα - Ζάεφ σε βάρος των καλώς εννοούμενων εθνικών συμφερόντων μας. Οι υποστηρικτές της συμφωνίας Τσίπρα - Ζάεφ επισημαίνουν το έντονο ενδιαφέρον της Ε.Ε., κυβερνήσεων ισχυρών κρατών μελών, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για γρήγορη λύση στο «μακεδονικό».

Έτσι είναι τα πράγματα, μόνο που αυτό το έντονο ενδιαφέρον συνήθως οδηγεί στην παγερή αδιαφορία όταν οι εξελίξεις γίνονται δύσκολες και επικίνδυνες από πολιτική άποψη. Μία ματιά στο πώς άλλαξε η ευρωπαϊκή πολιτική σε ζητήματα όπως της Ουκρανίας, της Λιβύης, της Συρίας ή του Ιράκ, μας επιβάλλει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στο χειρισμό εθνικών θεμάτων.

Βέβαια είναι άλλες οι διαστάσεις των προβλημάτων στις χώρες που ανέφερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατέβουμε τον βαλκανικό πολιτικό υπόνομο στο όνομα μιας στρατηγικής, που μπορεί να εγκαταλειφθεί με την ίδια άνεση που προβάλλεται σήμερα.