Το όραμα και η εξασφάλιση για το μέλλον οδήγησαν τον Βαλάντη Μπάκα να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη και να ξεκινήσει μία προσωπική προσπάθεια στην Ολλανδία. Η Ουτρέχτη εμφανίστηκε ως φιλόξενη πόλη για τον ίδιο, καθώς ανέκαθεν εκεί ζούσαν πολλοί συγγενείς του.
Ξεκίνησε δουλεύοντας ως σερβιτόρος σε ελληνικό εστιατόριο και σήμερα έφτασε να έχει το δικό του. Έχει συνηθίσει τους ρυθμούς της Ολλανδίας, έχοντας δημιουργήσει τη δική του οικογένεια στην πόλη όπου μετανάστευσε. Η Θεσσαλονίκη για τον ίδιο αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς, ενώ δεν κρύβει πως ψάχνει αφορμή να γυρίσει πίσω.
«Αποφάσισα να φύγω όταν… τελείωσα τη στρατιωτική μου θητεία το 2010. Ήταν μια κομβική στιγμή στη ζωή μου, που ήθελα να ξεκινήσω κάτι μόνος μου και να «χτίσω» πάνω σε αυτό. Έτσι, αποφάσισα να φύγω και να ασχοληθώ με την εστίαση στην Ολλανδία.
Επέλεξα να ζήσω στην Ουτρέχτη γιατί… σε αυτήν την πόλη κατοικούν πολλοί συγγενείς μου. Γενικότερα όμως είναι μια πόλη που την προτιμούν οι Έλληνες, καθώς οι περισσότεροι που μεταναστεύουν στην Ολλανδία εγκαθίστανται στην Ουτρέχτη. Αυτό με βοήθησε και στην προσαρμογή μου στη χώρα, διότι έχοντας δίπλα μου αρκετούς Έλληνες, ήταν πιο εύκολη για μένα.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν μετακόμισα εδώ ήταν… τα κτίρια και οι δρόμοι, γιατί μου φαίνονταν όλα ίδια. Στην αρχή είχα την εντύπωση ότι αν με άφηνες κάπου μόνο μου στην πόλη, θα χανόμουν. Φυσικά, εντύπωση μου έκανε επίσης το πράσινο που υπάρχει αλλά και το στοιχείο του νερού που βρίσκεται παντού λόγω των πολλών καναλιών που περικλείουν την πόλη.
Στην αρχή που ακόμη ανακάλυπτα την πόλη, μου άρεσε να πηγαίνω… στο κέντρο της. Θυμάμαι που έψαχνα μια καφετέρια που να θυμίζει τις κλασικές ελληνικές. Αλλά τελικά δεν βρήκα ποτέ… Πάντως, σίγουρα είχα εντυπωσιαστεί με τις γέφυρες στα κανάλια και πήγαινα συχνά.
Τώρα που είμαι 9 χρόνια εδώ, το αγαπημένο μου μέρος είναι… η κεντρική πλατεία της Ουτρέχτης. Αλλά επιτέλους βρήκα μια ελληνική καφετέρια, που έχει γίνει το στέκι μας. Κάθε πρωί πάμε για μπουγάτσα, ενώ τα Σαββατοκύριακα πάμε καθόμαστε και το βράδυ.
Όταν έρχονται φίλοι μου από την Ελλάδα, τους πηγαίνω… Άμστερνταμ! Ό,τι γίνεται εκεί, μένει και εκεί… (τουλάχιστον έτσι λένε). Η απόσταση είναι 20 λεπτά από την Ουτρέχτη, οπότε συνήθως πάμε για βόλτα. Πάντως, αυτό που έχω να πω είναι ότι πρόκειται για μια παρεξηγημένη πόλη. Σίγουρα τα coffee shops, τα στενά με τα κόκκινα φώτα και η νυχτερινή ζωή την έχουν κάνει παγκοσμίως γνωστή, αλλά έχει ταυτόχρονα πάρα πολλά αξιοθέατα και μουσεία, που πρέπει να επισκεφτείς!
Μια συνήθεια των κατοίκων της πόλης που μου αρέσει… είναι ότι γιορτάζουν την κάθε ηλιόλουστη ημέρα, γιατί δεν υπάρχουν και πολλές. Όταν δουν λίγο περισσότερο ήλιο, θα βγουν για φαγητό σε πάρκα, σε εστιατόρια, θα πάνε για καφέ και γενικά θα ευχαριστηθούν την ημέρα.
Οι άνθρωποι εδώ είναι… εξαιρετικά ευγενικοί και ανοιχτόμυαλοι, θα έλεγα. Δεν υπάρχουν ταμπού και προκαταλήψεις στη νοοτροπία και την καθημερινότητά τους.
Ως Έλληνας μου ήταν δύσκολο να συνηθίσω στην τάξη που χαρακτηρίζει τη ζωή τους και στη συνέπεια του χρόνου. Η ημέρα τους εξελίσσεται με βάση όσα έχουν σημειώσει στην ατζέντα τους. Ακόμα και μια απλή επίσκεψη σε φίλους, τη σημειώνουν στην ατζέντα πριν να την πραγματοποιήσουν.
Τι με ενοχλεί στην πόλη που ζω… ίσως το μοναδικό που με ενοχλεί είναι ότι παντού η στάθμευση οχημάτων γίνεται επί πληρωμή. Δεν υπάρχει πουθενά ελεύθερη στάθμευση.
Τι ζήλεψα από την πόλη που ζω. Σίγουρα σαν την πόλη μας δεν έχει! Πιστεύω, μάλιστα, ότι η Θεσσαλονίκη δεν έχει πολλά να ζηλέψει. Όμως αυτό που υπάρχει εδώ και θα ήθελα να γίνεται και στην πόλη μας είναι η προσοχή που δίνουν στην προστασία του περιβάλλοντος. Εκτός της χρήσης των ποδηλάτων -αναλογούν περίπου τρία ποδήλατα ανά ένα αυτοκίνητο- που μειώνει τη ρύπανση, οι Ολλανδοί τηρούν στο έπακρο τους κανόνες ανακύκλωσης, καθώς υπάρχουν ειδικοί κάδοι σε κάθε στενό.
Τι μου έλειψε από τη Θεσσαλονίκη. Αυτό που μου λείπει είναι η οικογένειά μου που ζει στη Θεσσαλονίκη, αλλά και η νυχτερινή ζωή της, ο ήλιος και φυσικά… οι αγώνες του ΠΑΟΚ στην Τούμπα.
Θα γυρνούσα πίσω υπό την προϋπόθεση της οικονομικής σταθερότητας στη χώρα μας. Σκέφτομαι συνεχώς το σενάριο της επιστροφής μου, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος. Εάν υπάρχουν προϋποθέσεις που θα εξασφαλίζουν τη δουλειά μου στη Θεσσαλονίκη, είμαι διατεθειμένος να γυρίσω με την πρώτη ευκαιρία».
WHO IS WHO
Ο Βαλάντης Μπάκας γεννήθηκε το 1990 και έχει σπουδάσει marketing στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Το 2010, μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Ολλανδία, αναζητώντας μια καινούρια αρχή. Από το 2011 διατηρεί στην Ουτρέχτη το δικό του εστιατόριο, ενώ έχει δημιουργήσει τη δική του οικογένεια. Οι συγγενείς του, ο ΠΑΟΚ και η παραλία της Θεσσαλονίκης είναι τα πράγματα που του λείπουν περισσότερο.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9/10 Μαρτίου 2019
Το όραμα και η εξασφάλιση για το μέλλον οδήγησαν τον Βαλάντη Μπάκα να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη και να ξεκινήσει μία προσωπική προσπάθεια στην Ολλανδία. Η Ουτρέχτη εμφανίστηκε ως φιλόξενη πόλη για τον ίδιο, καθώς ανέκαθεν εκεί ζούσαν πολλοί συγγενείς του.
Ξεκίνησε δουλεύοντας ως σερβιτόρος σε ελληνικό εστιατόριο και σήμερα έφτασε να έχει το δικό του. Έχει συνηθίσει τους ρυθμούς της Ολλανδίας, έχοντας δημιουργήσει τη δική του οικογένεια στην πόλη όπου μετανάστευσε. Η Θεσσαλονίκη για τον ίδιο αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς, ενώ δεν κρύβει πως ψάχνει αφορμή να γυρίσει πίσω.
«Αποφάσισα να φύγω όταν… τελείωσα τη στρατιωτική μου θητεία το 2010. Ήταν μια κομβική στιγμή στη ζωή μου, που ήθελα να ξεκινήσω κάτι μόνος μου και να «χτίσω» πάνω σε αυτό. Έτσι, αποφάσισα να φύγω και να ασχοληθώ με την εστίαση στην Ολλανδία.
Επέλεξα να ζήσω στην Ουτρέχτη γιατί… σε αυτήν την πόλη κατοικούν πολλοί συγγενείς μου. Γενικότερα όμως είναι μια πόλη που την προτιμούν οι Έλληνες, καθώς οι περισσότεροι που μεταναστεύουν στην Ολλανδία εγκαθίστανται στην Ουτρέχτη. Αυτό με βοήθησε και στην προσαρμογή μου στη χώρα, διότι έχοντας δίπλα μου αρκετούς Έλληνες, ήταν πιο εύκολη για μένα.
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν μετακόμισα εδώ ήταν… τα κτίρια και οι δρόμοι, γιατί μου φαίνονταν όλα ίδια. Στην αρχή είχα την εντύπωση ότι αν με άφηνες κάπου μόνο μου στην πόλη, θα χανόμουν. Φυσικά, εντύπωση μου έκανε επίσης το πράσινο που υπάρχει αλλά και το στοιχείο του νερού που βρίσκεται παντού λόγω των πολλών καναλιών που περικλείουν την πόλη.
Στην αρχή που ακόμη ανακάλυπτα την πόλη, μου άρεσε να πηγαίνω… στο κέντρο της. Θυμάμαι που έψαχνα μια καφετέρια που να θυμίζει τις κλασικές ελληνικές. Αλλά τελικά δεν βρήκα ποτέ… Πάντως, σίγουρα είχα εντυπωσιαστεί με τις γέφυρες στα κανάλια και πήγαινα συχνά.
Τώρα που είμαι 9 χρόνια εδώ, το αγαπημένο μου μέρος είναι… η κεντρική πλατεία της Ουτρέχτης. Αλλά επιτέλους βρήκα μια ελληνική καφετέρια, που έχει γίνει το στέκι μας. Κάθε πρωί πάμε για μπουγάτσα, ενώ τα Σαββατοκύριακα πάμε καθόμαστε και το βράδυ.
Όταν έρχονται φίλοι μου από την Ελλάδα, τους πηγαίνω… Άμστερνταμ! Ό,τι γίνεται εκεί, μένει και εκεί… (τουλάχιστον έτσι λένε). Η απόσταση είναι 20 λεπτά από την Ουτρέχτη, οπότε συνήθως πάμε για βόλτα. Πάντως, αυτό που έχω να πω είναι ότι πρόκειται για μια παρεξηγημένη πόλη. Σίγουρα τα coffee shops, τα στενά με τα κόκκινα φώτα και η νυχτερινή ζωή την έχουν κάνει παγκοσμίως γνωστή, αλλά έχει ταυτόχρονα πάρα πολλά αξιοθέατα και μουσεία, που πρέπει να επισκεφτείς!
Μια συνήθεια των κατοίκων της πόλης που μου αρέσει… είναι ότι γιορτάζουν την κάθε ηλιόλουστη ημέρα, γιατί δεν υπάρχουν και πολλές. Όταν δουν λίγο περισσότερο ήλιο, θα βγουν για φαγητό σε πάρκα, σε εστιατόρια, θα πάνε για καφέ και γενικά θα ευχαριστηθούν την ημέρα.
Οι άνθρωποι εδώ είναι… εξαιρετικά ευγενικοί και ανοιχτόμυαλοι, θα έλεγα. Δεν υπάρχουν ταμπού και προκαταλήψεις στη νοοτροπία και την καθημερινότητά τους.
Ως Έλληνας μου ήταν δύσκολο να συνηθίσω στην τάξη που χαρακτηρίζει τη ζωή τους και στη συνέπεια του χρόνου. Η ημέρα τους εξελίσσεται με βάση όσα έχουν σημειώσει στην ατζέντα τους. Ακόμα και μια απλή επίσκεψη σε φίλους, τη σημειώνουν στην ατζέντα πριν να την πραγματοποιήσουν.
Τι με ενοχλεί στην πόλη που ζω… ίσως το μοναδικό που με ενοχλεί είναι ότι παντού η στάθμευση οχημάτων γίνεται επί πληρωμή. Δεν υπάρχει πουθενά ελεύθερη στάθμευση.
Τι ζήλεψα από την πόλη που ζω. Σίγουρα σαν την πόλη μας δεν έχει! Πιστεύω, μάλιστα, ότι η Θεσσαλονίκη δεν έχει πολλά να ζηλέψει. Όμως αυτό που υπάρχει εδώ και θα ήθελα να γίνεται και στην πόλη μας είναι η προσοχή που δίνουν στην προστασία του περιβάλλοντος. Εκτός της χρήσης των ποδηλάτων -αναλογούν περίπου τρία ποδήλατα ανά ένα αυτοκίνητο- που μειώνει τη ρύπανση, οι Ολλανδοί τηρούν στο έπακρο τους κανόνες ανακύκλωσης, καθώς υπάρχουν ειδικοί κάδοι σε κάθε στενό.
Τι μου έλειψε από τη Θεσσαλονίκη. Αυτό που μου λείπει είναι η οικογένειά μου που ζει στη Θεσσαλονίκη, αλλά και η νυχτερινή ζωή της, ο ήλιος και φυσικά… οι αγώνες του ΠΑΟΚ στην Τούμπα.
Θα γυρνούσα πίσω υπό την προϋπόθεση της οικονομικής σταθερότητας στη χώρα μας. Σκέφτομαι συνεχώς το σενάριο της επιστροφής μου, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος. Εάν υπάρχουν προϋποθέσεις που θα εξασφαλίζουν τη δουλειά μου στη Θεσσαλονίκη, είμαι διατεθειμένος να γυρίσω με την πρώτη ευκαιρία».
WHO IS WHO
Ο Βαλάντης Μπάκας γεννήθηκε το 1990 και έχει σπουδάσει marketing στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Το 2010, μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας, αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Ολλανδία, αναζητώντας μια καινούρια αρχή. Από το 2011 διατηρεί στην Ουτρέχτη το δικό του εστιατόριο, ενώ έχει δημιουργήσει τη δική του οικογένεια. Οι συγγενείς του, ο ΠΑΟΚ και η παραλία της Θεσσαλονίκης είναι τα πράγματα που του λείπουν περισσότερο.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9/10 Μαρτίου 2019
ΣΧΟΛΙΑ