Χθες η κυρία Μυρσίνη Λοϊζου βρέθηκε υπόλογη με βάση δημοσιεύματα για δυο υποθέσεις.

Η πρώτη αφορούσε το ότι ελάμβανε την ύψους 700 ευρώ τιμητική σύνταξη που το Υπουργείο Πολιτισμού είχε χορηγήσει στην μητέρα της, επί 5,5 χρόνια αφότου εκείνη είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

Στην επιστολή της με την οποία αποσύρθηκε από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει για το θέμα αυτό:

«Αναγνωρίζω ότι λανθασμένα καταβαλλόταν για κάποιο διάστημα η σύνταξη αυτή».

Απλώς διευκρινίζει ότι δεν φταίει αυτή:

«Ο λόγος που η σύνταξη συνέχισε να καταβάλλεται σχετίζεται με γραφειοκρατικές διαδικασίες».

Η δεύτερη υπόθεση αφορά την παραπομπή της, λίγες ημέρες πριν τις ευρωεκλογές, σε δίκη για φορολογικές παραβάσεις,:

Στην επιστολή της το παραδέχεται κι αυτό:

«Το χρέος αυτό προέκυψε από την οικογενειακή επιχείρηση που διατηρούσα με τον πρώην σύζυγο μου.»

Αλλά και πάλι δεν φταίει αυτή:

Ο πρώην σύζυγος της «έχει δηλώσει ότι είναι διατεθειμένος να το αναλάβει εξ ολοκλήρου».

Άρα φταίει το δημόσιο και πρώην σύζυγος της;

Όχι, φταίει η «η ανθρωποφαγία της Νέας Δημοκρατίας που εκφράζεται με συγκεκριμένες δημοσιογραφικές πένες» για την οποία ανθρωποφαγία μας διαβεβαιώνει ότι «δε θα περάσει».

Η κυρία Λοϊζου μάλιστα δεσμεύεται για το πως δεν θα περάσει η ανθρωποφαγία:

«Δεσμεύομαι ότι, θα συνεχίσω να στέκομαι με όλες τις δυνάμεις μου στον αγώνα για μια πιο δίκαιη και ανεκτική κοινωνία για όλους και όλες», λέει στην επιστολή της.

Προφανώς για μία κοινωνία όπου θα καταργηθεί η ανθρωποφαγία, δηλαδή τα παιδιά θα μπορούν να συνεχίσουν να παίρνουν τις συντάξεις των νεκρών γονέων τους και όπου κανείς δεν θα βαρύνεται με φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις.

Αυτό ακριβώς που εξάγγειλε και προσπαθεί να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ στα κόκκινα δάνεια και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Δικαίως η κυρία Λοϊζου πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί στα οράματα της, αυτή η κοινωνία να είναι ανεκτική. Στη σκληρή πραγματικότητα όμως δεν μπορεί να είναι ανθεκτική!

Και όσο άντεξε μέχρι σήμερα πολύ είναι...