ΑΠΟΨΕΙΣ

Η Θεσσαλονίκη τη περίοδο της ΔΕΘ δεν νεκρώνει εξαιτίας της παρουσίας των πολιτικών και των διαδηλώσεων που αυτή προκαλεί. Νεκρώνει γιατί δεν έχει, δεν είχε ποτέ, ένα σχέδιο λειτουργίας της σε παρόμοιες, αλλά και σε άλλες ανάλογες, περιστάσεις. Μία απλή πορεία, διεθνείς μαραθώνιοι, συναντήσεις ηγετών ξένων χωρών, εθνικές εορτές, κάθε μαζική εκδήλωση, ακόμη και… η «μέρα χωρίς αυτοκίνητο» αντιμετωπίζονται με το ίδιο στερεότυπο: Μια κόκκινη κορδέλα απαγόρευσης της κυκλοφορίας στο Σιντριβάνι, μία στο Βαρδάρι, μερικές διάσπαρτες και τέλος.

Το πού θα κινηθούν πεζοί και αυτοκίνητα εκείνες τις στιγμές είναι αποτέλεσμα μοναχικού αυτοσχεδιασμού των οδηγών, το πώς θα λειτουργεί η αγορά και οι επιχειρήσεις είναι αφημένο στην τύχη. Ακόμη και στα αστικά λεωφορεία εφαρμόζεται η ισοπεδωτική διακοπή κυκλοφορίας των περισσότερων γραμμών, ενώ αν έχεις την ατυχία να χρειαστείς ασθενοφόρο, τότε ας μην το συζητάμε καλύτερα. Κι άντε, σε ένα φυσικό φαινόμενο, που δεν παίζουμε οι άνθρωποι μόνοι μας αλλά έχουμε και κόντρα τη φύση, ας υποθέσουμε ότι καλυπτόμαστε και ψιλοδικαιολογούμαστε από το νεολογισμό της «μοναδικής και πρωτοφανούς σε έκταση και ένταση» εκδήλωσης του φαινομένου. Στα υπόλοιπα; Πού όλα είναι γνωστά για το πού και πότε θα γίνουν, πολύ καιρό πριν; Πού είμαστε μόνο εμείς, οι άνθρωποι, χωρίς χιόνια, χωρίς πλημμύρες, χωρίς αέρηδες; Υπάρχει λύση.

Ας σταματήσουν να έρχονται οι πολιτικοί, ας πάψουν οι διεθνείς διοργανώσεις εξωστρέφειας και οι συναντήσεις ξένων ηγετών εδώ, ας φτιάξουμε μία αλάνα να ξεσπούν οι κατά καιρούς διαδηλωτές και τότε η πόλη θα λειτουργεί κανονικά. Θα εξακολουθεί να υπάρχει όμως;

Αντί λοιπόν να ακολουθούμε την εύκολη πεπατημένη των απαγορεύσεων και το σίγουρο ανέφελο και ακοπίαστο δρόμο των φληναφημάτων, ας δουλέψουμε. Το πρόβλημα δεν λύνεται με «μεγάλες ιδέες» ούτε αντιμετωπίζεται με κονδύλια και νομοθετικές ρυθμίσεις. Απαιτεί μικρές πράξεις.

Από μέσα του ξεπηδά μια πρόκληση για όλους: Να εκπονηθεί και να ξεκινήσει να εφαρμόζεται ένα σχέδιο λειτουργίας της πόλης σε αυτές τις περιπτώσεις.

Τοπική αυτοδιοίκηση, αστυνομία, πανεπιστήμια, κοινωνικοί φορείς, επαγγελματίες, όλο το έμψυχο δυναμικό που κινεί αυτήν την πόλη, να συνεργαστεί, να δουλέψει και να φέρει εις πέρας αυτό το τόσο φιλόδοξο, καθόλου όμως δύσκολο ή άλυτο πρότζεκτ.

Αλλιώς ας μείνουμε δέσμιοι της γκρίνιας μας, περιστοιχισμένοι από κόκκινες κορδέλες και κώνους, να αναμοχλεύουμε την αδράνεια και την ακινησία μας κι έτσι να συνεχίζουμε να ζούμε.