Να ομολογήσω ότι δεν ήμουν από αυτούς που έκαναν τις ουρές για να δουν τους σταθμούς του μετρό, την προηγούμενη Κυριακή.

Αλλά αυτό δεν οφειλόταν καθόλου στο ότι πριν από δέκα χρόνια, το Οκτώβριο του 2012, εκεί στον ελληνικό αιώνα της Θεσσαλονίκης, είχα προβλέψει από βήματος δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, ότι το μέτρο δεν θα γίνει ποτέ.

Αντιθέτως, το ότι ολοκληρώνεται είναι μια επιβεβαίωση εκείνης της πρόβλεψης.

Διότι η εκτίμηση μου ήταν ότι το πρόβλημα του μετρό της Θεσσαλονίκης δεν ήταν ούτε κατασκευαστικό, ούτε τεχνικό, ούτε οικονομικό. Διότι το μέτρο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν ούτε κατασκευαστικό, ούτε τεχνικό έργο. Από την εξαγγελία του, από τότε που ο Κούβελας αποφάσισε να στριμώξει πολιτικά την κυβέρνηση Παπανδρέου, είναι ένα πολιτικό έργο.

Προφανώς οι κατασκευαστικές εταιρείες που το ανέλαβαν μπορούσαν να κατασκευάσουν και τις στοές και τα βαγόνια και τους σταθμούς. Όπως κι εγινε. Προφανώς λεφτά υπήρχαν και υπάρχουν. Και βούληση υπήρχε. Δεν θεωρώ ότι είναι πιθανόν να υπήρχε κυβέρνηση σε αυτόν τον τόπο που να μην ήθελε να γίνει το μέτρο της Θεσσαλονίκης.

Πάντοτε είχα τη βεβαιότητα, ότι το πρόβλημα είναι "μετά την κατασκευή". Η λειτουργία. Φαντάζομαι ότι η κυβέρνηση που τόλμησε να προχωρήσει στην κατασκευή, έχει υπόψη της και τι θα κάνει με τη λειτουργία και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Πχ πόσο θα κάνει το εισιτήριο κι αν θα επιδοτείται, τι θα γίνει με τον ΟΑΣΘ.

Αλλά σε κάθε περίπτωση, η απαξιωτική κριτική που ασκήθηκε για το μέτρο, είναι τουλάχιστον άδικη. Δηλαδή μπροστά στις ράγες που μπαίνουν τα βαγόνια απαξιώνεται το ότι μπαίνουν, επειδή καθυστέρησαν να μπουν; Θα ήταν δηλαδή καλύτερο να μην έμπαιναν; Κάλλιο ποτέ, παρά αργά;

Μπορούμε να γελάμε με το ότι το μέτρο είναι ένα αργοπορημένο έργο, αλλά για ποιον λόγο να απαξιώνεται το ότι η κατασκευή του έφτασε στο τέλος της;

Η κομματική αντιπολίτευση αφήνει ένα πεδίο δόξης λαμπρό που έχει μπροστά της να προτείνει τους όρους για την καλύτερη δυνατή λειτουργία του μετρό για να λέει ανοησίες ότι το μέτρο θα λειτουργούσε από το 2020 που αν δε γνωρίζουν ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, δεν έχουν ιδέα από έργα. Εκτός αν προγραμμάτιζαν τα εγκαίνια μετά τον αυτοκινητόδρομο Πάτρας - Πύργου.

Αλλά και η δημοτική αντιπολίτευση χάνει μια μεγάλη ευκαιρία όταν κατηγορεί τον δήμαρχο ότι συμμάχησε με την κυβέρνηση για να ενισχύσει το έργο.

Δηλαδή τι να έκανε;

Το μόνο "άλλο" που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να στηλώσει τα πόδια του και να πει "να μην γίνει το έργο, γιατί καθυστέρησε". Κάλλιο ποτέ, παρά αργά;

Μπορούν αυτό να το πούν στους χιλιάδες που στήθηκαν με τις ώρες για να δουν τους σταθμούς.

Όσο η αντιπαράθεση διεξάγεται σε επίπεδο παιδικού καυγά, τίνος η μαμά μαγειρεύει καλύτερα, είθε ο Θεός των ραγών να είναι μαζί μας, όταν έλθει η ώρα να το χρησιμοποιούμε πληρώνοντας εισιτήριο.

Την προηγούμενη φορά που είχα κάνει εκτίμηση για το μέλλον του μέτρο, χρειάστηκε δέκα χρόνια για να διαψευστεί…