μπαλάντα
Στην ουρά του ταμείου ανεργίας
στο όριο ενός προσωπικού ευτελισμού
στην ούγια του περιθωρίου
κι όμως δεν είναι αρκετό
κάθε τόσο -σαν εγκληματίας με περιοριστικούς όρους-
οφείλεις να δηλώνεις στην αρμόδια υπηρεσία «παρών»,
αλλιώς δεν έχει καταβολή επιδόματος
λίγο πιο κει σε άλλη ουρά
να εκλιπαρείς μια θέση με voucher
για λίγους μήνες
σαν περαστικός ταξιδιώτης μιας κοινωνίας
που λειτουργεί με allocation -τόσο το κεφάλι-
συμβιβασμένος με μια σύμβαση δυο σελίδων
30 αργυρίων σιωπής
στο τοπίο πάντα θα βρέχει
έναν ύπουλο πυρετό επιθυμίας
που δεν εκτονώνεται
αναπάντητες ερωτήσεις,
αυτό το άλλο που ήθελες και ποτέ δεν έγινες
κι η Άνοιξη να σε φλερτάρει μ’ αυτό το αεράκι
του απόβραδου με μια μυρωδιά από χαμένα νιάτα
που σπαταλήθηκαν κρατώντας πλαστικές σημαίες
κι ένα ανώνυμο βόλεμα που 'γινε βελόνα
έτοιμη να πάρει φωτιά...
σε μια ουρά για ένα επίδομα
κι η νύχτες αβάσταχτες, σαν έρωτας που αρνιέται να σου παραδοθεί
σε έναν αγώνα που κουράστηκες να παραδεχτείς
πως δεν ήταν το ζητούμενο,
μα το μοναδικό αποτέλεσμα μιας χρόνιας αναμονής
ανάμεσα σε μια βροχή, μια σιωπή και μια ελπίδα πατρίδας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Φεβρουαρίου 2019
