ΑΠΟΨΕΙΣ

Αγαπώ τους σοβαρούς ανθρώπους. Αυτούς που με κάνουν να αισθάνομαι την προσωπική μου ευθύνη κάθε στιγμή, σε αυτό που οι επόμενοι ίσως ονομάσουν Ιστορία. Αγαπώ τους σοβαρούς ανθρώπους που δεν κρύβονται, δεν σιωπούν, δεν απέχουν, έχουν χώρο και χρόνο για τους άλλους κι όχι μόνο για τον εαυτό τους.

Τους ξεχωρίζω από την παρρησία τους στα χρόνια του βολέματος, από τη διάθεσή τους για συμμετοχή στην εποχή των ιδεολογικών στεγανών, από την επιμονή τους στη συνεργασία στις μέρες της πόλωσης, από την ευγένειά τους στους χαιρετισμούς, από την άφοβη κυκλοφορία τους στις διαβάσεις της πόλης.

Σπάνια κρίνουν και σχεδόν ποτέ δεν κατακρίνουν. Ξέρουν πως αυτό δεν είναι ειλικρίνεια, αλλά αντιθέτως μια θέση που δηλώνει απόσταση. Οι φίλοι κατανοούν, αυτό κάνουν κι οι πραγματικά σοβαροί. Κατανοούν. Δεν ζουν σε μια απυρόβλητη περιοχή.

Γνωρίζουν κι είναι αλεξίσφαιροι στους εύκολους επιθετικούς προσδιορισμούς. Εκφέρουν τη διαφωνία τους με σεβασμό, με ηρεμία, με επιχειρήματα, γνωρίζουν καλά πως και αύριο με τους ίδιους ανθρώπους θα συναναστραφούν, προσέχουν τη διατύπωσή τους, δεν λοιδορούν, δεν ειρωνεύονται, δεν βρίζουν, έχουν πλούσιο λεξιλόγιο, που τους βοηθά να διατυπώσουν αυτό που πιστεύουν χωρίς να θίγουν προσωπικότητες. Αγαπώ τους σοβαρούς ανθρώπους, με τα λάθη τους, ειδικά όταν τα αναγνωρίζουν και ζητούν συγνώμη. Γιατί μόνο οι πραγματικά σοβαροί μπορούν να το κάνουν .

Πόσο πολύ μου λείπουν οι σοβαροί άνθρωποι.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Ιανουαρίου 2019