ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχουν μέλλον οι κινητοποιήσεις που συντάραξαν το Παρίσι. Είναι μάλλον απίθανο να γλιτώσει ο κ, Μακρόν με ανακοινώσεις για αναστολή στις φορολογικές αυξήσεις, όσο μάλιστα φαίνεται ότι η κοινή γνώμη βλέπει συμπαθητικά τα «κίτρινα γιλέκα». Τα χειρότερα μόλις στρίβουν από τη γωνία, γιατί τώρα θέλουν να κατέβουν στους δρόμους μαθητές και φοιτητές.

Ένα συνονθύλευμα πολιτικών χρωμάτων είναι τα «κίτρινα γιλέκα», από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Μόνον οπαδούς του Μακρόν δεν βρίσκει κανείς ανάμεσά τους. Αυτό όμως δεν αποτελεί τεκμήριο ούτε για τις προθέσεις τους ούτε για τις αντοχές τους. Θυμίζουν πολύ περισσότερο τη δική μας «πλατεία» στον πρώτο χρόνο του μνημονίου, αλλά αυτοί θέλουν να πιστεύουν ότι ετοιμάζουν τον «Μάη» της δικής τους γενιάς.

Αμφισβητούν κυρίως την καθεστηκυία τάξη στην Ευρώπη και όχι τόσο το δικό τους κοινωνικό κατεστημένο. Αυτή η αμφισβήτηση παίρνει και εθνικά χαρακτηριστικά, γιατί την ευρωπαϊκή τάξη εκφράζει η Γερμανία και γίνεται κόκκινο πανί για τον μέσο Γάλλο. Μέσα στη χώρα τους χτυπούν αλύπητα αυτόν που τους θυμίζει (όχι άδικα) την Αγκελα Μέρκελ και την οικονομική θεωρία της.

Τα ίδια χαρακτηριστικά έχουν οι αντιδράσεις στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, απλά η ιδιοσυγκρασία του κάθε λαού οδηγεί την αμφισβήτηση σε διαφορετικά κανάλια. Οι Γάλλοι δεν είναι Βρετανοί για να κάνουν Brexit, δεν είναι Ιταλοί ή Έλληνες για να φέρουν τα πάνω – κάτω στο πολιτικό τους σύστημα διαλέγοντας κόμματα μέχρι χθες μειοψηφικά. Ρέπουν περισσότερο στις εξεγέρσεις.

Μέσα σε μια παρατεταμένη κρίση η Ευρώπη επέλεξε παρατεταμένη λιτότητα. Αντίθετα με τις επιλογές που έγιναν σε μεγάλες οικονομίες της Αμερικής και της Ασίας. Οι ευρωπαίοι πολίτες δεν είναι αφελείς ώστε να μην το παρατηρήσουν.

Το γεγονός ότι η αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού κατεστημένου εκφράζουν πιο πετυχημένα ακραία πολιτικά σχήματα, δεν είναι πρόβλημα των πολιτών. Είναι πρόβλημα των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, που δεν κατόρθωσαν όλα αυτά τα χρόνια να προτείνουν κάτι το διαφορετικό.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 9 Δεκεμβρίου 2018