Διαβάζω τον τελευταίο καιρό ότι ο Νίκος Ταχιάος το 2012 είχε πει κάτι κακά πράγματα για τη ΝΔ. Από τότε πέρασαν επτά χρόνια. Όχι ότι παραγράφονται τα πολιτικά αδικήματα, αλλά σε επτά χρόνια είχε επανέλθει στην ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος είχε ρίξει την κυβέρνηση του κόμματος.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ταχιάος είχε πει οτι "η ΝΔ είναι ακροδεξιό μορφωμα" και μετά από λίγους μήνες επέστρεψε στο κόμμα. Δύο τινά συμβαίνουν: Είτε έγινε ο ίδιος ακροδεξιός, είτε είχαν αλλάξει οι συνθήκες και δεν ίσχυε πλέον η ρήση του 2012.

Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι πολιτικά λήξαν, όσο και αν θέλουν να το διατηρήσουν εν ζωή όσοι προσπαθούν.

Διαβάζω επίσης ότι το 2010 είχε ψηφίσει Μπουτάρη. Αν το μετάνοιωσε, δεν ήταν ο μόνος. Ξέρω κι άλλους.

Μαθαίνω επίσης ότι η αδελφή του ήταν βουλευτής με το Ποτάμι, τον Ιανουάριο του 2015. Εδώ δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι η οικογενειακή ευθύνη, αλλά κάτι θα υπάρχει σε δεύτερη ανάγνωση που να πρέπει να το εμπεδώσω διότι δεν το “πιάνω” δια μιας.

Το βασικότερο που "πιάνω" είναι το ενδεχόμενο η προεκλογική περίοδος να αφορά το 2010, το 2012 και το 2015, αλλά να μην αφορά το 2019.

Δυστυχώς το ενδεχόμενο να ξαναζήσουμε το 2010, το 2012 και το 2015 δεν υπάρχει και κάθε ενασχόληση με την περίοδο είναι πολιτικός παλιμπαιδισμός, ικανός να θάψει ό,τι ακουστεί ως πρόταση και ιδέα για την πόλη.

Υπάρχουν χίλιοι λόγοι να μην θέλει κάποιος να ψηφίσει Ταχιάο. Οι τρεις παραπάνω είναι μετά τους χίλιους.

Ας μην ξαναζήσουμε την εποχή των ανόητων προσωπικών υπονομεύσεων.