ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο πνευματικός κόσμος της χώρας είναι εντελώς απών στους καιρούς μας. Σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους μεταπολεμικά, λείπει από το δημόσιο λόγο η φωνή της διανόησης.

Ο άνθρωπος του πνεύματος ή και των γραμμάτων και των τεχνών θεωρητικά κατέχει το προνόμιο της ανεπιτήδευτης παρέμβασης, καθώς εν προκειμένου αυτή αποτελεί εξ ορισμού προϊόν ανιδιοτελούς και καθαρής σκέψης, εξαντλητικού διαβάσματος ή έμφυτου ταλέντου.

Δεν συμπεριλαμβάνεται σε μέσους όρους πληθυσμών ούτε βέβαια πρέπει να εκλαμβάνεται ως δείγμα λαού. Αυτό είναι και το ποιοτικό του πλεονέκτημα έναντι, τόσο των πολιτών όσο και των πολιτικών, η ελευθερία του.

Το γεγονός της σιωπής και της αδράνειας αυτού του κόσμου προβληματίζει. Δεν υπάρχει πια αυτή η κατηγορία; Έχει αλλοτριωθεί από το πλήθος; Κάθεται πίσω από απογοήτευση; Ό,τι κι αν συμβαίνει από τα παραπάνω, ακόμη κι αν συντρέχουν άλλοι λόγοι, η ουσία είναι πως αυτό είναι οδυνηρό για τον τόπο, την κοινωνία και τους ανθρώπους.

Η κατακόρυφη αύξηση του κοινού εγκλήματος κατά της ζωής, η φθίνουσα πορεία αξιών και αρχών, η επικράτηση του διχασμού για μεγάλα, αλλά και για μικρά ζητήματα στις γειτονιές της χώρας, η διογκούμενη νεανική παραβατικότητα, καθώς και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, αντιστρόφως ανάλογες με την πρόοδο και την εξέλιξη της χώρας, ακόμη και μέσα στην κρίση, ίσως να μην είχαν απλωθεί σε τέτοιο βαθμό αν υπήρχε ο καταλύτης της πνευματικής πρωτοβουλίας.

Αν με την πένα, με το λόγο, με τα έργα τους κάποιοι άνθρωποι, που κατά τα άλλα φέρουν τον τίτλο της ιντελιγκέντσιας του τόπου, δήλωναν με πράξεις την παρουσία τους.

Η δυναμική μιας τέτοιας υποτιθέμενης εμπλοκής θα μπορούσε από μόνη της όχι μόνο να επαναφέρει την αρετή στις κοινωνικές λειτουργίες, αλλά και να ωθήσει ακόμη και το πολιτικό προσωπικό, που δείχνει να βολεύεται από την απουσία της, να προχωρήσει σε βαθιές θεσμικές τομές που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Δεκεμβρίου 2018