Η ευκαιρία για κορυφαίες μεταπτυχιακές σπουδές, που θα ενίσχυαν το πτυχίο που είχε αποκτήσει στη Δημοσιογραφία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καθώς και οι προοπτικές που ανοίγονταν μπροστά του, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε επίπεδο ποιότητας ζωής, οδήγησαν τον Μάνο Θεοδωρίδη στην πιο ζωντανή πρωτεύουσα της Ευρώπης, το Βερολίνο.

Δυόμισι χρόνια μετά, απολαμβάνει κάθε στιγμή στη γερμανική μεγαλούπολη, καθώς, όπως λέει στη «ΜτΚ», την αύρα της δεν τη συναντάς αλλού.

«Αποφάσισα να φύγω, γιατί ήθελα μια αλλαγή παραστάσεων στη ζωή μου και το μεταπτυχιακό μού έδινε την ιδανική αφορμή. Το εξωτερικό σού ανοίγει τους ορίζοντες και κάθε αλλαγή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι στην ουσία μία ευκαιρία για ανανέωση και προσωπική εξέλιξη.

Επέλεξα να ζήσω στο Βερολίνο για τρεις κυρίως λόγους. Αρχικά με περίμενε εκεί η αδελφή μου, η οποία είχε μετακομίσει ήδη τρία χρόνια νωρίτερα για σπουδές. Η γνώση της γλώσσας έπαιξε μεγάλο ρόλο επίσης, καθώς διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό την προσαρμογή μου. Τέλος, η ατμόσφαιρα και ο χαρακτήρας της ίδιας της πόλης. Την είχα επισκεφτεί ήδη δύο φορές παλαιότερα, οπότε η τρίτη μου φορά θα ήταν και η φαρμακερή για μόνιμη πλέον εγκατάσταση.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, όταν μετακόμισα στην πόλη, ήταν η πολυπολιτισμικότητά της. Νιώθεις αυτό που λέμε πολίτης του κόσμου. Έξω ακούς καθημερινά πολλές διαφορετικές γλώσσες και συναντάς ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Δύο ακόμα στοιχεία που με εντυπωσίασαν ήταν η ανεκτικότητα και ο σεβασμός κυρίως στο διαφορετικό, που για εμάς τους Έλληνες δεν είναι ακόμα δεδομένο και ότι πρόκειται για μια σύγχρονη πόλη με τρομερή συγκοινωνία και σύγχρονες υποδομές. Α, και χρησιμοποιούσα επιτέλους μετρό ως Θεσσαλονικιός.

Στην αρχή, που ακόμη ανακάλυπτα την πόλη, μου άρεσε να πηγαίνω στα αξιοθέατά της. Ήξερα ότι ο χρόνος που είχα πριν από την έναρξη των σπουδών δεν θα ξαναερχόταν, οπότε με εφαλτήριο τον ενθουσιασμό μου ήθελα να εξερευνήσω κάθε γωνιά της πόλης, σαν να ήμουν τουρίστας. Επίσης φρόντισα να εκμεταλλευτώ τον καλό καιρό και να δω τα όμορφα πάρκα που έχει αυτή η πόλη, γιατί με περίμενε ένας βαρύς χειμώνας.

Τώρα που ζω περίπου 2,5 χρόνια εδώ, το αγαπημένο μου μέρος είναι τα πάρκα και οι λίμνες κατά την περίοδο της άνοιξης. Είναι κάτι που δεν το είχα συναντήσει στην Ελλάδα, ο κόσμος βγαίνει έξω και του αρκεί μια καλή παρέα και μια παγωμένη μπίρα, για να περάσει καλά.

Όταν έρχονται οι φίλοι μου από την Ελλάδα, τους πηγαίνω κυριολεκτικά… παντού. Φροντίζω να τιμήσω την ιδιότητά μου ως προσωπικού τους ξεναγού. Από μουσεία, καφέ, πάρκα και αξιοθέατα, φροντίζω στο τέλος του ταξιδιού τους να έχουν μια ωραία γεύση από την πόλη. Αν και από τα αγαπημένα μου είναι η επίσκεψη στον καθεδρικό ναό του Βερολίνου και η πανοραμική θέα της πόλης από τον τρούλο.

Μια συνήθεια των κατοίκων της πόλης που μου αρέσει είναι ότι κανείς δεν ασχολείται με το τι κάνει ο διπλανός του. Ο κόσμος εδώ είναι διακριτικός και συνηθισμένος στο να βλέπει καταστάσεις, που αλλού θα θεωρούνταν προκλητικές, ως φυσιολογικές.

Οι άνθρωποι εδώ είναι χαλαροί, φιλικοί και τρελοί με την καλή έννοια! Πραγματικά το Βερολίνο έχει μια αύρα, που δεν τη συναντάς εύκολα αλλού!

Ως Έλληνας ήταν δύσκολο να συνηθίσω το κρύο και ότι δεν σερβίρουν οι καφετέριες κρύο καφέ. Επίσης το ότι κατά τη διάρκεια του χειμώνα νυχτώνει αρκετά νωρίς.

Ένα καλό παράδειγμα της αστικής ζωής εδώ είναι η συνέπεια και το καλό δίκτυο των μέσων μαζικής μεταφοράς. Σε όποιο σημείο της πόλης θελήσεις να πας, θα καλύπτεται η διαδρομή μέσων των συγκοινωνιών. Επίσης, Παρασκευή και Σάββατο λειτουργούν και τις 24 ώρες, πράγμα το οποίο διευκολύνει και τις νυχτερινές εξόδους.

Ένα πράγμα που με ενοχλεί ιδιαίτερα, και πιστεύω και την πλειονότητα των κατοίκων εδώ, είναι τα υψηλά ενοίκια. Καθώς το Βερολίνο μετά την πτώση του Τείχους αναπτύσσεται διαρκώς, τα νοίκια αυξάνονται με τρομακτικούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα αρκετός κόσμος να πέφτει θύμα εκμετάλλευσης.

Η έλλειψη μιζέριας είναι κάτι το οποίο θα ήθελα να έχει και ο κόσμος της Θεσσαλονίκης. Βέβαια, ο κόσμος εδώ έχει μία καλύτερη οικονομική προοπτική, το οποίο παίζει μεγάλο ρόλο. Επίσης θα ήθελα να υπήρχε η ίδια αντιμετώπιση στο διαφορετικό και στο ξένο. Μόνο τότε πιστεύω ότι θεωρείσαι ευρωπαϊκή πόλη.

Από τη Θεσσαλονίκη μου έχουν λείψει ιδιαίτερα η οικογένειά μου και οι φίλοι μου αρχικά. Νομίζω οι στιγμές που τους συναντάς σε γιορτές ή επισκέψεις είναι από τα πιο ωραία συναισθήματα που έχω νιώσει. Επίσης η θάλασσα και ο καιρός της.

Θα γυρνούσα πίσω υπό την προϋπόθεση ότι έχω τελειώσει με τους στόχους που έχω θέσει εδώ και ότι οι συνθήκες είναι καλύτερες από ό,τι εκείνες που υπήρχαν όταν έφευγα και δεν θα επηρεάζεται αρνητικά η εξέλιξή μου. Σίγουρα είναι κάτι το οποίο θεωρώ πολύ πιθανό κάποια στιγμή στο μέλλον».

Ο Μάνος Θεοδωρίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια σπούδασε δημοσιογραφία και επικοινωνία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Από το 2016 έως και σήμερα κάνει τις μεταπτυχιακές του σπουδές πάνω στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου, ενώ παράλληλα είναι υπότροφος του γερμανικού ιδρύματος DAAD. Μεταξύ άλλων έχει εργαστεί στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης στην εφημερίδα «Μακεδονία» και στο γραφείο Επικοινωνίας της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Απριλίου 2019