17 Νοεμβρίου 2019. Σαρανταέξι χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου κοντεύουμε να ξεχάσουμε τί προσπαθούμε να τιμήσουμε αυτή τη μέρα. Ή μάλλον τη νύχτα που λίγοι φοιτητές τόλμησαν να υψώσουν ανάστημα στη χούντα των συνταγματαρχών καλώντας και παίρνοντας μαζί τους επίσης λίγους πολίτες -μην κοιτάτε που αργότερα, μετά τη μεταπολίτευση όλοι οι σημερινοί 65άρηδες ήταν μέσα, άντε και γύρω από το Πολυτεχνείο.

Με τα χρόνια, Πολυτεχνείο έπαψε να είναι η εξέγερση του ’73 που οδήγησε στην αποκαθήλωση της χούντας αλλά τα επεισόδια που γίνονταν στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε άλλες μεγάλες πόλεις με αφορμή την επέτειο.

Οι «γνωστοί άγνωστοι» που τα προκαλούσαν έγιναν αυτοί το θέμα, τραβώντας με τον καιρό και τη βοήθεια των ζωντανών τηλεοπτικών συνδέσεων, τα βλέμματα από τα πραγματικά γεγονότα και την ουσία της επετείου.

Την τελευταία 20ετία, όλο και πιο έντονα όσο απομακρυνόμαστε από εκείνη την τραγική νύχτα του ‘73, το μήνυμα ξεθωριάζει, οι πορείες μνήμης γίνονται όλο και πιο αχνές, οι φοιτητές μπερδεύουν εύκολα την ημερομηνία και οι εκδηλώσεις στα σχολεία συγκινούν όλο και λιγότερους μαθητές. Ακόμη και οι δάσκαλοι που κάποτε προσπαθούσαν να στήσουν μία γιορτή που να μην είναι ρουτίνας ή υπηρεσιακή, σπανίζουν πλέον.

Έφτασε η επέτειος να είναι άλλη μία αφορμή για ανταλλαγή μολότοφ και πάσης φύσεως οικοδομικών υλικών με την αστυνομία. Και να εστιάζουμε στο αν θα μπει τριήμερο λουκέτο στην ΑΣΟΕΕ ή θα πετύχει (μακάρι) το ανοιχτό πανεπιστήμιο του ΑΠΘ.

Τα τελευταία χρόνια το Πολυτεχνείο μυρίζει μπαρούτι σε βαθμό που όσοι θέλουν να αφήσουν ένα λουλούδι στο μνημείο της Αθήνας ή ένα στεφάνι στο ΑΠΘ, γιατί είχε και η Θεσσαλονίκη το δικό της Πολυτεχνείο, να διστάζουν να βγουν από το σπίτι μήπως πέσουν στο λάκκο του γενικευμένου μπάχαλου που επετειακά επαναλαμβάνεται.

Η γενιά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μέσα στον ορυμαγδό των πληροφοριών που δέχεται κατευθείαν από το μπλέντερ που ομογενοποιεί τα fake με τα news, εύκολα θεωρεί απειλή για το σύστημα λάιτ επαναστάτες με κουκούλες που αμφισβητούν γενικώς και αορίστως χάρη στην ευγενική χορηγία των γονιών τους.

Δεν είναι όμως όλα το ίδιο. Άλλο να καταλαμβάνει κανείς το Πολυτεχνείο εν μέσω χούντας για να τη ρίξει, κι άλλο ένα άδειο αμφιθέατρο σε καιρούς δημοκρατίας για την κατασκευή αυτοσχέδιων βομβών τις οποίες θα ρίξει.

Και μην μπερδεύεστε, η επέτειος έχει νόημα. Αρκεί να ψάξουμε τα πραγματικά γεγονότα για να καταλάβουμε τί σηματοδότησε η προσωπική θυσία όσων αντιστάθηκαν στην πανίσχυρη και αδίστακτη χούντα ζητώντας ψωμί-παιδεία-ελευθερία με όλη τη σημασία των λέξεων.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Νοεμβρίου 2019