Το ζητούμενο από ένα σύγχρονο μοντέρνο ντοκιμαντέρ σύμφωνα και με την ένδοξη παράδοση των βετεράνων μετρ του είδους είναι η όσο το δυνατόν αποκόλλησή του από συμβατικές τεχνικές όπως είναι οι συνεντεύξεις και ο αφηγητής. Ο έμπειρος και διακεκριμένος σκηνοθέτης Μάρκο Γκαστίν το πετυχαίνει απόλυτα στην έξοχη δίωρη περίπου ταινία του «Μέχρι τη θάλασσα». Η κάμερα του σκηνοθέτη μας ξεναγεί στην ειδική μονάδα ΦΙΑΤ (Φυσική Ιατρική και Αποκατάσταση του γνωστού νοσοκομείου ΚΑΤ – Κέντρου Αποκατάστασης Τραυμάτων). Παρακολουθούμε αρχικά τις φροντίδες των ειδικών γιατρών, φυσικοθεραπευτών και ψυχολόγων και στη συνέχεια ο φακός απομονώνει μια ομάδα από νέους βασικά άντρες με βαρύτατες βλάβες, που κάποιοι οριστικά θα κινούνται με αμαξίδια. Η δουλειά είναι πολύ δύσκολη βασικά στον τομέα της ψυχολογικής προσαρμογής. Ο τραυματίας αρχικά διαπραγματεύεται το θέμα της αποκατάστασής του, στη συνέχεια όταν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει πέφτει σε κατάθλιψη και φθάνει η δύσκολη φάση της αποδοχής. Ο σκηνοθέτης δηλώνει για τους στόχους της ταινίας του τα ακόλουθα:

«Πριν από χρόνια, αντιμετώπισα ο ίδιος την απειλή της αναπηρίας, για δυο μήνες σ΄ έναν θάλαμο του ΚΑΤ. Ήταν μια από τις πιο έντονες και διδακτικές εμπειρίες που έζησα ποτέ. Έκανα την ταινία ‘Μέχρι τη θάλασσα’ για να μοιραστώ αυτή την εμπειρία με τον θεατή. Πιστεύω ότι έχει κι αυτός πολλά να νοιώσει, αλλά και πολλά να μάθει. Για τον εαυτό του, για την κοινωνία μας, για την ανθρώπινη κατάσταση. Για να ταυτιστεί απολύτως ο θεατής με τους ήρωες της ταινίας, τους συνανθρώπους μας που βλέπουν τη ζωή τους να αλλάζει ξαφνικά μετά από ένα ατύχημα, δεν χρησιμοποίησα ούτε σχόλιο ούτε συνεντεύξεις. Έτσι, ενώ όλες οι σκηνές είναι πραγματικές «φέτες ζωής», ο θεατής θα μπορέσει να παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ σαν μια ταινία μυθοπλασίας. Μια ταινία με διακύβευμα, συγκρούσεις καικορυφώσεις, που, θέλω να πιστέψω, θα τον κάνει να δει αλλιώς την αναπηρία και τους ανθρώπους που την αντιμετωπίζουν. Θα μπορούσε να ήταν κι αυτός...»

Το ντοκιμαντέρ είναι εξαιρετικό με άκρως εύστοχο μοντάζ με συνεχή χρήση μεσαίων πλάνων πλαν-αμερικαίν καταφέρνει να δημιουργήσει μια συναρπαστική εκκρεμότητα. Νομίζεις πως παρακολουθείς ένα μυθοπλαστικό αγωνιστικό υπαρξιακό δράμα, μια ιστορία πόνου, συντριβής, αγώνα και ελπίδας. Όλα τα συστατικά του αποστασιοποιημένου κοινωνικού μελοδράματος είναι εδώ και οι ασθενείς λειτουργούν ως οι καλύτεροι ηθοποιοί. Συνταρακτική εμπειρία αποκομίζουμε από την αυτοθυσία, την ανθρωπιά, τη γνώση και τις προσπάθειες των γιατρών. Αυτό το ντοκιμαντέρ πέρα από τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές διαστάσεις του λειτουργεί και ως μια ευρύτερη παραβολή για την ουσία της ζωής: Δηλαδή την ίδια την ύπαρξή της, την ανθρώπινη αρτιομέλεια του απρόοπτου, την αλληλεγγύη και την ατομική και συλλογική δύναμη που απαιτείται. Σπουδαία δουλειά, μην τη χάσετε!