Το γνωστό στερεότυπο του πολιτικού ρεπορτάζ που συμπυκνώνεται στον τίτλο «ψάχνουν λαμπερά ονόματα για τα ψηφοδέλτια», κανονικά θα έπρεπε να προκαλεί γενική θυμηδία.

Πρώτον, διότι με αυτόν τον τρόπο τα κόμματα λένε απροκάλυπτα στον απλό πολίτη και το νοικοκύρη ψηφοφόρο: «Εδώ σε έχουμε. Θα ‘τσιμπήσεις’ και θα ψηφίσεις τους διάσημους. Έτσι κι αλλιώς εσύ δεν… λάμπεις»!

Δεύτερον, διότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι επειδή έχεις καλό λαρύγγι ή σε θέλει η κάμερα ή βάζεις γκολ και καλάθια με εντυπωσιακό τρόπο ή έστω επειδή «βγαίνεις» στο γυαλί κάθε μέρα, σώνει και καλά μπορείς και να λύσεις τα προβλήματα της γειτονιάς, της πόλης ή της χώρας.

Υπάρχει και τρίτο. Θα το πω ως εξής. Είναι σίγουρο ότι δεν βγαίνει κάθε μέρα Μίκης Θεοδωράκης, Μελίνα Μερκούρη, Άννα Συνοδινού ή ακόμα και Κώστας Καζάκος και Μαρία Φαραντούρη, που άφησαν για ένα διάστημα την Τέχνη για το βήμα της Βουλής. Τούτο οδηγεί τα κόμματα στο να ψάχνουν… λάμψη πλέον όχι μόνο σε αυτόφωτα μεγέθη, αλλά και σε τέκνα διασήμων ή σε υποτιθέμενους σταρ της φήμης των «δεκαπέντε λεπτών», όπως είχε πει ο πατριάρχης της νεοϋορκέζικης pop art Άντι Γουόρχολ. Το τερμάτισαν δηλαδή…

Το φαινόμενο σελέμπριτις και πολιτική πάντως δεν είναι ελληνικό και σε κάθε περίπτωση αξίζει να του ρίξουμε μια άλλη ματιά.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να θελήσει κάποια στιγμή να συμμετάσχει στην πολιτική και να προσπαθήσει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Εξαίρεση, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν αποτελούν τα «λαμπερά» ονόματα, οι προσωπικότητες με υψηλή αναγνωσιμότητα από το χώρο του τραγουδιού, του σινεμά, της τηλεόρασης και του αθλητισμού.

Η διαρκής τάση για αναζήτηση προσοχής και… η διεύρυνση της ήδη ευρείας αναγνώρισής τους οδηγεί διασημότητες στον πολιτικό στίβο. Το να σε ξέρουν είναι το πρώτο βήμα προς τη νίκη και προς την πολιτική καριέρα. Η τάση αυτή μάλιστα δεν ήρθε τα τελευταία χρόνια, αλλά γενικεύθηκε αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

• O ήρωας της reality TV και μεγιστάνας της ακίνητης περιουσίας Ντόναλντ Τραμπ είναι σήμερα ως πρόεδρος των ΗΠΑ η πιο προβεβλημένη διασημότητα που μπήκε στο χώρο της πολιτικής, αλλά δεν είναι βέβαια ο μόνος.

· Ο ηθοποιός του Χόλιγουντ της χρυσής εποχής του ’40 Ρόναλντ Ρέιγκαν άρχισε ως κυβερνήτης της Καλιφόρνιας και στη συνέχεια εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1981 έως το 1989. Και να φανταστείτε ότι δεν ήταν ούτε Τζον Γουέιν ούτε Έρολ Φλιν!

· Ο μποντιμπίλντερ και σταρ του σινεμά δράσης Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ διετέλεσε κυβερνήτης της Καλιφόρνιας από το 2003 έως το 2011.

· Το παιδάκι - θαύμα του προπολεμικού σινεμά, η Σίρλεϊ Τεμπλ, έτρεξε ανεπιτυχώς για το Κογκρέσο το 1967 και τελικά διορίστηκε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Γκάνα το 1974 και στην Τσεχοσλοβακία το 1989.

· Το… μισό του διάσημου ντουέτου των τραγουδιστών «Sonny and Cher», Σόνι Μπόνο, ήταν δήμαρχος του Παλμ Σπρινγκς από το 1988 έως το 1992. Εκλέχθηκε ακολούθως στο Σώμα των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ το 1994 και υπηρέτησε εκεί μέχρι το θάνατό του το 1998.

· Ο κορυφαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Κλιντ Ίστγουντ έγινε δήμαρχος στο Κάρμελ της Καλιφόρνιας.

• Η ηθοποιός Γκλέντα Τζάκσον υπήρξε βουλευτής των Εργατικών στη Βρετανία (1974 - 2015).

Η δική μας μίνι-παράδοση, που εμφανίστηκε δειλά από τη μεταπολίτευση, ξεκίνησε με πραγματικά σημαντικά μεγέθη της Τέχνης. Ας θυμηθούμε. Εκτός από τα προαναφερθέντα «ιερά τέρατα», στην πολιτική μπήκαν και οι Σταύρος Ξαρχάκος, Νάνα Μούσχουρη, Μάρω Κοντού, Λυκούργος Καλλέργης, Αιμιλία Υψηλάντη, Εύα Κοταμανίδου, Ελένη Ανουσάκη κ.ά. 

Εσχάτως τα ψηφοδέλτια έχουν πρόσωπα κυρίως του καλλιτεχνικού κόσμου, αθλητές, δημοσιογράφους, ανθρώπους της τηλεόρασης με υψηλότατη «αναγνωρισιμότητα», ακόμα και «φίρμες» των social media, να συνωστίζονται στα ψηφοδέλτια μαζικών εκλογικών περιφερειών για τη Βουλή ή την αυτοδιοίκηση και να ελπίζουν ότι ο «παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος», που συνήθως έχει ως μόνη του διέξοδο στη διασκέδαση την τηλεόραση -αφού λεφτά για πολλές εξόδους δεν υπάρχουν- θαμπωμένος από τη «λάμψη», θα τους δώσει έναν σταυρό προτίμησης!

Οι κατά καιρούς εμφανισθέντες πολιτευτές από το χώρο του θεάματος, των σπορ και των τεχνών είναι πια αμέτρητοι.

Να ρισκάρω μία πρόβλεψη. Βλέποντας την πόλωση, την κομματοκρατία και τις εντάσεις, που γεννά η πολιτική αντιπαράθεση, και την απροθυμία πολλών σημαντικών προσωπικοτήτων του πνεύματος, του επιχειρείν, της επιστήμης και γενικά ικανών προσώπων να «μπλέξουν» και να ασχοληθούν με τα κοινά, η στροφή προς τα «λαμπερά ονόματα», που αενάως λειτουργούν ως ο «κράχτης», θα συνεχιστεί.

Από την άλλη όμως σκέφτομαι πως ίσως η κρίση φέρει αργά ή γρήγορα και έναν σκεπτικισμό στον κόσμο για την «απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας» και μια στροφή στην τοπική δράση και σην ανάδειξη των ανώνυμων ηρώων της γειτονιάς, που θέλουν να εργαστούν και να προσφέρουν. Δεν αποκλείεται αυτό, και σε κάθε περίπτωση θα είναι ευπρόσδεκτο…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 7 Απριλίου 2019