ΑΠΟΨΕΙΣ

Βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Στη γωνία Εθνικής Αμύνης και Μανουσογιαννάκη, με όψη και στην Φιλικής Εταιρείας, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, στο Ιπποδρόμιο. Πιο συγκεκριμένος δε θα μπορούσα να γίνω. Ήταν μία λύση στις ανάγκες που προέκυψαν μετά τον σεισμό του 1978. Το σχολείο, το οποίο θα πρέπει να κουβαλά και μπόλικο αμίαντο, έχει εγκαταλειφθεί εδώ και μερικές δεκαετίες και σήμερα αποτελεί μια εστία βρωμιάς. Ρώτησα και έμαθα πως ανήκει στην Εκκλησία. Αναμφίβολα είναι καλό οικόπεδο, αλλά πολύ δύσκολα θα κτιστεί διότι από κάτω παραμονεύουν τα αρχαία που καθιστούν οικονομικά ασύμφορη την εκμετάλλευσή του. Άλλωστε, την ίδια τύχη έχει το παρακείμενο οικόπεδο επί της Φιλικής Εταιρείας το οποίο από αρχαιολογικός χώρος έχει μετατραπεί σε σκουπιδότοπο και στέγη για τις γάτες.

Δηλαδή το συγκρότημα των δύο οικοπέδων αποτελεί μία πηγή κινδύνων για τους κατοίκους της περιοχής, ενώ η αδιαφορία των αρμοδίων υπηρεσιών είναι δεδομένη. Τι θα μπορούσε να γίνει; Να γκρεμιστεί το τρισάθλιο κατασκεύασμα που κάποτε ήταν σχολείο και να γίνει μία παιδική χαρά ή ένα μικρό πάρκο. Ποιος θα το κάνει; Μα φυσικά ο ιδιοκτήτης, δηλαδή η Εκκλησία της Ελλάδας. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Να θέσει το αίτημα ο δήμος Θεσσαλονίκης στην Εκκλησία, ώστε αυτή να προχωρήσει σε μία γενναία χειρονομία προς την πόλη, προς τους κατοίκους της περιοχής. Σε αυτή τη φάση είναι προφανές πως ο δήμαρχος έχει άλλες προτεραιότητες, αλλά καλόν είναι στην ατζέντα του να γράψει και αυτό το θέμα. Είναι πρόβλημα υγιεινής και αισθητικής.

Τέτοιες θλιβερές κατασκευές υπάρχουν πολλές στην πόλη μας. Και δεν αναφέρομαι σε εγκαταλελειμμένες ιδιοκτησίες φυσικών προσώπων. Αναφέρομαι σε ιδιοκτησίες νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου που όχι μόνον δεν αξιοποιούνται αλλά, παραμένοντας ως έχουν, υποβαθμίζουν τη ζωή των περιοίκων. Να μία καλή ευκαιρία για τη νέα Δημοτική Αρχή ή και για την Περιφέρεια να αρχίσει να βρίσκει νομικές φόρμουλες ώστε αυτά τα ακίνητα να αξιοποιηθούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. (Όσα δεν έχουν περάσει στο ΕΤΑΔ).

Υπάρχουν οι μεγάλες, οι εμβληματικές παρεμβάσεις που αφήνουν τα ίχνη τους στο χρόνο, όπως η ανάπλαση των Λαδάδικων, της νέας Παραλίας, το Δημαρχιακό Μέγαρο, το Μέγαρο Μουσικής. Παρεμβάσεις που τις χαίρεται όλη η πόλη. Υπάρχουν όμως και οι μικρότερες, οι λιγότερο εμβληματικές που έχουν τοπικό χαρακτήρα, οι οποίες όμως βελτιώνουν την εικόνα μιας περιοχής και την καθημερινότητα των κατοίκων της. Δε θέλουν πολλά λεφτά, απλώς χρειάζεται κάποιοι υπεύθυνοι να σχεδιάσουν αυτές τις παρεμβάσεις και να παρακολουθήσουν την υλοποίηση τους. Οι πολλές μικρές αναπλάσεις ζωντανεύουν γειτονιές.

Το εγκαταλελειμμένο σχολείο που περιέγραψα ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ρημάζει τριάντα χρόνια, μια μπουλντόζα είναι αρκετή και ένα συνεργείο για τα μπάζα. Τα υπόλοιπα είναι ζήτημα βούλησης της ιδιοκτησίας, δηλαδή πώς θα αξιοποιηθεί προς όφελος των κατοίκων αυτής της πυκνοκατοικημένης περιοχής, με δεδομένο το χαμηλό κόστος της οποιασδήποτε λύσης προκριθεί.

Αναγκάστηκα να γράψω ολόκληρο άρθρο για ένα θέμα εκ πρώτης όψεως ασήμαντο, όμως το πρόβλημα χρονίζει, προσλαμβάνοντας με την πάροδο του χρόνου δυσάρεστες και επικίνδυνες διαστάσεις, έτσι ώστε η λύση του καθίσταται πλέον αναγκαία. Για να δούμε; Θα ευαισθητοποιηθούν οι κάθε λογής υπεύθυνοι;