Πρεμιέρα έκανε εχθές η «Δίκη της Μαίρης Ντιούγκαν» του Βείλερ Μπάγερτ, στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, που «ανέβασε» η θεατρική ομάδα της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον δικαστικό θρίλερ, συνεπήρε εχθές το κοινό που βρέθηκε στην λαμπερή πρεμιέρα. Το έργο επιμελήθηκαν φοιτητές της Σχολής. Το κοινό θα μπορεί να τους απολαύσει στο Βασιλικό Θέατρο (ΚΘΒΕ), για άλλες δύο παραστάσεις, σήμερα και στις 29 Ιανουαρίου 2024.

Αναφορικά με το έργο

Το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ αλλά και στις ευρωπαϊκές και διεθνείς σκηνές στα τέλη της δεκαετίας του ΄20. Το 1929 μεταφέρθηκε πρώτη φορά στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. (Πηγή ΕΡΤNEWS) Στην Ελλάδα, το έργο μεταδόθηκε για πρώτη φορά σε ραδιοφωνική μεταφορά των Δημήτρη Κωνσταντινίδη και Μήτσου Λυγίζου το 1958. Έναν αιώνα μετά το έργο επιστρέφει στη θεατρική σκηνή - αυτή τη φορά του Βασιλικού Θεάτρου - από τη θεατρική ομάδα της Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Πόσο τυφλή είναι στ‘ αλήθεια η δικαιοσύνη; Μήπως οφείλει να έχει συνεχώς «ορθάνοιχτα τα μάτια της;» Τί επιλέγει, όταν συγκρούεται το κοινωνικό «πιστεύω» με την αλήθεια; Στη δίκη αυτή οι μάρτυρες που «ορκίζονται να πουν την αλήθεια και μόνον την αλήθεια», κατ’ ουσίαν, δεν «εξετάζοναι», αλλά μετέχουν σε μια μορφή εξομολόγησης, με σκοπό την αποδοχή των ενδόμυχων σκέψεών τους από την κοινωνία, τους ενόρκους, ή μάλλον τον ίδιο τους τον εαυτό.

Κι όλα αυτά, όχι στην κοινωνία που απεικονίζει ο Veiller αλλά σε μια κοινωνία τέτοια που τα κοινωνικά «πρέπει» δεν εξαλείφονται αλλά «φοράνε» τον μανδύα ενός εκπολιτισμού κίβδηλου και συνάμα υποκριτικού. Ισως βρισκόμαστε στο ίδιο βράδυ της δολοφονίας, ίσως λίγα δευτερόλεπτα πριν, κι ίσως όλοι να είχαν αναλογιστεί ότι ο Ράις άξιζε να πεθάνει. Μήπως ο δολοφόνος δεν είναι ένας αλλά μια συλλογική, σιωπηρή -για καιρό- εξελισσόμενη συνειδητή δολοφονία που μόνο ένας «τόλμησε» να πραγματοποιήσει;

Οι χαρακτήρες, ή μάλλον η ερμηνεία, αποδίδει αντικειμενικά την ψυχική πραγματολογία, αποστερώντας όμως τον βαθύτατα εμποτισμένο κοινωνικό αναχρονισμό της εποχής, αφού η παράσταση θέτει στον πυρήνα το σπάσιμο του ιψενικού παραδοσιακού τριγώνου, επανορίζοντάς το θαρραλέα, ασκώντας κριτική σιωπηρή, αλλά τόσο δυνατή στη θέση της γυναίκας ως εραστή αλλά και κοινωνό του 20ου αιώνα.

Διάχυτες είναι σκηνές - αναλαμπές προστιθέμενες στο πρωτότυπο κείμενο, από ένα τραύμα - τον φόνο του Εντγκαρ Ράις - που σαν ανοιχτή πληγή στο υποσυνείδητο δεν λέει να κλείσει: η Μαίρη κρατά το μαχαίρι, απειλεί ότι θα σκοτώσει με όση δύναμη έχει, οι φωνές δεν λένε να σωπάσουν… Μια σκηνοθετική προσέγγιση βασισμένη στα διδάγματα της σύγχρονης ψυχολογίας σχετικά με το πώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιδρά σε μια τραυματική εμπειρία.

Νεφέλη Καλαντζή-Άκις Παπαδόπουλος