16/03/2024 08:00
Ο καφές δεν είναι γενικά πολύ της μόδας στη Λατινική Αμερική, όπου ταξιδέψαμε πριν από μερικές ημέρες. Στο Μπουένος Άιρες όταν παραγγέλνει κανείς έναν εσπρέσο μπορεί να του σερβίρουν και ένα ρόφημα που μοιάζει με διπλό americano ή με έναν καφέ με πικρή γεύση. Αντίθετα στο Μοντεβιδέο οι πιθανότητες να γευθεί κανείς ένα μονό νόστιμο εσπρέσο που μοιάζει με τον ευρωπαϊκό είναι πιο πολλές. Ίσως και γιατί το 50% των κατοίκων της Ουρουγουάης έλκουν την καταγωγή τους από την Ιταλία.
Πέραν του καφέ η αργεντίνικη πρωτεύουσα, όπου σήμερα ζουν πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι, είναι πολύ πιο γοητευτική, αλλά και συναρπαστική από το Μοντεβιδέο των 1,3 εκατομμυρίων. Πιθανώς αυτό να οφείλεται και στο ότι ως χαρακτήρες οι Αργεντίνοι είναι πιο εξωστρεφείς από τους Ουρουγουανούς. Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε πως υπάρχει ακόμη το χαμόγελο στους κατοίκους σε μια χώρα όπως η Αργεντινή, την οποία η οικονομική κρίση μαστίζει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μια κρίση που είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού για όποιον μπει για λίγο στη ζωή και στην καθημερινότητα του Μπουένος Άιρες.
La BOCA- φτωχική και πολύχρωμη η γνωστή συνοικία από όπου ξεκίνησε την καριέρα του ο Μαραντόνα. Και γεμάτη από κόσμο
Οι δυσκολίες πολλές. Στο σούπερ μάρκετ του Palermo οι τιμές αλλάζουν καθημερινά, στα ταμπλό των τραπεζικών καταστημάτων που τα συναντά κανείς σε κάθε γωνιά της πόλης και όπου μπορεί να αλλάξει συνάλλαγμα η ισοτιμία Πέσος-Ευρώ αλλάζει σχεδόν κάθε 12 ώρες, ενώ σε κάποια εστιατόρια στο μενού οι τιμές αλλάξουν σχεδόν κάθε εβδομάδα. «Cambio cambio» (συνάλλαγμα, συνάλλαγμα) ακούει κανείς συνέχεια στους δρόμους από ανθρώπους που προτείνουν να αλλάξει κανείς χρήματα. Την ίδια στιγμή άστεγοι υπάρχουν αρκετοί και κάνουν την εμφάνισή τους ακόμη και εκεί που πίνει κανείς αμέριμνος τον καφέ του.
«Η Αργεντινή είναι μια ρουλέτα» μας είπε ένας Ουρουγουανός επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται και στο Μοντεβιδέο και στο Μπουένος Άιρες. Οι μισθοί είναι χαμηλοί, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που μας είπε σερβιτόρος σε γνωστό εστιατόριο στο κέντρο της πόλης. 100 ευρώ ο βασικός μισθός, αν και θα έπρεπε να είναι 500. Το ενοίκιο για ένα δωμάτιο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες φτάνει τα 350 ευρώ και ο σερβιτόρος τα βγάζει πέρα μόνο χάρις στα μπουρμπουάρ που εισπράττει στη δουλειά του. Και αυτό μόνο στα καλά εστιατόρια…
Εντυπωσιακό στοιχείο της πόλης είναι τα σπίτια και τα ακίνητα. Η επιγραφή «vende» (Πωλείται) ή «aquilla» (Ενοικιάζεται) είναι πολύ συχνή, την ίδια στιγμή που οι υπερσύγχρονοι ουρανοξύστες στο κέντρο του Μπουένος Άιρες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Είναι τα παλιά σπίτια των ντόπιων που από ανάγκη τα πούλησαν κυρίως σε ξένους επενδυτές και αυτοί ανοικοδομούν νέα κτίρια που μπορεί και να φτάσουν τους 50 ορόφους. Έτσι ανακαινίστηκε και αναπλάστηκε το Porto Madero, το λιμάνι του Μπουένος Άιρες, που είναι χάρμα ειδέσθαι, αλλά και ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα που είναι πραγματικά κοσμήματα όταν περνά κανείς από δίπλα τους. Έτσι σε μερικά σημεία η πόλη θυμίζει το Μανχάταν. Κάθε πολυκατοικία έχει και τον θυρωρό της, είτε …ζωντανό είτε ιντερνετικό που φροντίζει για την ασφάλεια του κτιρίου.
Αγάπη μεγάλη των Αργεντίνων είναι το ποδόσφαιρο, αλλά και ο πολιτισμός. Η παρουσία του Μαραντόνα με διάφορες μορφές είτε σε άγαλμα είτε σε αφίσα είτε σε γκράφιτι είτε σε φανέλα είναι σε κάθε συνοικία, ενώ έπονται ο Μέσι και ο Ντι Μαρία. Όμως και τα βιβλία περιλαμβάνονται στις αγαπημένες συνήθειες των Αργεντίνων. Ένα πανέμορφο βιβλιοπωλείο, το περίφημο El Ateneo,που παλιότερα ήταν Θέατρο για την Όπερα, έγινε χώρος πώλησης βιβλίων, ενώ τα βιβλιοπωλεία είναι κάτι που συναντά κανείς πολύ συχνά στους δρόμους του Μπουένος Άιρες.
Ο Μαραντόνα ψηφίζει Μάσα. Ξεχασμένη προεκλογική αφίσα
Ακίνητα προς πώληση κάτω από τη σημαία της Αργεντινής
Πάθος υπάρχει για τη χώρα τους (η σημαία με τα μπλε και τα άσπρα είναι σε πολλά μπαλκόνια αλλά και μέσα στα ταξί) και φυσικά και για το τανγκό. Το βλέπει κανείς στους πλανόδιους χορευτές, στα σόου που στήνονται στις πλατείες, αλλά ακόμη και μέσα σε εστιατόρια. Το συναντά και στα διάφορα events, όπου πάντως ο χορός έχει ελαφρώς εμπορευματοποιηθεί.
Το τανγκό το συναντά κανείς καθημερινά. Στις πλατείες στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα θέατρα
Όσο για το αργεντίνικο κρέας και τη νοστιμιά του είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται. Είτε στο γνωστό El Preferido είτε στο Don Juan είτε στο Galden ήταν πεντανόστιμο. Αν και η καλή γαστρονομική σύσταση για το Mπουένος Άιρες είναι η πιτσαρία Guerin, με έτος ίδρυσης το 1932. Εκεί τρώει κανείς φτηνά, νόστιμα, ιταλοαργεντίνικα και συναντά όλη την πόλη.
Μια πόλη που κινείται χωρίς προβλήματα. Διαθέτοντας ένα μετρό (όχι και πολύ καινούργιο) και μια πολύ καλή δημόσια συγκοινωνία, από την οποία ο δικός μας ΟΑΣΘ θα είχε σίγουρα πολλά πράγματα να διδαχτεί. Οι λεωφορειολωρίδες είναι στο κέντρο των μεγάλων δρόμων, τα δρομολόγια είναι δεκάδες, οι στάσεις πολλές και διαφορετικές (δε σταματούν όλα τα λεωφορεία σε όλες τις στάσεις, έτσι αποφεύγεται η πολυκοσμία) τα λεωφορεία πραγματικά εκατοντάδες. Όσο για το εισιτήριο είναι περίπου 30 λεπτά η διαδρομή και ακυρώνεται εντός του κάθε λεωφορείου. Το ότι η κίνηση σε μια τέτοια μεγαλούπολη, η οποία είναι εμφανές ότι διαθέτει πολλά ΙΧ, δεν μπλοκάρει σχεδόν πουθενά, οφείλεται και στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα σπίτια (παλιά και καινούργια) και οι πολυκατοικίες διαθέτουν υπόγεια πάρκινγκ. Έτσι το διπλοπαρκάρισμα και η παράνομη στάθμευση της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας είναι κάτι που δεν το συναντά κανείς σχεδόν πουθενά.
Στην άνετη κυκλοφορία συντείνουν βέβαια και οι τεράστιες και πανέμορφες λεωφόροι του Μπουένος Άιρες. Η λεωφόρος της 9ης Ιουλίου, που είναι η ημέρα που κατακτήθηκε η ανεξαρτησία της Αργεντινής, διαθέτει 12 λωρίδες, ενώ για να τη διασχίσει κανείς ως πεζός θα πρέπει να κάνει περίπου 90 βήματα. Μόλις και προλαβαίνεις τον Σταμάτη, δηλαδή…
Για την Ελλάδα οι γνώσεις των κατοίκων του Μπουένος Άιρες δεν είναι και πολλές. Λίγα πράγματα από την ελληνική μυθολογία και πολύ Μύκονος, ένα νησί το οποίο είχαν επισκεφθεί δύο άνθρωποι που συναντήσαμε στην Αργεντινή.
Όπως είπε και ο Αλεσάντρο, που γνωρίσαμε στην περίφημη συνοικία El Boca, η Ελλάδα είναι μια ωραία χώρα, με ωραία κουλτούρα που μοιάζει με την Αργεντινή.
Όσο για το κόστος ζωής είναι γνωστό το πρόβλημα της χώρας που είναι ο πληθωρισμός, ο οποίος συχνά δεν ελέγχεται. Η σημαία στο ταξί όταν πέφτει είναι 854 πέσος (85 λεπτά), το λίτρο η αμόλυβδη κοστίζει 987 πέσος (91 λεπτά δηλαδή), η εξάδα τα αυγά 1000 με 1200 πέσος, ενώ ένα καλό φαγητό έξω με κρασί και αργεντίνικο κρέας (που σίγουρα θα το θυμάστε για πολλά χρόνια) θα κοστίσει 25 με 30 ευρώ το άτομο. Ανδρικό κούρεμα περίπου στα 4 ευρώ και για τη γυναίκα χωρίς πολλά πολλά στα 10 με 12 ευρώ.
Εντυπωσιακό το πόσοι πολλοί Αργεντίνοι έχουν κάνει τατουάζ αλλά πόσο πειθαρχημένα κάθονται στην ουρά περιμένοντας στη στάση το λεωφορείο. Από που προέχεται αυτή η πειθαρχεία σε έναν λαό που δοκιμάζεται τόσο έντονα τις τελευταίες δεκαετίες είναι κάτι που δεν είναι εύκολο να απαντηθεί στο πλαίσιο ενός χαλαρού πρωινού λατινοαμερικάνικου καφέ για το makthes.gr. Και χρήζει σίγουρα μεγαλύτερης κοινωνικής ανάλυσης.
Το Μοντεβιδέο από την άλλη είναι μια πόλη αντιφατική, πιο σκοτεινή και εσωστρεφής, αλλά και σίγουρα με λιγότερα οικονομικά προβλήματα. Αν και η Ουρουγουάη θεωρείται η χώρα με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στη Νότια Αμερική, αν δει κανείς την πρωτεύουσά της επιφανειακά θα σχηματίσει την εικόνα μιας μίζερης πόλης. Συνθήματα και γκράφιτι σε όλους τους τοίχους, ελάχιστα τα κτίρια που είναι ανακαινισμένα, ενώ πολλά δείχνουν και εγκαταλειμμένα. Αυτή η εικόνα τουλάχιστον υπάρχει στην Viheja… όπου οι ιδιοκτήτες των παλιών σπιτιών, που είναι στην πλειοψηφία τους το πολύ διώροφα, δε διαθέτουν τα χρήματα για να τα ανακαινίσουν.
Έτσι όλη η μεσαία και μεγαλοαστική τάξη της πόλης μεταφέρθηκε στη συνοικία Punta Carettas, όπου τη δεκαετία του 1960 κτίστηκαν δεκάδες πολυκατοικίες με θέα τον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα. Για το λόγο αυτό σήμερα το κέντρο της πόλης δίνει μια εγκαταλειμμένη εικόνα και οι Ουρουγουανοί δημιουργούν στον επισκέπτη της την εντύπωση ότι είναι κλειστοί και εσωστρεφείς. Σε αυτό επιτείνουν και οι αρκετοί άστεγοι και ζητιάνοι που κυκλοφορούν στους δόμους.
Η κεντρική πλατεία της πόλης
Παρόλα αυτά η πόλη κρύβει εκπλήξεις, καθώς χρήμα υπάρχει. Έτσι μπορεί εξωτερικά τα κτίρια να είναι σχετικά λαβωμένα, αλλά εσωτερικά καταγράφονται ωραίες δραστηριότητες. Κυρίως στον χώρο της εστίασης. Το κόστος ζωής είναι σαφώς πιο υψηλό από το Μπουένος Άιρες και ένα δείπνο για τρεις μπορεί και να κοστίσει 70 με 80 ευρώ. Ενδιαφέρον εδώ έχει και ένα φορολογικό στοιχείο: ότι βλέπει κανείς σε τιμές έχει και τη σχετική έκπτωση. Αν πληρώσει κανείς με χρεωστική κάρτα η έκπτωση μπορεί να φτάσει από 15 έως και 25%. Aντίθετα στο Μπουένος Άιρες η έκπτωση έρχεται όταν πληρώνει κανείς μετρητά…
Στο Μοντεβιδέο ο καφές έχει αντικατασταθεί από το mate, ένα είδος τσαγιού που είναι πολύ αγαπητό. Για να το φτιάξει κανείς και να το πιεί στο δρόμο χρειάζεται ένα θερμός (που συνήθως το κρατά κάτω από τη μασχάλη) και μια κούπα με ένα καλαμάκι (όχι φυσικά πλαστικό), το οποίο καρά στο άλλο χέρι. Mate λοιπόν, αγαπητό σαν το δικό μας φραπέ...
Farmacia- παλιό φαρμακείο που έγινε καφέ
Και στο Μοντεβιδέο η Ελλάδα δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστή. Ένας υπάλληλος στο περίφημο σπίτι του Humberto Pittamiglio, ενός πρωτοπόρου αρχιτέκτονα και πολεοδόμου της χώρας, μάς ρώτησε αν η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, μια σερβιτόρος μας είπε ότι πέρασε πέρσι από την Αθήνα, ενώ στις βόλτες που κάναμε στο κέντρο της πόλης πέσαμε επάνω σε αφίσα που διαφήμιζε τη θεατρική παράσταση «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, που αυτές τις ημέρες ανέβαζε ένας θίασος της πόλης.
Η αφίσα από την παράσταση
Ενδιαφέρον τέλος είχε και η αντιμετώπιση της ανέχειας και της διαφορετικότητας τόσο στο Μπουένος Άιρες όσο και στο Μοντεβιδέο. Μια αντιμετώπιση που είναι διαφορετική από ό,τι στην Ευρώπη. Η εικόνα του ζητιάνου να συζητά ήρεμα με τους ανθρώπους και να τους εξηγεί την κατάστασή του, αλλά και η κατανόηση με την οποία αντιδρούσαν οι πολίτες, ήταν συχνή. Κάτι που δείχνει ότι το θέμα της φτώχειας δεν κρύβεται κάτω από το χαλί και ότι και στις δύο πόλεις της Λατινικής Αμερικής οι «δύο πλευρές» έχουν βρει έναν τρόπο να επικοινωνούν, αλλά και να αλληλοβοηθούνται μεταξύ τους. Γιατί οι μικροβοήθειες δεν έλλειψαν. Από τσιγάρα μέχρι ένα γιαούρτι ή κάποιο φαγητό. Όσο για τη διαφορετικότητα το Μοντεβιδέο κατέχει τα πρωτεία σε αυτό, καθώς έχει ανακηρυχτεί ως η πόλη που σέβεται το διαφορετικό. Ό,τι και αν είναι αυτό…
Πολύχρωμα γκράφιτι στις γειτονιές της παλιάς πόλης
«Παρίσι της Νότιας Αμερικής» χαρακτηρίζεται το Μπουένος Άιρες και «Βρυξέλες της Λατινικής Αμερικής» το Μοντεβιδέο και οι χαρακτηρισμοί μπορεί να μην είναι απόλυτα εύστοχοι, αλλά προσεγγίζουν κατά κάποιο τρόπο μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα δυο πόλεων και δύο χωρών που απέχουν πολλά χιλιόμετρα από την Ευρώπη και διαφέρουν κατά πολύ από τη «Γηραιά Ήπειρο», ενώ ταυτόχρονα κρύβουν τα δικά τους μικρά και μεγάλα συναρπαστικά μυστικά.
Ο καφές δεν είναι γενικά πολύ της μόδας στη Λατινική Αμερική, όπου ταξιδέψαμε πριν από μερικές ημέρες. Στο Μπουένος Άιρες όταν παραγγέλνει κανείς έναν εσπρέσο μπορεί να του σερβίρουν και ένα ρόφημα που μοιάζει με διπλό americano ή με έναν καφέ με πικρή γεύση. Αντίθετα στο Μοντεβιδέο οι πιθανότητες να γευθεί κανείς ένα μονό νόστιμο εσπρέσο που μοιάζει με τον ευρωπαϊκό είναι πιο πολλές. Ίσως και γιατί το 50% των κατοίκων της Ουρουγουάης έλκουν την καταγωγή τους από την Ιταλία.
Πέραν του καφέ η αργεντίνικη πρωτεύουσα, όπου σήμερα ζουν πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι, είναι πολύ πιο γοητευτική, αλλά και συναρπαστική από το Μοντεβιδέο των 1,3 εκατομμυρίων. Πιθανώς αυτό να οφείλεται και στο ότι ως χαρακτήρες οι Αργεντίνοι είναι πιο εξωστρεφείς από τους Ουρουγουανούς. Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε πως υπάρχει ακόμη το χαμόγελο στους κατοίκους σε μια χώρα όπως η Αργεντινή, την οποία η οικονομική κρίση μαστίζει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μια κρίση που είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού για όποιον μπει για λίγο στη ζωή και στην καθημερινότητα του Μπουένος Άιρες.
La BOCA- φτωχική και πολύχρωμη η γνωστή συνοικία από όπου ξεκίνησε την καριέρα του ο Μαραντόνα. Και γεμάτη από κόσμο
Οι δυσκολίες πολλές. Στο σούπερ μάρκετ του Palermo οι τιμές αλλάζουν καθημερινά, στα ταμπλό των τραπεζικών καταστημάτων που τα συναντά κανείς σε κάθε γωνιά της πόλης και όπου μπορεί να αλλάξει συνάλλαγμα η ισοτιμία Πέσος-Ευρώ αλλάζει σχεδόν κάθε 12 ώρες, ενώ σε κάποια εστιατόρια στο μενού οι τιμές αλλάξουν σχεδόν κάθε εβδομάδα. «Cambio cambio» (συνάλλαγμα, συνάλλαγμα) ακούει κανείς συνέχεια στους δρόμους από ανθρώπους που προτείνουν να αλλάξει κανείς χρήματα. Την ίδια στιγμή άστεγοι υπάρχουν αρκετοί και κάνουν την εμφάνισή τους ακόμη και εκεί που πίνει κανείς αμέριμνος τον καφέ του.
«Η Αργεντινή είναι μια ρουλέτα» μας είπε ένας Ουρουγουανός επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται και στο Μοντεβιδέο και στο Μπουένος Άιρες. Οι μισθοί είναι χαμηλοί, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που μας είπε σερβιτόρος σε γνωστό εστιατόριο στο κέντρο της πόλης. 100 ευρώ ο βασικός μισθός, αν και θα έπρεπε να είναι 500. Το ενοίκιο για ένα δωμάτιο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες φτάνει τα 350 ευρώ και ο σερβιτόρος τα βγάζει πέρα μόνο χάρις στα μπουρμπουάρ που εισπράττει στη δουλειά του. Και αυτό μόνο στα καλά εστιατόρια…
Εντυπωσιακό στοιχείο της πόλης είναι τα σπίτια και τα ακίνητα. Η επιγραφή «vende» (Πωλείται) ή «aquilla» (Ενοικιάζεται) είναι πολύ συχνή, την ίδια στιγμή που οι υπερσύγχρονοι ουρανοξύστες στο κέντρο του Μπουένος Άιρες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Είναι τα παλιά σπίτια των ντόπιων που από ανάγκη τα πούλησαν κυρίως σε ξένους επενδυτές και αυτοί ανοικοδομούν νέα κτίρια που μπορεί και να φτάσουν τους 50 ορόφους. Έτσι ανακαινίστηκε και αναπλάστηκε το Porto Madero, το λιμάνι του Μπουένος Άιρες, που είναι χάρμα ειδέσθαι, αλλά και ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα που είναι πραγματικά κοσμήματα όταν περνά κανείς από δίπλα τους. Έτσι σε μερικά σημεία η πόλη θυμίζει το Μανχάταν. Κάθε πολυκατοικία έχει και τον θυρωρό της, είτε …ζωντανό είτε ιντερνετικό που φροντίζει για την ασφάλεια του κτιρίου.
Αγάπη μεγάλη των Αργεντίνων είναι το ποδόσφαιρο, αλλά και ο πολιτισμός. Η παρουσία του Μαραντόνα με διάφορες μορφές είτε σε άγαλμα είτε σε αφίσα είτε σε γκράφιτι είτε σε φανέλα είναι σε κάθε συνοικία, ενώ έπονται ο Μέσι και ο Ντι Μαρία. Όμως και τα βιβλία περιλαμβάνονται στις αγαπημένες συνήθειες των Αργεντίνων. Ένα πανέμορφο βιβλιοπωλείο, το περίφημο El Ateneo,που παλιότερα ήταν Θέατρο για την Όπερα, έγινε χώρος πώλησης βιβλίων, ενώ τα βιβλιοπωλεία είναι κάτι που συναντά κανείς πολύ συχνά στους δρόμους του Μπουένος Άιρες.
Ο Μαραντόνα ψηφίζει Μάσα. Ξεχασμένη προεκλογική αφίσα
Ακίνητα προς πώληση κάτω από τη σημαία της Αργεντινής
Πάθος υπάρχει για τη χώρα τους (η σημαία με τα μπλε και τα άσπρα είναι σε πολλά μπαλκόνια αλλά και μέσα στα ταξί) και φυσικά και για το τανγκό. Το βλέπει κανείς στους πλανόδιους χορευτές, στα σόου που στήνονται στις πλατείες, αλλά ακόμη και μέσα σε εστιατόρια. Το συναντά και στα διάφορα events, όπου πάντως ο χορός έχει ελαφρώς εμπορευματοποιηθεί.
Το τανγκό το συναντά κανείς καθημερινά. Στις πλατείες στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα θέατρα
Όσο για το αργεντίνικο κρέας και τη νοστιμιά του είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται. Είτε στο γνωστό El Preferido είτε στο Don Juan είτε στο Galden ήταν πεντανόστιμο. Αν και η καλή γαστρονομική σύσταση για το Mπουένος Άιρες είναι η πιτσαρία Guerin, με έτος ίδρυσης το 1932. Εκεί τρώει κανείς φτηνά, νόστιμα, ιταλοαργεντίνικα και συναντά όλη την πόλη.
Μια πόλη που κινείται χωρίς προβλήματα. Διαθέτοντας ένα μετρό (όχι και πολύ καινούργιο) και μια πολύ καλή δημόσια συγκοινωνία, από την οποία ο δικός μας ΟΑΣΘ θα είχε σίγουρα πολλά πράγματα να διδαχτεί. Οι λεωφορειολωρίδες είναι στο κέντρο των μεγάλων δρόμων, τα δρομολόγια είναι δεκάδες, οι στάσεις πολλές και διαφορετικές (δε σταματούν όλα τα λεωφορεία σε όλες τις στάσεις, έτσι αποφεύγεται η πολυκοσμία) τα λεωφορεία πραγματικά εκατοντάδες. Όσο για το εισιτήριο είναι περίπου 30 λεπτά η διαδρομή και ακυρώνεται εντός του κάθε λεωφορείου. Το ότι η κίνηση σε μια τέτοια μεγαλούπολη, η οποία είναι εμφανές ότι διαθέτει πολλά ΙΧ, δεν μπλοκάρει σχεδόν πουθενά, οφείλεται και στο γεγονός ότι σχεδόν όλα τα σπίτια (παλιά και καινούργια) και οι πολυκατοικίες διαθέτουν υπόγεια πάρκινγκ. Έτσι το διπλοπαρκάρισμα και η παράνομη στάθμευση της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας είναι κάτι που δεν το συναντά κανείς σχεδόν πουθενά.
Στην άνετη κυκλοφορία συντείνουν βέβαια και οι τεράστιες και πανέμορφες λεωφόροι του Μπουένος Άιρες. Η λεωφόρος της 9ης Ιουλίου, που είναι η ημέρα που κατακτήθηκε η ανεξαρτησία της Αργεντινής, διαθέτει 12 λωρίδες, ενώ για να τη διασχίσει κανείς ως πεζός θα πρέπει να κάνει περίπου 90 βήματα. Μόλις και προλαβαίνεις τον Σταμάτη, δηλαδή…
Για την Ελλάδα οι γνώσεις των κατοίκων του Μπουένος Άιρες δεν είναι και πολλές. Λίγα πράγματα από την ελληνική μυθολογία και πολύ Μύκονος, ένα νησί το οποίο είχαν επισκεφθεί δύο άνθρωποι που συναντήσαμε στην Αργεντινή.
Όπως είπε και ο Αλεσάντρο, που γνωρίσαμε στην περίφημη συνοικία El Boca, η Ελλάδα είναι μια ωραία χώρα, με ωραία κουλτούρα που μοιάζει με την Αργεντινή.
Όσο για το κόστος ζωής είναι γνωστό το πρόβλημα της χώρας που είναι ο πληθωρισμός, ο οποίος συχνά δεν ελέγχεται. Η σημαία στο ταξί όταν πέφτει είναι 854 πέσος (85 λεπτά), το λίτρο η αμόλυβδη κοστίζει 987 πέσος (91 λεπτά δηλαδή), η εξάδα τα αυγά 1000 με 1200 πέσος, ενώ ένα καλό φαγητό έξω με κρασί και αργεντίνικο κρέας (που σίγουρα θα το θυμάστε για πολλά χρόνια) θα κοστίσει 25 με 30 ευρώ το άτομο. Ανδρικό κούρεμα περίπου στα 4 ευρώ και για τη γυναίκα χωρίς πολλά πολλά στα 10 με 12 ευρώ.
Εντυπωσιακό το πόσοι πολλοί Αργεντίνοι έχουν κάνει τατουάζ αλλά πόσο πειθαρχημένα κάθονται στην ουρά περιμένοντας στη στάση το λεωφορείο. Από που προέχεται αυτή η πειθαρχεία σε έναν λαό που δοκιμάζεται τόσο έντονα τις τελευταίες δεκαετίες είναι κάτι που δεν είναι εύκολο να απαντηθεί στο πλαίσιο ενός χαλαρού πρωινού λατινοαμερικάνικου καφέ για το makthes.gr. Και χρήζει σίγουρα μεγαλύτερης κοινωνικής ανάλυσης.
Το Μοντεβιδέο από την άλλη είναι μια πόλη αντιφατική, πιο σκοτεινή και εσωστρεφής, αλλά και σίγουρα με λιγότερα οικονομικά προβλήματα. Αν και η Ουρουγουάη θεωρείται η χώρα με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στη Νότια Αμερική, αν δει κανείς την πρωτεύουσά της επιφανειακά θα σχηματίσει την εικόνα μιας μίζερης πόλης. Συνθήματα και γκράφιτι σε όλους τους τοίχους, ελάχιστα τα κτίρια που είναι ανακαινισμένα, ενώ πολλά δείχνουν και εγκαταλειμμένα. Αυτή η εικόνα τουλάχιστον υπάρχει στην Viheja… όπου οι ιδιοκτήτες των παλιών σπιτιών, που είναι στην πλειοψηφία τους το πολύ διώροφα, δε διαθέτουν τα χρήματα για να τα ανακαινίσουν.
Έτσι όλη η μεσαία και μεγαλοαστική τάξη της πόλης μεταφέρθηκε στη συνοικία Punta Carettas, όπου τη δεκαετία του 1960 κτίστηκαν δεκάδες πολυκατοικίες με θέα τον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα. Για το λόγο αυτό σήμερα το κέντρο της πόλης δίνει μια εγκαταλειμμένη εικόνα και οι Ουρουγουανοί δημιουργούν στον επισκέπτη της την εντύπωση ότι είναι κλειστοί και εσωστρεφείς. Σε αυτό επιτείνουν και οι αρκετοί άστεγοι και ζητιάνοι που κυκλοφορούν στους δόμους.
Η κεντρική πλατεία της πόλης
Παρόλα αυτά η πόλη κρύβει εκπλήξεις, καθώς χρήμα υπάρχει. Έτσι μπορεί εξωτερικά τα κτίρια να είναι σχετικά λαβωμένα, αλλά εσωτερικά καταγράφονται ωραίες δραστηριότητες. Κυρίως στον χώρο της εστίασης. Το κόστος ζωής είναι σαφώς πιο υψηλό από το Μπουένος Άιρες και ένα δείπνο για τρεις μπορεί και να κοστίσει 70 με 80 ευρώ. Ενδιαφέρον εδώ έχει και ένα φορολογικό στοιχείο: ότι βλέπει κανείς σε τιμές έχει και τη σχετική έκπτωση. Αν πληρώσει κανείς με χρεωστική κάρτα η έκπτωση μπορεί να φτάσει από 15 έως και 25%. Aντίθετα στο Μπουένος Άιρες η έκπτωση έρχεται όταν πληρώνει κανείς μετρητά…
Στο Μοντεβιδέο ο καφές έχει αντικατασταθεί από το mate, ένα είδος τσαγιού που είναι πολύ αγαπητό. Για να το φτιάξει κανείς και να το πιεί στο δρόμο χρειάζεται ένα θερμός (που συνήθως το κρατά κάτω από τη μασχάλη) και μια κούπα με ένα καλαμάκι (όχι φυσικά πλαστικό), το οποίο καρά στο άλλο χέρι. Mate λοιπόν, αγαπητό σαν το δικό μας φραπέ...
Farmacia- παλιό φαρμακείο που έγινε καφέ
Και στο Μοντεβιδέο η Ελλάδα δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστή. Ένας υπάλληλος στο περίφημο σπίτι του Humberto Pittamiglio, ενός πρωτοπόρου αρχιτέκτονα και πολεοδόμου της χώρας, μάς ρώτησε αν η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, μια σερβιτόρος μας είπε ότι πέρασε πέρσι από την Αθήνα, ενώ στις βόλτες που κάναμε στο κέντρο της πόλης πέσαμε επάνω σε αφίσα που διαφήμιζε τη θεατρική παράσταση «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, που αυτές τις ημέρες ανέβαζε ένας θίασος της πόλης.
Η αφίσα από την παράσταση
Ενδιαφέρον τέλος είχε και η αντιμετώπιση της ανέχειας και της διαφορετικότητας τόσο στο Μπουένος Άιρες όσο και στο Μοντεβιδέο. Μια αντιμετώπιση που είναι διαφορετική από ό,τι στην Ευρώπη. Η εικόνα του ζητιάνου να συζητά ήρεμα με τους ανθρώπους και να τους εξηγεί την κατάστασή του, αλλά και η κατανόηση με την οποία αντιδρούσαν οι πολίτες, ήταν συχνή. Κάτι που δείχνει ότι το θέμα της φτώχειας δεν κρύβεται κάτω από το χαλί και ότι και στις δύο πόλεις της Λατινικής Αμερικής οι «δύο πλευρές» έχουν βρει έναν τρόπο να επικοινωνούν, αλλά και να αλληλοβοηθούνται μεταξύ τους. Γιατί οι μικροβοήθειες δεν έλλειψαν. Από τσιγάρα μέχρι ένα γιαούρτι ή κάποιο φαγητό. Όσο για τη διαφορετικότητα το Μοντεβιδέο κατέχει τα πρωτεία σε αυτό, καθώς έχει ανακηρυχτεί ως η πόλη που σέβεται το διαφορετικό. Ό,τι και αν είναι αυτό…
Πολύχρωμα γκράφιτι στις γειτονιές της παλιάς πόλης
«Παρίσι της Νότιας Αμερικής» χαρακτηρίζεται το Μπουένος Άιρες και «Βρυξέλες της Λατινικής Αμερικής» το Μοντεβιδέο και οι χαρακτηρισμοί μπορεί να μην είναι απόλυτα εύστοχοι, αλλά προσεγγίζουν κατά κάποιο τρόπο μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα δυο πόλεων και δύο χωρών που απέχουν πολλά χιλιόμετρα από την Ευρώπη και διαφέρουν κατά πολύ από τη «Γηραιά Ήπειρο», ενώ ταυτόχρονα κρύβουν τα δικά τους μικρά και μεγάλα συναρπαστικά μυστικά.
ΣΧΟΛΙΑ