Ροζ σύννεφα και φουσκωμένα μπαλόνια «αγκαλιάζουν» σκληρούς και αγκαθωτούς κάκτους και πορεύονται μαζί. Σε κάποιες περιπτώσεις, τρίτα αγκάθια διαπερνούν αυτά τα δύο σώματα. Τους συμβολισμούς που κρύβουν όλες αυτές οι παραστάσεις, καλείται να …αποκωδικοποιήσει ο κάθε περαστικός.

Στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ, στην οδό Καρόλου Ντηλ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, φιλοξενείται μία νέα έκθεση, με τον τίτλο «Κάκτοι». Πρόκειται για ζωγραφικά έργα της Δέσποινας Κωνσταντίνου, τοποθετημένα σε ένα σχετικό περιβάλλον με σύννεφα, μπαλόνια, αλλά και πραγματικούς κάκτους.

«Γενικά οι κάκτοι έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη φύση και τα έργα είναι ένας παραλληλισμός με αυτήν. Ο κάκτος έχει τη σκληρότητα που φαίνεται εκ πρώτης όψεως, όμως έχει και ομορφιά, καταρχάς εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά είναι ένα φυτό γεμάτο χυμούς, όπως είναι και ο άνθρωπος», δηλώνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Δέσποινα Κωνσταντίνου.

«Πολλές φορές παρασυρόμαστε από την εξωτερική εμφάνιση, είτε από την ομορφιά, είτε από την σκληρότητα, αλλά όλοι έχουμε και τις δύο πλευρές. Κι έτσι λοιπόν μέσα από αυτό, μέσα από τον κάκτο, στην ουσία σχολιάζω την ανθρώπινη φύση και τις σχέσεις εξουσίας, ερωτικές και κάθε άλλου είδους, που έχουν τα άτομα μεταξύ τους», προσθέτει η εικαστικός.

«Με αναφορές στο ποίημα Οι Έρωτες των Φυτών (The Loves of the Plants) του Άγγλου φιλόσοφου, ποιητή και φυσιοδίφη Erasmus Darwin (1731-1802), οι συνθέσεις της Δέσποινας Κωνσταντίνου μας εισάγουν σε έναν ιδιότυπο, πολύχρωμο και ζωντανό, φυτικό κόσμο, σε ευθεία αντιστοιχία και επαλληλία με τον ανθρώπινο, όπου η σεξουαλικότητα κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι κάκτοι μεταμορφώνονται σε φαλλικά και ηβικά σύμβολα, οι μεταξύ τους συνδυασμοί και συναντήσεις έρχονται να μεταδώσουν την εντύπωση της άμεσης σωματικής εμπειρίας και σαρκικής επαφής, να προσεγγίσουν κριτικά τη στερεοτυπική αντιπαλότητα των δύο φύλων, να ανοιχθούν στις περιοχές του ερμαφροδιτισμού, της αμφισεξουαλικότητας και των φαντασιώσεων, να αποτυπώσουν σχέσεις εξουσίας και δύναμης, χειραγώγησης, κυριαρχίας και υποταγής, να αντιπαραθέσουν αλληγορικά το πλημμυρισμένο χυμούς εσωτερικό τους στο σκληρό και ακανθώδες περίβλημά τους, να μεταφέρουν την ορμή της επιθυμίας, τον αισθησιασμό και την ηδυπάθεια της ένωσης, να εικονοποιήσουν τα αισθήματα του πόνου και της απόλαυσης, της βίας και της ηδονής», αναφέρει, από την πλευρά του, ο Ιστορικός της Τέχνης Γιάννης Μπόλης, σε μέρος του κειμένου του που συνοδεύει την έκθεση.

Η κ. Κωνσταντίνου υπογραμμίζει επίσης την αμεσότητα που έχουν οι Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ, τις οποίες επιμελείται ο Γιάννης Αργυριάδης. «Είναι ένας ζωντανός χώρος, που παίρνει μέρος μέσα στην πόλη. Είναι κάτι που τουλάχιστον εγώ ως καλλιτέχνης δεν έχω βιώσει ξανά στο παρελθόν, γιατί τόσο οι γκαλερί όσο και τα μουσεία είναι κλειστοί χώροι, που πρέπει να περάσεις την πόρτα για να μπεις», σημειώνει χαρακτηριστικά.