ΑΠΟΨΕΙΣ

Είναι αυτονόητο πως όταν κλείνει μία εφημερίδα -και μάλιστα τόσο ιστορική- όλος ο Τύπος γίνεται φτωχότερος. Δε χρειάζεται να υπενθυμίσω ποιες προσωπικότητες παρέλασαν από τις στήλες της «Αυγής» ούτε τα ονόματα των διευθυντών της. Άλλωστε τα μνημόσυνα στην πολιτική δεν ανατρέπουν καταστάσεις. Το ερώτημα είναι πώς ένα κομματικό έντυπο, ενός κόμματος με περίπου 40.000 μέλη, οδηγείται στην αναστολή έκδοσης ελλείψει αναγνωστών. Αν το 15-20% των οργανωμένων μελών του ΣΥΡΙΖΑ αγόραζε την «Αυγή», αυτή θα ήταν οικονομικά βιώσιμη. Όμως δε συνέβη με ευθύνες και των καθοδηγητικών οργάνων του κόμματος που, ενώ γνώριζαν το πρόβλημα, δεν έκαναν ένα πλάνο, μία οργανωμένη εκστρατεία για την τόνωση της κυκλοφορίας της. Το έλλειμμα στον σχεδιασμό δεν ήταν μόνον οικονομικοτεχνικό, ήταν πρωτίστως πολιτικό. Δηλαδή, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, από το 2021, όταν ήταν εμφανή τα προβλήματα, έπρεπε να αντιληφθεί πως κόμμα της Αριστεράς χωρίς δικό του ημερήσιο έντυπο, δε νοείται.

Και τα 40.000 μέλη γιατί άφησαν αυτή την ιστορική εφημερίδα να έχει κυκλοφορία μερικών εκατοντάδων φύλλων; Φαίνεται πως η απότομη και ραγδαία μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ -από το 4,5% πήγε μέσα σε πέντε χρόνια στο 36,5%- δε συνοδεύτηκε και από μία πολιτική δουλειά ώστε ένα μέρος των ψηφοφόρων να δεθεί ιδεολογικά με το κόμμα, ξεφεύγοντας από την αγανάκτηση και τον θυμό λόγω των μνημονίων. Όταν ο ψηφοφόρος δε μετατρέπεται σε συνειδητό υποστηρικτή, τότε και οι δεσμοί με το κόμμα που ψήφισε παραμένουν χαλαροί και με την πρώτη αναποδιά κόβονται. Όπως ακριβώς συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η έννοια της πολιτικής στράτευσης, άρα και η συνειδητοποίηση πως ένα κόμμα της Αριστεράς θα πρέπει να έχει τη δική του εφημερίδα, είναι ανύπαρκτη. Το αποτέλεσμα το είδαμε.

Σε όλο αυτό το σκηνικό θα πρέπει να προσθέσουμε και την κρίση που διέρχονται όλες οι εφημερίδες, λόγω του Διαδικτύου. Αυτή η κατάσταση επιβάλλει τον αναπροσανατολισμό των προτεραιοτήτων των ιδιοκτητών εφημερίδων και γι’ αυτό βλέπουμε να επενδύουν στις ιστοσελίδες τους για να μη χάσουν το τρένο της ανταγωνιστικότητας. Και σε αυτόν τον τομέα η «Αυγή» έμεινε πίσω. Η διαδικτυακή της έκδοση ήταν φτωχή και πώς να γίνει αλλιώς, όταν τα στελέχη που χάραζαν την επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανεπαρκή και ανεπάγγελτα. Ήταν επαγγελματικά στελέχη, χωρίς να έχουν τις στοιχειώδεις γνώσεις τού πώς λειτουργεί μία ανοικτή και ελεύθερη αγορά. Προτάσεις από επαγγελματίες του χώρου υπήρξαν ακόμα και το 2022, όμως πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων από την καθοδήγηση.

Υπάρχει και ένας πρόσθετος λόγος που ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε η «Αυγή» στην τύχη της. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Αλ. Τσίπρα, έδωσε όλο το επικοινωνιακό βάρος στα τρολ του Διαδικτύου, των 0,60. Ήταν μία σαφής επιλογή που εξέφραζε τη χυδαιότητα της ηγεσίας και την αντίληψη που είχε για τους όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης. Επιλέγοντας τα τρολ του twitter, ήταν λογικό να μην ασχοληθούν με την ιστορική εφημερίδα. Δεν τους ενδιέφερε, ήταν ένα οικονομικό βάρος. Ο Στέφανος Κασσελάκης απλώς έβαλε την υπογραφή του σε μία κατάσταση που την είχε διαμορφώσει συνειδητά η προηγούμενη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.