ΑΠΟΨΕΙΣ

Σε μία πρόσφατη εκπομπή μου στην ΕΡΤ ασχολήθηκα με τον αυτισμό. Ήταν ένα θέμα που έτσι κι αλλιώς με απασχολούσε μετά από ένα μάθημα που είχα παρακολουθήσει στο πλαίσιο των μεταπτυχιακών μου σπουδών. Στο βιωματικό εργαστήριο του μαθήματός μας είχαν φορέσει γάντια κηπευτικής και μας προέτρεπαν να περάσουμε χάντρες από ένα κορδόνι (κάτι που ήταν σχεδόν αδύνατο). Ή μας φόρεσαν ακουστικά με παράσιτα και μας έβαλαν να λύσουμε δύσκολες διαιρέσεις. Έτσι προσπάθησαν οι ειδικοί να μας κάνουν να νιώσουμε όπως νιώθει ένα άτομο στο φάσμα του αυτισμού.

Στο πλαίσιο της εκπομπής μίλησα με γονείς παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα. Πιστεύω πως είναι σημαντικό να σας μεταφέρω όσα έμαθα.

Υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας που βρίσκονται στο φάσμα και δεν το ξέρουν. Πολλοί από αυτούς έχουν υποστεί μπούλινγκ είτε επειδή έχουν έλλειψη κάποιων κοινωνικών δεξιοτήτων είτε επειδή είναι απλά ξεχωριστοί με πολύ υψηλή ευφυΐα.

Τον Γολγοθά τον περνούν οι γονείς που όταν καταλαβαίνουν πως το παιδί τους είναι νευροδιαφορετικό δεν ξέρουν πού να απευθυνθούν. Δεν υπάρχει κανένα πρωτόκολλο να ακολουθήσουν και κανένα σχέδιο του οποίου τα βήματα θα τους καθοδογήσουν. Μία μητέρα είπε ότι καλό θα ήταν να υπάρχει ένας σύμβουλος, ένας γενικός μάνατζερ που θα αναλάβει να διδάξει την οικογένεια για τα επόμενα βήματα.

Όσο πιο γρήγορα αποδεχτεί κανείς ότι το παιδί του είναι διαφορετικό με οποιονδήποτε τρόπο τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει και να βοηθήσει το παιδί. Συνήθως είναι οι άντρες αυτοί που δεν το αποδέχονται.

Τα παιδιά αυτά αρχικά δεν υφίστανται μπούλινγκ από τα άλλα παιδιά αλλά από τους άλλους γονείς. Στο πάρκο, στην αγορά στους παιδότοπους. Όταν οι μεγάλοι είναι τόσο αρνητικοί στο διαφορετικό πώς να είναι τα παιδιά πιο δεκτικά;

Στο σχολείο οι εκπαιδευτικοί δεν είναι εκπαιδευμένοι να κάνουν διαγνώσεις και να εντάσσουν αυτά τα παιδιά στην τάξη. Τα θεωρούν πρόβλημα.

Οι γονείς έχουν να αντιμετωπίσουν πέραν της ουσίας του προβλήματος και το συγγενικό περιβάλλον, που συνήθως αντιμετωπίζει το θέμα σαν ταμπού. Και πάντα έχουν στο μυαλό τους το τι θα γίνει το παιδί όταν αυτοί φύγουν από τη ζωή.

Κράτησα για το τέλος τις λέξεις και τα λόγια τους που ελπίζω να μην τα ξεχάσω ποτέ.

«Ο Αλέξανδρος δεν μπορεί να δέσει τα κορδόνια του αλλά μπορεί κάποια μέρα να οδηγήσει διαστημόπλοιο».

«Ο Παναγιώτης μου είπε ‘Μανούλα μην ανησυχείς θα είμαι καλά’».

«Κάθε φορά που κάποιος αποκαλεί έναν άλλον αντί για μ…, αυτιστικό είναι για μας βρισιά».

«Το μεγαλύτερο μπούλινγκ το έχω δεχτεί από μία μητέρα αυτιστικού παιδιού και πάλι επειδή ο δικός της γιος είχε ελαφρύτερο αυτισμό από τον δικό μου».

ΥΓ. Αφιερωμένο στον γιο μου. Όταν σπούδαζε στην Κύπρο είχε έναν φίλο που λίγο πριν τον γνωρίσω με προειδοποίησε ότι έχει πολλά τικ.

Πήγαμε λοιπόν σ’ ένα καφέ και γνωρίσαμε τον φίλο του που είχε όντως πολλά τικ. Όταν φύγαμε είπα στο γιο μου «Πω πω ήταν όντως χάλια. Πολλά τικ». Και μου απαντάει ο γιος μου: Φαντάσου να έχεις τικ και να σε κοροϊδεύουν κιόλας ή να λένε ότι έχεις πολλά τικ.