Από το άγαλμα του Ναυάρχου Βότση έως το Λιμάνι, από τον ποδηλατόδρομο λείπουν 55 κολωνάκια. Μετρημένα. Για την ακρίβεια, είκοσι έως την Αγίας Σοφίας, είκοσι έως την πλατεία Αριστοτέλους και δεκαπέντε έως την πλατεία Ελευθερίας. Κάποια λείπουν πάνω από χρόνο, κάτι που μάλλον πρέπει να αποδοθεί στην παθογένεια των ΟΤΑ, τυπικό δείγμα των οποίων αποτελεί ο δήμος Θεσσαλονίκης, ως προς την επισήμανση των βλαβών, τη λειτουργία των συνεργείων, την προμήθεια αναλωσίμων. Γενικώς, αυτά που όλοι γνωρίζουμε και έχουμε προ πολλού παραιτηθεί από την ιδέα ότι θα διορθωθούν. Αυτό, όμως, είναι το μικρό πρόβλημα .Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα κολωνάκια δεν τα πήρε ο αέρας. Τα παραμάζεψαν αυτοκίνητα, πράγμα συνηθισμένο γιατί εκτός από τους κάνγκουρες με τα φτιαγμένα χρέπια, το ντάμπα ντούμπα στη διαπασών και το μαρσάρισμα μέσα στο μποτιλιάρισμα, μια στραβοτιμονιά μπορεί να γίνει και από κανονικούς ανθρώπους. Κάποια στιγμή, μαζί με το κολωνάκι, θα παρασυρθεί και ποδηλάτης. Αυτό πιθανότατα σημαίνει θανατηφόρο δυστύχημα.

Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο, ο δήμος Θεσσαλονίκης πρέπει να συνέλθει από τον λήθαργο και να αποφασίσει τι θα κάνει με τους ποδηλατοδρόμους. Τους θέλει; Αν ναι, πρέπει να τους βελτιώνει, να τους επιτηρεί και, ενδεχομένως να τους επεκτείνει. Δεν τους θέλει; Ας τους καταργήσει. Εκείνο που δεν επιτρέπεται, είναι να ανέχεται να αποτελούν κίνδυνο - θάνατο.

Η Θεσσαλονίκη, στην οριζόντια διάστασή της, είναι ιδανική για ποδήλατο. Παραδόξως, με μοναδική εξαίρεση τη νέα παραλία όπου δεν υπήρχε ανταγωνισμός με αυτοκίνητα και καταστήματα, κάθε μέτρο ποδηλατόδρομου σ΄ αυτή την πόλη προέκυψε βασανιστικά. Είδαμε και πάθαμε μέχρι να «κατεβεί» ο ποδηλατόδρομος από το πεζοδρόμιο στο οδόστρωμα της παλιάς παραλίας. Ακόμη και το προφανές, ότι δεν μπορούν σε λωρίδα τριών μέτρων να συνυπάρχουν πεζοί, παιδάκια με καροτσάκια, πατίνια, νορμάλ ποδηλάτες και κάτι τύποι που την είχαν δει Έντι Μερξ στο Γύρο της Γαλλίας, μπήκε στη ζυγαριά με αντίβαρο το δικαίωμα του αργόσχολου να παρκάρει το αυτοκίνητο ακριβώς εκεί όπου ήθελε να πιεί εσπρέσσο φρέντο. Οριακά επικράτησε αλλά αυτό που έγινε είναι για τα πανηγύρια. Στη Δωδεκανήσου, ο ποδηλατόδρομος καταργήθηκε στην πράξη. Μια - δυο φορές η δημοτική αστυνομία έκοψε κλήσεις, μετά προφανώς έπεσαν βαριά τηλέφωνα. Στη Νέα Εγνατία, όπως έγιναν οι ποδηλατόδρομοι έτσι καταργήθηκαν. Και ο μοναδικός αξιοπρεπής που κατασκευάστηκε, προφανώς επειδή υπήρχαν ευρωπαϊκά κονδύλια για ξόδεμα, είναι στο τμήμα Κουντουριώτου - Σαλαμίνος - Πολυτεχνείου - Αναγεννήσεως. Δηλαδή, με τσιμεντένιο διαχωριστικό για το ενδεχόμενο της στραβοτιμονιάς.

Αλλά δυστυχώς, ποδηλατόδρομος στη Θεσσαλονίκη σημαίνει μπάτε σκύλοι. Μπουκάρουν μηχανές μεγάλου κυβισμού, μηχανάκια κάθε κατηγορίας πάνε αντίθετα στο μονόδρομο και, ηλεκτρικά σκούτερ, δηλαδή κανονικά σκούτερ που έχουν αυτόεξαιρεθεί από τους κανόνες κυκλοφορίας, τρέχουν όσο τραβάει η ψυχή του οδηγού. Δέκα λεπτά να σταθεί η Τροχαία στην Κουντουριώτου ή στην Λεωφόρο Νίκης, θα κουραστεί να κόβει κλήσεις. Αλλά ευκολότερα θα συναντήσεις Εσκιμώο στην έρημο Γκόμπι παρά αστυνομία σε ποδηλατόδρομο της Θεσσαλονίκης.

Τις προάλλες, στη διασταύρωση Κουντουριώτου - Ίωνος Δραγούμη, στο ένα λεπτό που περίμενα μέχρι να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς ώστε να περάσω απέναντι και να συνεχίσω στη Λεωφόρο Νίκης, πέρασαν από δίπλα μου, πέντε μεγάλες μηχανές. Μέσα στον ποδηλατόδρομο, μπροστά από τον αστυνομικό της Τροχαίας. Μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω γιατί δεν αντέδρασε. Κουρασμένος και μάλλον αιφνιδιασμένος γιατί αυτό δεν είχε περάσει από το μυαλό του, μου απάντησε ότι τον έχουν βάλει εκεί για να ρυθμίζει την κυκλοφορία. Πάντως, θα το ανέφερε στους ανωτέρους του για να μεριμνήσουν. Το ανέφερε - δεν το ανέφερε, οι άνθρωποι δεκάρα δεν δίνουν. Ούτε οι δημοτικές εκλογές κρίνονται από αυτό, ούτε οι προαγωγές στα Σώματα Ασφαλείας. Οπότε, για σιγουριά, αφήστε το ποδήλατο στο σπίτι και κατεβείτε στο κέντρο με το ΙΧ. Είναι λίγο μπελαλίδικο αλλά ασφαλές.

*Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 4/8/24