17/08/2024 08:00
Λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο ο δρόμος του «πρωινού καφέ» μάς έφερε στην Αρναία. Εκεί από όπου κατάγεται ο σημερινός δήμαρχος Αριστοτέλη Στέλιος Βαλιάνος. Ο «πρωινός καφές» μαζί του ήταν ήσυχος και χωρίς την πολυκοσμία που συναντά κανείς τέτοιες ημέρες στη Χαλκιδική. Στην κουβέντα θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια στην Αρναία, όπου έφαγε μικρός τα γόνατά του παίζοντας ποδόσφαιρο, τη Θεσσαλονίκη των φοιτητικών του χρόνων, όπου εκτός από τη Νομική εντρύφησε πολύ και στη μουσική, κάνοντας μερικές φορές και τον dj και να έχει σήμερα μια συλλογή από 3.000 δίσκους βινυλίου και cds. Φυσικά φτάσαμε και στις σημερινές προκλήσεις του δήμου: μιλήσαμε για τον χρυσό, το Άγιο Όρος, τον Αριστοτέλη και το σχέδιό του να ιδρυθεί στην περιοχή ένα Αριστοτελικό Κέντρο, αλλά και για το πρόβλημα του υπερ-τουρισμού. Όπως λέει χαρακτηριστικά «ακόμη η περιοχή κρατά τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και γι’ αυτό και την επιλέγουν καλής ποιότητας επισκέπτες, γιατί ακόμα δείχνει ότι έχει αυτήν την ήπια μορφή ανάπτυξης. Εκεί θέλουμε να συνεχίσουμε γιατί ενδεχομένως «ουκ εν τω πολλώ το εύ» και στον τουρισμό».
Καθόμαστε στο κέντρο της Αρναίας σε ένα πανέμορφο καφέ που ταυτόχρονα είναι και ξενώνας και λέγεται «Χοροστάσι». Γιατί επιλέξαμε το συγκεκριμένο μέρος για τον καφέ;
Για δύο λόγους. Αυτό το κτίριο, μαζί και με άλλα αντίστοιχα μέσα στην Αρναία, αποτελούν τις σφραγίδες αυτού του τόπου και τα χαρακτηριστικά παραδείγματα του αποθέματος της μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής που υπάρχει εδώ. Και η αρχιτεκτονική αυτή, μαζί με τα πέτρινα καλντερίμια και τις αλλεπάλληλες ακτινωτές πλατείες, έχουν κάνει διάσημο αυτόν τον τόπο και τού έδωσαν και τη ροπή προς τον τουρισμό. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί αυτό το κτίριο πριν μετατραπεί σε ξενώνα ήταν το σπίτι της γιαγιάς Παρασκευούλας, δηλαδή της καλοσυνάτης γιαγιάς ενός κολλητού μου φίλου, στο οποίο ερχόμασταν κατά τη διάρκεια του ημερήσιου ή του απογευματινού μας παιχνιδιού προκειμένου να μάς περιποιηθεί. Η γιαγιά Παρασκευούλα μάς έδινε να φάμε κάτι στο χέρι, συνήθως μια φέτα ψωμί με τυρί. Αυτή είναι η ιστορία του, με αρώματα και εικόνες που δεν ξεχνά ένα παιδί και τώρα ερχόμαστε εδώ ως φιλοξενούμενοι πελάτες σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της ανάπτυξης αυτού του τόπου.
Ωραία η αρχή της κουβέντα μας.
Αλήθεια, υπάρχει χρόνος στη ζωή ενός δημάρχου για πρωινό καφέ;
Υποχρεωτικά υπάρχει χρόνος. Είναι η πρώτη κίνηση που κάνει κανείς μόλις ξυπνήσει. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου ότι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν το πρωί μετά το μπάνιο ήταν να πιώ έναν καφέ. Φαίνεται ότι έχει συνδεθεί τόσο πολύ με τη λειτουργία της καθημερινότητας πού λες ότι πας από το off στο on με τον καφέ (γελάει). Οπότε όντως είναι η πρώτη κίνηση της ημέρας και δυστυχώς κατά τη διάρκειά της προκύπτουν και άλλοι καφέδες. Ελπίζω να μην επιβαρύνουν την υγεία μας.
Στο δημαρχείο γίνεται πρωινός καφές; Με την έννοια που ξέρουμε όλοι μας. Δηλαδή συζήτηση για τον σχεδιασμό της ημέρας;
Γίνεται. Κυρίως με τους αντιδημάρχους ή με κάποιους υπηρεσιακούς διευθυντές πρέπει να συντονιστούμε το πρωί. Γιατί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας θα βγω έξω για να δω κάποια έργα ή να κάνω αυτοψίες, οπότε στην αρχή κάποια πράγματα που επείγουν πρέπει να τα δούμε οπωσδήποτε προκειμένου να πάρουν το δρόμο τους.
Τι είδους καφέ προτιμάτε;
Σκέτο πάντα. Όταν όμως θέλω να τονωθώ έντονα πάω σε φραπέ, αλλά και το εσπρεσάκι είναι πολύ αγαπημένος καφές, όπως βέβαια και ο ελληνικός, τον οποίον πίνω όμως λιγότερες φορές.
Γεννηθήκατε το 1979 στη Θεσσαλονίκη ως προς την ημέρα γέννησης, αλλά μεγαλώσατε στην Αρναία.
Το πρώτο φως της ζωής μου το είδα στη Θεσσαλονίκη, αλλά η ζωή μου συνδέθηκε με την Αρναία. Έδεσε όπως λέει ο ποιητής η φτέρνα μου με αυτόν τον τόπο και τελικά έμελλε να τον υπηρετήσω. Και την Αρναία, αλλά και μετέπειτα όλο το δήμο Αριστοτέλη, από διάφορα πόστα. Και από πολιτιστικούς συλλόγους και από τις ομάδες του χωριού και τελικά από την ύψιστη τιμή που μου έκαναν οι συμπολίτες μου ως δήμαρχος.
Ποιες είναι οι πρώτες αναμνήσεις ζωής;
(Σκέφτεται). Οι γειτονιές που παίζαμε, τα καλντερίμια της Αρναίας. Αν ένα πράγμα χαρακτηρίζει την Αρναία είναι οι πέτρινοι δρόμοι της και εκεί φάγαμε τα γόνατά μας για πρώτη φορά. Στις πέτρες και στα καλντερίμια της Αρναίας παίζοντας ποδόσφαιρο.
Η οικογένεια στο σπίτι; Πόσο σας επηρέασε;
Μεγάλωσα σε μια μεσαία οικογένεια. Ο μπαμπάς τραπεζοϋπάλληλος και η μαμά μοδίστρα, που έραβε όλες τις γυναίκες της περιοχής και έτσι όλες οι κυρίες πέρναγαν από το σπίτι μας. Ο μπαμπάς ήταν ένας άνθρωπος πάντα δοτικός και αυτό τον οδήγησε να ασχοληθεί και ο ίδιος με τα κοινά. Είχε προεδρεύσει σε πολλούς συλλόγους στην περιοχή και στην Πολιτιστική Εταιρεία Αρναίας και τελικά υπηρέτησε 16 χρόνια τον τόπο μας ως δημοτικός σύμβουλος και τελικά ως αντιδήμαρχος Αρναίας. Και με δήμαρχο τον Λάζαρο τον Λαζάρου και μετά με τον Στέργιο Ζωγράφο, έναν πολύ μεγάλο όνομα για την περιοχή μας και με τον Χρήστο τον Πάχτα ως αντιπολίτευση.
Σε μικρή ηλικία ως τσολιαδάκι κρατώντας την ελληνική σημαία
Από μικρός στις ακροάσεις, με τα ακουστικά στα αυτιά
Τα σχολικά χρόνια ήταν περισσότερο μαθήματα ή αθλητισμός;
Συνδύασα και τα δύο. Μπορώ να θυμηθώ ότι ήμουν ένας πολύ καλός μπασκετμπολίστας. Μάλιστα είχαμε χρηστεί με την ομάδα παίδων του Απόλλωνα Αρναίας πρωταθλητές Χαλκιδικής.
Παίζετε ακόμα;
Δυστυχώς όχι. Και λόγω χρόνο, αλλά και γιατί φοβάμαι ότι δεν θα ανταποκριθεί πλέον το σώμα μου. Αυτό όμως που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν όταν είχα επιλεγεί για να δοκιμαστώ στα κλιμάκια της εθνικής παίδων την έντονη αντίδραση της μητέρας μου, που έβλεπε μπροστά της μόνο τη Νομική σχολή. Και μπροστά σε αυτό δεν μπορούσε να επιτρέψει τίποτα (γελάει).
Γιατί επιλέξατε τη Νομική; Σε μια οικογένεια όπου ο μπαμπάς ήταν τραπεζοϋπάλληλος και η μαμά μοδίστρα;
Συνέβη όπως όταν επέλεξα το αυτοκίνητο που δεν είχα δει στη ζωή μου άλλη μάρκα αυτοκινήτου. Έτσι δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει για μένα άλλη προοπτική εκτός από το να σπουδάσω νομικά. Ίσως γιατί συνδύαζε αυτή την ομορφιά της γλώσσας, που πάντα μου άρεσε και μου αρέσει, με την αγόρευση που έζησα αργότερα στη δικηγορία και την οποία πάντα απολάμβανα στα ποινικά δικαστήρια. Επίσης με συνάρπαζε αυτή η επαφή με τον κόσμο. Για το πόσο μπορεί κανείς να μπει μέσα σε ένα πρόβλημα και να βγει νικητής λύνοντάς το.
Επηρέασε και το ότι ήσασταν καλός μαθητής στα θεωρητικά;
Ήμουν πολύ καλός μαθητής. Μέχρι τη Β’ Λυκείου οι καθηγητές μου έριζαν για το ποια θα είναι η κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Τελικά όμως με κέρδισε το κομμάτι της θεωρητικής κατεύθυνσης με τις δέσμες που είχαμε τότε και επέλεξα την τρίτη δέσμη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φιλόλογο που ήρθε στο σπίτι μας για να πείσει τη μητέρα μου ότι ο γιος της πρέπει να πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Λάτρευα τα αρχαία, λάτρευα την έκθεση, τα λατινικά και νομίζω ότι ήταν τελικά μονόδρομος.
Και γιατί Νομική Θεσσαλονίκης; Επειδή ήταν η πιο κοντινή σχολή;
Η αλήθεια είναι ότι πέτυχα στη Νομική της Κομοτηνής και με μεταγραφή λόγω του ότι σπούδαζε ο αδερφός μου στη Θεσσαλονίκη πήγα εκεί. Έχω δε την αίσθηση ότι τα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής μου.
Είμαστε στο 1998. Στέκια στη φοιτητική Θεσσαλονίκη;
Τι να σας πω τώρα. Για ταβέρνες, για καπηλειά, για μουσικές σκηνές, για μπαράκια, όπως «Το Ταξίδι» στη Μητροπολίτου Ιωσήφ, που ήταν το πιο δυνατό μας στέκι με τον Γιάννη τον Τσίκουλα. Επίσης η πλατεία Άθωνος μάς κέρδιζε συχνά με τις ταβέρνες της. Η Θεσσαλονίκη ήταν για μένα ένας τόπος όπου ανέπτυξα την κουλτούρα μου. Παρακολουθούσα ό,τι καλλιτεχνικό κινούνταν στην πόλη και όχι μόνο μουσικό, αλλά και εικαστικό και τις παραστατικές τέχνες και νομίζω ότι με διαμόρφωσε. Ήταν πράγματι τότε που ξεκίνησα να εντρυφώ στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι.
Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό της εποχής; Η πολιτικοποίηση έχει υποχωρήσει, το ίδιο και οι πολιτικές εντάσεις και πιο πολύ ο κόσμος είχε στραφεί στον ατομικισμό. Ήταν έτσι;
Παρά τη συστηματική πολιτικοποίησή μου από το 2009 και μετά…
…στην ΟΝΝΕΔ;
Όχι, κατευθείαν στη Νομαρχιακή Επιτροπή της Χαλκιδικής. Εκείνα τα χρόνια έβλεπα με σκεπτικισμό και τις νεολαίες και τις κομματικές οργανώσεις του πανεπιστημίου.
Γιατί; Ίσως γιατί δεν ασχολούνταν μόνο με την πολιτική.
Ίσως γι’ αυτό. Παρ όλα αυτά αργότερα και με πιο ψύχραιμη ματιά δίνω συγχαρητήρια σε αυτά τα παιδιά. Γιατί προτιμώ έναν πολιτικοποιημένο ή και κομματικοποιημένο νέο από έναν που είναι αδιάφορος και απολιτίκ. Στοιχίζει στη ζωή το απολιτίκ. Την έχω αυτή την πεποίθηση. Ακόμη και μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο η κριτική που δέχομαι από συναδέλφους της αντιπολίτευσης είναι ότι «εσύ, δήμαρχε είσαι πολύ πολιτικός». «Μακάρι να ήσασταν και εσείς και θα τα είχαμε βρει πολύ καλύτερα» είναι η απάντησή μου.
ΝΔ γιατί;
Παραδοσιακά υπήρχε η εκκίνηση από το σπίτι. Νομίζω ότι και στην πορεία που άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα πράγματα αντιλήφθηκα ότι ταιριάζει πολύ με τον αξιακό μου κόσμο και τις αρχές μου. Και σε ότι αφορά στην έννοια της πατρίδας και του έθνους και το πώς αυτά αντιμετωπίζονται. Νομίζω ότι οι αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης της ΝΔ, όπως καταγράφηκαν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είναι πάρα πολύ επίκαιρες ακόμα και σήμερα.
Και διατυπώθηκαν εδώ στη Χαλκιδική.
Ακριβώς. Και είχα την τιμή να είμαι πρόεδρος της Νομαρχιακής της ΝΔ στη Χαλκιδική το 2014 όταν επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά η ΝΔ γιόρτασε τα 40 της χρόνια εδώ στο ίδιο ξενοδοχείο που είχε γίνει η ιδρυτική της διακήρυξη.
Υπάρχει και μια αφιέρωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο βιβλίο επισκεπτών του δήμου.
Από το 1990. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε επισκεφθεί την Αρναία και άλλη φορά και ήρθε εδώ όχι τυχαία. Η γιαγιά του είναι από την Αρναία και αυτό ήταν κάτι που το αναγνώριζε πάντα από μικρός. Και φρόντισε να το μεταλαμπαδεύσει και στον ανιψιό του, τον μετέπειτα πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, αλλά και στον άλλο ανιψιό του, τον πρώην υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Κώστα Καραμανλή, που επίσης επισκέφτηκαν την Αρναία και έχουν υπογράψει στο βιβλίο των επισκεπτών.
Η χειρόγραφη αφιέρωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο βιβλίο επισκεπτών του δήμου από το 1990
Ξαναγυρνάμε στα δικά σας. Είμαστε μετά τις σπουδές σας στη Νομική κάπου στο 2004. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας τους ζήσατε;
Η αλήθεια είναι ότι βίωσα και εγώ όπως και όλοι οι Έλληνες ένα αίσθημα υπερηφάνειας γιατί καταφέραμε να διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βέβαια κανείς δεν περίμενε τι θα ερχόταν μετά.
Τώρα που στην τελετή λήξης στο Παρίσι εμφανίστηκε η ελληνική σημαία ήταν ένα είδος αναγνώρισης;
Εννοείται. Δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας, ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους την εθνική συνείδηση, που να μην συγκινείται να βλέπει τη γαλανόλευκη να κυματίζει μπροστά σε ένα κοινό που εκπροσωπεί όλη την υφήλιο.
Η πιο ξεχωριστή στιγμή των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων ποια ήταν;
(Σκέφτεται). Θα έλεγα εκείνο το γκολ στο πόλο που δεχτήκαμε την τελευταία στιγμή από τους Σέρβους. Και πιο πολύ η απογοήτευση της γυναίκας μου παρά η δικιά μου (γελάει).
Η ενασχόληση με τα κοινά υπήρχε πάντα στο μυαλό σας;
Ναι, από μικρός. Θα έλεγα και από το σχολείο ακόμα υπήρχε μια τάση ηγετική ανάμεσα στους υπόλοιπους. Ηγετική με την έννοια της διάθεσης για προσφορά, να βγεις από το σπίτι σου, να πεις ότι εγώ δε θα ασχοληθώ μόνο με την οικογένειά μου και τα του εαυτού μου, αλλά θα πάω να δώσω και κάτι στην κοινωνία. Όλο αυτό όταν γίνεται με ανιδιοτέλεια, συστηματικά και με μετριοπάθεια-αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που αγαπούσα πάρα πολύ στον πατέρα μου-αναγνωρίζεται. Μετά αν υπάρχει και το υπόβαθρο ο κόσμος από κάτω σε αναγνωρίζει και σε σηκώνει από μόνος του.
Παλιές φωτογραφίες από τα κεντρικά σημεία της Αρναίας. Στιγμιότυπα από γάμο και συγκέντρωση κόσμου με φόντο το παλιό σχολείο που χτίστηκε
το 1871
Είδα στο βιογραφικό σας ότι μετείχατε στην Πολιτιστική Εταιρεία Αρναίας. Με τι ασχολείται η εταιρεία;
Είναι ένας ωραίος σταθμός στη ζωή μου. Η Πολιτιστική Εταιρεία Αρναίας υπηρετεί αυτό τον τόπο από το 1975 και έχει κάνει πολύ σημαντικές παρεμβάσεις. Είχα την τιμή να την υπηρετήσω και ως αντιπρόεδρος αλλά και ως πρόεδρος, με κορυφαία στιγμή την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου της Αρναίας, σε συνεργασία με τον τότε δήμαρχο Αρναίας και το νομάρχη Χαλκιδικής. Έτσι έμεινε μια υποδομή που πραγματικά υπηρετεί τον πολιτισμό και την τέχνη.
Δικηγορία στη Χαλκιδική αλλά και στη Θεσσαλονίκη: ήταν εύκολη ή δύσκολη υπόθεση;
Να πούμε καταρχήν ότι η δικηγορία δεν έχει καμία σχέση με τη νομική. Η καθημερινή πρακτική της δικηγορίας είναι κάτι το πολύ διαφορετικό. Τη λάτρεψα και τη λατρεύω τη δικηγορία, μου έδωσε πολύ σημαντική αναγνώριση σε όλο το νομό, γιατί την άσκησα με πολλή ένταση. Είχα δε την τύχη να είμαι στο γραφείο μαζί με τον εξαίρετο δικηγόρο Στέργιο Ζωγράφο, ο οποίος μάλιστα μού κληρονόμησε όταν εκλέχτηκε νομάρχης όλη την πελατεία του. Καταλαβαίνετε τι έγινε. Ένας δικηγόρος δύο ετών όπως εγώ να παλεύει με τουλάχιστον 10 ακροατήρια την εβδομάδα. Πραγματικά είναι το μεγαλύτερο σχολείο και Δόξα τω Θεώ εξασφαλίσαμε μέσω αυτής και τα προς το ζην.
Μετά ήρθε το σχολείο της αυτοδιοίκησης.
Ακριβώς.
Κατεβήκατε περιφερειακός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Ιωαννίδη το 2014, υποψήφιος βουλευτής Χαλκιδικής με τη ΝΔ στις εκλογές του 2015, και μετά δήμαρχος Αριστοτέλη το 2019. Εδώ οι εμπειρίες πώς ήταν;
Η αλήθεια είναι όλη αυτή η ενασχόληση με τα κομμάτια της οργάνωσης της ΝΔ στο νομό, μετέπειτα η Περιφέρεια ακόμα και η υποψηφιότητά μου ως βουλευτή με εισήγαγαν σε αυτό το κομμάτι της πολιτικής με έναν τρόπο που μου φάνηκε ότι όταν εκλέχθηκα δήμαρχος το 2019 ήμουν πια έτοιμος, έχοντας συνειδητή και ολοκληρωμένη άποψη για τα πράγματα. Φυσικά μετά χρειάστηκε να μάθεις -και ακόμα μαθαίνουμε- την πρακτική της καθημερινότητας της αυτοδιοίκησης. Να μάθεις δυστυχώς την πολυνομία, που πρέπει να διορθωθεί. Και πρέπει αυτός να είναι ένας από τους στόχους μας συνολικά, αλλά και προσωπικά δικός μου ως εκλεγμένο μέλος της διοίκησης της ΠΕΔ Κεντρικής Μακεδονίας. Η απλοποίηση και η κωδικοποίηση, δηλαδή να ξέρουμε ότι αναφερόμαστε σε ένα νόμο και ότι εκεί μέσα θα δούμε όλες τις λεπτομέρειες της αυτοδιοίκησης. Τη λάτρεψα την αυτοδιοίκηση, τη λατρεύω και έχω σκοπό να την υπηρετήσω για πολλά χρόνια ακόμη με την έγκριση των πολιτών.
Με την ομάδα του αείμνηστου Γιάννη Ιωαννίδη
Το 2019 εκλέγεστε δήμαρχος Αριστοτέλη. Θυμάστε το βράδυ των εκλογών;
Κορυφαία στιγμή. Δεν θυμάμαι να πάτησα στο έδαφος εκείνη την ημέρα (γελάει), με είχαν στους ώμους τους οι φίλοι μου. Ξέρετε γιατί; Η περιοχή είχε βιώσει πριν από την εκλογή μου μια απαξίωση από μια διοίκηση, η οποία δεν ασχολήθηκε με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου, αλλά και έναν διχασμό της κοινωνίας. Άρα, ερχόμασταν με ένα όχημα μεγάλης ελπίδας για τον κόσμο και θυμάμαι μια πλημμυρισμένη κεντρική πλατεία της Αρναίας να πανηγυρίζει μέχρι τα χαράματα.
Θα αισθανθήκατε και μεγάλη ευθύνη σίγουρα.
Τρομερή ευθύνη, αλλά και πολλές προσδοκίες. Βέβαια πρέπει να πω ότι η καλύτερη περίοδος ως δήμαρχος (γελάει) ήταν από το Μάιο που εκλέχτηκα πρώτη φορά του 2019 μέχρι τις αρχές του Σεπτεμβρίου που αναλάβαμε. Τότε ήμουν δήμαρχος χωρίς ευθύνες.
Αριστοτέλης: τον έχουμε «εκμεταλλευθεί» όσο θα έπρεπε;
Η περιοχή έχει μια μοναδικότητα που δεν μπορείς να την συναντήσεις πουθενά αλλού. Μόνο εδώ είναι η γενέτειρα του Αριστοτέλη. Και έχουμε στα αρχαία Στάγειρα μια σπουδαία ανασκαφή. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για αυτό το brand και προσπαθούμε να το περάσουμε οριζόντια σε όλες μας τις δράσεις. Ειδικά δε στο κομμάτι της τουριστικής προβολής, το οποίο από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων μας το τρέχουμε πολύ οργανωμένα. Με πολύ συστηματικό και επαγγελματικό τρόπο, με 18 εναλλακτικά πρότζεκτ τουρισμού. Γιατί πιστεύουμε πολύ στον θεματικό τουρισμό που έρχεται να συμπληρώσει το μοτίβο «ήλιος και θάλασσα». Ο Αριστοτέλης είναι το όχημα της παγκόσμιας αναγνώρισης αυτής της λωρίδας της γης που λέγεται ανατολική Χαλκιδική. Έχουμε βέβαια πολλά να κάνουμε ακόμη, με κορυφαίο προγραμματικό σχέδιο να δημιουργήσουμε και να ιδρύσουμε ένα Αριστοτελικό Κέντρο, όπου εκεί θα συμπυκνωθεί η παρακαταθήκη της φιλοσοφίας του, αλλά θα είναι και ο τόπος όπου νέοι άνθρωποι θα μπορούν να βρίσκονται, να συζητούν, να συνεδριάζουν και όπου μπορεί -γιατί όχι- να συγκεντρωθούν πανεπιστήμια από όλο τον κόσμο κάτω από αυτήν την επιρροή και την επίδραση της διδασκαλίας του Αριστοτέλη. Και να φέρνουν ουσιαστικά τη δική του διδαχή στα σύγχρονα πράγματα.
Κάτι σαν ίδρυμα;
Ακριβώς, θα δούμε τη νομική του μορφή, αλλά είναι κάτι που πρέπει κάποια στιγμή να πάρει σάρκα και οστά.
Δεύτερος σημαντικός πυλώνας για την περιοχή είναι σίγουρα το Άγιο Όρος.
Είναι η δεύτερη οικουμενικότητα που χαρακτηρίζει αυτό τον τόπο. Είναι ο μοναδικός τόπος που κανείς πρέπει να διέλθει για να περάσει στο Άγιο Όρος. Ουσιαστικά συνορεύουμε με το παγκόσμιο σύμβολο της Ορθοδοξίας, ένα ζωντανό Βυζάντιο, το οποίο κάθε άνδρας ο οποίος δεν το έχει επισκεφτεί θα πρέπει να το κάνει. Για να προσκυνήσει, αλλά και να δει την πολιτιστική παρακαταθήκη. Προχτές ήμουν για λίγες ώρες το Βατοπέδι και οι γέροντες είχαν την καλοσύνη να μού ανοίξουν ξανά το σκευοφυλάκιο της Μονής. Εκεί πραγματικά παρελαύνει από μπροστά σου το Βυζάντιο, τα δώρα των αυτοκρατόρων, οι εικόνες οι βυζαντινές, οι σταυροί που δώριζαν οι αυτοκράτορες στις Μονές, τα μεγάλα κειμήλια του Χριστιανισμού που πέρασαν στα χέρια των αυτοκρατόρων από τους ανθρώπους που τα φύλαξαν τις δύσκολες περιόδους και μετά ένιωσαν την ανάγκη να τα δωρίσουν στα Μοναστήρια. Η συγκίνηση είναι πολύ μεγάλη και μπορεί κανείς πραγματικά να δει μπροστά του να παρελαύνει η ιστορία όλου του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Τι χρειάζεται για να αναδειχθεί ακόμα παραπάνω;
Το Άγιο Όρος δεν έχει ανάγκη κανέναν από εμάς. Εμείς έχουμε ανάγκη να φτιάξουμε κάποιες υποδομές και να κάνουμε πιο εύκολη την πρόσβαση στο Άγιο Όρος και τη ζωή των ανθρώπων που γειτνιάζουν μαζί του, δηλαδή των ανθρώπων που ζουν επί της ουσίας στην Ουρανούπολη.
Το λιμάνι, δηλαδή;
Εκεί υπάρχει το «γεφύρι της Άρτας», πού είναι το λιμάνι της Ουρανούπολης. Ξεκίνησε το 2008 και εν μέσω πάρα πολλών προβλημάτων το έργο έχει πια διαλυθεί.
Τώρα τι γίνεται;
Τώρα πια ο δήμος Αριστοτέλη μέσω του Λιμενικού Ταμείου, επειδή είναι ο ιδιοκτήτης της έκτασης, θα πρέπει να πιάσει από την αρχή τη διαδικασία, να συντονίσει το υπουργείο Ναυτιλίας και το υπουργείο Τουρισμού, να λύσει το γόρδιο δεσμό της γραφειοκρατίας, να κάνει καινούργιες μελέτες, να τις αδειοδοτήσει, να βρει χρηματοδότηση και να κατασκευάσει το έργο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν δεν πιάσουμε το νήμα από την αρχή δεν πρόκειται ποτέ το έργο να ξεκινήσει ξανά.
Ένα μεγάλο ζήτημα της περιοχής ήταν και είναι ο χρυσός και οι επενδύσεις. Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε;
Μια στάση φιλοσοφική απέναντι στα πράγματα θα έλεγε ότι όπου υπάρχει ορυκτός πλούτος κοντά σε κατοικημένες περιοχές είναι ευλογία και κατάρα. Εμείς προσπαθούμε να το κάνουμε μόνο ευλογία. Τι λοιπόν έγινε σε αυτή την περιοχή; Κάποιοι αποφάσισαν με αφορμή τις διαφορετικές απόψεις που υπήρχαν για το μεταλλείο από τους κατοίκους να το μετατρέψουν σε πολιτικό ζήτημα και να διχάσουν την περιοχή. Αυτό μπορώ μετά από τόσα χρόνια να το πω ξεκάθαρα. Εμείς θελήσαμε ως τοπική αυτοδιοίκηση και ως δημοτική αρχή και προσπαθήσαμε να εκπροσωπήσουμε όλους τους κατοίκους αυτής της περιοχής και να σταθούμε κάπου στη μέση. Να διακηρύξουμε την αδιαπραγμάτευτη στάση υπέρ του περιβάλλοντος, που δεν πρέπει να κινδυνεύσει σε καμία περίπτωση, αλλά και υπέρ της εργασίας. Διότι εδώ εργάζονται αυτή τη στιγμή 1.500 οικογένειες και ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Και φυσικά εν μέσω μιας τέτοιας επένδυσης να μείνουν τα αντισταθμιστικά οφέλη στην περιοχή. Έχουμε καταφέρει να υπογραφεί μέσα στη σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο ένα ποσό 80 εκατομμυρίων ευρώ υπέρ της τοπικής κοινωνίας για το διάστημα των 25 ετών που θα κρατήσει η επένδυση, ενώ ταυτόχρονα πετύχαμε να διπλασιάσουμε τα μεταλλευτικά τέλη που εισπράττει ο δήμος από την ελληνική κυβέρνηση, με το ποσοστό που δικαιούται να είναι πια 40% και να εισρέουν στα ταμεία του δήμου σημαντικά κονδύλια που στηρίζουν τα οικονομικά του δήμου και εν τέλει την καθημερινότητα και τις δημόσιες οι επενδύσεις σε αυτό τον τόπο.
Τα πρότζεκτ είναι τρία;
Ακριβώς, είναι τρία εργοτάξια. Το κλειστό πλέον εργοτάξιο Μαντέμ Λάκκο, δηλαδή των «μαύρων πετρών», είναι η Ολυμπιάδα, η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και τροφοδοτεί όλο το έργο και φυσικά σε κατασκευαστικό στάδιο το μεγάλο πρότζεκτ των Σκουριών για την παραγωγή χαλκού και χρυσού, όπου πραγματικά αυτή τη στιγμή γίνεται ένας οργασμός εργασιών. Ελπίζω ο επενδυτής να καταφέρει να κατασκευάσει το έργο, έτσι ώστε να μπει σε παραγωγική διαδικασία. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό, να μην μείνει και πάλι αυτό το έργο ημιτελές και να δημιουργεί μονάχα προβλήματα.
Μεγάλο ζήτημα και η λειψυδρία στη Χαλκιδική.
Είναι πανελλήνιο το θέμα, εξ ου και η εσπευσμένη πρόθεση του υπουργείου Εσωτερικών να χρηματοδοτήσει έστω και με περιορισμένα χρήματα τους δήμους ενόψει καλοκαιριού για να αντιμετωπιστούν κάποια επιμέρους ζητήματα. Μέχρι στιγμής τα πάμε καλά, ακόμη και στην πυρίκαυστη ζώνη της τουριστικής μας περιοχής, αυτή του προ του ΄Άθου. Έχουμε μόνο επιμέρους ζητήματα σε περιοχές εκτός σχεδίου πόλης, όπου εκεί ο δήμος έτσι και αλλιώς απαλλάσσεται από την ευθύνη. Το πρόβλημα θα το βρούμε όμως μπροστά μας και πρέπει να σχεδιάσουμε από τώρα για τα επόμενα 5 με 10 χρόνια.
Είμαστε στις 10 Αυγούστου, δηλαδή στην καρδιά του καλοκαιριού, στην πλατεία της Αρναίας και μπορούμε και συζητάμε χωρίς να μας ενοχλεί ο πολύς ο κόσμος, ενώ σε όλη τη Χαλκιδική ο τόπος βουλιάζει. Ο υπερ-τουρισμός είναι ένα ζήτημα. Αντέχει η Χαλκιδική τόσο πολύ κόσμο;
Να πούμε καταρχήν ότι ο δήμος έχει δύο όψεις, δύο φύσεις. Έχει την ορεινή πλευρά στην οποία και βρισκόμαστε τώρα και έχει και την παραθαλάσσια περιοχή, την προ του Άθου, όπου η τουριστική κίνηση είναι πολύ έντονη. Εκεί είμαστε ακόμη σε ήπια μορφή σε ό,τι αφορά στο κομμάτι της ανοικοδόμησης -και αυτό που μας πειράζει δεν είναι η οργανωμένη δόμηση εντός των οικισμών, το πρόβλημα είναι η εκτός σχεδίου δόμηση που επηρεάζει κατά κύριο λόγο το περιβάλλον. Ακόμη η περιοχή κρατάει τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και γι’ αυτό και την επιλέγουν καλής ποιότητας επισκέπτες, γιατί ακόμα δείχνει ότι έχει αυτήν την ήπια μορφή ανάπτυξης. Εκεί θέλουμε να το πάμε, εκεί θέλουμε να συνεχίσουμε γιατί ενδεχομένως «ουκ εν τω πολλώ το εύ» και στον τουρισμό.
Ο στόχος για την επόμενη θητεία ποιος είναι; Άκουσα ότι υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο για επέκταση της Ιερισσού.
Υπογράψαμε μια σύμβαση και ξεκίνησε η μελέτη της πολεοδόμησης της Ιερισσού και της επέκτασης του σχεδίου της κατά 1.200 στρέμματα. Αυτό σημαίνει άλλη μιάμιση φορά επάνω η υπάρχουσα πόλη. Η αλήθεια είναι ότι το εγχείρημα είναι μεγάλο γιατί όταν πηγαίνεις να πολεοδομήσεις 1.200 στρέμματα οι ανάγκες για υποδομές, έτσι ώστε όλο αυτό το κομμάτι να γίνει κατοικημένη περιοχή, είναι πολλές. Παρόλα αυτά είναι η μοναδική λύση για να βρούμε γη, για να γίνει οργανωμένη ανάπτυξη και να μη χρειάζεται να πηγαίνουμε στα βουνά και στα λαγκάδια για να χτίζουμε. Είναι ένα οραματικό σχέδιο που δείχνει ότι πραγματικά συναισθανόμαστε αυτή την τουριστική ανάπτυξη που έχουμε προκαλέσει και εμείς οι ίδιοι για την οικονομία της περιοχής. Γιατί ναι μεν μιλήσαμε για μεταλλεία, αλλά ο δεύτερος μεγάλος πυλώνας είναι ο ίδιος ο τουρισμός. Άρα, οργανωμένα πάμε να φτιάξουμε γη για την τουριστική ανάπτυξη σε αυτόν τον τόπο,
Το θέμα των ημερών είναι η πυροπροστασία και η κλιματική αλλαγή. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, τι όμως μπορεί να γίνει;
Έχω την αίσθηση ότι ακόμα ως πολιτεία - παντού, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο- δεν έχουμε
σχεδιάζει αυτό που πρέπει να συμβεί για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα φαινόμενα. Οι αλλαγές είναι ραγδαίες, οι αλλαγές στις εποχές είναι τρομερές και τις βιώνουμε με πολύ γρήγορο ρυθμό σε σημείο που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε και εμείς οι ίδιοι στον παρόντα χρόνο. Δεν ξέρω αν πρέπει αναμένουμε τις εξελίξεις, αλλά σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει.
Εσείς τι λέτε;
Εμείς το μόνο που μπορούμε να συμβάλουμε είναι το εξής: Μπορεί να σκεφτόμαστε οικουμενικά, αλλά δρούμε τοπικά. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε να οργανώσουμε τα αντιπλημμυρικά μας έργα, να λειτουργήσουμε ενάντια στο φαινόμενο της διάβρωσης των ακτών, να δούμε και να εκμεταλλευτούμε επιφανειακά νερά για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη λειψυδρία και φυσικά να είμαστε σε μια ετοιμότητα Πολιτικής Προστασίας σε περίπτωση ακραίων καιρικών φαινομένων για να προστατέψουμε τον πολίτη. Εκεί είναι η δική μας μέριμνα και μάλιστα σημειώνουμε και επιτυχίες, όπως η τελευταία ένταξη με 7 εκατομμύρια ευρώ ενός κορυφαίου αντιπλημμυρικού έργου στην Ολυμπιάδα, η οποία έχει υποστεί πέντε φορές σημαντικές πλημμύρες με σημαντικές υλικές καταστροφές.
Πάμε λίγο στα πολιτικά. Λένε πολλοί ότι η δεύτερη θητεία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι τόσο ορμητική. Συμφωνείτε;
Ο πρωθυπουργός έχει δώσει δείγματα ότι δεν ορρωδεί προ των προκλήσεων που μπορεί να τον κρατήσουν πίσω. Πρέπει να συνεχίσει και οι πολίτες θα το αναγνωρίσουν βέβαια. Και θα πρέπει όλες οι αλλαγές να είναι αφενός μεν με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον και τις εξελίξεις, αλλά θα πρέπει σίγουρα να λαμβάνουν υπόψη τους και τον άνθρωπο και τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, αλλά και των οικονομικών του. Περιμένουμε αρκετά, περιμένουμε πολλά από την κυβέρνηση και ως αυτοδιοίκηση, αλλά και ως πολίτες. Εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή δεν είναι τυχαίο που η ΝΔ είναι ηγέτιδα δύναμη στην Ελλάδα.
Πάμε στον ιδιώτη Στέλιο Βαλιάνο. Παντρεμένος με την Έφη Καμάρη, επίσης δικηγόρο. Αντέχει η σχέση δύο πολυάσχολων ανθρώπων;
Μπορεί το μυστικό να είναι ότι δεν βλεπόμαστε πολύ (γελάει), αλλά θέλω να την ευχαριστήσω και δημόσια για τη στήριξη και την ανοχή. Δεν είναι ο άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με την πολιτική και την αυτοδιοίκηση όπως εγώ, παρόλα αυτά πιστεύω ότι καμαρώνει τα επιτεύγματά μου και στεναχωριέται με τις λύπες μου. Αλλά πρέπει να την ευχαριστήσω, γιατί είναι η γυναίκα που κρατά και το σπίτι μας και το παιδί μας, τη Δέσποινα και φυσικά και το γραφείο. Διότι αν δεν υπάρχει από πίσω οικογενειακό, επαγγελματικό και οικονομικό υπόβαθρο, είναι δύσκολο πράγμα να μπεις στο χώρο της πολιτικής. Και ένα σημαντικό κομμάτι εδώ οφείλεται και στην Έφη.
Με τη σύζυγό του Έφη και την κόρη του Δέσποινα
Μια κόρη η Δέσποινα. Που βαδίζει;
Είναι ένα εξαιρετικό κορίτσι 12 χρονών, αρκετά ώριμο για την ηλικία του και καλή μαθήτρια. Προσπαθώ να είμαι δίπλα της όσο γίνεται, καταλαβαίνω όταν μου κάνει μούτρα γιατί της λείπω, παρόλα αυτά έχουμε μια πολύ αγαπητική σχέση και καμαρώνω όταν ακούω από άλλους να λένε ό τι μου μοιάζει και εξωτερικά, αλλά και λίγο στο χαρακτήρα
Συμβουλές σάς δίνει;
Βλέπω ότι είναι στα χνάρια μου. Έχει μια συντηρητική σκέψη. Παρά το γεγονός ότι είναι πολύ νέο κορίτσι έχει μια με την καλή έννοια του όρου συντηρητική πολιτική σκέψη. Και αυτό δεν σας κρύβω ότι με ευχαριστεί. Νευριάζει όταν κάποιος με στεναχωρεί και θα ήταν έτοιμη να του επιτεθεί, αν είχε τις φυσικές ικανότητες (γελάει).
Με τι χαλαρώνετε;
Η μουσική είναι η αγαπημένη μου ενασχόληση και τέχνη.
Είναι αλήθεια ότι στο σπίτι υπάρχει μια συλλογή με δίσκους και cds που ξεπερνούν τις 3000;
Ισχύει. Αυτό είναι κάτι ακόμα που πήρα από τον πατέρα μου, τον οποίο έχω κάτι σαν υπόδειγμα στη ζωή μου. Η αγάπη για το έντεχνο ελληνικό τραγούδι είναι κάτι που μού κληροδότησε, όπως και η αγάπη για τους μεγάλους συνθέτες. Εγώ το πήγα λίγο παρακάτω και έτσι έχω μια πολύ μεγάλη γκάμα γνώσεων που ξεκινά από το παλιό ρεμπέτικο τραγούδι και φτάνει μέχρι τη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή, αλλά πάντα σε ποιοτικά χνάρια, χωρίς να ξεχωρίζω και να βάζω διαχωριστικές γραμμές. Ας κρατήσουμε εδώ τον ορισμό που έχει δώσει για το έντεχνο τραγούδι ο Χατζιδάκις και θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Πάντως εγώ σε αυτό το χώρο κινούμαι, απλά αγοράζω ακόμα μανιωδώς δίσκους, δεν προλαβαίνω να τους ακούσω, είναι ακόμα μέσα στη ζελατίνα, αλλά ίσως κάποια στιγμή να τα καταφέρω. Βέβαια οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν γιατί μου λένε ότι όλα αυτά είναι στο διαδίκτυο, αλλά εγώ θέλω να τα κρατάω στα χέρια (γελάει).
Ως φοιτητής, όταν και εργαζόταν ως μπάρμαν
Dj υπήρξατε ποτέ;
Δούλεψα 8 χρόνια μπάρμαν και σερβιτόρος.
Στα φοιτητικά σας χρόνια;
Ναι.
Στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή.
Γυρνούσα κάθε Σαββατοκύριακο και δούλευα στην Αρναία, όπως επίσης και τα καλοκαίρια μου. Το έκανα γιατί μου άρεσε, αλλά και γιατί ήθελα να έχω δικά μου χρήματα και να μη με ρωτάνε που τα ξοδεύω. Όταν δούλευα, λοιπόν ως μπάρμαν μού ανέθεταν και καθήκοντα dj και φυσικά με τέτοια πλούσια γκάμα γνώσεων γύρω από το ελληνικό τραγούδι με αξιοποίησαν και οι παρέες μου. Ήμουν ο άνθρωπος που στις παρέες έβαζα τη μουσική.
Αγαπημένος δίσκος;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα. Θυμάμαι στον Χατζιδάκι το Χαμόγελο της Τζοκόντας και την Αθανασία, αλλά θυμάμαι και ότι όταν ήμουν στεναχωρημένος και πληγωμένος από κάτι έβαζα και άκουγα Το Άξιον Εστί και όταν τελείωνε ο δίσκος όλα ήταν διαφορετικά.
Μότο ζωής;
Αγώνας, μετριοπάθεια, ειλικρίνεια και δόσιμο.
Για το τέλος η ερώτηση για το μαγικό ραβδί. Αν το είχατε τι θα αλλάζατε στη Χαλκιδική, που δεν αλλάζει εύκολα;
Επειδή σε αυτή την ερώτηση θα μπορούσε κανείς να συμπεριλάβει πολλά ζητήματα υποδομών, θα επιλέξω να σας πω ότι αυτό που χρειάζεται η Χαλκιδική είναι μια μητροπολητική συνείδηση. Δηλαδή όλοι οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες, ενωμένοι, ξεκινώντας από την Περιφέρεια και φτάνοντας στους βουλευτές και τους δημάρχους, να διεκδικήσουμε συνολικά και όλοι μαζί τα ζητήματα που απασχολούν τη Χαλκιδική. Είναι πολλά τα κοινά ζητήματα. Ακόμα και αν ο καθένας από εμάς εκπροσωπεί μια γωνιά της δεν παύει η Χαλκιδική μας να έχει ζητήματα μητροπολιτικά. Αυτό είναι που θα έλεγα και θα προσπαθούσα να αλλάξω. Δηλαδή να καλλιεργήσουμε αυτήν τη μητροπολιτική συνείδηση, μέσα από την οποία πολλά πράγματα θα μπορούσαν να λυθούν και να φτάσουν επί της ουσίας στον πολίτη ως λύσεις εφόσον όλοι εμείς μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα κοινό μέτωπο.
Λίγο πριν τον Δεκαπενταύγουστο ο δρόμος του «πρωινού καφέ» μάς έφερε στην Αρναία. Εκεί από όπου κατάγεται ο σημερινός δήμαρχος Αριστοτέλη Στέλιος Βαλιάνος. Ο «πρωινός καφές» μαζί του ήταν ήσυχος και χωρίς την πολυκοσμία που συναντά κανείς τέτοιες ημέρες στη Χαλκιδική. Στην κουβέντα θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια στην Αρναία, όπου έφαγε μικρός τα γόνατά του παίζοντας ποδόσφαιρο, τη Θεσσαλονίκη των φοιτητικών του χρόνων, όπου εκτός από τη Νομική εντρύφησε πολύ και στη μουσική, κάνοντας μερικές φορές και τον dj και να έχει σήμερα μια συλλογή από 3.000 δίσκους βινυλίου και cds. Φυσικά φτάσαμε και στις σημερινές προκλήσεις του δήμου: μιλήσαμε για τον χρυσό, το Άγιο Όρος, τον Αριστοτέλη και το σχέδιό του να ιδρυθεί στην περιοχή ένα Αριστοτελικό Κέντρο, αλλά και για το πρόβλημα του υπερ-τουρισμού. Όπως λέει χαρακτηριστικά «ακόμη η περιοχή κρατά τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και γι’ αυτό και την επιλέγουν καλής ποιότητας επισκέπτες, γιατί ακόμα δείχνει ότι έχει αυτήν την ήπια μορφή ανάπτυξης. Εκεί θέλουμε να συνεχίσουμε γιατί ενδεχομένως «ουκ εν τω πολλώ το εύ» και στον τουρισμό».
Καθόμαστε στο κέντρο της Αρναίας σε ένα πανέμορφο καφέ που ταυτόχρονα είναι και ξενώνας και λέγεται «Χοροστάσι». Γιατί επιλέξαμε το συγκεκριμένο μέρος για τον καφέ;
Για δύο λόγους. Αυτό το κτίριο, μαζί και με άλλα αντίστοιχα μέσα στην Αρναία, αποτελούν τις σφραγίδες αυτού του τόπου και τα χαρακτηριστικά παραδείγματα του αποθέματος της μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής που υπάρχει εδώ. Και η αρχιτεκτονική αυτή, μαζί με τα πέτρινα καλντερίμια και τις αλλεπάλληλες ακτινωτές πλατείες, έχουν κάνει διάσημο αυτόν τον τόπο και τού έδωσαν και τη ροπή προς τον τουρισμό. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί αυτό το κτίριο πριν μετατραπεί σε ξενώνα ήταν το σπίτι της γιαγιάς Παρασκευούλας, δηλαδή της καλοσυνάτης γιαγιάς ενός κολλητού μου φίλου, στο οποίο ερχόμασταν κατά τη διάρκεια του ημερήσιου ή του απογευματινού μας παιχνιδιού προκειμένου να μάς περιποιηθεί. Η γιαγιά Παρασκευούλα μάς έδινε να φάμε κάτι στο χέρι, συνήθως μια φέτα ψωμί με τυρί. Αυτή είναι η ιστορία του, με αρώματα και εικόνες που δεν ξεχνά ένα παιδί και τώρα ερχόμαστε εδώ ως φιλοξενούμενοι πελάτες σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της ανάπτυξης αυτού του τόπου.
Ωραία η αρχή της κουβέντα μας.
Αλήθεια, υπάρχει χρόνος στη ζωή ενός δημάρχου για πρωινό καφέ;
Υποχρεωτικά υπάρχει χρόνος. Είναι η πρώτη κίνηση που κάνει κανείς μόλις ξυπνήσει. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου ότι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμουν το πρωί μετά το μπάνιο ήταν να πιώ έναν καφέ. Φαίνεται ότι έχει συνδεθεί τόσο πολύ με τη λειτουργία της καθημερινότητας πού λες ότι πας από το off στο on με τον καφέ (γελάει). Οπότε όντως είναι η πρώτη κίνηση της ημέρας και δυστυχώς κατά τη διάρκειά της προκύπτουν και άλλοι καφέδες. Ελπίζω να μην επιβαρύνουν την υγεία μας.
Στο δημαρχείο γίνεται πρωινός καφές; Με την έννοια που ξέρουμε όλοι μας. Δηλαδή συζήτηση για τον σχεδιασμό της ημέρας;
Γίνεται. Κυρίως με τους αντιδημάρχους ή με κάποιους υπηρεσιακούς διευθυντές πρέπει να συντονιστούμε το πρωί. Γιατί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας θα βγω έξω για να δω κάποια έργα ή να κάνω αυτοψίες, οπότε στην αρχή κάποια πράγματα που επείγουν πρέπει να τα δούμε οπωσδήποτε προκειμένου να πάρουν το δρόμο τους.
Τι είδους καφέ προτιμάτε;
Σκέτο πάντα. Όταν όμως θέλω να τονωθώ έντονα πάω σε φραπέ, αλλά και το εσπρεσάκι είναι πολύ αγαπημένος καφές, όπως βέβαια και ο ελληνικός, τον οποίον πίνω όμως λιγότερες φορές.
Γεννηθήκατε το 1979 στη Θεσσαλονίκη ως προς την ημέρα γέννησης, αλλά μεγαλώσατε στην Αρναία.
Το πρώτο φως της ζωής μου το είδα στη Θεσσαλονίκη, αλλά η ζωή μου συνδέθηκε με την Αρναία. Έδεσε όπως λέει ο ποιητής η φτέρνα μου με αυτόν τον τόπο και τελικά έμελλε να τον υπηρετήσω. Και την Αρναία, αλλά και μετέπειτα όλο το δήμο Αριστοτέλη, από διάφορα πόστα. Και από πολιτιστικούς συλλόγους και από τις ομάδες του χωριού και τελικά από την ύψιστη τιμή που μου έκαναν οι συμπολίτες μου ως δήμαρχος.
Ποιες είναι οι πρώτες αναμνήσεις ζωής;
(Σκέφτεται). Οι γειτονιές που παίζαμε, τα καλντερίμια της Αρναίας. Αν ένα πράγμα χαρακτηρίζει την Αρναία είναι οι πέτρινοι δρόμοι της και εκεί φάγαμε τα γόνατά μας για πρώτη φορά. Στις πέτρες και στα καλντερίμια της Αρναίας παίζοντας ποδόσφαιρο.
Η οικογένεια στο σπίτι; Πόσο σας επηρέασε;
Μεγάλωσα σε μια μεσαία οικογένεια. Ο μπαμπάς τραπεζοϋπάλληλος και η μαμά μοδίστρα, που έραβε όλες τις γυναίκες της περιοχής και έτσι όλες οι κυρίες πέρναγαν από το σπίτι μας. Ο μπαμπάς ήταν ένας άνθρωπος πάντα δοτικός και αυτό τον οδήγησε να ασχοληθεί και ο ίδιος με τα κοινά. Είχε προεδρεύσει σε πολλούς συλλόγους στην περιοχή και στην Πολιτιστική Εταιρεία Αρναίας και τελικά υπηρέτησε 16 χρόνια τον τόπο μας ως δημοτικός σύμβουλος και τελικά ως αντιδήμαρχος Αρναίας. Και με δήμαρχο τον Λάζαρο τον Λαζάρου και μετά με τον Στέργιο Ζωγράφο, έναν πολύ μεγάλο όνομα για την περιοχή μας και με τον Χρήστο τον Πάχτα ως αντιπολίτευση.
Σε μικρή ηλικία ως τσολιαδάκι κρατώντας την ελληνική σημαία
Από μικρός στις ακροάσεις, με τα ακουστικά στα αυτιά
Τα σχολικά χρόνια ήταν περισσότερο μαθήματα ή αθλητισμός;
Συνδύασα και τα δύο. Μπορώ να θυμηθώ ότι ήμουν ένας πολύ καλός μπασκετμπολίστας. Μάλιστα είχαμε χρηστεί με την ομάδα παίδων του Απόλλωνα Αρναίας πρωταθλητές Χαλκιδικής.
Παίζετε ακόμα;
Δυστυχώς όχι. Και λόγω χρόνο, αλλά και γιατί φοβάμαι ότι δεν θα ανταποκριθεί πλέον το σώμα μου. Αυτό όμως που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν όταν είχα επιλεγεί για να δοκιμαστώ στα κλιμάκια της εθνικής παίδων την έντονη αντίδραση της μητέρας μου, που έβλεπε μπροστά της μόνο τη Νομική σχολή. Και μπροστά σε αυτό δεν μπορούσε να επιτρέψει τίποτα (γελάει).
Γιατί επιλέξατε τη Νομική; Σε μια οικογένεια όπου ο μπαμπάς ήταν τραπεζοϋπάλληλος και η μαμά μοδίστρα;
Συνέβη όπως όταν επέλεξα το αυτοκίνητο που δεν είχα δει στη ζωή μου άλλη μάρκα αυτοκινήτου. Έτσι δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει για μένα άλλη προοπτική εκτός από το να σπουδάσω νομικά. Ίσως γιατί συνδύαζε αυτή την ομορφιά της γλώσσας, που πάντα μου άρεσε και μου αρέσει, με την αγόρευση που έζησα αργότερα στη δικηγορία και την οποία πάντα απολάμβανα στα ποινικά δικαστήρια. Επίσης με συνάρπαζε αυτή η επαφή με τον κόσμο. Για το πόσο μπορεί κανείς να μπει μέσα σε ένα πρόβλημα και να βγει νικητής λύνοντάς το.
Επηρέασε και το ότι ήσασταν καλός μαθητής στα θεωρητικά;
Ήμουν πολύ καλός μαθητής. Μέχρι τη Β’ Λυκείου οι καθηγητές μου έριζαν για το ποια θα είναι η κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Τελικά όμως με κέρδισε το κομμάτι της θεωρητικής κατεύθυνσης με τις δέσμες που είχαμε τότε και επέλεξα την τρίτη δέσμη. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φιλόλογο που ήρθε στο σπίτι μας για να πείσει τη μητέρα μου ότι ο γιος της πρέπει να πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Λάτρευα τα αρχαία, λάτρευα την έκθεση, τα λατινικά και νομίζω ότι ήταν τελικά μονόδρομος.
Και γιατί Νομική Θεσσαλονίκης; Επειδή ήταν η πιο κοντινή σχολή;
Η αλήθεια είναι ότι πέτυχα στη Νομική της Κομοτηνής και με μεταγραφή λόγω του ότι σπούδαζε ο αδερφός μου στη Θεσσαλονίκη πήγα εκεί. Έχω δε την αίσθηση ότι τα φοιτητικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη είναι η καλύτερη περίοδος της ζωής μου.
Είμαστε στο 1998. Στέκια στη φοιτητική Θεσσαλονίκη;
Τι να σας πω τώρα. Για ταβέρνες, για καπηλειά, για μουσικές σκηνές, για μπαράκια, όπως «Το Ταξίδι» στη Μητροπολίτου Ιωσήφ, που ήταν το πιο δυνατό μας στέκι με τον Γιάννη τον Τσίκουλα. Επίσης η πλατεία Άθωνος μάς κέρδιζε συχνά με τις ταβέρνες της. Η Θεσσαλονίκη ήταν για μένα ένας τόπος όπου ανέπτυξα την κουλτούρα μου. Παρακολουθούσα ό,τι καλλιτεχνικό κινούνταν στην πόλη και όχι μόνο μουσικό, αλλά και εικαστικό και τις παραστατικές τέχνες και νομίζω ότι με διαμόρφωσε. Ήταν πράγματι τότε που ξεκίνησα να εντρυφώ στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι.
Ποιο ήταν το χαρακτηριστικό της εποχής; Η πολιτικοποίηση έχει υποχωρήσει, το ίδιο και οι πολιτικές εντάσεις και πιο πολύ ο κόσμος είχε στραφεί στον ατομικισμό. Ήταν έτσι;
Παρά τη συστηματική πολιτικοποίησή μου από το 2009 και μετά…
…στην ΟΝΝΕΔ;
Όχι, κατευθείαν στη Νομαρχιακή Επιτροπή της Χαλκιδικής. Εκείνα τα χρόνια έβλεπα με σκεπτικισμό και τις νεολαίες και τις κομματικές οργανώσεις του πανεπιστημίου.
Γιατί; Ίσως γιατί δεν ασχολούνταν μόνο με την πολιτική.
Ίσως γι’ αυτό. Παρ όλα αυτά αργότερα και με πιο ψύχραιμη ματιά δίνω συγχαρητήρια σε αυτά τα παιδιά. Γιατί προτιμώ έναν πολιτικοποιημένο ή και κομματικοποιημένο νέο από έναν που είναι αδιάφορος και απολιτίκ. Στοιχίζει στη ζωή το απολιτίκ. Την έχω αυτή την πεποίθηση. Ακόμη και μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο η κριτική που δέχομαι από συναδέλφους της αντιπολίτευσης είναι ότι «εσύ, δήμαρχε είσαι πολύ πολιτικός». «Μακάρι να ήσασταν και εσείς και θα τα είχαμε βρει πολύ καλύτερα» είναι η απάντησή μου.
ΝΔ γιατί;
Παραδοσιακά υπήρχε η εκκίνηση από το σπίτι. Νομίζω ότι και στην πορεία που άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα πράγματα αντιλήφθηκα ότι ταιριάζει πολύ με τον αξιακό μου κόσμο και τις αρχές μου. Και σε ότι αφορά στην έννοια της πατρίδας και του έθνους και το πώς αυτά αντιμετωπίζονται. Νομίζω ότι οι αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης της ΝΔ, όπως καταγράφηκαν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, είναι πάρα πολύ επίκαιρες ακόμα και σήμερα.
Και διατυπώθηκαν εδώ στη Χαλκιδική.
Ακριβώς. Και είχα την τιμή να είμαι πρόεδρος της Νομαρχιακής της ΝΔ στη Χαλκιδική το 2014 όταν επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά η ΝΔ γιόρτασε τα 40 της χρόνια εδώ στο ίδιο ξενοδοχείο που είχε γίνει η ιδρυτική της διακήρυξη.
Υπάρχει και μια αφιέρωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο βιβλίο επισκεπτών του δήμου.
Από το 1990. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε επισκεφθεί την Αρναία και άλλη φορά και ήρθε εδώ όχι τυχαία. Η γιαγιά του είναι από την Αρναία και αυτό ήταν κάτι που το αναγνώριζε πάντα από μικρός. Και φρόντισε να το μεταλαμπαδεύσει και στον ανιψιό του, τον μετέπειτα πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, αλλά και στον άλλο ανιψιό του, τον πρώην υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Κώστα Καραμανλή, που επίσης επισκέφτηκαν την Αρναία και έχουν υπογράψει στο βιβλίο των επισκεπτών.
Η χειρόγραφη αφιέρωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο βιβλίο επισκεπτών του δήμου από το 1990
Ξαναγυρνάμε στα δικά σας. Είμαστε μετά τις σπουδές σας στη Νομική κάπου στο 2004. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας τους ζήσατε;
Η αλήθεια είναι ότι βίωσα και εγώ όπως και όλοι οι Έλληνες ένα αίσθημα υπερηφάνειας γιατί καταφέραμε να διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βέβαια κανείς δεν περίμενε τι θα ερχόταν μετά.
Τώρα που στην τελετή λήξης στο Παρίσι εμφανίστηκε η ελληνική σημαία ήταν ένα είδος αναγνώρισης;
Εννοείται. Δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας, ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους την εθνική συνείδηση, που να μην συγκινείται να βλέπει τη γαλανόλευκη να κυματίζει μπροστά σε ένα κοινό που εκπροσωπεί όλη την υφήλιο.
Η πιο ξεχωριστή στιγμή των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων ποια ήταν;
(Σκέφτεται). Θα έλεγα εκείνο το γκολ στο πόλο που δεχτήκαμε την τελευταία στιγμή από τους Σέρβους. Και πιο πολύ η απογοήτευση της γυναίκας μου παρά η δικιά μου (γελάει).
Η ενασχόληση με τα κοινά υπήρχε πάντα στο μυαλό σας;
Ναι, από μικρός. Θα έλεγα και από το σχολείο ακόμα υπήρχε μια τάση ηγετική ανάμεσα στους υπόλοιπους. Ηγετική με την έννοια της διάθεσης για προσφορά, να βγεις από το σπίτι σου, να πεις ότι εγώ δε θα ασχοληθώ μόνο με την οικογένειά μου και τα του εαυτού μου, αλλά θα πάω να δώσω και κάτι στην κοινωνία. Όλο αυτό όταν γίνεται με ανιδιοτέλεια, συστηματικά και με μετριοπάθεια-αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που αγαπούσα πάρα πολύ στον πατέρα μου-αναγνωρίζεται. Μετά αν υπάρχει και το υπόβαθρο ο κόσμος από κάτω σε αναγνωρίζει και σε σηκώνει από μόνος του.
Παλιές φωτογραφίες από τα κεντρικά σημεία της Αρναίας. Στιγμιότυπα από γάμο και συγκέντρωση κόσμου με φόντο το παλιό σχολείο που χτίστηκε
το 1871
Είδα στο βιογραφικό σας ότι μετείχατε στην Πολιτιστική Εταιρεία Αρναίας. Με τι ασχολείται η εταιρεία;
Είναι ένας ωραίος σταθμός στη ζωή μου. Η Πολιτιστική Εταιρεία Αρναίας υπηρετεί αυτό τον τόπο από το 1975 και έχει κάνει πολύ σημαντικές παρεμβάσεις. Είχα την τιμή να την υπηρετήσω και ως αντιπρόεδρος αλλά και ως πρόεδρος, με κορυφαία στιγμή την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου της Αρναίας, σε συνεργασία με τον τότε δήμαρχο Αρναίας και το νομάρχη Χαλκιδικής. Έτσι έμεινε μια υποδομή που πραγματικά υπηρετεί τον πολιτισμό και την τέχνη.
Δικηγορία στη Χαλκιδική αλλά και στη Θεσσαλονίκη: ήταν εύκολη ή δύσκολη υπόθεση;
Να πούμε καταρχήν ότι η δικηγορία δεν έχει καμία σχέση με τη νομική. Η καθημερινή πρακτική της δικηγορίας είναι κάτι το πολύ διαφορετικό. Τη λάτρεψα και τη λατρεύω τη δικηγορία, μου έδωσε πολύ σημαντική αναγνώριση σε όλο το νομό, γιατί την άσκησα με πολλή ένταση. Είχα δε την τύχη να είμαι στο γραφείο μαζί με τον εξαίρετο δικηγόρο Στέργιο Ζωγράφο, ο οποίος μάλιστα μού κληρονόμησε όταν εκλέχτηκε νομάρχης όλη την πελατεία του. Καταλαβαίνετε τι έγινε. Ένας δικηγόρος δύο ετών όπως εγώ να παλεύει με τουλάχιστον 10 ακροατήρια την εβδομάδα. Πραγματικά είναι το μεγαλύτερο σχολείο και Δόξα τω Θεώ εξασφαλίσαμε μέσω αυτής και τα προς το ζην.
Μετά ήρθε το σχολείο της αυτοδιοίκησης.
Ακριβώς.
Κατεβήκατε περιφερειακός σύμβουλος με το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Ιωαννίδη το 2014, υποψήφιος βουλευτής Χαλκιδικής με τη ΝΔ στις εκλογές του 2015, και μετά δήμαρχος Αριστοτέλη το 2019. Εδώ οι εμπειρίες πώς ήταν;
Η αλήθεια είναι όλη αυτή η ενασχόληση με τα κομμάτια της οργάνωσης της ΝΔ στο νομό, μετέπειτα η Περιφέρεια ακόμα και η υποψηφιότητά μου ως βουλευτή με εισήγαγαν σε αυτό το κομμάτι της πολιτικής με έναν τρόπο που μου φάνηκε ότι όταν εκλέχθηκα δήμαρχος το 2019 ήμουν πια έτοιμος, έχοντας συνειδητή και ολοκληρωμένη άποψη για τα πράγματα. Φυσικά μετά χρειάστηκε να μάθεις -και ακόμα μαθαίνουμε- την πρακτική της καθημερινότητας της αυτοδιοίκησης. Να μάθεις δυστυχώς την πολυνομία, που πρέπει να διορθωθεί. Και πρέπει αυτός να είναι ένας από τους στόχους μας συνολικά, αλλά και προσωπικά δικός μου ως εκλεγμένο μέλος της διοίκησης της ΠΕΔ Κεντρικής Μακεδονίας. Η απλοποίηση και η κωδικοποίηση, δηλαδή να ξέρουμε ότι αναφερόμαστε σε ένα νόμο και ότι εκεί μέσα θα δούμε όλες τις λεπτομέρειες της αυτοδιοίκησης. Τη λάτρεψα την αυτοδιοίκηση, τη λατρεύω και έχω σκοπό να την υπηρετήσω για πολλά χρόνια ακόμη με την έγκριση των πολιτών.
Με την ομάδα του αείμνηστου Γιάννη Ιωαννίδη
Το 2019 εκλέγεστε δήμαρχος Αριστοτέλη. Θυμάστε το βράδυ των εκλογών;
Κορυφαία στιγμή. Δεν θυμάμαι να πάτησα στο έδαφος εκείνη την ημέρα (γελάει), με είχαν στους ώμους τους οι φίλοι μου. Ξέρετε γιατί; Η περιοχή είχε βιώσει πριν από την εκλογή μου μια απαξίωση από μια διοίκηση, η οποία δεν ασχολήθηκε με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου, αλλά και έναν διχασμό της κοινωνίας. Άρα, ερχόμασταν με ένα όχημα μεγάλης ελπίδας για τον κόσμο και θυμάμαι μια πλημμυρισμένη κεντρική πλατεία της Αρναίας να πανηγυρίζει μέχρι τα χαράματα.
Θα αισθανθήκατε και μεγάλη ευθύνη σίγουρα.
Τρομερή ευθύνη, αλλά και πολλές προσδοκίες. Βέβαια πρέπει να πω ότι η καλύτερη περίοδος ως δήμαρχος (γελάει) ήταν από το Μάιο που εκλέχτηκα πρώτη φορά του 2019 μέχρι τις αρχές του Σεπτεμβρίου που αναλάβαμε. Τότε ήμουν δήμαρχος χωρίς ευθύνες.
Αριστοτέλης: τον έχουμε «εκμεταλλευθεί» όσο θα έπρεπε;
Η περιοχή έχει μια μοναδικότητα που δεν μπορείς να την συναντήσεις πουθενά αλλού. Μόνο εδώ είναι η γενέτειρα του Αριστοτέλη. Και έχουμε στα αρχαία Στάγειρα μια σπουδαία ανασκαφή. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για αυτό το brand και προσπαθούμε να το περάσουμε οριζόντια σε όλες μας τις δράσεις. Ειδικά δε στο κομμάτι της τουριστικής προβολής, το οποίο από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων μας το τρέχουμε πολύ οργανωμένα. Με πολύ συστηματικό και επαγγελματικό τρόπο, με 18 εναλλακτικά πρότζεκτ τουρισμού. Γιατί πιστεύουμε πολύ στον θεματικό τουρισμό που έρχεται να συμπληρώσει το μοτίβο «ήλιος και θάλασσα». Ο Αριστοτέλης είναι το όχημα της παγκόσμιας αναγνώρισης αυτής της λωρίδας της γης που λέγεται ανατολική Χαλκιδική. Έχουμε βέβαια πολλά να κάνουμε ακόμη, με κορυφαίο προγραμματικό σχέδιο να δημιουργήσουμε και να ιδρύσουμε ένα Αριστοτελικό Κέντρο, όπου εκεί θα συμπυκνωθεί η παρακαταθήκη της φιλοσοφίας του, αλλά θα είναι και ο τόπος όπου νέοι άνθρωποι θα μπορούν να βρίσκονται, να συζητούν, να συνεδριάζουν και όπου μπορεί -γιατί όχι- να συγκεντρωθούν πανεπιστήμια από όλο τον κόσμο κάτω από αυτήν την επιρροή και την επίδραση της διδασκαλίας του Αριστοτέλη. Και να φέρνουν ουσιαστικά τη δική του διδαχή στα σύγχρονα πράγματα.
Κάτι σαν ίδρυμα;
Ακριβώς, θα δούμε τη νομική του μορφή, αλλά είναι κάτι που πρέπει κάποια στιγμή να πάρει σάρκα και οστά.
Δεύτερος σημαντικός πυλώνας για την περιοχή είναι σίγουρα το Άγιο Όρος.
Είναι η δεύτερη οικουμενικότητα που χαρακτηρίζει αυτό τον τόπο. Είναι ο μοναδικός τόπος που κανείς πρέπει να διέλθει για να περάσει στο Άγιο Όρος. Ουσιαστικά συνορεύουμε με το παγκόσμιο σύμβολο της Ορθοδοξίας, ένα ζωντανό Βυζάντιο, το οποίο κάθε άνδρας ο οποίος δεν το έχει επισκεφτεί θα πρέπει να το κάνει. Για να προσκυνήσει, αλλά και να δει την πολιτιστική παρακαταθήκη. Προχτές ήμουν για λίγες ώρες το Βατοπέδι και οι γέροντες είχαν την καλοσύνη να μού ανοίξουν ξανά το σκευοφυλάκιο της Μονής. Εκεί πραγματικά παρελαύνει από μπροστά σου το Βυζάντιο, τα δώρα των αυτοκρατόρων, οι εικόνες οι βυζαντινές, οι σταυροί που δώριζαν οι αυτοκράτορες στις Μονές, τα μεγάλα κειμήλια του Χριστιανισμού που πέρασαν στα χέρια των αυτοκρατόρων από τους ανθρώπους που τα φύλαξαν τις δύσκολες περιόδους και μετά ένιωσαν την ανάγκη να τα δωρίσουν στα Μοναστήρια. Η συγκίνηση είναι πολύ μεγάλη και μπορεί κανείς πραγματικά να δει μπροστά του να παρελαύνει η ιστορία όλου του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.
Τι χρειάζεται για να αναδειχθεί ακόμα παραπάνω;
Το Άγιο Όρος δεν έχει ανάγκη κανέναν από εμάς. Εμείς έχουμε ανάγκη να φτιάξουμε κάποιες υποδομές και να κάνουμε πιο εύκολη την πρόσβαση στο Άγιο Όρος και τη ζωή των ανθρώπων που γειτνιάζουν μαζί του, δηλαδή των ανθρώπων που ζουν επί της ουσίας στην Ουρανούπολη.
Το λιμάνι, δηλαδή;
Εκεί υπάρχει το «γεφύρι της Άρτας», πού είναι το λιμάνι της Ουρανούπολης. Ξεκίνησε το 2008 και εν μέσω πάρα πολλών προβλημάτων το έργο έχει πια διαλυθεί.
Τώρα τι γίνεται;
Τώρα πια ο δήμος Αριστοτέλη μέσω του Λιμενικού Ταμείου, επειδή είναι ο ιδιοκτήτης της έκτασης, θα πρέπει να πιάσει από την αρχή τη διαδικασία, να συντονίσει το υπουργείο Ναυτιλίας και το υπουργείο Τουρισμού, να λύσει το γόρδιο δεσμό της γραφειοκρατίας, να κάνει καινούργιες μελέτες, να τις αδειοδοτήσει, να βρει χρηματοδότηση και να κατασκευάσει το έργο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν δεν πιάσουμε το νήμα από την αρχή δεν πρόκειται ποτέ το έργο να ξεκινήσει ξανά.
Ένα μεγάλο ζήτημα της περιοχής ήταν και είναι ο χρυσός και οι επενδύσεις. Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε;
Μια στάση φιλοσοφική απέναντι στα πράγματα θα έλεγε ότι όπου υπάρχει ορυκτός πλούτος κοντά σε κατοικημένες περιοχές είναι ευλογία και κατάρα. Εμείς προσπαθούμε να το κάνουμε μόνο ευλογία. Τι λοιπόν έγινε σε αυτή την περιοχή; Κάποιοι αποφάσισαν με αφορμή τις διαφορετικές απόψεις που υπήρχαν για το μεταλλείο από τους κατοίκους να το μετατρέψουν σε πολιτικό ζήτημα και να διχάσουν την περιοχή. Αυτό μπορώ μετά από τόσα χρόνια να το πω ξεκάθαρα. Εμείς θελήσαμε ως τοπική αυτοδιοίκηση και ως δημοτική αρχή και προσπαθήσαμε να εκπροσωπήσουμε όλους τους κατοίκους αυτής της περιοχής και να σταθούμε κάπου στη μέση. Να διακηρύξουμε την αδιαπραγμάτευτη στάση υπέρ του περιβάλλοντος, που δεν πρέπει να κινδυνεύσει σε καμία περίπτωση, αλλά και υπέρ της εργασίας. Διότι εδώ εργάζονται αυτή τη στιγμή 1.500 οικογένειες και ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Και φυσικά εν μέσω μιας τέτοιας επένδυσης να μείνουν τα αντισταθμιστικά οφέλη στην περιοχή. Έχουμε καταφέρει να υπογραφεί μέσα στη σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο ένα ποσό 80 εκατομμυρίων ευρώ υπέρ της τοπικής κοινωνίας για το διάστημα των 25 ετών που θα κρατήσει η επένδυση, ενώ ταυτόχρονα πετύχαμε να διπλασιάσουμε τα μεταλλευτικά τέλη που εισπράττει ο δήμος από την ελληνική κυβέρνηση, με το ποσοστό που δικαιούται να είναι πια 40% και να εισρέουν στα ταμεία του δήμου σημαντικά κονδύλια που στηρίζουν τα οικονομικά του δήμου και εν τέλει την καθημερινότητα και τις δημόσιες οι επενδύσεις σε αυτό τον τόπο.
Τα πρότζεκτ είναι τρία;
Ακριβώς, είναι τρία εργοτάξια. Το κλειστό πλέον εργοτάξιο Μαντέμ Λάκκο, δηλαδή των «μαύρων πετρών», είναι η Ολυμπιάδα, η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και τροφοδοτεί όλο το έργο και φυσικά σε κατασκευαστικό στάδιο το μεγάλο πρότζεκτ των Σκουριών για την παραγωγή χαλκού και χρυσού, όπου πραγματικά αυτή τη στιγμή γίνεται ένας οργασμός εργασιών. Ελπίζω ο επενδυτής να καταφέρει να κατασκευάσει το έργο, έτσι ώστε να μπει σε παραγωγική διαδικασία. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό, να μην μείνει και πάλι αυτό το έργο ημιτελές και να δημιουργεί μονάχα προβλήματα.
Μεγάλο ζήτημα και η λειψυδρία στη Χαλκιδική.
Είναι πανελλήνιο το θέμα, εξ ου και η εσπευσμένη πρόθεση του υπουργείου Εσωτερικών να χρηματοδοτήσει έστω και με περιορισμένα χρήματα τους δήμους ενόψει καλοκαιριού για να αντιμετωπιστούν κάποια επιμέρους ζητήματα. Μέχρι στιγμής τα πάμε καλά, ακόμη και στην πυρίκαυστη ζώνη της τουριστικής μας περιοχής, αυτή του προ του ΄Άθου. Έχουμε μόνο επιμέρους ζητήματα σε περιοχές εκτός σχεδίου πόλης, όπου εκεί ο δήμος έτσι και αλλιώς απαλλάσσεται από την ευθύνη. Το πρόβλημα θα το βρούμε όμως μπροστά μας και πρέπει να σχεδιάσουμε από τώρα για τα επόμενα 5 με 10 χρόνια.
Είμαστε στις 10 Αυγούστου, δηλαδή στην καρδιά του καλοκαιριού, στην πλατεία της Αρναίας και μπορούμε και συζητάμε χωρίς να μας ενοχλεί ο πολύς ο κόσμος, ενώ σε όλη τη Χαλκιδική ο τόπος βουλιάζει. Ο υπερ-τουρισμός είναι ένα ζήτημα. Αντέχει η Χαλκιδική τόσο πολύ κόσμο;
Να πούμε καταρχήν ότι ο δήμος έχει δύο όψεις, δύο φύσεις. Έχει την ορεινή πλευρά στην οποία και βρισκόμαστε τώρα και έχει και την παραθαλάσσια περιοχή, την προ του Άθου, όπου η τουριστική κίνηση είναι πολύ έντονη. Εκεί είμαστε ακόμη σε ήπια μορφή σε ό,τι αφορά στο κομμάτι της ανοικοδόμησης -και αυτό που μας πειράζει δεν είναι η οργανωμένη δόμηση εντός των οικισμών, το πρόβλημα είναι η εκτός σχεδίου δόμηση που επηρεάζει κατά κύριο λόγο το περιβάλλον. Ακόμη η περιοχή κρατάει τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά και γι’ αυτό και την επιλέγουν καλής ποιότητας επισκέπτες, γιατί ακόμα δείχνει ότι έχει αυτήν την ήπια μορφή ανάπτυξης. Εκεί θέλουμε να το πάμε, εκεί θέλουμε να συνεχίσουμε γιατί ενδεχομένως «ουκ εν τω πολλώ το εύ» και στον τουρισμό.
Ο στόχος για την επόμενη θητεία ποιος είναι; Άκουσα ότι υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο για επέκταση της Ιερισσού.
Υπογράψαμε μια σύμβαση και ξεκίνησε η μελέτη της πολεοδόμησης της Ιερισσού και της επέκτασης του σχεδίου της κατά 1.200 στρέμματα. Αυτό σημαίνει άλλη μιάμιση φορά επάνω η υπάρχουσα πόλη. Η αλήθεια είναι ότι το εγχείρημα είναι μεγάλο γιατί όταν πηγαίνεις να πολεοδομήσεις 1.200 στρέμματα οι ανάγκες για υποδομές, έτσι ώστε όλο αυτό το κομμάτι να γίνει κατοικημένη περιοχή, είναι πολλές. Παρόλα αυτά είναι η μοναδική λύση για να βρούμε γη, για να γίνει οργανωμένη ανάπτυξη και να μη χρειάζεται να πηγαίνουμε στα βουνά και στα λαγκάδια για να χτίζουμε. Είναι ένα οραματικό σχέδιο που δείχνει ότι πραγματικά συναισθανόμαστε αυτή την τουριστική ανάπτυξη που έχουμε προκαλέσει και εμείς οι ίδιοι για την οικονομία της περιοχής. Γιατί ναι μεν μιλήσαμε για μεταλλεία, αλλά ο δεύτερος μεγάλος πυλώνας είναι ο ίδιος ο τουρισμός. Άρα, οργανωμένα πάμε να φτιάξουμε γη για την τουριστική ανάπτυξη σε αυτόν τον τόπο,
Το θέμα των ημερών είναι η πυροπροστασία και η κλιματική αλλαγή. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, τι όμως μπορεί να γίνει;
Έχω την αίσθηση ότι ακόμα ως πολιτεία - παντού, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο- δεν έχουμε
σχεδιάζει αυτό που πρέπει να συμβεί για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα φαινόμενα. Οι αλλαγές είναι ραγδαίες, οι αλλαγές στις εποχές είναι τρομερές και τις βιώνουμε με πολύ γρήγορο ρυθμό σε σημείο που δεν μπορούμε να το καταλάβουμε και εμείς οι ίδιοι στον παρόντα χρόνο. Δεν ξέρω αν πρέπει αναμένουμε τις εξελίξεις, αλλά σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει.
Εσείς τι λέτε;
Εμείς το μόνο που μπορούμε να συμβάλουμε είναι το εξής: Μπορεί να σκεφτόμαστε οικουμενικά, αλλά δρούμε τοπικά. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε να οργανώσουμε τα αντιπλημμυρικά μας έργα, να λειτουργήσουμε ενάντια στο φαινόμενο της διάβρωσης των ακτών, να δούμε και να εκμεταλλευτούμε επιφανειακά νερά για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη λειψυδρία και φυσικά να είμαστε σε μια ετοιμότητα Πολιτικής Προστασίας σε περίπτωση ακραίων καιρικών φαινομένων για να προστατέψουμε τον πολίτη. Εκεί είναι η δική μας μέριμνα και μάλιστα σημειώνουμε και επιτυχίες, όπως η τελευταία ένταξη με 7 εκατομμύρια ευρώ ενός κορυφαίου αντιπλημμυρικού έργου στην Ολυμπιάδα, η οποία έχει υποστεί πέντε φορές σημαντικές πλημμύρες με σημαντικές υλικές καταστροφές.
Πάμε λίγο στα πολιτικά. Λένε πολλοί ότι η δεύτερη θητεία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι τόσο ορμητική. Συμφωνείτε;
Ο πρωθυπουργός έχει δώσει δείγματα ότι δεν ορρωδεί προ των προκλήσεων που μπορεί να τον κρατήσουν πίσω. Πρέπει να συνεχίσει και οι πολίτες θα το αναγνωρίσουν βέβαια. Και θα πρέπει όλες οι αλλαγές να είναι αφενός μεν με το βλέμμα στραμμένο προς το μέλλον και τις εξελίξεις, αλλά θα πρέπει σίγουρα να λαμβάνουν υπόψη τους και τον άνθρωπο και τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, αλλά και των οικονομικών του. Περιμένουμε αρκετά, περιμένουμε πολλά από την κυβέρνηση και ως αυτοδιοίκηση, αλλά και ως πολίτες. Εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή δεν είναι τυχαίο που η ΝΔ είναι ηγέτιδα δύναμη στην Ελλάδα.
Πάμε στον ιδιώτη Στέλιο Βαλιάνο. Παντρεμένος με την Έφη Καμάρη, επίσης δικηγόρο. Αντέχει η σχέση δύο πολυάσχολων ανθρώπων;
Μπορεί το μυστικό να είναι ότι δεν βλεπόμαστε πολύ (γελάει), αλλά θέλω να την ευχαριστήσω και δημόσια για τη στήριξη και την ανοχή. Δεν είναι ο άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με την πολιτική και την αυτοδιοίκηση όπως εγώ, παρόλα αυτά πιστεύω ότι καμαρώνει τα επιτεύγματά μου και στεναχωριέται με τις λύπες μου. Αλλά πρέπει να την ευχαριστήσω, γιατί είναι η γυναίκα που κρατά και το σπίτι μας και το παιδί μας, τη Δέσποινα και φυσικά και το γραφείο. Διότι αν δεν υπάρχει από πίσω οικογενειακό, επαγγελματικό και οικονομικό υπόβαθρο, είναι δύσκολο πράγμα να μπεις στο χώρο της πολιτικής. Και ένα σημαντικό κομμάτι εδώ οφείλεται και στην Έφη.
Με τη σύζυγό του Έφη και την κόρη του Δέσποινα
Μια κόρη η Δέσποινα. Που βαδίζει;
Είναι ένα εξαιρετικό κορίτσι 12 χρονών, αρκετά ώριμο για την ηλικία του και καλή μαθήτρια. Προσπαθώ να είμαι δίπλα της όσο γίνεται, καταλαβαίνω όταν μου κάνει μούτρα γιατί της λείπω, παρόλα αυτά έχουμε μια πολύ αγαπητική σχέση και καμαρώνω όταν ακούω από άλλους να λένε ό τι μου μοιάζει και εξωτερικά, αλλά και λίγο στο χαρακτήρα
Συμβουλές σάς δίνει;
Βλέπω ότι είναι στα χνάρια μου. Έχει μια συντηρητική σκέψη. Παρά το γεγονός ότι είναι πολύ νέο κορίτσι έχει μια με την καλή έννοια του όρου συντηρητική πολιτική σκέψη. Και αυτό δεν σας κρύβω ότι με ευχαριστεί. Νευριάζει όταν κάποιος με στεναχωρεί και θα ήταν έτοιμη να του επιτεθεί, αν είχε τις φυσικές ικανότητες (γελάει).
Με τι χαλαρώνετε;
Η μουσική είναι η αγαπημένη μου ενασχόληση και τέχνη.
Είναι αλήθεια ότι στο σπίτι υπάρχει μια συλλογή με δίσκους και cds που ξεπερνούν τις 3000;
Ισχύει. Αυτό είναι κάτι ακόμα που πήρα από τον πατέρα μου, τον οποίο έχω κάτι σαν υπόδειγμα στη ζωή μου. Η αγάπη για το έντεχνο ελληνικό τραγούδι είναι κάτι που μού κληροδότησε, όπως και η αγάπη για τους μεγάλους συνθέτες. Εγώ το πήγα λίγο παρακάτω και έτσι έχω μια πολύ μεγάλη γκάμα γνώσεων που ξεκινά από το παλιό ρεμπέτικο τραγούδι και φτάνει μέχρι τη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή, αλλά πάντα σε ποιοτικά χνάρια, χωρίς να ξεχωρίζω και να βάζω διαχωριστικές γραμμές. Ας κρατήσουμε εδώ τον ορισμό που έχει δώσει για το έντεχνο τραγούδι ο Χατζιδάκις και θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Πάντως εγώ σε αυτό το χώρο κινούμαι, απλά αγοράζω ακόμα μανιωδώς δίσκους, δεν προλαβαίνω να τους ακούσω, είναι ακόμα μέσα στη ζελατίνα, αλλά ίσως κάποια στιγμή να τα καταφέρω. Βέβαια οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν γιατί μου λένε ότι όλα αυτά είναι στο διαδίκτυο, αλλά εγώ θέλω να τα κρατάω στα χέρια (γελάει).
Ως φοιτητής, όταν και εργαζόταν ως μπάρμαν
Dj υπήρξατε ποτέ;
Δούλεψα 8 χρόνια μπάρμαν και σερβιτόρος.
Στα φοιτητικά σας χρόνια;
Ναι.
Στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή.
Γυρνούσα κάθε Σαββατοκύριακο και δούλευα στην Αρναία, όπως επίσης και τα καλοκαίρια μου. Το έκανα γιατί μου άρεσε, αλλά και γιατί ήθελα να έχω δικά μου χρήματα και να μη με ρωτάνε που τα ξοδεύω. Όταν δούλευα, λοιπόν ως μπάρμαν μού ανέθεταν και καθήκοντα dj και φυσικά με τέτοια πλούσια γκάμα γνώσεων γύρω από το ελληνικό τραγούδι με αξιοποίησαν και οι παρέες μου. Ήμουν ο άνθρωπος που στις παρέες έβαζα τη μουσική.
Αγαπημένος δίσκος;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα. Θυμάμαι στον Χατζιδάκι το Χαμόγελο της Τζοκόντας και την Αθανασία, αλλά θυμάμαι και ότι όταν ήμουν στεναχωρημένος και πληγωμένος από κάτι έβαζα και άκουγα Το Άξιον Εστί και όταν τελείωνε ο δίσκος όλα ήταν διαφορετικά.
Μότο ζωής;
Αγώνας, μετριοπάθεια, ειλικρίνεια και δόσιμο.
Για το τέλος η ερώτηση για το μαγικό ραβδί. Αν το είχατε τι θα αλλάζατε στη Χαλκιδική, που δεν αλλάζει εύκολα;
Επειδή σε αυτή την ερώτηση θα μπορούσε κανείς να συμπεριλάβει πολλά ζητήματα υποδομών, θα επιλέξω να σας πω ότι αυτό που χρειάζεται η Χαλκιδική είναι μια μητροπολητική συνείδηση. Δηλαδή όλοι οι αυτοδιοικητικοί παράγοντες, ενωμένοι, ξεκινώντας από την Περιφέρεια και φτάνοντας στους βουλευτές και τους δημάρχους, να διεκδικήσουμε συνολικά και όλοι μαζί τα ζητήματα που απασχολούν τη Χαλκιδική. Είναι πολλά τα κοινά ζητήματα. Ακόμα και αν ο καθένας από εμάς εκπροσωπεί μια γωνιά της δεν παύει η Χαλκιδική μας να έχει ζητήματα μητροπολιτικά. Αυτό είναι που θα έλεγα και θα προσπαθούσα να αλλάξω. Δηλαδή να καλλιεργήσουμε αυτήν τη μητροπολιτική συνείδηση, μέσα από την οποία πολλά πράγματα θα μπορούσαν να λυθούν και να φτάσουν επί της ουσίας στον πολίτη ως λύσεις εφόσον όλοι εμείς μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα κοινό μέτωπο.
ΣΧΟΛΙΑ