Μια από τις σταθερές αξίες της Θεσσαλονίκης, ένας στυλοβάτης του τραγουδιού της πόλης. Ένας δημιουργός και ερμηνευτής με τα τραγούδια του οποίου έχουμε πολλοί ταυτιστεί, όπως το «Γράμμα σε έναν ποιητή», η «Πλατεία Ναυαρίνου», το πιο πρόσφατο «Τα ανείπωτα» κ.α.

Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μετράει δεκαετίες στον χώρο της ελληνικής μουσικής σκηνής, αφού ξεκίνησε την περιπέτειά του με το είδος από τα φοιτητικά του χρόνια (1985 κ.ε.) και τη συνεχίζει επίμονα μέχρι σήμερα. «Έχει πια μαζευτεί ένα υλικό το οποίο ευτυχώς ακόμα επικαιροποιείται και με νέες προτάσεις. Αυτό υπάρχει ως δεδομένο, εξέλιξη, συνέχεια. Οπότε παραμένουμε δημιουργικοί είναι η αλήθεια», λέει στη «ΜτΚ» ο γνωστός τραγουδοποιός.

Τώρα μια επιλογή όλου αυτού του έργου θα παρουσιάσει στη συναυλία του στην πλαζ της Αρετσούς στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Παρά θίν’ Αλός». Με αυτή την αφορμή μιλά για τα κριτήρια επιλογής των τραγουδιών που εντάσσει κάθε φορά στο πρόγραμμά του. «Ένα βασικό ένστικτο οδηγεί στη ροή των τραγουδιών για να υπάρχει μια αφήγηση, μια αρχή μέση και τέλος. Έχει πολύ μεγάλη σημασία πώς ξεκινάς και πού καταλήγεις. Έχει μεγάλη σημασία με ποιο χρώμα σε ενδιαφέρει να κορυφώσεις τη συναυλία – π.χ. λαϊκό, μπαλάντα κ.α. Όλο αυτό το χτίζεις, κάνεις ένα ανάγλυφο. Άλλωστε, και ο καιρός δεν μας αφήνει διψασμένους από ερεθίσματα», επισημαίνει.

Κάθε φορά προσπαθεί να αναδεικνύει τους συνεργάτες του, καθώς «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη», όπως τονίζει. Για εκείνον έχει πολύ μεγάλη σημασία η ομάδα, η παρέα. Τώρα θα έχει μαζί του έναν νέο δημιουργό, το Νίκο Χρηστίδη. «Χαίρομαι πολύ γι αυτό. Τον αγαπώ και έχουμε μια ζωντανή σχέση. Όταν στέκεσαι δίπλα στην αγωνία των νέων δημιουργών μόνο να αποκομίσεις μπορείς. Αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που παλεύει παραμένοντας στη Θεσσαλονίκη, παραβλέποντας τις σειρήνες του χώρου μας οι οποίες τον καλούν να εγκαταλείψει την πόλη, επιμένοντας να μένει εδώ», τονίζει.

Με αυτά τα λόγια είναι σα να περιγράφει τη δική του ζωή, αφού και ο ίδιος κάτι τέτοιο έκανε πριν χρόνια. «Όλο αυτό είναι αρκετά κοντά σε μένα. Μου ταιριάζει και η δημιουργική του εκφορά».

«Το μεγάλο ζήτημα υπάρχει εδώ, στο δικό μας το χωριό»

Παρότι επιμένει στη Θεσσαλονίκη παραδέχεται ότι πολλές φορές έχει νιώσει αυτό που λέμε «Ουδείς προφήτης στον τόπο του», κάτι που τον δυσκόλεψε, τον ταλαιπώρησε. «Ζω από τη μουσική και το να βρίσκω κλειστές πόρτες στην πόλη μου ήταν κάτι ιδιαίτερα απογοητευτικό και βασανιστικό. Εδώ υπάρχει μια σχιζοφρενική κατάσταση. Είμαστε από τους καλλιτέχνες που γυρνάμε την Ελλάδα, έχουμε απίστευτη υποδοχή λόγω καταγωγής, μας αγαπούν όλοι παντού και το μεγάλο ζήτημα υπάρχει εδώ, στο δικό μας χωριό».

Γιατί συμβαίνει αυτό; «Θεωρώ ότι παραγνωριστήκαμε, αλλά δεν πειράζει, έχει και αυτό τη χάρη του. Έχω φροντίσει να το αντιμετωπίζω με ιδιαίτερη ψυχραιμία. Απευθύνομαι στη Θεσσαλονίκη με την ψυχή μου και βρίσκω την άκρη μου για να επιβιώσω, όταν χρειαστεί, και πολύ μακριά από αυτή. Είναι δηλαδή μια σχέση μίσους και αγάπης. Την έχω ερμηνεύσει χωρίς να την αναφέρω και σε ένα κομμάτι που λέγεται ‘Πόλη γυάλινο τραγούδι’».

Μέσα σε όλα αυτά ποτέ δεν έβαλε στη ζυγαριά την καλλιτεχνική του αξία. «Την πιστεύω, ξέρω τις δουλειές μου, τους δίσκους μου. Κάποιοι μου λένε ότι είμαι αδικημένος. Δεν είμαι καθόλου. Έχω κάνει συγκεκριμένες επιλογές. Ήθελα να υποστηρίξω την τραγουδοποιία μου, τα ήθη που έχω υπηρετήσει μέσα στα χρόνια γιατί αυτά με γοήτευσαν, με γήτευσαν και με τράβηξαν στη μουσική. Δεν ονειρευόμουν άλλου τύπου μεγαλεία και δόξες. Πάντα με ενδιέφερε η συλλογική μνήμη, η υστεροφημία μου. Θέλω να αφήσω κάτι για το οποίο θα με θυμάστε. Για μένα είναι πολύ μεγάλο το γεγονός ότι έχω καταφέρει μέσα στα χρόνια να περάσω λίγα τραγούδια που λειτουργούν και ως λαϊκό είδος», λέει.

«Είμαι παιδί της μεταπολίτευσης»

Αντιλαμβάνεται την τέχνη σε μια άμεση συσχέτιση με τις κοινωνικές διεργασίες. «Αυτή η άποψη υπάρχει μέσα στην ψυχή μου από πολύ μικρή ηλικία. Έτσι μεγάλωσα, έτσι ζυμώθηκα. Είμαι παιδί της μεταπολίτευσης. Με συνεπήρε όλο το δημιουργικό κλίμα εκείνης της φοβερής εποχής με την πολλή μουσική, τα πολλά τραγούδια, την πολλή ποίηση».

Ένας δημιουργός ασφαλώς και είναι καλό να παρακολουθεί τα πολιτικοκοινωνικά συμβαίνοντα. Ο ίδιος όμως επέλεξε και να κομματικοποιηθεί ως μέλος του ΜέΡΑ 25, μάλιστα ήταν υποψήφιος στις πρόσφατες ευρωεκλογές. «Δεν μπορώ να μένω αμέτοχος. Υπήρξα και ως νεαρός οργανωμένος σε σχήματα της εποχής. Κάποια στιγμή δέχτηκα μια πρόταση από έναν κομματικό φορέα ο οποίος δεν είναι κάποιο κόμμα εξουσίας, αντίθετα είναι ένας φορέας κοινωνικής κριτικής και αμφισβήτησης. Είπα να το δω με την έννοια ότι κουράστηκα να είμαι άστεγο και μόνος μου. Δεν ήθελα κάτι άλλο, παρότι είχα πολλές προτάσεις για να ενταχθώ. Είμαι παιδί της Αριστεράς, ωστόσο υπάρχουν κάποια πράγματα σ’ αυτήν που με έχουν απογοητεύσει, κάποια άλλα που με έχουν στριμώξει άγρια. Προσπάθησα να δημιουργήσω μια διαφυγή σε ό,τι αφορά την πολιτική μου σκέψη. Θέλησα να διευρύνω και το ιδεολογικό επίπεδό μου, κάτι που δεν είναι και εύκολο στην εποχή μας. Έπεσα λοιπόν επάνω σε κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζομαι από παιδί, δηλαδή είναι γνωστά πρόσωπα της πόλης αλλά και της πατρίδας μας συνολικότερα. Είδα λοιπόν ότι η συναναστροφή μου με αυτούς τους ανθρώπους με βοηθά να ξεχνώ, να κατανοήσω ξανά μια καινούρια πραγματικότητα στην οποία είχα κενά. Διαπίστωσα ότι υπήρδε τροφοδοσία και άρα κάτι γίνεται καλά. Όταν κάποιος έχει μια καλή αντίληψη για την οικονομία, είναι σίγουρο ότι στη συνέχεια θα μπορέσει να έχει και μια πολύ εξειδικευμένη και τεκμηριωμένη άποψη για την πολιτική. Οι θεωρητικοί έχουν πει ότι η πολιτική είναι η συμπύκνωση της οικονομίας. Όταν αυτό το είδα ανάγλυφα μπροστά μου, κατάλαβα ότι το κόμμα εξηγεί πράγματα και τα βάζει στη θέση τους σε ό,τι αφορά στην καθημερινότητά μας. Μιλάει για την ενέργεια, την ακρίβεια, την παιδεία, την υγεία, την ανύπαρκτη κοινωνική πολιτική, για τη χώρα μας που καίγεται καθημερινά. Δεν μπορούσα να μένω άλλο αμέτοχος και είπα να ενταχθώ και όπου βγει. Θα στηρίξω αυτή την ομάδα. Νιώθω και λίγο ζογκλέρ, ακροβάτης γιατί θα πρέπει να εξισορροπήσω την τέχνη μου με την εμπλοκή μου στην πολιτική». Παίζουν οι μουσικοί: Χρήστος Τσαπράζης (Μπάσο), Αλέξης Αποστολάκης (Τύμπανα), Διαμαντής Καραγιαννακίδης (Πιάνο-Πλήκτρα), Γιώργος Μακρής (Πνευστά), Φίλιππος Παππάς (Κιθάρες). Ηχοληψία: Μάκης Δρακόπουλος.

Το διάστημα αυτό ο καλλιτέχνης ετοιμάζει δύο δουλειές. Στα μέσα Οκτωβρίου θα κυκλοφορήσει από το Όγδοο ο δίσκος «Μυστικό νήμα, στον οποίο ερμηνεύει μελοποιημένη ποίηση σε μουσική Γιώργου Κοντογιάννη, ενώ αργότερα θα ακολουθήσει ένα άλμπουμ με τον Γιώργο Ανδρέου σε ποίηση Κώστα Φασουλά.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου

Δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία της Κυριακής 15 Σεπτεμβρίου