Τους λόγους για τους οποίους θα θέσει ξανά, μετά την αποπομπή του, υποψηφιότητα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, εξηγεί μέσω άρθρου του ο Στέφανος Κασσελάκης, επισημαίνοντας πως «δε θα πληγώσω τον λαβωμένο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ».

Παράλληλα, αναφέρει πως δεν θέλει να ξεκινήσει νέο κόμμα, γιατί «δεν άφησα μία στρωμένη ζωή και καριέρα στις ΗΠΑ για να έρθω να ζητήσω από βουλευτές να με ακολουθήσουν και να κάνω ό,τι έκαναν άλλοι: να μικρύνω τον ΣΥΡΙΖΑ», και επισημαίνει πως «και πιστεύω -και θέλω και θα αγωνιστώ γι’ αυτό- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μόνο παρελθόν, αλλά και μέλλον».

«Ήρθε η ώρα να προσφέρουμε νέο όραμα στις Ελληνίδες και στους Έλληνες. Γιατί, όπως θα είδατε και στο debate των υποψήφιων προέδρων του ΠΑΣΟΚ, το φως δεν έρχεται από αλλού», επισημαίνει στο άρθρο του στην εφημερίδα Documento.

Ολόκληρο το άρθρο του Στέφανου Κασσελάκη:

«Όταν σε έναν νέο πολιτικό συμβεί ένα καθοριστικό γεγονός σαν αυτό που συνέβη σε εμένα στην πρόσφατη Κεντρική Επιτροπή, επέρχεται μια απότομη αλλαγή. Μια βίαιη ωρίμανση.

Κι ενώ για τους «απ’ έξω» οι στιγμές μοιάζουν κρίσιμες, δραματικές, συγκεχυμένες και ασαφείς, συνειδητοποιείς ότι ξαφνικά μέσα σου τα πράγματα ξεκαθαρίζουν και όλα γίνονται απλά.

Η πρώτη ξεκάθαρη απόφαση έχει να κάνει με το αν θα διεκδικήσεις νομικά τα δικαιώματά σου, ιδίως όταν έγκριτοι συνταγματολόγοι και καθηγητές νομικής γνωμοδοτούν όπως έκαναν στην περίπτωση που με αφορά. Κι εκεί η απόφαση ήρθε αυτόματα: Δε θα πληγώσω τον λαβωμένο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο αγώνας θα είναι πολιτικός. Πολιτικός, καθαρός, έντιμος, με το δίκιο στο φως.

Η δεύτερη ξεκάθαρη απόφαση έχει να κάνει με ένα αίτημα το οποίο μου μεταφερόταν και μου μεταφέρεται ακόμα από πολλές πλευρές. Αν συγκεντρώσω τηλεφωνήματα, μηνύματα, συνομιλίες, πρέπει να είναι χιλιάδες πλέον και όχι εκατοντάδες οι άνθρωποι που μου λένε το ίδιο πράγμα: «Αυτό δε σώζεται, κάνε κάτι δικό σου». Ή ακόμα πιο καθαρά: «Κάνε καινούργιο κόμμα».

Εδώ τα πράγματα είναι για μένα διάφανα.

Δεν άφησα μία στρωμένη ζωή και καριέρα στις ΗΠΑ για να έρθω να ζητήσω από βουλευτές να με ακολουθήσουν και να κάνω ό,τι έκαναν άλλοι: να μικρύνω τον ΣΥΡΙΖΑ.

Άφησα τη ζωή μου για να υπάρξω μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να μεγαλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Για να δω τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται ξανά η μεγάλη προοδευτική παράταξη που έχει ανάγκη ο τόπος, προκειμένου να απαλλαγεί από μία διεφθαρμένη, άνιωθη και -πλέον ολοφάνερα- αποτυχημένη κυβέρνηση η οποία κρατάει πίσω τη χώρα και τον λαό της.

Γιατί όχι κάτι νέο;

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Διότι πιστεύω ότι υπάρχουν κόμματα που έρχονται και παρέρχονται, και υπάρχουν και άλλα κόμματα τα οποία εγγράφονται βαθιά στη συνείδηση ενός λαού.

Και πιστεύω -και θέλω και θα αγωνιστώ γι’ αυτό- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μόνο παρελθόν, αλλά και μέλλον.

Ας δούμε τη μεγάλη ιστορική εικόνα, όχι μόνο τη σημερινή:

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ως καταγωγή και ως DNA του τους ανθρώπους, τους ψηφοφόρους, τους διανοούμενους, τους αγωνιστές που μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, θέλησαν να εκφράσουν την ανανεωτική εκδοχή της Αριστεράς.

Δεν πάω πιο πίσω στα χρόνια του ΚΚΕ Εσωτερικού, που η παρακαταθήκη ήταν ήδη ισχυρή. Στέκομαι σε αυτό το μείζον ιστορικό γεγονός που κάποιοι ονόμασαν «το τέλος της Ιστορίας», σε μια Ιστορία που όμως ποτέ δεν τελειώνει για τους λαούς και τα αιτήματά τους για κοινωνική ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.

Αυτοί οι ανοιχτοί ορίζοντες της Αριστεράς απέναντι στον δογματισμό είναι η πρώτη, θεμελιώδης ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η περίοδος της ακμής για τον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινά όταν η Ελλάδα πέφτει στον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης.

Η φούσκα της άνευ ορίων παγκοσμιοποίησης και των αρρύθμιστων αγορών βασισμένων σε υπέρογκο δανεισμό, σκάει με συνταρακτικό τρόπο διεθνώς το 2008. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, η Ελλάδα έχει πλέον μετατραπεί στο μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Τα Μνημόνια τσακίζουν τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της χώρας. Η κοινωνία λυγίζει.

Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά το δεύτερο βασικό στοιχείο της ταυτότητάς του: γίνεται ο πυλώνας της διαμαρτυρίας, δίνει φωνή στον αγανακτισμένο κόσμο.

Μιας ριζοσπαστική Αριστεράς που λέει «όχι» στις οικονομικές και διαχειριστικές αμαρτίες των προηγούμενων δύο δεκαετιών. Που δεν είναι διατεθειμένη να προδώσει τους πολλούς για τα συμφέροντα των λίγων. Που επιθυμεί να γίνει η νέμεσις όσων πλούτισαν στις πλάτες ενός λαού.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τέκνο της ανάγκης» έλεγε πολλές φορές ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος γίνεται ιστορικό πρόσωπο της Αριστεράς στην Ελλάδα. Φρέσκος, χαρισματικός, αντιλαμβάνεται τις ανάγκες και πηγαίνει κόντρα στο κομματικό ιερατείο της δικής του εποχής. Όχι, τους λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι πια ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Θα είναι η κυβερνητική εναλλακτική για τον τόπο.

Αυτή η μεγάλη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα έρχεται και προσθέτει το τρίτο καθοριστικό στοιχείο στην ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ: Η κυβερνώσα Αριστερά. Η Αριστερά που αντιλαμβάνεται ότι κυβερνώντας θα μετατοπιστεί από το 100% των ιδανικών της (άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη), αλλά θέλει πλέον να διοικήσει, να γίνει κομμάτι της λύσης και όχι της βολικής κριτικής από τα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Για την περίοδο 2015-2019 έχω μιλήσει με ειλικρίνεια: Μία κυβέρνηση που παρέλαβε χρεοκοπημένη χώρα και την έβγαλε στο ξέφωτο. Δημιουργώντας ταυτόχρονα μία περίμετρο προστασίας για τους ευάλωτους, κρατώντας όρθιο το ΕΣΥ και το κοινωνικό κράτος σε πολύ δύσκολες συνθήκες.

Και παράλληλα, οι «υποτιμημένες» επιτυχίες της κυβέρνησης Τσίπρα: Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Αποδοτικότητα στις αμυντικές δαπάνες. Ιστορικά σωστή στάση στο Barbaros, βάζοντας τη φρεγάτα Νικηφόρος Φωκάς να προστατέψει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Και, φυσικά, η Συμφωνία των Πρεσπών, που μας προστάτεψε από τουρκική επιρροή στη γείτονα χώρα παρά το τεράστιο πολιτικό κόστος.

Την ίδια στιγμή, έχω μιλήσει για τις επιμέρους διαφωνίες μου: Το πρώτο εξάμηνο. Ο νόμος Κατρούγκαλου. Το ύψος του «μαξιλαριού» των 37 δισ., αντί ένα τμήμα του να επιστραφεί στους πολίτες που μάτωσαν για να βγει η χώρα από τη χρεοκοπία.

Θα μου επιτρέψετε την εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττάται το 2019. Όταν έχεις εκλεγεί κυβέρνηση με 36% και, έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου, ο λαός σε στέλνει στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με 32%, δεν πρόκειται για ήττα. Το μήνυμα ήταν σαφές και ήταν προσωπικό προς τον Αλέξη Τσίπρα: Άλλαξέ τα όλα στο κόμμα και έλα ξανά.

Δυστυχώς, το 3ο συνέδριο που έπρεπε να είχε γίνει το φθινόπωρο του 2019, τελικά έγινε τον Μάιο του 2022 – και μέχρι τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε απλώσει τα οικονομικά και καθεστωτικά του πλοκάμια παντού.

Και μάλιστα κατάφερε να κάνει πλύση εγκέφαλου στους πολίτες με το δόγμα της «ατομικής ευθύνης». Δε φταίει ποτέ το Κράτος. Για όλα φταις εσύ!

Είμαι βέβαιος πια για τις ενδογενείς αντιστάσεις που αντιμετώπισε ο Αλέξης Τσίπρας την περίοδο 2019-23. Γιατί παρόμοιες αντιστάσεις αντιμετώπισα κι εγώ επί 11 μήνες στη δική μου προσπάθεια αλλαγών.

Το αίτημα όμως παραμένει από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ ίδιο: «Άλλαξέ τα όλα». Κι αυτό είναι τόσο ηχηρό που δεν σου επιτρέπει να λιποτακτήσεις.

Την κρίσιμη στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είδε τον εαυτό του στον καθρέφτη: Ένας γίγαντας του 36% είχε είδωλο του 3% στον καθρέφτη του. Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν συνάντησε τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ. Κι όταν το κόμμα δεν συναντά την κοινωνία, η κοινωνία φεύγει.

Σε αυτήν την κρίσιμη καμπή βρισκόμαστε σήμερα.
Είναι η παρακμή του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι.
Είναι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ; Είμαι πεπεισμένος πως όχι, γι’ αυτό «είμαι εδώ».

Όταν ξεκινάς από τόσο μακριά, όταν φτάνεις να εκφράσεις τόσους πολλούς, όταν έχεις όπλο σου το δίκιο, την προκοπή και την ανάταση ενός λαού, τότε δεν μπορεί να γίνεις παρελθόν τόσο εύκολα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ιστορική τύχη να γίνει η φωνή των πολλών. Και την ενδογενή ατυχία να μην καταφέρει να δώσει «σάρκα και οστά» σε αυτή τη φωνή.
Το 2015 γίναμε κυβέρνηση με το όραμα – δεν υπήρχε κόμμα.
Το 2023 είχαμε βελτιώσει το κόμμα, με το συνέδριο του 2022, αλλά δεν είχαμε όραμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχει πρέπει και να γίνει κόμμα και να έχει όραμα. Το κόμμα φέρνει την κυβερνησιμότητα. Το όραμα φέρνει την εκλογική νίκη.

Έχει έρθει ο καιρός να ενώσουμε τους δύο αυτούς πόλους.
Αυτό όμως απαιτεί τεκτονικές αλλαγές στις οποίες μπορεί να είναι πρωταγωνιστής μόνο ο ίδιος ο προοδευτικός κόσμος.

«Πάρε τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια σου». Δεν είναι δικό μου σύνθημα. Το βρήκα ως παρακαταθήκη. Ένα σύνθημα που όμως δεν έγινε ποτέ πράξη.

Ήρθε η ώρα.

Να γίνουμε το πιο αμεσοδημοκρατικό κόμμα της Ευρώπης. Να δοθεί η δύναμη στη βάση. Να πέσουν φράξιες, γραφειοκρατίες, αγκυλώσεις και παραγοντισμοί μπροστά στο ποτάμι του κόσμου.

Ήρθε η ώρα να προσφέρουμε νέο όραμα στις Ελληνίδες και στους Έλληνες. Γιατί, όπως θα είδατε και στο debate των υποψήφιων προέδρων του ΠΑΣΟΚ, το φως δεν έρχεται από αλλού.

Το όραμα μιας Σύγχρονης Αριστεράς θα φέρει την κοινωνία των πολλών απέναντι στην οικονομική ολιγαρχία, που την υπερασπίζεται μία διεφθαρμένη κυβέρνηση σε αποδρομή.

Από αυτήν τη μάχη δεν μπορώ να λείπω. «Ως στρατηγός;», είναι η δημοσιογραφική ερώτηση των ημερών. Κι όσοι ρωτούν, ξεχνούν ότι η μεγαλύτερη τιμή είναι να είσαι στρατιώτης μέσα σε έναν κόσμο που αγωνίζεται για να κάνει τη ζωή του καλύτερη.

Στέφανος Κασσελάκης».