05/10/2024 08:00
Είναι μια κλασσική περσόνα του κέντρου και της εστίασης της Θεσσαλονίκης, ο παλιότερος επιμελητηριακός σύμβουλος και ένας από τους πιο παλιούς «γαλάζιους» της πόλης. Ο λόγος για τον Λευτέρη Γεωργιάδη, με τον οποίο ήπιαμε αυτήν την εβδομάδα τον πρωινό μας καφέ. Στο κέντρο της πόλης, σαββατιάτικα, λίγο πριν ανοίξει η αγορά, δίπλα στην παλιά «Ωραία», εκεί που πριν από πολλά χρόνια ξεκίνησε η ιστορία του Ντερλικατέσεν της Θεσσαλονίκης.
Στην κουβέντα μας θυμήθηκε τα παλιά χρόνια στο Διοικητήριο όπου μεγάλωσε και το 56ο δημοτικό όπου πήγε σχολείο, τα πολλές φορές άγρια αλλά δημιουργικά, χρόνια της ΟΝΝΕΔ και τη γνωριμία του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Άνθρωπος που δε μασά τα λόγια του («Δεν έχω πάρει ποτέ κυβερνητική θέση», λέει), που όταν ερωτάται τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός απαντά με νόημα. «Να κατέβει στο λαό, όπως έκαναν παλιά οι βασιλιάδες».
Υπάρχει πρωινός καφές στη ζωή σας;
Ναι, βέβαια εδώ. Πριν ανοίξουμε τις κλειδαριές στα μαγαζιά πίνουμε τον καφέ μας.
Τι είδους είναι;
Σκέτο οτιδήποτε, αλλά συνήθως νεσκαφέ.
Ένας την ημέρα είναι ή πολλοί;
Όλοι οι υπόλοιποι την ημέρα ντεκαφεϊνέ (γελάει).
Γεννημένος στο Διοικητήριο, σωστά;
Διοικητηριώτης, βέβαια. Βέρος πάνω στην πλατεία στο μάρμαρο, που δεν υπάρχει πια.
Από οικογένεια κεντροδεξιά ή αριστερή;
Ο πατέρας μου ήταν φανατικός παπανδρεϊκός.
Του Γεωργίου Παπανδρέου;
Και του Ανδρέα. ΠΑΣΟΚ. Η μητέρα μου από την άλλη ήτανε δεξιά, καραμανλική.
Τι έκαναν;
Ο πατέρας μου έκανε νεωτερισμούς και ρούχα στη Βενιζέλου για πολλά χρόνια και η μητέρα μου οικιακά.
Θυμάστε τι λέγατε στον εαυτό σας ότι θα θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;
Έμπορος. Γιατί από μικρό παιδί ήμουνα στη Βενιζέλου, μέσα στο κατάστημά μας.
Σχολείο που πήγατε;
Στο 56ο δημοτικό στην Κρυστάλλη, πίσω από 4ο γυμνάσιο και μετά στο Ανατόλια.
Ως μαθητής υποδυόμενος τον Ιωσήφ σε χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του 56ου δημοτικού σχολείου
Έπαιξαν όλα αυτά ρόλο στη ζωή σου;
Μεγάλο. Γιατί ήμουν λίγο ατίθασος και αν συνέχιζα στο 4ο λύκειο θα γινόμουν και εγώ δεν ξέρω τι. Από εκεί βγαίνουν ή πολύ καλοί άνθρωποι ή πολύ κακοί (γελάει).
Αγαπημένο μάθημα;
Τα μαθηματικά.
Γι’ αυτό μπήκατε στη συνέχεια και στο Μαθηματικό του ΑΠΘ;
Έτσι.
Γιατί μαθηματικά όμως;
(Σκέφτεται). Δεν το ξέρω αυτό.
Ήσασταν μήπως πολύ της τάξης στο μυαλό;
Εντάξει, φυσικά και το ζώδιό μας είναι σχετικό.
Τι ζώδιο είστε;
Παρθένος, που είναι της πολύ τάξης. Τάξη και καλή διαχείριση.
Η πολιτική υπήρχε από μικρός στην καθημερινότητά σας;
Όχι, η πολιτική δεν υπήρχε μέσα στο σπίτι. Απλά ο πατέρας μου και όλο του το σόι από την Περαία, οι οινοποιοί οι Γεωργιάδηδες, ήταν φανατικοί κεντρώοι. Μάλιστα ο αδελφός του πατέρα μου ήταν υποψήφιος χρόνια με την Ένωση Κέντρου και μετά πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ.
Πότε προσεγγίσατε της ΝΔ;
Από τη ΜΑΚΙ ως μαθητής. Στο γυμνάσιο είχα τον Αντώνη τον Γυφτόπουλο που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερός μου και αυτός σιγά σιγά με έμπλεξε με τη ΝΔ.
Πότε;
Εγώ μπήκα στη ΝΔ λίγους μήνες πριν χάσει. Το Μάρτιο του 81 μπήκα, τον Οκτώβριο ήταν που έχασε τις εκλογές. Μάλιστα θυμάμαι που είχα πάει στη συγκέντρωση της πλατείας Αριστοτέλους με ομιλητή το Ράλλη και όλοι έλεγαν: «τι ωραία συγκέντρωση» και εγώ τούς απαντούσα: «τι λέτε ρε παιδιά, εμείς και εμείς είμαστε».
Δεν ήταν της μόδας τότε η ΝΔ.
Καθόλου της μόδας. Και αυτό το διαπίστωσα όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο και στη Φυσικομαθηματική που ήταν μια Σχολή σκληρή, της Αριστεράς. Και όταν μπήκα στο αμφιθέατρο είδα ότι είμαι εγώ σαν ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και άλλοι δύο, μπροστά σε 2000 ανθρώπους. Ο δεύτερος μάλιστα είναι σήμερα ο δήμαρχος Λιτοχώρου, ο Βαγγέλης ο Γερολιόλιος. Και λέω: «εμείς είμαστε παιδιά. Εμείς οι τρεις ήμασταν. Απέναντι σε όλους τους άλλους». Και έτσι ξεκίνησα.
Ζήσατε και πολλές εντάσεις τη δεκαετία του ‘80, έτσι δεν είναι; Καταρχήν με το ΠΑΣΟΚ.
Πολύ μεγάλη αντιπαλότητα. Τότε ήταν επί Αβέρωφ και η αντιπαράθεση ήταν πολύ σκληρή μεταξύ των κομμάτων.
Και κατά δεύτερον η σκληρή εσωκομματική μάχη με τους «αντιπάλους» σας εντός της ΟΝΝΝΕΔ στις μεγάλες συγκρούσεις του ‘80.
Μεγάλη αντιπαράθεση. Γιατί όμως; Ο Μητσοτάκης άλλαξε τον πρόεδρο της νεολαίας, έδιωξε τον Βασίλη τον Μιχαλολιάκο και μπήκε ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης και τον πρώτο καιρό δημιουργήθηκαν φοβερές εντάσεις. Φαντάσου, εδώ στα κεντρικά περίμεναν τον Μεϊμαράκη για να τον δείρουν.
Σε εκδήλωση κοπής πίτας της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης με τον σημερινό υφυπουργό Υποδομών και τότε πρόεδρο της οργάνωσης Θεσσαλονίκης Νίκο Ταχιάο τη δεκαετία του ‘80
Εικόνες και άνθρωποι από εκείνη την εποχή;
Κοίταξε, εγώ από όλα εκείνα τα στελέχη γνωρίζω πολλούς. Πρόλαβα για παράδειγμα τον Δημήτρη τον Τσάμη στην τότε Νομαρχιακή Επιτροπή της ΟΝΝΕΔ, μετά τον Νίκο τον Ταχιάο. Επειδή ήμουν από μικρό παιδί εντός του κόμματός τους έχω προλάβει σχεδόν όλους. Οριακά δεν πρόλαβα τον Δημήτρη τον Βαρτζόπουλο που ήταν μεγαλύτερη γενιά, αλλά γνωριζόμασταν. Έζησα όλες τις καταστάσεις και τις αλλαγές σε αρχηγούς.
Πώς κρίνετε σήμερα όλα αυτά τα χρόνια; Η αντιπαλότητα ακόμη και με το ΠΑΣΟΚ μήπως ήταν υπερβολική;
Ήταν υπερβολική. Τώρα που το βλέπω μετά από πολλά χρόνια αυτό λέω. Παιδιά να χτυπιούνται στους δρόμους, συμφοιτητές ακόμη και γείτονες - ήταν υπερβολική.
Από την άλλη όλη αυτή η κομματική συμμετοχή ήταν δημιουργική;
Ήταν δημιουργική γιατί μας γαλούχησε μέσα στην κοινωνία και ήρθαμε σε επαφή με τους ανθρώπους. Καμιά φορά σήμερα που μαζευόμαστε οι παλιοί ΟΝΝΕΔίτες και λέμε: «τι κοινό έχουμε;» Γιατί άλλος είναι πανεπιστημιακός, άλλος είναι γιατρός, άλλος έμπορος. Και όλοι λένε και αισθάνονται σα να πολεμήσαμε σε κοινό πόλεμο στην Κορέα (γελάει). Τι σχέση μπορεί να έχει ένας γιατρός με έναν άνθρωπο που είναι σήμερα υπάλληλος του δήμου; Κι όμως υπάρχει αυτή τη συναδελφοσύνη.
Ιστορική φωτογραφία: Το Συντονιστικό της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης επί προεδρίας Λευτέρη Γεωργιάδη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Διακρίνονται μεταξύ των άλλων οι Αντώνης Σγαρδέλης. Μηνάς Σαμαντζίδης, Γιάννης Παππάς, Μάγδα Καρακόλλη, Βασίλης Μορφυάδης, Θωμάς Καβαλιεράκης, Νίκος Μαρτίδης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Σωτήρης Γκουραμάνης και Τάσος Εμμανουηλίδης
Σε προεκλογικό τραπεζάκι της ΟΝΝΕΔ μαζί με τη Μαρίκα Μητσοτάκη λίγο πριν τις πρώτες εκλογές του 1989
Πάμε λίγο στα επαγγελματικά σας. Πως ξεκίνησε η πρώτη επιχείρηση;
Τα επαγγελματικά έγιναν κατά τύχη, γιατί εγώ ξεκίνησα με τους συνεταίρους μου να κάνουμε φροντιστήριο στην Ικτίνου. Δεν μπορούσαμε όμως να πάρουμε άδεια φροντιστηρίου και τελικά πήραμε άδεια για καφέ και μπαρ. Και ανοίξαμε το περίφημο «Διατηρητέο», το οποίο κράτησε -Δόξα τω Θεώ- 32 χρόνια.
Πόσο διαφορετικό ήταν τότε το επιχειρείν στη Θεσσαλονίκη;
Στον τομέα μου τελείως διαφορετικό. Δεν υπήρχε καταρχήν «υπερεπαγγελματισμός». Ειδικά εδώ στο κέντρο ήμασταν λίγα μαγαζιά. Ο κόσμος ήταν τελείως διαφορετικός, αλλά μιλάμε και για μια τελείως διαφορετική εποχή.
Έβγαινε ο κόσμος όμως.
Έβγαινε, 7 στα 7, όλη την ημέρα. Είχε διάθεση για ούζα το μεσημέρι, για μπαρ μετά και για κέντρα διασκέδασης το βράδυ και φυσικά για μπουζούκια που υπήρχαν πάρα πολλά. Δεν υπήρχε αυτός ο υπερεπαγγελματισμός, υπήρχαν καλοί επιχειρηματίες που ασχολούμασταν με το είδος και η πόλη ήταν χαρούμενη. Ήταν η Θεσσαλονίκη αυτή που ξέρουμε εμείς οι παλιοί.
Ενώ τώρα;
Τώρα έχει μεγάλη θλίψη τουλάχιστον για εμάς τους παλιούς. Βλέπουμε τις καθημερινές στις 11 η ώρα τα μαγαζιά να είναι σχεδόν άδεια. Με την επιβολή των μέτρων σε ότι αφορά στη λειτουργία των μαγαζιών, τα εργατικά και τα φορολογικά, αρχίζουμε και μειώνουμε τις ώρες λειτουργίας, οπότε όλη η πόλη σιγά σιγά πέφτει. Μάλιστα πρόσφατα ήρθαν τουρίστες και με ρώτησαν πού να πάμε μετά τις 12 και τους είπα ότι δεν υπάρχει πουθενά μαγαζί. Κανένα μπαράκι στα Λαδάδικα και τίποτα άλλο.
Οι παρέες γράφουν την ιστορία. Με θαμώνες του «Ούζου Μέλαθρον» λίγο πριν την πανδημία
Κάνατε πολλά πρότζεκτ. Μετά από το «Διατηρητέο»;
Μετά ήρθε το «Σαούλ Μοδιάνο» το μεγάλο κτίριο, ένα φοβερό κτίριο το οποίο το αναπαλαιώσαμε με την επιτήρηση της Εφορείας Νεωτέρων και μετά έγινε το «Ούζου Μέλαθρον», που ήταν μια επανάσταση στη γαστρονομική ζωή της πόλης.
Γιατί;
Τί ήταν το «Ούζου Μέλαθρον»; Εγώ και οι συνεταίροι μου, ένας μάλιστα ήταν και συμφοιτητής μου, τρώγαμε σε όλα τα φοιτητικά στέκια. Τι κάναμε; Πήραμε όλο αυτό το φοιτητικό φαΐ και το κάναμε πιο γκουρμέ. Δηλαδή, πιο περίπλοκο, με κρέμες και έγινε έτσι μια μεγάλη επανάσταση. Ήταν ίσως και η μοναδική ταβέρνα που επιχείρησε και δημιούργησε δίκτυο φραντσάιζ σε όλη την Ελλάδα.
Αποδείχτηκε πάντως ότι αυτό το είδος ταβέρνας χωρίς τυποποιημένο φαγητό είναι πολύ δύσκολο. Το «Ούζου Μέλαθρον» κράτησε από το 1993 μέχρι λίγο πριν την πανδημία και -να το πούμε και αυτό- αντιγράφτηκε σε όλη την Ελλάδα
Μετά είχαμε το σουβλάκι και το Ντερλικατέσεν.
Το 2003 εδώ στην Κούσκουρα.
Πώς προήλθε αυτό;
Εδώ στην παλιά «Ωραία» υπήρχε ένα μαγαζί που πουλούσε πατάτες και είπαμε σε αυτούς που το διαχειρίζονταν: «Παιδιά, δεν βάζουμε και ένα σουβλάκι εδώ;». Τότε η Κούσκουρα ήταν κάτι σαν το Κολωνάκι της Αθήνας, με πολύ κοσμικό κόσμο και μαγαζιά μόδας δεξιά και αριστερά. Όταν εμείς κάναμε το σουβλατζίδικο ήταν λες και μπήξαμε το μαχαίρι στο λαιμό των άλλων. Το κάναμε βέβαια αργότερα και στο Κολωνάκι στην Τσακάλωφ και τελικά αν δείτε σήμερα την Τσακάλωφ είναι όλο τέτοια μαγαζιά υγειονομικού ενδιαφέροντος, αλλά και τότε ήταν γύρω γύρω μόνο μπουτίκ. Εδώ έγινε χαμός, αλλά ήταν πολύ πρωτοποριακό. Ήταν ευκαιρία το μαγαζί, αλλά και η «Ωραία» ήτανε φοβερό στέκι και πολύ παλιό.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του επιχειρείν; Το εντός της επιχείρησης, ο κόσμος και οι πελάτες ή μήπως οι σχέσεις με το κράτος;
Σαφώς η σχέση με το κράτος. Δεν έχουμε σταθερό καθεστώς λειτουργίας της επιχείρησης. Εκεί που πας να κάνεις ένα βήμα αλλάζουν τα πράγματα. Ακόμα και οι λογιστές το λένε ότι κάθε μήνα ή κάθε δύο μήνες αλλάζει το καθεστώς των φόρων του ΦΠΑ και δεν υπάρχει σταθερό περιβάλλον. Και φυσικά οι σχέσεις μας με το κράτος όσο πάει γίνονται και χειρότερες.
Η πολιτεία είναι το ένα κομμάτι. Τι πρέπει να κάνει ο κάθε δήμος στη χώρα μας για να βοηθήσει τον επαγγελματία και δεν το κάνει;
Η παλιά η διοίκηση πριν την Μπουτάρη ήταν πιο κλειστή διοίκηση όσον αφορά στην επισκεψιμότητα. Ίσως και να μην την ενδιέφερε. Ήταν καλές οι διοικήσεις, αλλά συντηρητικές. Ο Μπουτάρης άνοιξε την πόλη, σα να γκρέμισε τα τείχη, ήρθαν τουρίστες, ήρθαν πάρα πολλοί επισκέπτες, αλλά από εκεί και πέρα η πόλη δεν ήταν έτοιμη να τους διαχειριστεί και να διαχειριστεί όλο αυτό το πράγμα. Δηλαδή, η απότομη επισκεψιμότητα άρχισε να δημιουργεί προβλήματα. Όταν εγώ για παράδειγμα έχω 10 τραπέζια και ξαφνικά έρχεται πολύς κόσμος, θα αναγκαστώ να τα κάνω 15 και 20 για να κερδίσω. Έτσι άρχισα να παραβιάζω τον κοινόχρηστο χώρο και αυτό σιγά σιγά επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές του κέντρου. Μετά ήρθαν οι επιχειρηματίες εκτός κέντρου-γιατί ξέρετε κανονιστική για τα τραπέζια έχει μόνο ο δήμος Θεσσαλονίκης και ίσως η Καλαμαριά. Στις άλλες περιοχές δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, δηλαδή το πού βάζεις τα τραπέζια, αλλά απλά ένας γενικός κανονισμός. Έτσι ήρθαν επιχειρηματίες από τις γύρω περιοχές που ήταν συνηθισμένοι σε διαφορετικά καθεστώτα χωρίς κανονιστική και έγινε μια φοβερή καταπάτηση του κοινόχρηστου χώρου. Η κατάσταση πάντως σήμερα - για να το πούμε και αυτό - έχει κάπως βελτιωθεί. Εμείς οι σωστοί επαγγελματίες συμμορφωθήκαμε γιατί καταλάβαμε ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Παρόλα αυτά τώρα η πόλη έχει μια θλίψη.
Γιατί δεν έχει κόσμο.
Δεν έχει κόσμο, έχουμε καρέκλες, αλλά δεν έχουμε κόσμο.
Τουρισμό όμως έχουμε.
Έχουμε, όμως ειδικά το τελευταίο διάστημα φέτος είχαμε πάρα πολύ κακό τουρισμό. Μέχρι που βλέπουμε στα μαγαζιά μας να έρχονται άνθρωποι με ταπεράκια, να παίρνουν μια κόκα κόλα και να κάθονται με το ταπεράκι για να φάνε. Για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Τα προηγούμενα χρόνια είχε καλό τουρισμό η Θεσσαλονίκη, αλλά θα σας πω το εξής φοβερό: Υποτίθεται ότι η Θεσσαλονίκη είναι γαστρονομική πόλη και ιδανική για γαστρονομικό τουρισμό. Η προηγούμενη διοίκηση δε μάς καλέσει ποτέ εμάς τους εστιάτορες να συμβάλουμε σε αυτό. Γίνονταν μόνο κάτι ταξίδια στην Αγγλία-όπως διαβάζαμε στις εφημερίδες-χωρίς περαιτέρω συνεργασία. Φανταστείτε ότι ούτε ένα σήμα δεν έχουμε στα μαγαζιά μας ότι η Θεσσαλονίκη είναι με βραβευμένη πόλη, ένα σήμα που να λέει «βραβευμένη πόλη». Τώρα ο δήμος προσπαθεί αυτό να το γυρίσει και να οργανώσει κάποια πράγματα. Θα περιμένουμε και θα δούμε τα αποτελέσματα.
Στη Θεσσαλονίκη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Βασίλη Γάκη στη δεξίωση για την 26η Οκτωβρίου στις αρχές της δεκαετίας του ‘90
Βίντεο: Χαμός με τα τραγούδια της «γαλάζιας γενιάς» σε πρόσφατη εκδήλωση προς τιμήν του Βασίλη Συνατσάκη
Πάμε λίγο στα πιο πολιτικά και νεοδημοκρατικά: Μητσοτακικός από κούνια.
Από κούνια όχι, απλώς στην αντιπαράθεση Στεφανόπουλου-Μητσοτάκη ήμασταν με την πλευρά Μητσοτάκη. Ίσως και γιατί ταίριαζε πιο πολύ στο προφίλ μας. Τον είχα γνωρίσει τον συγχωρεμένο τον πρόεδρο από κοντά.
Μια εικόνα δική σας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη;
Ήταν πάρα πολύ φιλικός. Μέχρι που αναρωτιόσουν όταν τον συναντούσες: «Ρε εσύ, είμαι με τον Μητσοτάκη;» Είχε δε το εξής γνώρισμα. Ασχολούνταν ακόμη και με το πρόβλημα του τελευταίου μικρού χωριού στον Έβρο. Και ασχολούνταν πάρα πολύ με το κόμμα και για αυτό θεωρώ ότι επί εποχής του το κόμμα ήταν σε ηρεμία για πολλά χρόνια.
Σε προσυνεδριακή εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ τον Γενάρη του 1992 στη Θεσσαλονίκη. Στο βήμα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στο πάνελ μεταξύ των άλλων ο Λευτέρης Γεωργιάδης και ο Ευριπίδης Στυλιανίδης
Αδικήθηκε γενικά ως εικόνα;
Ε, βέβαια. Γιατί πάρα πολλά που λέμε σήμερα ήταν αυτά που έλεγε και αυτός τότε. Επιβεβαιώθηκε.
Μήπως ήταν και πιο μπροστά από την εποχή του;
Πάρα πολύ. Όχι λίγο. Ήταν τόσο μπροστά που αυτά που έλεγε δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν και που γίνονται σήμερα.
Ήσασταν πολύ κοντά με την Ντόρα Μπακογιάννη στη μάχη του 2009. Γιατί κέρδισε ο Σαμαράς;
Θεωρώ ότι εκεί έκανε ένα μεγάλο λάθος η Ντόρα, γιατί δεν εκλέχτηκε αρχηγός από το συνέδριο. Εγώ γενικά είμαι κάθετος αντίθετος είτε πρόκειται για τη ΝΔ είτε για το ΠΑΣΟΚ είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνει ο αρχηγός από τη βάση. Και όποιος τυχόν περνάει έξω από την πόρτα των γραφείων του κόμματος να αποφασίζει ποιος θα είναι ο αρχηγός. Αυτό δε νομίζω ότι είναι σωστό. Η διαδικασία πρέπει να είναι αυστηρή, με εκλέκτορες, όπως ήταν παλιά τα κόμματα. Η Ντόρα έκανε το λάθος και ενώ θα έβγαινε αρχηγός από το συνέδριο παρασύρθηκε και πήγε στον κόσμο.
Μήπως ήταν νωρίς να βγει πρόεδρος της ΝΔ μια γυναίκα;
Όχι, δεν ήταν. Απλώς οι συγκυρίες δεν την άφησαν. Και ίσως δεν τηρήθηκαν και οι συμφωνίες που είχε κάνει για να εκλεγεί.
Έξι χρόνια αργότερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να κάνει την έκπληξη.
Μεγάλη έκπληξη.
Πως την εξηγείτε;
Καταρχήν τον υποτίμησαν. Είναι αυτό που λένε ότι όταν υποτιμάς έναν στρατό στο τέλος κερδίζει, όπως έγινε με τους Ζουλού και τους Βρετανούς. Τους υποτίμησαν τους Ζουλού οι Βρετανοί και έχασαν στη μεγάλη μάχη (γελάει). Ο Μητσοτάκης ήταν πολύ ώριμος, σταθερός στο βηματισμό του και μπόρεσε και άλλαξε το παιχνίδι. Παρόλο που οι πιο πολλοί κομματικοί δεν ήταν μαζί του. Να φανταστείτε ότι εδώ στην πόλη τον υποστήριξαν οι παλιοί αβερωφικοί, που ήταν μια ζωή αντί-Μητσοτάκης. Η μακαρίτισσα η Βίκυ Ευταξά, ο Βασίλης ο Ξενιτόπουλος και πολλοί λίγοι από εμάς.
Η πρώτη του τετραετία ήταν κατά γενική ομολογία καλή, η δεύτερη;
Η πρώτη τετραετία ήταν όντως καλή, έφτιαξαν πολλά πράγματα, γιατί και η νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε ότι αφορά ειδικότερα στους επαγγελματίες κάπως. Στη δεύτερη τετραετία νομίζω ότι η κυβέρνηση έχει μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας με την καθημερινότητα του πολίτη. Να πάρουμε για παράδειγμα το μετρό που θα ξεκινήσει το επόμενο διάστημα. Αυτό θα βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά όχι τα οικονομικά τους. Εμείς ερχόμαστε από 400 χρόνια τουρκοκρατία και ο λαός έχει συνηθίσει να ασχολείται πάρα πολύ με την τσέπη του. Όταν τού ενοχλείς την τσέπη και μάλιστα με άδικο τρόπο -δεν είναι τυχαίο ότι αυτό λένε οι έμποροι εδώ στο κέντρο που είναι όλοι είναι Νεοδημοκράτες είναι δυσαρεστημένοι- δεν τους αρέσει.
Ένα παράδειγμα;
Τα πάρα πολλά μέτρα. Να σας πω το πιο απλό. Λένε όριο 500 € με κάρτα. Οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι που έρχονται εδώ δεν έχουν οι άνθρωποι κάρτες. Πρέπει να αυξηθεί το όριο, όπως είναι στο εξωτερικό, για να πληρώνεις σε μετρητά. Έστω για τους τουριστικούς μήνες για να υπάρχει μεγαλύτερη συναλλαγή. Το μεγαλύτερο βέβαια πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει σταθερό περιβάλλον, ο ΦΠΑ αλλάζει ανά 6 μήνες ή ανά ένα χρόνο.
Τι πρέπει να αλλάξει κατά τη γνώμη σας;
Λένε ότι παλιά οι μεγάλοι ηγέτες, οι βασιλιάδες ή όπως έκανε ο Τσώρτσιλ, όταν αντιλαμβάνονταν ότι κάτι δεν πάει καλά -και αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει εδώ την πόλη από τα χαμηλά ποσοστά που καταγράφει η ΝΔ- πρέπει να κατεβούν στο λαό. Μεταμφιέζονταν οι βασιλείς και κατέβαιναν μέσα στην αγορά και άκουγαν και αφουγκράζονταν τον κόσμο. Νομίζω ότι είναι η ώρα να το κάνει αυτό ο πρόεδρος. Πού να πούμε κιόλας δεν του έτυχαν και λίγα.
Πάμε στον ιδιώτη Λευτέρη Γεωργιάδη. Παντρεμένος εδώ και πολλά χρόνια με τη Μαρία Αγοραστού.
Από τον Παντελεήμωνα Πιερίας.
Σε εορταστική διάθεση με τη σύζυγό του Μαρία Αγοραστού
Πώς γνωριστήκατε;
Στην ΟΝΝΕΔ φυσικά. Από κει κάναμε οικογένεια. Οικογένεια της ΟΝΝΕΔ που λένε.
Πότε γνωριστήκατε;
Το 1987 στα κεντρικά γραφεία της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης. Η Μαρία ήταν στα ΤΕΙ και εγώ ήμουνα τότε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ.
Διαδεχτήκατε τον Νίκο Ταχιάο;
Ναι.
Πώς ήταν ο Ταχιάος τότε;
Ίδιος, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Μάλιστα όταν έγιναν οι μεγάλες αλλαγές στην ΟΝΝΕΔ, με τις συγκρούσεις στις οποίες αναφερθήκαμε προηγουμένως, ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης έβαλε τον μακαρίτη τον Κώστα τον Μπαλλά στη Θεσσαλονίκη και είχαμε εδώ φοβερές φασαρίες. Θυμάμαι που κυνηγούσαν τον Ταχιάο διάφοροι αντιφρονούντες για να τον δείρουν. Μετά τον Κώστα τον Μπαλλά έγινε πρόεδρος ο Ταχιάος και μετά εγώ. Μετά ο Θέμης ο Καρτσιώτης και μετά ο Μήτσος ο Γαλαμάτης.
Τα παιδιά σας με τι ασχολούνται;
Η μία είναι δικηγόρος και παλεύει να βρει την τύχη της στην Αθήνα και ο άλλος έχει τελειώσει το Μποκόνι στο Μιλάνο και δουλεύει σε εταιρεία στην Ιταλία και δε θέλει να γυρίσει.
Οικογενειακή φωτογραφία. Με την κόρη του Ελβίρα, το γιο του Απόστολο και τη σύζυγό του Μαρία Αγοραστού
Εσείς με τι χαλαρώνετε;
Εγώ χαλαρώνω πάρα πολύ με φίλους. Να κάθομαι με παρέα, να πίνουμε τα ούζα μας, να μιλάμε, να αμπελοφιλοσοφούμε. Έχουμε δύο με τρία στέκια, όπου σχεδόν κάθε μέρα μαζευόμαστε και συζητάμε. Και φυσικά πολιτικολογούμε.
Αθλητισμός υπάρχει στη ζωή σας;
Όχι, παρόλο που ο πατέρας μου ήταν από τους ιστορικούς προέδρους του Άρη. Ο Απόστολος Γεωργιάδης, ο οποίος διαδέχθηκε τον περίφημο Καμπάνη, έδωσε τη μισή του περιουσία στον Άρη. Μάλλον και γι’ αυτό δεν ασχολήθηκα εγώ.
Αρειανός δηλαδή;
Δεν το συζητάμε.
Αγαπημένη μουσική;
Το μπλουζ. Πολύ μπλουζ. Έχω ταξιδέψει για να πάω να δω σε μπαρ ζωντανή μπλουζ μουσική. Πιστεύω μάλιστα ότι η μπλουζ είναι η ρίζα πολλών ειδών μουσικής. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Rolling Stones είναι τόσα χρόνια στην επικαιρότητα, γιατί βασίζονται στη μουσική του μπλουζ. Είναι βαθιά μελετητές της μπλουζ μουσικής και πάνω σε αυτήν βασίστηκε η μουσική τους.
Αγαπημένος δίσκος υπάρχει;
Όχι.
Των Stones ίσως;
Έχω πάει σε πολλές συναυλίες τους. Μάλιστα στην τελευταία περιοδεία που έκαναν στο Μιλάνο πήγαμε μαζί με τον γιο μου, που δεν ήταν και πολύ φανατικός να πάει σε συναυλία και ενθουσιάστηκε. Ήταν φοβερή συναυλία.
Σας έχω δει και στη συναυλία της Μαντόνα στην Αθήνα.
Ε, καλά αυτά είναι παιδικές ασθένειες (γελάει). Οι συναυλίες μού αρέσουν πολύ.
Μότο ζωής για τον Λευτέρη Γεωργιάδη ποιο είναι;
Οι φίλοι. Οι σχέσεις, οι άνθρωποι. Μου αρέσει να είναι χαρούμενο το περιβάλλον μου, ο κόσμος, οι πελάτες μου. Ίσως αυτό να προέρχεται και από το επάγγελμά μου. Τα δικά μας τα μαγαζιά είναι χαρούμενα, τα κάναμε για να είναι χαρούμενοι οι πελάτες μας. Το μότο, λοιπόν είναι χαρά, χαρά, χαρά.
Αισθάνεστε λίγο ως ο αναρχικός της ΝΔ;
Αναρχικός; (Σκέφτεται). Να σκεφτείτε ότι δεν έχω πάρει ποτέ κυβερνητική θέση. Γιατί δεν μπορούν να με κάνουν ζάφτι και γιατί θα πω πάντα αυτό που πιστεύω.
Αντισυμβατικός ίσως…
Ούτε αντισυμβατικός. Ό,τι θα δω θα το πω και δεν υπάρχει περίπτωση να το κρύψω. Και αυτό πιθανώς να ενοχλεί πολλούς, πάρα πολλούς.
Τον Νοέμβριο έχουμε εκλογές στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης. Είναι κρίσιμες;
Κρίσιμες; Τι εννοείς;
Επειδή αλλάζει μετά από πολλά χρόνια ο πρόεδρος.
Εντάξει, μετά από πολλά χρόνια φεύγει ο Μιχάλης ο Ζορπίδης. Εγώ φυσικά διετέλεσα και αντιπρόεδρος του Μιχάλη Ζορπίδη στην πρώτη του διοίκηση, μετά έφυγα γιατί διαφώνησα με τη διαχείριση και την άποψή του περί Επιμελητηρίου, αλλά παρόλα αυτά παραμείναμε καλοί συνεργάτες. Το Επιμελητήριο είναι το δεύτερο σπίτι μου, είμαι ο πιο παλιός επιμελητηριακός σύμβουλος, καθώς εκλέγομαι επί 28 χρόνια. Τώρα κρίσιμες δε θα έλεγα ότι είναι οι εκλογές. Να πούμε εδώ ότι το Επιμελητήριο δεν είναι συνδικαλιστικό όργανο, αλλά Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου . Θα έπρεπε να ήταν πιο πολύ σύμβουλος και μελετητής της πολιτείας. Δηλαδή, να ρωτάει η πολιτεία και να συμβουλεύεται το Επιμελητήριο. Δυστυχώς δεν το κάνει, ελπίζουμε να το δούμε στο μέλλον.
Τι χρειάζεται για να πετύχει κανείς σε αυτό το… σπορ που κάνετε επί 28 χρόνια; Σίγουρα δεν είναι εύκολο.
Όχι, καθόλου, γιατί ζήσαμε και πολλές καταστάσεις. Καλές και κακές. Να φανταστείτε ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας ασχοληθήκαμε πάρα πολύ με προβλήματα που αφορούν τις ΚΑΔ και κατορθώσαμε να περάσουμε πάρα πολλά στις ΚΑΔ. Να φανταστείτε κάποιον που πουλούσε τροφές ζώων τον συνέλαβαν γιατί τότε απαγορεύονταν να είναι ανοιχτά τα εμπορικά μαγαζιά. Όμως ήταν προμηθευτής τροφών στα σούπερ μάρκετ. Για να σας αναφέρω μόνο ένα πρόβλημα.
Με τον Μακεδόνα πρώην Επίτροπο της Ελλάδας στην ΕΕ Μαργαρίτη Σχοινά και τον υποψήφιο πρόεδρο του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θόδωρο Παντελέωνα σε επιμελητηριακή εκδήλωση
Γιατί στηρίζετε το συνδυασμό Αλληλεγγύη Επαγγελματιών του Θεόδωρου Πανταλέωνα;
Εγώ πάντα όλα τα χρόνια που είμαι στο Επιμελητήριο -εκτός από την πρώτη φορά με τον Μιχάλη τον Ζορπίδη- ήθελα πέρα από κομματικές προτιμήσεις να συμμετέχω στην παράταξη μαζί με ανθρώπους μέσα από την αγορά, που ξυπνούν μαζί μας, με τους οποίους πίνουμε μαζί τον καφέ στην αγορά και συνεχίζουμε την ημέρα μας. Αυτή είναι η άποψή μου, γι’ αυτό και πήγα με το Θόδωρο. Οι άλλοι υποψήφιοι μπορεί να είναι πολύ καλοί, αλλά προέρχονται από επαγγέλματα όχι τόσο της αγοράς.
Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί. Τι θα αλλάζατε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που θα βοηθούσε σημαντικά το επιχειρείν της εστίασης και δεν αλλάζει εύκολα;
Με το μαγικό ραβδί θα έκανα κατευθείαν το μετρό να είναι πραγματικό μέτρο και όχι ενός χιλιομέτρου. Δηλαδή, ένα κυκλικό μετρό που θα φτάνει σε όλες τις περιοχές και που θα εξυπηρετεί τον κόσμο. Και στη συνέχεια, επειδή θα υπάρχει τόσο μεγάλη εξυπηρέτηση των πολιτών, θα ήθελα να είναι όλο το κέντρο με πεζόδρομους, με ωραία τακτοποιημένα μαγαζιά χωρίς καταπάτηση του κοινόχρηστου χώρου και με ευτυχισμένους ανθρώπους. Όπως σε πολλές πόλεις του εξωτερικού.
Είναι μια κλασσική περσόνα του κέντρου και της εστίασης της Θεσσαλονίκης, ο παλιότερος επιμελητηριακός σύμβουλος και ένας από τους πιο παλιούς «γαλάζιους» της πόλης. Ο λόγος για τον Λευτέρη Γεωργιάδη, με τον οποίο ήπιαμε αυτήν την εβδομάδα τον πρωινό μας καφέ. Στο κέντρο της πόλης, σαββατιάτικα, λίγο πριν ανοίξει η αγορά, δίπλα στην παλιά «Ωραία», εκεί που πριν από πολλά χρόνια ξεκίνησε η ιστορία του Ντερλικατέσεν της Θεσσαλονίκης.
Στην κουβέντα μας θυμήθηκε τα παλιά χρόνια στο Διοικητήριο όπου μεγάλωσε και το 56ο δημοτικό όπου πήγε σχολείο, τα πολλές φορές άγρια αλλά δημιουργικά, χρόνια της ΟΝΝΕΔ και τη γνωριμία του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Άνθρωπος που δε μασά τα λόγια του («Δεν έχω πάρει ποτέ κυβερνητική θέση», λέει), που όταν ερωτάται τι πρέπει να κάνει από εδώ και πέρα η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός απαντά με νόημα. «Να κατέβει στο λαό, όπως έκαναν παλιά οι βασιλιάδες».
Υπάρχει πρωινός καφές στη ζωή σας;
Ναι, βέβαια εδώ. Πριν ανοίξουμε τις κλειδαριές στα μαγαζιά πίνουμε τον καφέ μας.
Τι είδους είναι;
Σκέτο οτιδήποτε, αλλά συνήθως νεσκαφέ.
Ένας την ημέρα είναι ή πολλοί;
Όλοι οι υπόλοιποι την ημέρα ντεκαφεϊνέ (γελάει).
Γεννημένος στο Διοικητήριο, σωστά;
Διοικητηριώτης, βέβαια. Βέρος πάνω στην πλατεία στο μάρμαρο, που δεν υπάρχει πια.
Από οικογένεια κεντροδεξιά ή αριστερή;
Ο πατέρας μου ήταν φανατικός παπανδρεϊκός.
Του Γεωργίου Παπανδρέου;
Και του Ανδρέα. ΠΑΣΟΚ. Η μητέρα μου από την άλλη ήτανε δεξιά, καραμανλική.
Τι έκαναν;
Ο πατέρας μου έκανε νεωτερισμούς και ρούχα στη Βενιζέλου για πολλά χρόνια και η μητέρα μου οικιακά.
Θυμάστε τι λέγατε στον εαυτό σας ότι θα θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;
Έμπορος. Γιατί από μικρό παιδί ήμουνα στη Βενιζέλου, μέσα στο κατάστημά μας.
Σχολείο που πήγατε;
Στο 56ο δημοτικό στην Κρυστάλλη, πίσω από 4ο γυμνάσιο και μετά στο Ανατόλια.
Ως μαθητής υποδυόμενος τον Ιωσήφ σε χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του 56ου δημοτικού σχολείου
Έπαιξαν όλα αυτά ρόλο στη ζωή σου;
Μεγάλο. Γιατί ήμουν λίγο ατίθασος και αν συνέχιζα στο 4ο λύκειο θα γινόμουν και εγώ δεν ξέρω τι. Από εκεί βγαίνουν ή πολύ καλοί άνθρωποι ή πολύ κακοί (γελάει).
Αγαπημένο μάθημα;
Τα μαθηματικά.
Γι’ αυτό μπήκατε στη συνέχεια και στο Μαθηματικό του ΑΠΘ;
Έτσι.
Γιατί μαθηματικά όμως;
(Σκέφτεται). Δεν το ξέρω αυτό.
Ήσασταν μήπως πολύ της τάξης στο μυαλό;
Εντάξει, φυσικά και το ζώδιό μας είναι σχετικό.
Τι ζώδιο είστε;
Παρθένος, που είναι της πολύ τάξης. Τάξη και καλή διαχείριση.
Η πολιτική υπήρχε από μικρός στην καθημερινότητά σας;
Όχι, η πολιτική δεν υπήρχε μέσα στο σπίτι. Απλά ο πατέρας μου και όλο του το σόι από την Περαία, οι οινοποιοί οι Γεωργιάδηδες, ήταν φανατικοί κεντρώοι. Μάλιστα ο αδελφός του πατέρα μου ήταν υποψήφιος χρόνια με την Ένωση Κέντρου και μετά πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ.
Πότε προσεγγίσατε της ΝΔ;
Από τη ΜΑΚΙ ως μαθητής. Στο γυμνάσιο είχα τον Αντώνη τον Γυφτόπουλο που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερός μου και αυτός σιγά σιγά με έμπλεξε με τη ΝΔ.
Πότε;
Εγώ μπήκα στη ΝΔ λίγους μήνες πριν χάσει. Το Μάρτιο του 81 μπήκα, τον Οκτώβριο ήταν που έχασε τις εκλογές. Μάλιστα θυμάμαι που είχα πάει στη συγκέντρωση της πλατείας Αριστοτέλους με ομιλητή το Ράλλη και όλοι έλεγαν: «τι ωραία συγκέντρωση» και εγώ τούς απαντούσα: «τι λέτε ρε παιδιά, εμείς και εμείς είμαστε».
Δεν ήταν της μόδας τότε η ΝΔ.
Καθόλου της μόδας. Και αυτό το διαπίστωσα όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο και στη Φυσικομαθηματική που ήταν μια Σχολή σκληρή, της Αριστεράς. Και όταν μπήκα στο αμφιθέατρο είδα ότι είμαι εγώ σαν ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και άλλοι δύο, μπροστά σε 2000 ανθρώπους. Ο δεύτερος μάλιστα είναι σήμερα ο δήμαρχος Λιτοχώρου, ο Βαγγέλης ο Γερολιόλιος. Και λέω: «εμείς είμαστε παιδιά. Εμείς οι τρεις ήμασταν. Απέναντι σε όλους τους άλλους». Και έτσι ξεκίνησα.
Ζήσατε και πολλές εντάσεις τη δεκαετία του ‘80, έτσι δεν είναι; Καταρχήν με το ΠΑΣΟΚ.
Πολύ μεγάλη αντιπαλότητα. Τότε ήταν επί Αβέρωφ και η αντιπαράθεση ήταν πολύ σκληρή μεταξύ των κομμάτων.
Και κατά δεύτερον η σκληρή εσωκομματική μάχη με τους «αντιπάλους» σας εντός της ΟΝΝΝΕΔ στις μεγάλες συγκρούσεις του ‘80.
Μεγάλη αντιπαράθεση. Γιατί όμως; Ο Μητσοτάκης άλλαξε τον πρόεδρο της νεολαίας, έδιωξε τον Βασίλη τον Μιχαλολιάκο και μπήκε ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης και τον πρώτο καιρό δημιουργήθηκαν φοβερές εντάσεις. Φαντάσου, εδώ στα κεντρικά περίμεναν τον Μεϊμαράκη για να τον δείρουν.
Σε εκδήλωση κοπής πίτας της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης με τον σημερινό υφυπουργό Υποδομών και τότε πρόεδρο της οργάνωσης Θεσσαλονίκης Νίκο Ταχιάο τη δεκαετία του ‘80
Εικόνες και άνθρωποι από εκείνη την εποχή;
Κοίταξε, εγώ από όλα εκείνα τα στελέχη γνωρίζω πολλούς. Πρόλαβα για παράδειγμα τον Δημήτρη τον Τσάμη στην τότε Νομαρχιακή Επιτροπή της ΟΝΝΕΔ, μετά τον Νίκο τον Ταχιάο. Επειδή ήμουν από μικρό παιδί εντός του κόμματός τους έχω προλάβει σχεδόν όλους. Οριακά δεν πρόλαβα τον Δημήτρη τον Βαρτζόπουλο που ήταν μεγαλύτερη γενιά, αλλά γνωριζόμασταν. Έζησα όλες τις καταστάσεις και τις αλλαγές σε αρχηγούς.
Πώς κρίνετε σήμερα όλα αυτά τα χρόνια; Η αντιπαλότητα ακόμη και με το ΠΑΣΟΚ μήπως ήταν υπερβολική;
Ήταν υπερβολική. Τώρα που το βλέπω μετά από πολλά χρόνια αυτό λέω. Παιδιά να χτυπιούνται στους δρόμους, συμφοιτητές ακόμη και γείτονες - ήταν υπερβολική.
Από την άλλη όλη αυτή η κομματική συμμετοχή ήταν δημιουργική;
Ήταν δημιουργική γιατί μας γαλούχησε μέσα στην κοινωνία και ήρθαμε σε επαφή με τους ανθρώπους. Καμιά φορά σήμερα που μαζευόμαστε οι παλιοί ΟΝΝΕΔίτες και λέμε: «τι κοινό έχουμε;» Γιατί άλλος είναι πανεπιστημιακός, άλλος είναι γιατρός, άλλος έμπορος. Και όλοι λένε και αισθάνονται σα να πολεμήσαμε σε κοινό πόλεμο στην Κορέα (γελάει). Τι σχέση μπορεί να έχει ένας γιατρός με έναν άνθρωπο που είναι σήμερα υπάλληλος του δήμου; Κι όμως υπάρχει αυτή τη συναδελφοσύνη.
Ιστορική φωτογραφία: Το Συντονιστικό της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης επί προεδρίας Λευτέρη Γεωργιάδη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Διακρίνονται μεταξύ των άλλων οι Αντώνης Σγαρδέλης. Μηνάς Σαμαντζίδης, Γιάννης Παππάς, Μάγδα Καρακόλλη, Βασίλης Μορφυάδης, Θωμάς Καβαλιεράκης, Νίκος Μαρτίδης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Σωτήρης Γκουραμάνης και Τάσος Εμμανουηλίδης
Σε προεκλογικό τραπεζάκι της ΟΝΝΕΔ μαζί με τη Μαρίκα Μητσοτάκη λίγο πριν τις πρώτες εκλογές του 1989
Πάμε λίγο στα επαγγελματικά σας. Πως ξεκίνησε η πρώτη επιχείρηση;
Τα επαγγελματικά έγιναν κατά τύχη, γιατί εγώ ξεκίνησα με τους συνεταίρους μου να κάνουμε φροντιστήριο στην Ικτίνου. Δεν μπορούσαμε όμως να πάρουμε άδεια φροντιστηρίου και τελικά πήραμε άδεια για καφέ και μπαρ. Και ανοίξαμε το περίφημο «Διατηρητέο», το οποίο κράτησε -Δόξα τω Θεώ- 32 χρόνια.
Πόσο διαφορετικό ήταν τότε το επιχειρείν στη Θεσσαλονίκη;
Στον τομέα μου τελείως διαφορετικό. Δεν υπήρχε καταρχήν «υπερεπαγγελματισμός». Ειδικά εδώ στο κέντρο ήμασταν λίγα μαγαζιά. Ο κόσμος ήταν τελείως διαφορετικός, αλλά μιλάμε και για μια τελείως διαφορετική εποχή.
Έβγαινε ο κόσμος όμως.
Έβγαινε, 7 στα 7, όλη την ημέρα. Είχε διάθεση για ούζα το μεσημέρι, για μπαρ μετά και για κέντρα διασκέδασης το βράδυ και φυσικά για μπουζούκια που υπήρχαν πάρα πολλά. Δεν υπήρχε αυτός ο υπερεπαγγελματισμός, υπήρχαν καλοί επιχειρηματίες που ασχολούμασταν με το είδος και η πόλη ήταν χαρούμενη. Ήταν η Θεσσαλονίκη αυτή που ξέρουμε εμείς οι παλιοί.
Ενώ τώρα;
Τώρα έχει μεγάλη θλίψη τουλάχιστον για εμάς τους παλιούς. Βλέπουμε τις καθημερινές στις 11 η ώρα τα μαγαζιά να είναι σχεδόν άδεια. Με την επιβολή των μέτρων σε ότι αφορά στη λειτουργία των μαγαζιών, τα εργατικά και τα φορολογικά, αρχίζουμε και μειώνουμε τις ώρες λειτουργίας, οπότε όλη η πόλη σιγά σιγά πέφτει. Μάλιστα πρόσφατα ήρθαν τουρίστες και με ρώτησαν πού να πάμε μετά τις 12 και τους είπα ότι δεν υπάρχει πουθενά μαγαζί. Κανένα μπαράκι στα Λαδάδικα και τίποτα άλλο.
Οι παρέες γράφουν την ιστορία. Με θαμώνες του «Ούζου Μέλαθρον» λίγο πριν την πανδημία
Κάνατε πολλά πρότζεκτ. Μετά από το «Διατηρητέο»;
Μετά ήρθε το «Σαούλ Μοδιάνο» το μεγάλο κτίριο, ένα φοβερό κτίριο το οποίο το αναπαλαιώσαμε με την επιτήρηση της Εφορείας Νεωτέρων και μετά έγινε το «Ούζου Μέλαθρον», που ήταν μια επανάσταση στη γαστρονομική ζωή της πόλης.
Γιατί;
Τί ήταν το «Ούζου Μέλαθρον»; Εγώ και οι συνεταίροι μου, ένας μάλιστα ήταν και συμφοιτητής μου, τρώγαμε σε όλα τα φοιτητικά στέκια. Τι κάναμε; Πήραμε όλο αυτό το φοιτητικό φαΐ και το κάναμε πιο γκουρμέ. Δηλαδή, πιο περίπλοκο, με κρέμες και έγινε έτσι μια μεγάλη επανάσταση. Ήταν ίσως και η μοναδική ταβέρνα που επιχείρησε και δημιούργησε δίκτυο φραντσάιζ σε όλη την Ελλάδα.
Αποδείχτηκε πάντως ότι αυτό το είδος ταβέρνας χωρίς τυποποιημένο φαγητό είναι πολύ δύσκολο. Το «Ούζου Μέλαθρον» κράτησε από το 1993 μέχρι λίγο πριν την πανδημία και -να το πούμε και αυτό- αντιγράφτηκε σε όλη την Ελλάδα
Μετά είχαμε το σουβλάκι και το Ντερλικατέσεν.
Το 2003 εδώ στην Κούσκουρα.
Πώς προήλθε αυτό;
Εδώ στην παλιά «Ωραία» υπήρχε ένα μαγαζί που πουλούσε πατάτες και είπαμε σε αυτούς που το διαχειρίζονταν: «Παιδιά, δεν βάζουμε και ένα σουβλάκι εδώ;». Τότε η Κούσκουρα ήταν κάτι σαν το Κολωνάκι της Αθήνας, με πολύ κοσμικό κόσμο και μαγαζιά μόδας δεξιά και αριστερά. Όταν εμείς κάναμε το σουβλατζίδικο ήταν λες και μπήξαμε το μαχαίρι στο λαιμό των άλλων. Το κάναμε βέβαια αργότερα και στο Κολωνάκι στην Τσακάλωφ και τελικά αν δείτε σήμερα την Τσακάλωφ είναι όλο τέτοια μαγαζιά υγειονομικού ενδιαφέροντος, αλλά και τότε ήταν γύρω γύρω μόνο μπουτίκ. Εδώ έγινε χαμός, αλλά ήταν πολύ πρωτοποριακό. Ήταν ευκαιρία το μαγαζί, αλλά και η «Ωραία» ήτανε φοβερό στέκι και πολύ παλιό.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του επιχειρείν; Το εντός της επιχείρησης, ο κόσμος και οι πελάτες ή μήπως οι σχέσεις με το κράτος;
Σαφώς η σχέση με το κράτος. Δεν έχουμε σταθερό καθεστώς λειτουργίας της επιχείρησης. Εκεί που πας να κάνεις ένα βήμα αλλάζουν τα πράγματα. Ακόμα και οι λογιστές το λένε ότι κάθε μήνα ή κάθε δύο μήνες αλλάζει το καθεστώς των φόρων του ΦΠΑ και δεν υπάρχει σταθερό περιβάλλον. Και φυσικά οι σχέσεις μας με το κράτος όσο πάει γίνονται και χειρότερες.
Η πολιτεία είναι το ένα κομμάτι. Τι πρέπει να κάνει ο κάθε δήμος στη χώρα μας για να βοηθήσει τον επαγγελματία και δεν το κάνει;
Η παλιά η διοίκηση πριν την Μπουτάρη ήταν πιο κλειστή διοίκηση όσον αφορά στην επισκεψιμότητα. Ίσως και να μην την ενδιέφερε. Ήταν καλές οι διοικήσεις, αλλά συντηρητικές. Ο Μπουτάρης άνοιξε την πόλη, σα να γκρέμισε τα τείχη, ήρθαν τουρίστες, ήρθαν πάρα πολλοί επισκέπτες, αλλά από εκεί και πέρα η πόλη δεν ήταν έτοιμη να τους διαχειριστεί και να διαχειριστεί όλο αυτό το πράγμα. Δηλαδή, η απότομη επισκεψιμότητα άρχισε να δημιουργεί προβλήματα. Όταν εγώ για παράδειγμα έχω 10 τραπέζια και ξαφνικά έρχεται πολύς κόσμος, θα αναγκαστώ να τα κάνω 15 και 20 για να κερδίσω. Έτσι άρχισα να παραβιάζω τον κοινόχρηστο χώρο και αυτό σιγά σιγά επεκτάθηκε σε όλες τις περιοχές του κέντρου. Μετά ήρθαν οι επιχειρηματίες εκτός κέντρου-γιατί ξέρετε κανονιστική για τα τραπέζια έχει μόνο ο δήμος Θεσσαλονίκης και ίσως η Καλαμαριά. Στις άλλες περιοχές δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, δηλαδή το πού βάζεις τα τραπέζια, αλλά απλά ένας γενικός κανονισμός. Έτσι ήρθαν επιχειρηματίες από τις γύρω περιοχές που ήταν συνηθισμένοι σε διαφορετικά καθεστώτα χωρίς κανονιστική και έγινε μια φοβερή καταπάτηση του κοινόχρηστου χώρου. Η κατάσταση πάντως σήμερα - για να το πούμε και αυτό - έχει κάπως βελτιωθεί. Εμείς οι σωστοί επαγγελματίες συμμορφωθήκαμε γιατί καταλάβαμε ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Παρόλα αυτά τώρα η πόλη έχει μια θλίψη.
Γιατί δεν έχει κόσμο.
Δεν έχει κόσμο, έχουμε καρέκλες, αλλά δεν έχουμε κόσμο.
Τουρισμό όμως έχουμε.
Έχουμε, όμως ειδικά το τελευταίο διάστημα φέτος είχαμε πάρα πολύ κακό τουρισμό. Μέχρι που βλέπουμε στα μαγαζιά μας να έρχονται άνθρωποι με ταπεράκια, να παίρνουν μια κόκα κόλα και να κάθονται με το ταπεράκι για να φάνε. Για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Τα προηγούμενα χρόνια είχε καλό τουρισμό η Θεσσαλονίκη, αλλά θα σας πω το εξής φοβερό: Υποτίθεται ότι η Θεσσαλονίκη είναι γαστρονομική πόλη και ιδανική για γαστρονομικό τουρισμό. Η προηγούμενη διοίκηση δε μάς καλέσει ποτέ εμάς τους εστιάτορες να συμβάλουμε σε αυτό. Γίνονταν μόνο κάτι ταξίδια στην Αγγλία-όπως διαβάζαμε στις εφημερίδες-χωρίς περαιτέρω συνεργασία. Φανταστείτε ότι ούτε ένα σήμα δεν έχουμε στα μαγαζιά μας ότι η Θεσσαλονίκη είναι με βραβευμένη πόλη, ένα σήμα που να λέει «βραβευμένη πόλη». Τώρα ο δήμος προσπαθεί αυτό να το γυρίσει και να οργανώσει κάποια πράγματα. Θα περιμένουμε και θα δούμε τα αποτελέσματα.
Στη Θεσσαλονίκη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Βασίλη Γάκη στη δεξίωση για την 26η Οκτωβρίου στις αρχές της δεκαετίας του ‘90
Βίντεο: Χαμός με τα τραγούδια της «γαλάζιας γενιάς» σε πρόσφατη εκδήλωση προς τιμήν του Βασίλη Συνατσάκη
Πάμε λίγο στα πιο πολιτικά και νεοδημοκρατικά: Μητσοτακικός από κούνια.
Από κούνια όχι, απλώς στην αντιπαράθεση Στεφανόπουλου-Μητσοτάκη ήμασταν με την πλευρά Μητσοτάκη. Ίσως και γιατί ταίριαζε πιο πολύ στο προφίλ μας. Τον είχα γνωρίσει τον συγχωρεμένο τον πρόεδρο από κοντά.
Μια εικόνα δική σας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη;
Ήταν πάρα πολύ φιλικός. Μέχρι που αναρωτιόσουν όταν τον συναντούσες: «Ρε εσύ, είμαι με τον Μητσοτάκη;» Είχε δε το εξής γνώρισμα. Ασχολούνταν ακόμη και με το πρόβλημα του τελευταίου μικρού χωριού στον Έβρο. Και ασχολούνταν πάρα πολύ με το κόμμα και για αυτό θεωρώ ότι επί εποχής του το κόμμα ήταν σε ηρεμία για πολλά χρόνια.
Σε προσυνεδριακή εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ τον Γενάρη του 1992 στη Θεσσαλονίκη. Στο βήμα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στο πάνελ μεταξύ των άλλων ο Λευτέρης Γεωργιάδης και ο Ευριπίδης Στυλιανίδης
Αδικήθηκε γενικά ως εικόνα;
Ε, βέβαια. Γιατί πάρα πολλά που λέμε σήμερα ήταν αυτά που έλεγε και αυτός τότε. Επιβεβαιώθηκε.
Μήπως ήταν και πιο μπροστά από την εποχή του;
Πάρα πολύ. Όχι λίγο. Ήταν τόσο μπροστά που αυτά που έλεγε δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν και που γίνονται σήμερα.
Ήσασταν πολύ κοντά με την Ντόρα Μπακογιάννη στη μάχη του 2009. Γιατί κέρδισε ο Σαμαράς;
Θεωρώ ότι εκεί έκανε ένα μεγάλο λάθος η Ντόρα, γιατί δεν εκλέχτηκε αρχηγός από το συνέδριο. Εγώ γενικά είμαι κάθετος αντίθετος είτε πρόκειται για τη ΝΔ είτε για το ΠΑΣΟΚ είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνει ο αρχηγός από τη βάση. Και όποιος τυχόν περνάει έξω από την πόρτα των γραφείων του κόμματος να αποφασίζει ποιος θα είναι ο αρχηγός. Αυτό δε νομίζω ότι είναι σωστό. Η διαδικασία πρέπει να είναι αυστηρή, με εκλέκτορες, όπως ήταν παλιά τα κόμματα. Η Ντόρα έκανε το λάθος και ενώ θα έβγαινε αρχηγός από το συνέδριο παρασύρθηκε και πήγε στον κόσμο.
Μήπως ήταν νωρίς να βγει πρόεδρος της ΝΔ μια γυναίκα;
Όχι, δεν ήταν. Απλώς οι συγκυρίες δεν την άφησαν. Και ίσως δεν τηρήθηκαν και οι συμφωνίες που είχε κάνει για να εκλεγεί.
Έξι χρόνια αργότερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να κάνει την έκπληξη.
Μεγάλη έκπληξη.
Πως την εξηγείτε;
Καταρχήν τον υποτίμησαν. Είναι αυτό που λένε ότι όταν υποτιμάς έναν στρατό στο τέλος κερδίζει, όπως έγινε με τους Ζουλού και τους Βρετανούς. Τους υποτίμησαν τους Ζουλού οι Βρετανοί και έχασαν στη μεγάλη μάχη (γελάει). Ο Μητσοτάκης ήταν πολύ ώριμος, σταθερός στο βηματισμό του και μπόρεσε και άλλαξε το παιχνίδι. Παρόλο που οι πιο πολλοί κομματικοί δεν ήταν μαζί του. Να φανταστείτε ότι εδώ στην πόλη τον υποστήριξαν οι παλιοί αβερωφικοί, που ήταν μια ζωή αντί-Μητσοτάκης. Η μακαρίτισσα η Βίκυ Ευταξά, ο Βασίλης ο Ξενιτόπουλος και πολλοί λίγοι από εμάς.
Η πρώτη του τετραετία ήταν κατά γενική ομολογία καλή, η δεύτερη;
Η πρώτη τετραετία ήταν όντως καλή, έφτιαξαν πολλά πράγματα, γιατί και η νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σε ότι αφορά ειδικότερα στους επαγγελματίες κάπως. Στη δεύτερη τετραετία νομίζω ότι η κυβέρνηση έχει μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας με την καθημερινότητα του πολίτη. Να πάρουμε για παράδειγμα το μετρό που θα ξεκινήσει το επόμενο διάστημα. Αυτό θα βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά όχι τα οικονομικά τους. Εμείς ερχόμαστε από 400 χρόνια τουρκοκρατία και ο λαός έχει συνηθίσει να ασχολείται πάρα πολύ με την τσέπη του. Όταν τού ενοχλείς την τσέπη και μάλιστα με άδικο τρόπο -δεν είναι τυχαίο ότι αυτό λένε οι έμποροι εδώ στο κέντρο που είναι όλοι είναι Νεοδημοκράτες είναι δυσαρεστημένοι- δεν τους αρέσει.
Ένα παράδειγμα;
Τα πάρα πολλά μέτρα. Να σας πω το πιο απλό. Λένε όριο 500 € με κάρτα. Οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι που έρχονται εδώ δεν έχουν οι άνθρωποι κάρτες. Πρέπει να αυξηθεί το όριο, όπως είναι στο εξωτερικό, για να πληρώνεις σε μετρητά. Έστω για τους τουριστικούς μήνες για να υπάρχει μεγαλύτερη συναλλαγή. Το μεγαλύτερο βέβαια πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει σταθερό περιβάλλον, ο ΦΠΑ αλλάζει ανά 6 μήνες ή ανά ένα χρόνο.
Τι πρέπει να αλλάξει κατά τη γνώμη σας;
Λένε ότι παλιά οι μεγάλοι ηγέτες, οι βασιλιάδες ή όπως έκανε ο Τσώρτσιλ, όταν αντιλαμβάνονταν ότι κάτι δεν πάει καλά -και αυτό φαίνεται ότι συμβαίνει εδώ την πόλη από τα χαμηλά ποσοστά που καταγράφει η ΝΔ- πρέπει να κατεβούν στο λαό. Μεταμφιέζονταν οι βασιλείς και κατέβαιναν μέσα στην αγορά και άκουγαν και αφουγκράζονταν τον κόσμο. Νομίζω ότι είναι η ώρα να το κάνει αυτό ο πρόεδρος. Πού να πούμε κιόλας δεν του έτυχαν και λίγα.
Πάμε στον ιδιώτη Λευτέρη Γεωργιάδη. Παντρεμένος εδώ και πολλά χρόνια με τη Μαρία Αγοραστού.
Από τον Παντελεήμωνα Πιερίας.
Σε εορταστική διάθεση με τη σύζυγό του Μαρία Αγοραστού
Πώς γνωριστήκατε;
Στην ΟΝΝΕΔ φυσικά. Από κει κάναμε οικογένεια. Οικογένεια της ΟΝΝΕΔ που λένε.
Πότε γνωριστήκατε;
Το 1987 στα κεντρικά γραφεία της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης. Η Μαρία ήταν στα ΤΕΙ και εγώ ήμουνα τότε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ.
Διαδεχτήκατε τον Νίκο Ταχιάο;
Ναι.
Πώς ήταν ο Ταχιάος τότε;
Ίδιος, δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Μάλιστα όταν έγιναν οι μεγάλες αλλαγές στην ΟΝΝΕΔ, με τις συγκρούσεις στις οποίες αναφερθήκαμε προηγουμένως, ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης έβαλε τον μακαρίτη τον Κώστα τον Μπαλλά στη Θεσσαλονίκη και είχαμε εδώ φοβερές φασαρίες. Θυμάμαι που κυνηγούσαν τον Ταχιάο διάφοροι αντιφρονούντες για να τον δείρουν. Μετά τον Κώστα τον Μπαλλά έγινε πρόεδρος ο Ταχιάος και μετά εγώ. Μετά ο Θέμης ο Καρτσιώτης και μετά ο Μήτσος ο Γαλαμάτης.
Τα παιδιά σας με τι ασχολούνται;
Η μία είναι δικηγόρος και παλεύει να βρει την τύχη της στην Αθήνα και ο άλλος έχει τελειώσει το Μποκόνι στο Μιλάνο και δουλεύει σε εταιρεία στην Ιταλία και δε θέλει να γυρίσει.
Οικογενειακή φωτογραφία. Με την κόρη του Ελβίρα, το γιο του Απόστολο και τη σύζυγό του Μαρία Αγοραστού
Εσείς με τι χαλαρώνετε;
Εγώ χαλαρώνω πάρα πολύ με φίλους. Να κάθομαι με παρέα, να πίνουμε τα ούζα μας, να μιλάμε, να αμπελοφιλοσοφούμε. Έχουμε δύο με τρία στέκια, όπου σχεδόν κάθε μέρα μαζευόμαστε και συζητάμε. Και φυσικά πολιτικολογούμε.
Αθλητισμός υπάρχει στη ζωή σας;
Όχι, παρόλο που ο πατέρας μου ήταν από τους ιστορικούς προέδρους του Άρη. Ο Απόστολος Γεωργιάδης, ο οποίος διαδέχθηκε τον περίφημο Καμπάνη, έδωσε τη μισή του περιουσία στον Άρη. Μάλλον και γι’ αυτό δεν ασχολήθηκα εγώ.
Αρειανός δηλαδή;
Δεν το συζητάμε.
Αγαπημένη μουσική;
Το μπλουζ. Πολύ μπλουζ. Έχω ταξιδέψει για να πάω να δω σε μπαρ ζωντανή μπλουζ μουσική. Πιστεύω μάλιστα ότι η μπλουζ είναι η ρίζα πολλών ειδών μουσικής. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Rolling Stones είναι τόσα χρόνια στην επικαιρότητα, γιατί βασίζονται στη μουσική του μπλουζ. Είναι βαθιά μελετητές της μπλουζ μουσικής και πάνω σε αυτήν βασίστηκε η μουσική τους.
Αγαπημένος δίσκος υπάρχει;
Όχι.
Των Stones ίσως;
Έχω πάει σε πολλές συναυλίες τους. Μάλιστα στην τελευταία περιοδεία που έκαναν στο Μιλάνο πήγαμε μαζί με τον γιο μου, που δεν ήταν και πολύ φανατικός να πάει σε συναυλία και ενθουσιάστηκε. Ήταν φοβερή συναυλία.
Σας έχω δει και στη συναυλία της Μαντόνα στην Αθήνα.
Ε, καλά αυτά είναι παιδικές ασθένειες (γελάει). Οι συναυλίες μού αρέσουν πολύ.
Μότο ζωής για τον Λευτέρη Γεωργιάδη ποιο είναι;
Οι φίλοι. Οι σχέσεις, οι άνθρωποι. Μου αρέσει να είναι χαρούμενο το περιβάλλον μου, ο κόσμος, οι πελάτες μου. Ίσως αυτό να προέρχεται και από το επάγγελμά μου. Τα δικά μας τα μαγαζιά είναι χαρούμενα, τα κάναμε για να είναι χαρούμενοι οι πελάτες μας. Το μότο, λοιπόν είναι χαρά, χαρά, χαρά.
Αισθάνεστε λίγο ως ο αναρχικός της ΝΔ;
Αναρχικός; (Σκέφτεται). Να σκεφτείτε ότι δεν έχω πάρει ποτέ κυβερνητική θέση. Γιατί δεν μπορούν να με κάνουν ζάφτι και γιατί θα πω πάντα αυτό που πιστεύω.
Αντισυμβατικός ίσως…
Ούτε αντισυμβατικός. Ό,τι θα δω θα το πω και δεν υπάρχει περίπτωση να το κρύψω. Και αυτό πιθανώς να ενοχλεί πολλούς, πάρα πολλούς.
Τον Νοέμβριο έχουμε εκλογές στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης. Είναι κρίσιμες;
Κρίσιμες; Τι εννοείς;
Επειδή αλλάζει μετά από πολλά χρόνια ο πρόεδρος.
Εντάξει, μετά από πολλά χρόνια φεύγει ο Μιχάλης ο Ζορπίδης. Εγώ φυσικά διετέλεσα και αντιπρόεδρος του Μιχάλη Ζορπίδη στην πρώτη του διοίκηση, μετά έφυγα γιατί διαφώνησα με τη διαχείριση και την άποψή του περί Επιμελητηρίου, αλλά παρόλα αυτά παραμείναμε καλοί συνεργάτες. Το Επιμελητήριο είναι το δεύτερο σπίτι μου, είμαι ο πιο παλιός επιμελητηριακός σύμβουλος, καθώς εκλέγομαι επί 28 χρόνια. Τώρα κρίσιμες δε θα έλεγα ότι είναι οι εκλογές. Να πούμε εδώ ότι το Επιμελητήριο δεν είναι συνδικαλιστικό όργανο, αλλά Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου . Θα έπρεπε να ήταν πιο πολύ σύμβουλος και μελετητής της πολιτείας. Δηλαδή, να ρωτάει η πολιτεία και να συμβουλεύεται το Επιμελητήριο. Δυστυχώς δεν το κάνει, ελπίζουμε να το δούμε στο μέλλον.
Τι χρειάζεται για να πετύχει κανείς σε αυτό το… σπορ που κάνετε επί 28 χρόνια; Σίγουρα δεν είναι εύκολο.
Όχι, καθόλου, γιατί ζήσαμε και πολλές καταστάσεις. Καλές και κακές. Να φανταστείτε ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας ασχοληθήκαμε πάρα πολύ με προβλήματα που αφορούν τις ΚΑΔ και κατορθώσαμε να περάσουμε πάρα πολλά στις ΚΑΔ. Να φανταστείτε κάποιον που πουλούσε τροφές ζώων τον συνέλαβαν γιατί τότε απαγορεύονταν να είναι ανοιχτά τα εμπορικά μαγαζιά. Όμως ήταν προμηθευτής τροφών στα σούπερ μάρκετ. Για να σας αναφέρω μόνο ένα πρόβλημα.
Με τον Μακεδόνα πρώην Επίτροπο της Ελλάδας στην ΕΕ Μαργαρίτη Σχοινά και τον υποψήφιο πρόεδρο του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θόδωρο Παντελέωνα σε επιμελητηριακή εκδήλωση
Γιατί στηρίζετε το συνδυασμό Αλληλεγγύη Επαγγελματιών του Θεόδωρου Πανταλέωνα;
Εγώ πάντα όλα τα χρόνια που είμαι στο Επιμελητήριο -εκτός από την πρώτη φορά με τον Μιχάλη τον Ζορπίδη- ήθελα πέρα από κομματικές προτιμήσεις να συμμετέχω στην παράταξη μαζί με ανθρώπους μέσα από την αγορά, που ξυπνούν μαζί μας, με τους οποίους πίνουμε μαζί τον καφέ στην αγορά και συνεχίζουμε την ημέρα μας. Αυτή είναι η άποψή μου, γι’ αυτό και πήγα με το Θόδωρο. Οι άλλοι υποψήφιοι μπορεί να είναι πολύ καλοί, αλλά προέρχονται από επαγγέλματα όχι τόσο της αγοράς.
Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί. Τι θα αλλάζατε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης που θα βοηθούσε σημαντικά το επιχειρείν της εστίασης και δεν αλλάζει εύκολα;
Με το μαγικό ραβδί θα έκανα κατευθείαν το μετρό να είναι πραγματικό μέτρο και όχι ενός χιλιομέτρου. Δηλαδή, ένα κυκλικό μετρό που θα φτάνει σε όλες τις περιοχές και που θα εξυπηρετεί τον κόσμο. Και στη συνέχεια, επειδή θα υπάρχει τόσο μεγάλη εξυπηρέτηση των πολιτών, θα ήθελα να είναι όλο το κέντρο με πεζόδρομους, με ωραία τακτοποιημένα μαγαζιά χωρίς καταπάτηση του κοινόχρηστου χώρου και με ευτυχισμένους ανθρώπους. Όπως σε πολλές πόλεις του εξωτερικού.
ΣΧΟΛΙΑ