ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν υπήρχε αυτές τις ημέρες άνθρωπος στη Θεσσαλονίκη που να μην συζήτησε για το Μετρό. Το έργο έγινε αμέσως «talk of the town» και δεν νομίζω ότι θα βρεθεί εύκολα πολίτης αυτής της πόλης που να μην το περιεργάστηκε. Είτε χρησιμοποιώντας το, είτε πηγαίνοντας μια βόλτα σε κάποιο σταθμό του είτε επισκεπτόμενος τα Αρχαία της Βενιζέλου είτε επιθεωρώντας τον σταθμό μετεπιβίβασης στη Νέα Ελβετία.

Όλοι φυσικά γίναμε ειδικοί, αλλά και αυστηροί ελεγκτές. Τόσο που θα έλεγα μακάρι όλα τα δημόσια πράγματα σε αυτή τη χώρα να τύχαιναν τέτοιας ενδελεχούς προσοχής όπως συμβαίνει αυτές τις ημέρες με το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Η χώρα θα ήταν πολύ καλύτερη.

Η δημόσια τάση για έλεγχο κάθε πτυχής του Μετρό είναι εν μέρει δικαιολογημένος. Έχει να κάνει με την καθυστέρηση του έργου, που δημιούργησε μία συνεχή και διάχυτη καχυποψία στον Θεσσαλονικέα, ο οποίος ακόμη και τώρα που βλέπει το έργο μπροστά του, τα βαγόνια να τρέχουν και τους συρμούς να μπαινοβγαίνουν στις αποβάθρες, θέλει να πει την κακιούλα του για το Μετρό. Γιατί τόσο χρόνια βαρέθηκε να ακούει ότι το Μετρό όπου να ’ναι τελειώνει.

Θα περάσει όμως και αυτή η εκ των υστέρων καχυποψία και σιγά-σιγά θα μπουν όλα στους κανονικούς τους ρυθμούς και θα αποκτήσουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Εξάλλου το Μετρό ήρθε για να μείνει και για να βοηθήσει στη βελτίωση της καθημερινότητας της πόλης.

Αρρυθμίες υπήρξαν. Και μπόλικες. Τα προβλήματα με τα εισιτήρια ήταν το κυριότερο. Ήταν δε και εν μέρει αναμενόμενο, όταν είναι να εκδοθούν τόσες χιλιάδες προσωποποιημένες κάρτες, που πλησιάζουν τις 40.000. Κακώς δεν δέχονταν τα εκδοτήρια τραπεζιτικές κάρτες, κάκιστα μπλόκαραν κάποια εκδοτήρια ή δε λειτούργησαν κάποιες κυλιόμενες σκάλες. Θα φτιάξουν όμως όλα σιγά-σιγά. Όμως μάλλον ξεχνάμε ότι και στην έναρξη της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας το 1997 η πόλη έβριθε από κακοτεχνίες ή ότι στην Ελλάδα όλα γίνονται την τελευταία στιγμή. Όμως τελικά το δάσος μετρά και όχι το δένδρο. Πόσοι το χρησιμοποιούν, σε ποιον βαθμό ελαφρύνεται η κυκλοφορία της πόλης, πόσο μειώνεται η ατμοσφαιρική ρύπανση, αν ανεβαίνουμε ένα σκαλί χρησιμοποιώντας το Μετρό.

Από εκεί και πέρα και για το Μετρό χρειάζονται κάποιες οδηγίες προς ναυτιλομένους. Και εννοώ τους επιβάτες.

Συμβουλή 1η: Περιμένουμε να αποβιβαστεί πρώτα ο κόσμος και μετά μπαίνουμε (και δεν ορμάμε) στον συρμό.

Συμβουλή 2^η: Εντός του συρμού προχωρούμε προς τη μέση του και δεν μπαστακονώμαστε μπροστά στην πόρτα.

Συμβουλή 3^η: Στις κυλιόμενες όταν φτάνουμε στο τέλος τους συνεχίζουμε να περπατάμε και δεν σταματάμε για να δούμε τη θέα, γιατί αυτό θα φρακάρει όλη τη σκάλα.

Συμβουλή 4^η: Στις κυλιόμενες πάλι στεκόμαστε δεξιά, ενώ αριστερά αφήνουμε χώρο γι’ αυτούς που βιάζονται.

Συμβουλή 5^η: Δείχνουμε κατανόηση στους γονείς με καρότσια, γιατί κινούνται με δυσκολίες.

Συμβουλή 6^η: Όταν κλείνουν οι πόρτες του συρμού δε χωρούν αναποφασιστικότητες. Ή προχωρούμε προς τα μέσα ή τραβιόμαστε προς τα έξω. Γιατί αλλιώς θα μας ζουπίξει η πόρτα που κλείνει.

Αυτά για το ξεκίνημα. Γιατί ως γνωστόν κάθε αρχή και δύσκολη.