ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ελληνική κυβέρνηση διαβεβαιώνει, σε όλους τους τόνους, ότι δεν έχει αποστεί από την εθνική γραμμή της μίας και μοναδικής διαφοράς με την Τουρκία. Η Τουρκία ισχυρίζεται πως η ατζέντα των θεμάτων έχει ανοίξει, αφήνοντας να εννοηθεί πως συζητούνται και άλλα θέματα. Τίθεται το ερώτημα ποιον να πιστέψουμε, διότι ένας από τους δύο δε λέει την αλήθεια. Θα μπορούσα να πω ότι ως Έλληνας πολίτης, για λόγους αρχής, πιστεύω την κυβέρνησή μου. Όμως προφανώς αυτή η απάντηση δεν αρκεί και κυρίως δεν πείθει αυτούς που είναι καχύποπτοι και «υποψιασμένοι».

Συνεπώς, θα πρέπει να αναζητήσουμε την αλήθεια στη βάση μίας λογικής επεξεργασίας του κόστους/οφέλους. Η ελληνική κυβέρνηση τι λόγο έχει να διαφοροποιηθεί από την εθνική γραμμή; Για ποιο λόγο να αποδεχτεί την πάγια τουρκική θέση των πολλών ελληνοτουρκικών διαφορών; Τι κίνητρο έχει;

Σε αυτά τα ερωτήματα δεν υπάρχει πειστική απάντηση, διότι τη συγκεκριμένη κυβέρνηση καμιά μεγάλη χώρα δεν την πιέζει να «τα βρει» με την Τουρκία. Η Ελλάδα έχει επιλέξει τη σωστή πλευρά της Ιστορίας σε αντίθεση με την Τουρκία, η οποία για μία ακόμα φορά ακολουθεί την πολιτική του να πατά σε δύο βάρκες. Όμως οι διακυβεύσεις σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή δε συγχωρούν τέτοιες επαμφοτερίζουσες στάσεις. Συνεπώς, με τα σημερινά δεδομένα, η Τουρκία βρίσκεται σε σχέση με την πατρίδα μας σε ποιο μειονεκτική θέση, αντιμετωπίζει σημαντικούς κινδύνους (βλ. Κουρδικό) και η οικονομία της δύσκολα θα αντέξει μία συντονισμένη επίθεση από το εξωτερικό. Γιατί, λοιπόν, εμείς μέσα σε αυτό το πλαίσιο να υποχωρήσουμε; Για ποιο λόγο να το κάνει ο έλληνας πρωθυπουργός;

Εξάλλου γνωρίζει ότι οποιαδήποτε μετακίνησή του από την εθνική γραμμή θα έχει σημαντικό πολιτικό κόστος, και μετά τις πρόσφατες εξελίξεις με τη διαγραφή Αντώνη Σαμαρά μπορεί αυτή η υποψία υποχώρησης να οδηγήσει και στην ανατροπή ακόμα της κυβέρνησής του. Άρα, δεν έχει κανένα λόγο να αναλάβει ρίσκα χωρίς καμία προοπτική οφέλους. Μα τότε γιατί είτε τον κατηγορούν για εν κρυπτώ διαπραγματεύσεις είτε ανησυχούν για τη γενικότερη πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων;

Πρωτίστως να πω ότι η διπλωματία είναι εξ ορισμού μυστική. Αλίμονο αν γίνονταν δημόσιες ανακοινώσεις για την πορεία μίας διαπραγμάτευσης. Στη διπλωματία δεν υπάρχει λαϊκή διαβούλευση. Ως εκ τούτου, κακώς ανησυχούν όσοι ανησυχούν, καθώς δεν έχουμε καμία ένδειξη ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή. Από την άλλη, η έκφραση μερικών ανησυχιών δεν στερείται πολιτικής σκοπιμότητας από την άποψη ότι αποβλέπει στη φθορά της κυβέρνησης. Προβάλλονται δε αυτές οι ανησυχίες από πολιτικούς οι οποίοι, όταν αυτοί ασκούσαν εξουσία, δεν έκαναν κάτι διαφορετικά από την υπάρχουσα κυβέρνηση. Ούτε αύξησαν τα χωρικά μας ύδατα ούτε ξεκίνησαν τις διαδικασίες καθορισμού των οικονομικών ζωνών.

Η ελληνική κυβέρνηση, δια στόματος του πρωθυπουργού, αναγνώρισε πως ο διάλογος με την Τουρκία λόγω των αποκλινουσών απόψεων στερείται βάθους. Θα κινείται στα ρηχά νερά, διαψεύδοντας φόβους καλοπροαίρετους ή υποκριτικούς. Ως εκ τούτου, ανησυχίες που ακούγονται κυρίως από αυτούς που είχαν χάσει τη φωνή τους επί μία δεκαπενταετία και οψίμως την ξαναβρήκαν, μάλλον κρύβουν άλλες σκοπιμότητες.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 30.11-01.12.2024