Λόγια του Βαρδάρη

Επιτέλους, το όνειρο της Θεσσαλονίκης έγινε πραγματικότητα και το Μετρό δεν είναι πια μία ουτοπία, αλλά σιδηρόδρομος! Εγκαινιάστηκε και μάλιστα με το πλήρες ρεπερτόριο από στελέχη, φωτογράφους, δάκρυα συγκίνησης και φυσικά τις απαραίτητες πολιτικές υποκλίσεις. Και το πιο συγκλονιστικό από όλα; Επικεφαλής της μεγάλης αυτής «σκαλοβασιάς» ήταν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο άνθρωπος που με το βλέμμα του «ήξερε» ότι η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη το Μετρό… και της το έδωσε! Όχι, δεν μιλάμε για λόγια του αέρα, μιλάμε για πράξεις που κάνουν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να στριφογυρίζει στον τάφο του από υπερηφάνεια.

Με σφιγμένα χείλη και το μαγικό του χαμόγελο, ο Κυριάκος μάς είπε πως το Μετρό είναι όχι μόνο «προϊόν υπομονής», αλλά και «ένα έργο που ενώνει». Και ναι, μπορεί να άργησε τόσο πολύ που το μετράμε σε δεκαετίες και όχι σε μήνες, αλλά δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι το σύγχρονο Μετρό της Θεσσαλονίκης είναι πια μία πραγματικότητα, και πάνω από όλα, είναι η «επανάσταση» που περίμεναν οι Θεσσαλονικείς.

Αλλά μην νομίζετε ότι ο Κυριάκος τα έκανε όλα μόνος του. Κάπου εκεί, πίσω από το στιβαρό του χαμόγελο και τα λόγια του, κρύβεται ο σύμμαχος και προσωπική επιλογή του, ο Νίκος Ταχιάος. Στη θέση του υφυπουργού Μεταφορών, ο Νίκος, σαν υπερσύγχρονο ρομπότ του έργου, είχε βάλει τα χέρια του σε κάθε στάδιο και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην ακούγεται το γνωστό «Θα γίνει» και να περάσουμε στο «Είναι έτοιμο!». Πάντα χαμογελαστός και με το βλέμμα του καρφωμένο στη λεπτομέρεια, ο Νίκος υπηρέτησε το έργο του Μετρό όπως ο Βελισάριος υπηρέτησε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: με ακρίβεια, στρατηγική και ατελείωτο κουράγιο.

Λοιπόν, Θεσσαλονίκη, το Μετρό είναι εδώ! Και για αυτό πρέπει να λέμε ευχαριστώ στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Νίκο Ταχιάο. Επειδή αν δεν υπήρχαν αυτοί οι δύο, ακόμα θα περιμέναμε να βγει το πρώτο τρένο... στην επόμενη ζωή μας!

Αυτό που μετράει δεν είναι η επιθυμία σου για να νικήσεις και να πετύχεις. Όλοι έχουν τέτοιες επιθυμίες. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι η αποφασιστικότητά σου να δουλέψεις σκληρά για να εκπληρώσεις την επιθυμία σου να πετύχεις.

Μανώλης Δουκίδης

Έλληνας συγγραφέας

Αχ, τι έχουμε εδώ; Ο Απόστολος Τζιτζικώστας, αφού αναλαμβάνει τα καθήκοντα του... Ευρωπαίου Επιτρόπου, αποφασίζει να προτείνει (όπως είχαμε προβλέψει) για τη θέση του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας την... αναπληρώτριά του Αθηνά Αηδονά. Εντάξει, δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για μεγάλα αξιώματα, αλλά όταν μιλάμε για την πιο «άμεση» εναλλαγή εξουσίας, η αναπληρωματική πολιτική ηγεσία φαίνεται να είναι το νούμερο ένα trend. Όπως λέμε: «Αφήνω τα βάρη στους άλλους και συνεχίζω τη ζωή μου στην Ευρώπη, μη σκάτε, η αναπληρώτρια τα έχει όλα υπό έλεγχο, βάση των οδηγιών που τις έχω δώσει…».

Γιατί να μπει σε πολιτικές αντιπαραθέσεις με τους Πατούλιδου, Γιουτίκα και Μπίλλια, όταν μπορείς απλά να τους αφήσεις να σέρνονται πίσω από την ωραία αναμενόμενη, εύπλαστη πρόταση της αναπληρώτριας; Δεν είναι ό,τι πιο ευρωπαϊκό, δηλαδή, να βάζεις την έμπιστή σου να συνεχίσει τη δουλειά και εσύ να περνάς τον χρόνο σου στις Βρυξέλλες;

Έτσι λοιπόν, οι κλασικοί υποψήφιοι αποσύρονται, ενώ η αναπληρώτρια αναλαμβάνει την «υποχρέωση». Ευρώπη, αναπληρώτρια και Περιφέρεια... όλα σε μία παρτίδα σκάκι! Και όπως ξέρουμε, στα σκάκι όλοι οι βασιλιάδες χρειάζονται και μία καλή «αναπλήρωση».

Η γοητεία της ιστορίας και το αινιγματικό της δίδαγμα είναι ότι από εποχή σε εποχή τίποτα δεν αλλάζει και όμως τα πάντα είναι διαφορετικά.

Άλντους Χάξλεϋ

Άγγλος συγγραφέας

Η Θεσσαλονίκη, αυτή η αέναη πηγή εκπλήξεων, αποφάσισε να μας «καλωσορίσει» στη χειμερινή της φάση με μία κλαδόπτωση που έκανε τα δέντρα να μοιάζουν με αθλητές στο αποκορύφωμα της καριέρας τους. Όχι, δεν μιλάμε για καλοσχηματισμένα φύλλα που πέφτουν ή απλές ανανεώσεις του πράσινου -μιλάμε για κανονικές πτώσεις κλαδιών που σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν ξαφνικά βρέθηκες σε πάρκο για extreme sports.

Αυτή η «νέα κανονικότητα» στους δρόμους της πόλης έφερε νέα σημασία στον όρο «περπάτημα» -με τη διαφορά ότι τώρα έπρεπε να είσαι σε εγρήγορση, ετοιμότητας και να κάνεις ακροβατικά για να αποφύγεις τον επόμενο κορμό που φάνηκε να έρχεται κατευθείαν πάνω σου. Και δεν ήταν μόνο τα μικρά κλαδάκια, αλλά ολόκληρα κομμάτια δέντρων, σαν να ήθελαν να συμμετάσχουν στο άθλημα «Ρίψη Κλαδιών»!

Η καθημερινή εμπειρία των πεζών πήρε μία νέα διάσταση: περπάτημα με τον φόβο, στρατηγική αποφυγής κλαδιών και συνεχής υπομονή για να φτάσεις από τη μία γωνία στην άλλη χωρίς να σκοτωθείς από... φυσική καταστροφή. Ίσως τελικά αυτό να ήταν το νέο σπορ της πόλης: «Περπάτημα στην αρένα της κλαδόπτωσης». Κανένας συναγερμός δεν χτύπησε, απλά η φύση αποφάσισε να αναδιοργανωθεί με τον δικό της τρόπο αφού κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί της…

Ο άνθρωπος καταλαβαίνει τι καταστρέφει μόνο αφού το έχει καταστρέψει.

Nicolás Gómez Dávila

Κολομβιανός συγγραφέας

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 08.12.2024