Δίνω μια συνοπτική κριτική δύo, αντιδιαμετρικών  θεματολογικά ταινιών, που παρουσιάζονται στις ειδικές προβολές του 59ου φεστιβάλ κινηματογράφου.

Τελευταία χρόνια  της ζωής  του Όσκαρ Ουάιλντ στη βρετανική  συμπαραγωγή  του BBC «The  happy prince» του Ρούπερ Έβερετ και η ζωή στη φύση στο «Leave no trace» της Ντέμπρα Γκράνικ. Ο Ρούπερ Έβερετ, που κρατάει  και το βασικό ρόλο στο «The  happy prince», μας μεταφέρει στο Παρίσι για να παρακολουθήσουμε  τα τρία τελευταία χρόνια του «καταραμένου» Όσκαρ Ουάιλντ, πέθανε εκεί στα 46 του χρόνια. Παρακολουθούμε, και με αναδρομές στο παρελθόν, τις σχέσεις  του όχι μόνο με τους δύο βασικούς εραστές του, αλλά και με διάφορους περιστασιακούς νεαρούς. Αφήγηση τηλεοπτικού τύπου με βραδυφλεγείς ρυθμούς αλλά και ελλείψεις. Άψογες κατασκευαστικές αξίες, παρακμιακά ντεκόρ, κίτρινα χρώματα. Έξοχος και βιωματικός ο Έβερετ ως Όσκαρ Ουάιλντ. Σαφώς η ταινία αξιοποιεί όλη τη λεγόμενη γκέι αισθητική, είναι πολύ φλύαρη, χωρίς να «αναπνέει» το σενάριο, αποπνέει μεν μία ευπρέπεια, αλλά δεν προσφέρει τίποτα το ανανεωτικό στο σινεμά.

Αντίθετα, στο ανεξάρτητο «Leave no trace» (Μην αφήνεις ίχνη) η έμπειρη ανεξάρτητη Ντέμπρα Γκράνικ, μετά την «αποκάλυψη» της Τζένιφερ Λόρενς  στην Καρδιά του χειμώνα μας συστήνει τη μόλις 18χρονη Νεοζηλανδή Τομαζίν Μακένζι, που σίγουρα θα την αγαπήσει πολύ ο φακός. Παίζει το ρόλο της κόρης, που μαζί με τα πατέρα της ζουν παράνομα σ' ένα ειδυλλιακό πάρκο στο Πόρτλαντ του Όρεγκον. Συλλαμβάνονται από τις αρχές και η κοινωνική πρόνοια επιχειρεί να τους εντάξει και να τους βρει σπίτι. Όμως τα πράγματα είναι δύσκολα στην προσαρμογή. Η σκηνοθέτιδα με ευθύτητα και βραδυφλεγείς ρυθμούς βάζει σημαντικά θέματα, όπως την αντιπαράθεση φύσης-πολιτισμού και το τι σημαίνει «σπίτι», ρίζωμα. Έξοχη φωτογραφία, υπέροχοι ρόλοι και λειτουργικές αντιστίξεις, φυσικών τοπίων, χιονιού, δένδρων, που αντιστοιχούν με διακυμάνσεις ανθρωπίνων συναισθημάτων.

Ανατρεπτικό φινάλε και ιδίως άποψη, πώς δηλαδή η προσαρμογή δεν σημαίνει κατ' ανάγκη συμβιβασμό.