Από την δεκαετία του ‘ 30 το σινεμά άρχισε να γυρίζει προσφέρει ταινίες, που ενοποιούσαν ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων, μ ´ έναν κοινό κόμβο. Από την δεκαετία  του  ´90 άρχισε μάλιστα  να εμφανίζεται ταχτικά αυτή  η δομή. Γυρίστηκαν  μάλιστα μνημειώδεις δημιουργίες (Στιγμιότυπα του ΄Ολτμαν ,Χαμένες αγάπες και Βαβέλ του Ιναρίτου , τα απρόβλητα στην Ελλάδα 11 λεπτά του Σκολιμόφσκι , ενώ και ο δικός μας Γιώργος Γκιγκαπέππας μας έδωσε την πολύ καλή Πόλη των παιδιών).

Η Μαρία Λάφη  με αφορμή μια έκρηξη σ΄ ένα ταχυδρομικό κουτί, από την οποία καταστρέφονται φάκελοι και μικροδέματα, αρχίζει την πολυπρόσωπη ιστορία της μια Κυριακή των Βαίων  και την περατώνει  την νύχτα της Ανάστασης.

Οικονομικοί μετανάστες ιδίως , από διάφορες χώρες, εμπλέκονται σε μια σειρά ανατροπών στη ζωή τους, εξ αιτίας αυτής της έκρηξης. Στο τέλος ο καθένας παίρνει τον δρόμο του.

Το φίλμ εστιάζεται βασικά στον έντονο κοινωνικό ρατσισμό και στον φόβο του άλλου. Συντελούνται κάποιες ποιοτικές αλλαγές αλλά παραμένει αδιευκρίνιστη ιδεολογικά  η παλλινόστηση  στις πατρίδες (τους) των ξένων. Καλή κινηματογράφηση, σωστό μοντάζ, λειτουργική φωτογραφία, κοινωνικές αντιστίξεις με τα πάθη του Κυρίου και σωστή αφήγηση.

Συμπαθές, ευπρεπές μεν, αλλά μέχρι εκεί. Βλέπεται πολύ άνετα.