Περίμενα με αδημονία την νέα ταινία  του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, γιατί είναι  ταυτόχρονα καλός σκηνοθέτης και επίμων ερευνητής. Διαθέτει πάντα άποψη και ιδεολογία (σπανίζουν στον καιρό μας) αλλά πάντα έχει και μια νέα αισθητική πρόταση να καταθέσει. Τα δάκρυα του βουνού αποτελούν την νηφάλια και αριστερή εκδοχή της σύγχρονης ελληνικής Οδύσσειας  στον 20^ο  αιώνα. Ο δημιουργός  αποφεύγει τις δυσνόητες εγκεφαλικές προσεγγίσεις ,και χωρίς να είναι υπεραπλουστευτικός, ολοκληρώνει με ευστοχία τις προθέσεις του. Υπάρχουν όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις  της Οδύσσειας, μέσα από ένα αλληγορικό οδοιπορικό χρονικό, που αντιστοιχεί στη ελληνική Ιστορία. Η ξενοκρατία, οι πόλεμοι, ο εμφύλιος, ακόμα και η σημερινή κρίση .

Ο σκηνοθέτης συμπεραίνει εύστοχα  πως μόνο με την αλληλεγγύη  και το αδιάσπαστο της ενότητας μπορείς να επιβιώσεις ως άτομο και ως χώρα.

Η αισθητική πρόταση  είναι  σαφής. Με μια «πεσμένη» φωτογραφία, με εξαιρετική  επιλογή χώρων και φυσικών ντεκόρ, περνάει σε συνεχείς αντιστήξεις. Γεγονότα και καταστάσεις  αντιστοιχούνται με ανάλογα χρώματα και ντεκόρ. Ξεχωρίζουν το καφέ ,το λευκό και το πράσινο, που σημαίνονται συγκεκριμένα πράγματα.

Σε μια εποχή, που η κρίση στο ελληνικό σινεμά συνεχίζεται(στα σενάρια, στη θεματολογία κλπ), ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος με Τα Δάκρυα του βουνού, μια άρτια παραγωγή, αποδεικνύει  πως τα αδιέξοδα και οι κρίσεις  ιδεών  κατοικούν  στο φαντασιακό μας που σχεδόν πλήρως είχε αποικοιοποιηθεί ή βρίσκεται  υπό κατάληψη  από τις ψευτοαξίες της νέας εποχής.