Ενώ οι Έλληνες θα τραγανίζουν τις λαγάνες τους το πρωί της Καθαράς Δευτέρας, οι υποψηφιότητες για 93^α Όσκαρ θα είναι γνωστές (απονέμονται 25 Απριλίου). Παρά τα όποια προγνωστικά, εικασίες και απόψεις γνωστών αμερικανικών εντύπων δεν χωράει αμφιβολία ότι το Οσκαρ της καλύτερης αγγλόφωνης ταινίας θα διεκδικήσουν τα ακόλουθα φιλμ: 1.«Nomadland» 2.«Η δίκη των 7 του Σικάγο» 3.«Promising Young Woman» 4.«Mank» 5.«One Night in Miami» 6.«Da 5 bloods» 7.«Ma Rainey’s Black Bottom» 8.«Tenet». Στα βρετανικά BAFTA που απονέμονται στις 11 Απριλίου θα ανακαλύψουμε και κάποιες πιο ενδιαφέρουσες ταινίες όπως τον «Πατέρα» και τον «Μαυριτανό».

Γίνεται φανερό ότι ουδεμία εμπορικότητα θα προσφέρουν στις ταινίες οι υποψηφιότητες μια και τις έχουν δει οι πάντες και φυσικά και στην Ελλάδα. Δεν αναμένεται, λοιπόν, περαιτέρω καριέρα τους ούτε σε επίπεδο κριτικής. Υπάρχει, λοιπόν, μια ακατανόητη γεωγραφία, ένα εύθραυστο σύμπαν που φανερώνει μια δυστοπική κατάσταση. Όταν απονεμηθούν τα Όσκαρ οι νικήτριες ταινίες ούτε χρήματα θα φέρουν στα ταμία, ούτε θα κομίσουν καμιά φιλοσοφία. Τότε τι νόημα έχει η τελετή για την τελετή, είναι άραγε μια εθιμοτυπία, μια μηχανιστική συνέχιση, μια φετιχιστική διαδικασία; Ποτέ άλλοτε το υποκρίνεσθαι και το ομοίωμα δεν υπερέβη την πραγματικότητα.

Ενώ, λοιπόν, οι Έλληνες θα τραγανίζουν την κάθε λογής λαγάνα όταν θα βλέπουν τις ανακοινώσεις των υποψηφιοτήτων θα ψιθυρίζουν «και αυτή την είδα, και αυτή την είδα, αυτή είναι πολύ βαριά, αυτή είναι πολύ κουλτουριάρα, αυτή ενόχλησε την γυναίκα μου, με αυτή βαρέθηκα». Μετά αφού βαρεθούν με τις λαγάνες θα αρχίσουν να τρώνε ταραμά, ελιές, ντολμαδάκια, χαλβά και αφού πάρουν από 8000 θερμίδες ο καθένας θα βάλουν μια ταινία από τις υποψηφιότητες να δουν στο βίντεο. Στοιχηματίζω θα είναι το «Promising Young Woman» για να ακολουθήσει και η γνωστή φιλοσοφική, υποκριτική οικογενειακή συζήτηση περί κουλτούρας.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο Μπάιντεν θα τρίβει τα χέρια του. Δίκαια αυτός ο ήρεμος άντρας θα λέει: «Ρίξαμε τον Τραμπ, ανοίξαμε τους κινηματογράφους και την οικονομία, πάμε ταχύτατα με τους εμβολιασμούς, πήραμε τις Χρυσές Σφαίρες και τώρα θα παραλάβουμε και τα Όσκαρ». Γιατί έτσι και αλλιώς ο νηφάλιος και ευγενέστατος κύριος Μπάιντεν θα ‘χει στηρίγματα για να το σκέφτεται αυτό. Μπορεί, ακόμα, να λέει: «Στα Όσκαρ θα έχουμε μαύρους σκηνοθέτες, κινέζους σκηνοθέτες, κορεάτες σκηνοθέτες, γυναίκες σκηνοθέτριες, μαύρους ηθοποιούς, ταινίες για την ανεργία, τις απεργίες, το #metoo, τον χαφιεδισμό». Δηλαδή τα φετινά 93^α Όσκαρ θα έχουν όλα και συμφέρουν, μόνο εμένα με στεναχωρούν. Με εξαίρεση το «Mank» καμία ταινία δεν μου κόμισε απόλαυση, συναισθηματική άνοδο, εσωτερική ικανοποίηση. Όλα για πούλημα. Στους πάντες επεβλήθη η αισθητική του NETFLIX. Ακόμα και όταν συναντώ τον άλλον μου μυρίζει NETFLIXίλα. Τι κόσμος θεέ μου; Πώς καταντήσαμε έτσι;