Σήμερα, πρωινές ώρες Ελλάδας, απονέμονται στο Λος Άντζελες τα 94^α Βραβεία Όσκαρ που μπορούμε να τα ονομάσουμε «αυτά της πανδημίας».

Φυσικά τα προγνωστικά δίνουν και παίρνουν, αλλά βασικά τον γράφοντα τον ενδιαφέρει το ιδεολογικό και κοινωνικό μήνυμα που θα περάσει μέσω αυτών. Το να κάνεις προγνωστικά για μια ταινία δεν ισοδυναμεί με το να παίζεις στοίχημα για ένα ποδοσφαιρικό ματς. Σε συντριπτικό ποσοστό που φτάνει τουλάχιστον το 90%, οι Έλληνες που γράφουν για κινηματογράφο προβλέπουν ότι ως καλύτερη ταινία θα βραβευτεί η «Εξουσία του Σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον. Φέτος, όπως είναι γνωστό, έχουμε 10 φιλμ να συναγωνίζονται μεταξύ τους με την «Εξουσία του Σκύλου» να έχει 12 υποψηφιότητες, το «Dune» του Ντενί Βιλνέβ 10, ενώ το «Belfast» του Κένεθ Μπράνα και το «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ διεκδικούν από 6 βραβεία.

Βέβαια, είναι λογικό ότι 5 από τους 10 σκηνοθέτες των φιλμ που διεκδικούν το βραβείο της καλύτερης αγγλόφωνης δημιουργίας της χρονιάς βρίσκονται απ’ έξω. Πρόκειται για τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, που σκηνοθέτησε το «Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών», την Σιάν Χέντερ δημιουργό του «CODA: Στον ρυθμό της καρδιάς», τον Άνταμ ΜακΚέι, υπεύθυνο του «Μην Κοιτάτε Πάνω», τον Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν, σκηνοθέτη της «Μεθόδου των Γουίλιαμς» και τον Ντενί Βιλνέβ δημιουργού του «Dune».

Μια μεγάλη έκπληξη

Η μεγάλη έκπληξη είναι το «Drive my Car», ιαπωνική ταινία του Ριγιοσούκε Χαμαγκούτσι, που έχει 4 υποψηφιότητες, εκ των οποίων δύο πολύ σπουδαίες, όπως αυτές της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Ο Ιάπωνας δημιουργός, που ήδη κέρδισε πολλά βραβεία, σκηνοθετεί μία εξαιρετική και πολυσύνθετη δημιουργία που είναι ταυτόχρονα ταινία δρόμου, κοινωνική ανατομία και δράμα. Παράλληλα, με έντεχνο τρόπο τοποθετεί στο φιλμ δύο εξαιρετικά στοιχεία: Το περίφημο θεατρικό έργο του Τσέχοφ «Θείος Βάνιας», αλλά και την πόλη της Χιροσίμα με τη μνήμη του ατομικού ολέθρου. Το φιλμ διαθέτει και στοιχεία νουάρ, παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον, παρά την τρίωρη διάρκειά του και δείχνει να έχει γερά και σταθερά πατήματα στα οδοιπορικά του Μικελάντζελο Αντονιόνι. Η μεγάλη διάρκειά του φαίνεται να είναι απαγορευτική, αλλά παρακολουθείται άνετα. Υπάρχουν βέβαια και άλλες ξενόγλωσσες παραγωγές, όπως το δανέζικο «Flee», που έχει 3 υποψηφιότητες και το «The Worst Person in the World» από τη Δανία του Τρίερ, αλλά και οι «Παράλληλες Μητέρες» από την Ισπανία του Πέδρο Αλμοδόβαρ με 2 υποψηφιότητες.

Η ελληνική... νεύρωση

Όπως γνωρίζετε, υπάρχει πάντα η ελληνική νεύρωση του στιλ «Τι θα αποφάσιζα εγώ αν ήμουν πρωθυπουργός», «τι μέτρα θα έπαιρνα αν ήμουν πρόεδρος δημοκρατίας» και «ποια ταινία θα ψήφιζα αν ήμουν ο μοναδικός κριτής». Έτσι, λοιπόν, ο γράφων θα ψήφιζε ως την μακράν καλύτερη ταινία της χρονιάς το «Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» και ως σκηνοθέτη φυσικά τον δημιουργό της, τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Για το πρωτότυπο σενάριο θα είχα να αποφασίσω μέχρι την τελευταία στιγμή μεταξύ των Άνταμ ΜακΚέι και τον Άνταμ Σιρότα για το «Μην Κοιτάτε Πάνω» και τον Πωλ Τόμας Άντερσον για την ταινία του «Πίτσα γλυκόριζα». Για το διασκευασμένο σενάριο, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη θα ψήφιζα τους Ριγιοσούκε Χαμαγκούτσι και Ταμακάσα Όε για το «Drive my Car». Κατά τα άλλα, έκπληξη μου προκαλεί ότι απουσιάζει από τις υποψηφιότητες για ρόλους ο Μπράντλεϊ Κούπερ για τον συγκλονιστικό του ρόλο στο «Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» και για Β’ ρόλο στην «Πίτσα Γλυκόριζα». Επίσης αλγεινή εντύπωση μου προκαλεί ότι απουσιάζει τελείως η εξαιρετική ταινία του Γκάρι Φουκουνάγκα «No Time to Die», που προτείνεται μόνο για Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού. Για μένα αποτελεί μια τεράστια απουσία το ότι το «Σπένσερ» αγνοήθηκε τελείως. Θα έπρεπε και θα άξιζε να είναι στη δεκάδα και ο Πάμπλο Λορέιν να διεκδικεί Όσκαρ για τη νεωτερική σκηνοθεσία του. Από όλη αυτή την ιστορία πάντως διασώθηκε η Κρίστεν Στιούαρντ, που πήρε μία πρόταση Α’ γυναικείου ρόλου ως πριγκίπισσα Νταϊάνα.

Η όψη του κόσμου μας

Η όψη του πανδημικού και μεταπραγματικού ασύμμετρου νέου κόσμου αποδίδεται εύστοχα σε δύο μόνο από τις ταινίες της δεκάδας. Είναι το «Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» του Γκιγιέρμο Ντελ τόρο και «Μην Κοιτάτε Πάνω» του Άνταμ ΜακΚέι. Πάνω στο απρόοπτο και το ασύμμετρο των σχέσεων ενδιαφέρον παρουσιάζει και το «Drive my Car» του Ριγιοσούκε Χαμαγκούτσι.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 27.03.2022