Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν όσοι ασκούν κυβερνητικές ευθύνες, αλλά και κάθε είδους κρατική ή οποιουδήποτε είδους δημόσια εξουσία, ότι η σαφήνεια των αποφάσεων και η απλοϊκότητα των διαδικασιών που αυτές καθορίζουν- προβλέπουν, είναι ίδιον της χρηστής διοίκησης.

Σε αντιδιαστολή, η σύγχυση αναφορικά με το ποιους αφορά μια απόφαση και οι δαιδαλώδεις διεργασίες για να προκύψουν οι δικαιούχοι και να διεκπεραιωθεί το αίτημά τους, προκαλούν μεγαλύτερο κακό από το καλό που θα φέρουν.

Κλασικό παράδειγμα, το μέτρο που πολύ διαφημίστηκε για την παροχή εκπτωτικού κουπονιού βενζίνης μετά την πρόσφατη εκρηκτική άνοδο της τιμής των καυσίμων.

Η απλή λογική θα έλεγε: θέλω να μειώσω την επιβάρυνση των πολιτών από την αύξηση της τιμής της βενζίνης, οπότε μειώνω τον ειδικό φόρο καυσίμων κατά το ποσοστό που αντέχω δημοσιονομικά και για όσο διάστημα διατηρείται η πολεμική κρίση που εκτινάσσει την τιμή των καυσίμων στα ύψη.

Σύμφωνα με την κυβερνητική εξαγγελία για τον δημοσιονομικό χώρο που μπορεί να διατεθεί, αυτό θα οδηγούσε σε μια μείωση της τάξης του 0.15% στο λίτρο. Οριζόντια και για όλους, χωρίς ναι μεν αλλά.

Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτό που έγινε για το ηλεκτρικό και τη θέρμανση, με την κυβέρνηση να αποφασίζει να χρηματοδοτήσει την κιλοβατώρα του ρεύματος και το κυβικό του αερίου, με ένα ποσό, ώστε να απαλυνθεί η επιβάρυνση όλων των νοικοκυριών.

Κι ενώ αυτό έγινε αναφορικά με την ενέργεια που καταναλώνουν τα σπίτια, στα αυτοκίνητα επιλέχτηκε το σύνθετο σύστημα του εκπτωτικού κουπονιού κατά 0,22 το λίτρο, μέχρι 60 λίτρα τη βδομάδα και για όσους έχουν εισόδημα έως 30.000 τον χρόνο.

Και δώσ’ του να τρέχει ο κόσμος στους λογιστές για να δουν αν δικαιούνται, και άντε να ετοιμαστεί η πλατφόρμα για υποβολή αίτησης, για έλεγχο των δικαιολογητικών, για για για…

Αν θα μπορούσε να συνυπολογίσει κανείς το κόστος κατασκευής της εφαρμογής, υποβολής των αιτήσεων από τους λογιστές και διαχείρισης τους από τις κρατικές αρχές, τις εργατοώρες που θα χαθούν στο ψάξε- σκέψου- ρώτα, είμαι βέβαιος πως το μισό όφελος, θα χανόταν στην γραφειοκρατία και τα γύρω- γύρω.

Κι όλα αυτά γιατί; Για να βοηθηθούν -δήθεν- οι μη έχοντες.

Μάλιστα. Σε μια χώρα που η παραοικονομία οργιάζει και όλοι συμφωνούν πως οι μισοί κρύβουν εισοδήματα, το τι δηλώνεις στην εφορία αποτελεί θέσφατο.

Αλλά και έτσι να ήταν και να ήθελε η κυβέρνηση να βοηθήσει τους φτωχότερους, γιατί να θέσει όριο το 60 λίτρα τον μήνα, και να μην προσμετρά ότι ένας για να πηγαινοέρχεται στην δουλειά του χρειάζεται να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση από έναν άλλο και πάει λέγοντας.

Πού θέλω να καταλήξω;

Στο ότι το απλό είναι σωτήριο. Ούτε γκρίνιες, ούτε δαιδαλώδεις διαδικασίες, ούτε παράπονα, ούτε τίποτα.

Μιλάμε για ένα προσωρινό μέτρο. Φυσικά και είναι καλοδεχούμενο, αλλά ούτε το 0,15 θα φαινόταν ικανοποιητικό, ούτε όμως και το 0,22 θα αποδειχτεί επαρκές.

Πέραν αυτού, όταν θεσμοθετήθηκε κι όταν αυξήθηκε και ξαναυξήθηκε ο ειδικός φόρος στα καύσιμα, κανείς δεν σκέφτηκε να τον επιβάλλει με διαβαθμίσεις ανάλογα με το εισόδημα, τον τύπο και την αξία του αυτοκινήτου, ή τα χιλιόμετρα που κάνει ο καθείς.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 20.03.2022