«Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί» τραγουδούσαν αρκετοί κατά την υποδοχή του 2021, με πολλούς χρήστες των social media να προτείνουν το «Χειροκρότημα» ως επίσημο soundtrack της νέας χρονιάς. Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, η ερμηνεύτρια που ζωντάνεψε με τη φωνή της αυτό το «προφητικό» τραγούδι, μιλά στη «ΜτΚ» λίγο πριν την επικείμενη διαδικτυακή συναυλία της και σχολιάζει την εμπειρία της συναυλίας χωρίς κοινό και άρα χωρίς… χειροκρότημα:

«Είναι πρωτόγνωρη η εμπειρία αυτή. Χωρίς κοινό, χωρίς την αύρα των ανθρώπων, χωρίς το χειροκρότημα που είναι η εμψύχωση του καλλιτέχνη, χωρίς τον παλμό του ζωντανού θεάματος. Χάνεις τον φυσικό σου χώρο. Προσπαθείς να φανταστείς ότι υπάρχουν θεατές και ότι κάτι συμβαίνει. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει όμως να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και λέω πρέπει γιατί δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η ‘κορονο-εποχή’. Η αντιμετώπιση είναι να βρίσκω τρόπους να κρατήσω ζωντανή τη φλόγα της μουσικής .Την προσαρμόζω στην τεχνολογία και συνεχίζω. Δεν πρέπει να μείνουμε στάσιμοι και να περιμένουμε να περάσουν όλα. Γι’ αυτό θα κάνουμε τα δύο live. Στις 14 Φεβρουαρίου στις 9 μ.μ. και στις 21 Φεβρουαρίου στις 2 μ.μ. απευθείας στην καρδιά, από τον εκπληκτικό χώρο του Gazarte σε κάθε Ήπειρο, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Mία πραγματικά ζωντανή’ διαδικτυακή συναυλία.»

Στο πρώτο lockdown, οι κάτοικοι της Αθήνας έγιναν μάρτυρες μίας συναυλίας εν κινήσει. Η έρημη πρωτεύουσα πλημμύρισε ήχους όταν η Άλκηστις μοιράστηκε τραγούδια με τους έγκλειστους Αθηναίους, από το ανοιχτό μέρος ενός φορτηγού και στάθηκε στα νοσοκομεία «Σωτηρία» και «Ευαγγελισμός». Ωστόσο, αυτή η ενέργεια δίχασε το κοινό. Από την πλευρά της, η ερμηνεύτρια περιγράφει βήμα-βήμα και συναίσθημα προς συναίσθημα αυτές τις τρεις ώρες της συναυλίας: «Η ιδέα ήταν δική μου. Ήταν μία σκέψη αγάπης χωρίς καμία πολιτική χροιά και κανένα οικονομικό όφελος. Ήταν το δικό μου, προσωπικό ‘ευχαριστώ’ στα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, σε όσους μας βοήθησαν για να κρατηθεί ‘η ζωή μας’ αυτές τις ημέρες της δύσκολης καραντίνας. Στους συμπολίτες μου που άντεξαν και αντέχουν. Συζητήσαμε την ιδέα με το δήμαρχο Αθηναίων, κ. Μπακογιάννη, συμφώνησε και έδωσε το πράσινο φως στους συνεργάτες του προκειμένου να γίνει πράξη, όμως πάντα με τον πιο ασφαλή τρόπο. Επικεφαλής ήταν ο πρόεδρος της Τεχνόπολης, κύριος Δέδες. Δεν ανακοινώσαμε τη διαδρομή για να αποφύγουμε τον συνωστισμό, βρήκαμε μία μεγάλη πλατφόρμα για να έχουμε την απαιτούμενη απόσταση από τους μουσικούς και τον τεχνικό ήχου. Αυτά που νιώσαμε όσο και να τα περιγράψω δεν θα δοθούν στην πραγματική τους διάσταση. Κοιτούσαμε τον κόσμο και ξαφνικά βλέπαμε μόνο με τα μάτια της καρδιάς. Συναισθήματα μεγατόνων πέταξαν και μας αγκάλιασαν από τα μπαλκόνια και τα παράθυρα της Αθήνας με τραγούδια και δάκρυα χιαστή. Τα πρώτα σχόλια ήρθαν από το κόσμο, μετά από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Μουσικοί, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, συνθέτες. Έκλαιγα. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ την τόση ‘αγάπη’. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Αυτά τους τα μηνύματα θα τα κρατήσω, θα τα τοποθετήσω στο οροπέδιο της ψυχής μου και θα τα ανακαλέσω όταν τα χρειαστώ για να ξαναπάρω δύναμη».

Απαντώντας στους επικριτές αυτής της πρωτοβουλίας, η Άλκηστις κάνει λόγο για «δηλητήριο» και «πληρωμένη κακία» που δεν την αγγίζουν: «Το δηλητήριο που έσταξε από κάποιους που δεν ‘κατάλαβαν’, ας χρησιμοποιηθεί για ιατρικούς σκοπούς. Δεν με αφορά και δεν με πτόησε καθόλου. Όλα αναχαιτίστηκαν από την αγάπη του κόσμου. Είμαι άνθρωπος δημοκρατικός και πιστεύω στην ελευθερία του λόγου. Ο καθένας μπορεί να εκφραστεί όπως θέλει και δεν μπορεί να του αφαιρεθεί αυτό το δικαίωμα. Απλά είναι θλιβερό να υπάρχει τόσος φθόνος, κακία (και δυστυχώς πληρωμένη κακία). Είναι απογοητευτικό».

«Η ‘μόδα’ Μπεκατώρου υπάρχει όσο υπάρχουν ‘σχεδιαστές’ αυτού του είδους»

Για εκείνη, η καραντίνα ήταν μία περίοδος ξεκαθαρίσματος. Ο φόβος και η αβεβαιότητα των πρώτων ημερών μετουσιώθηκαν σε δημιουργία ενώ η συνεργασία της με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, την έκανε και πάλι παιδί: «Βγήκαμε από την πρίζα ξαφνικά. Έγινε black out στην ψυχή μας. Ήρθε ο φόβος, η αγωνία για τους ανθρώπους μου και κατ’ επέκταση την κοινωνία. Ακολούθησα ευλαβικά τις οδηγίες, ανακάλυψα την απεραντοσύνη του χρόνου και ξεκαθάρισα πολλά στο φακό της ζωής μου. Στην αρχή δεν συνειδητοποίησα τί ακριβώς μου συμβαίνει και ξυπνούσα νομίζοντας ότι έχω παράσταση. Μετά είπα ότι δεν θα με πάρει από κάτω, άκουγα μουσική, μιλούσα με νέους καλλιτέχνες, άρχισα να ονειρεύομαι, να σχεδιάζω παραστάσεις. Βουτούσα βαθιά σε ό,τι έκανε την καρδιά μου να μείνει ζωντανή. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης μού έστειλε ένα τραγούδι που έκανε κατ’ ευθείαν ρουα-μάτ στην καρδιά μου. ‘Νικητές-Χαμένοι’ σε στίχους Σταύρου Σταύρου. Ήταν μία πολύ ωραία στιγμή και χαρήκαμε τις ώρες δημιουργίας του τραγουδιού στο studio σαν μικρά παιδιά».

Με το τσουνάμι καταγγελιών στον καλλιτεχνικό κόσμο να παρασέρνει πολλούς στο διάβα του, η Άλκηστις δίνει ένα χρυσό μετάλλιο στην Μπεκατώρου που έσπασε πρώτη τον κύκλο της σιωπής, κατακεραυνώνει όσους αποκαλούν «μόδα» αυτές τις καταγγελίες και στέκεται δίπλα σε κάθε άνθρωπο που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο:

«Συγχαίρω την Σοφία Μπεκατώρου που άνοιξε την καρδιά της και έφερε στο φως όλα αυτά τα φριχτά γεγονότα. Να της δώσω χρυσό μετάλλιο για την δύναμη, το θάρρος και το τεράστιο ψυχικό σθένος να ξανάρθει αντιμέτωπη με τα δυσάρεστα αυτά γεγονότα και τη δημοσιοποίησή τους. Είναι συγκλονιστικό αυτό που έκανε. Πού να φανταστεί με πόση αγάπη θα την περιέβαλε ο κόσμος και πόση δύναμη θα έδινε σε άλλες γυναίκες για να προχωρήσουν. Αναφορικά με τα υπόλοιπα που έγιναν γνωστά, είναι τρομακτική η ανακάλυψη των χαρακτήρων που αποκαλύφθηκαν. Χαρακτήρων που τους έχουμε τοποθετήσει στην καρδιά μας, στην ιστορία της Τέχνης. Ξαφνικά ανοίγει μία χαράδρα που πέφτουν άνθρωποι. Με ενόχλησαν βαθιά και με θύμωσαν πολύ σχόλια όπως το ‘είναι της μόδας τώρα οι καταγγελίες τύπου Μπεκατώρου’ που έκανε ο κ. Κιμούλης. Αυτό αποτελεί ύβρη προς την κ. Μπεκατώρου και προς όλες τις γυναίκες που έχουν τύχει παρόμοιας συμπεριφοράς. Η μόδα Μπεκατώρου υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσο υπάρχουν ‘σχεδιαστές’ αυτού του είδους δυστυχώς. Είμαι δίπλα σε όλες και όλους που βρίσκουν το θάρρος να σπάσουν τον κύκλο της σιωπής. Για να εξυγιανθεί ο οποιοσδήποτε χώρος, για να ξεριζωθεί η κάθε μορφή βίας και εκφοβισμού».

Τέλος, η ερμηνεύτρια κοιτά το μέλλον με αισιοδοξία και ανυπομονεί να απολαύσει απλές καθημερινές στιγμές με τους αγαπημένους της: «Θα ήθελα να ξαναπιάσουμε σύντομα την ζωή μας από εκεί που την αφήσαμε. Να πέσουν οι μάσκες και να ξαναδώ τα χαμόγελα των ανθρώπων, να αγκαλιαστώ με φίλους, να φιληθώ με τους ανθρώπους που αγαπώ, να δώσω το χέρι μου σφιχτά, να πιω ένα κρασί στην υγεία της ξεγνοιασιάς, να κάνω μία εκδρομή, να ξαναβρεί η κοινωνία τους ρυθμούς της και οι άνθρωποι την αισιοδοξία, να κάνω σχέδια για το μέλλον. Θα μας αντέξει το σχοινί, σίγουρα».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Φεβρουαρίου 2021