Λόγια του Βαρδάρη

Ήταν το λεωφορείο των 11:15 της γραμμής 10. Μια γραμμή πολύπαθη, τα λεωφορεία της οποίας συχνά... παθαίνουν διάφορα.

Όλα πήγαιναν φυσιολογικά μέχρι τη Λεωφόρο Στρατού που άρχισαν τα πρώτα... μουγκρίσματα. Ζοριζόταν λίγο το όχημα αλλά εντάξει, δεν ήταν και η πρώτη φορά δα. Κανένας δεν αγχώθηκε. Τα «μουγκρίσματα» άρχισαν να γίνονται όλο και πιο έντονα μέχρι τη στιγμή που το λεωφορείο σταματάει στην στάση «Μουσεία» όπου οδηγός και επιβάτες συνειδητοποιούμε ότι οι πόρτες, πέραν της πρώτης, δεν ανοίγουν. Και μετά το λεωφορείο σβήνει. 

Κάνει την προσπάθειά του ο οδηγός, το όχημα ξαναπαίρνει μπροστά. Έρχεται όμως η... μεγάλη ανηφόρα της Αγγελάκη. Εκεί το όχημα ζορίζεται ακόμα περισσότερο. Όταν καταφέρνει να φτάσει στην στάση, το σκηνικό επαναλαμβάνεται. Οι πόρτες δεν ανοίγουν και το λεωφορείο ξανασβήνει. Αυτή τη φορά όμως δεν κατάφερε να ξαναπάρει μπροστά. Ένα - δυο λεπτά υπομονή και τελικά ο οδηγός αδειάζει το λεωφορείο. 

Κάποιοι επιβάτες αρχίζουν και φωνάζουν ενώ οι υπόλοιποι κοιτιόμαστε, δεν εκπλαγήκαμε κιόλας. «Χτυπήσαμε εισιτήρια κύριε οδηγέ, τι θα κάνουμε τώρα; Θα ξαναχτυπήσουμε;» απευθύνονται κάποιοι στον οδηγό. Εκείνος, σε φανερά άβολη θέση, τους απαντάει πως όλα είναι εντάξει και πως θα ενημερώσει και δεν θα χρειαστεί να ξαναχτυπήσουν εισιτήριο. «Τι έπαθε το λεωφορείο;» ρωτάω αφελώς. «Τι έπαθε κυρία μου, τι να πάθει, ό,τι παθαίνει πάντα. ΟΑΣΘ είσαι» μου απαντά κάποιος. «Εμείς φταίμε» φωνάζει δίπλα μου μία άλλη κυρία. «Εμείς τι φταίμε;» της αποκρίνομαι, «φταίμε που δεν έχουμε αυτοκίνητο ή μήπως που δεν έχουμε άλλη επιλογή;» ρωτάω, ξανά αφελώς. «Εμείς φταίμε που αυτή η κατάσταση συμβαίνει εδώ και τόσα χρόνια και δε ξεσηκωνόμαστε να κάνουμε κάτι» μου απαντά και συνεχίζει, «εμείς φταίμε γιατί τους ανεχόμαστε» καταλήγει και αρχίζει να παίρνει τηλέφωνα, δεν ξέρω πού, ενημερώνοντας πως θα αργήσει γιατί... ήταν άλλη μια καταπληκτική ημέρα για τον ΟΑΣΘ.