Δέκα εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τον θάνατο της Αλθέα Γκίμπσον, της πρώτης Αφροαμερικανίδας τενίστριας, η οποία έφυγε από τη ζωή στα 76 της χρόνια, έχοντας γράψει προηγουμένως ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του αθλήματος.

Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αφού στο διάβα της συνάντησε πολλές δυσκολίες, ωστόσο, πέτυχε να αλλάξει τον κόσμο έστω και εάν τελικά το μόνο που απέκτησε ήταν υστεροφημία, πεθαίνοντας με παράπονο.

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω και πολύ πριν η Σερένα Ουίλιαμς κάνει την εμφάνισή της, δεν θεωρούνταν δεδομένο πως οι μαύρες γυναίκες μπορούσαν να διεκδικήσουν καίριες θέσεις σε αθλήματα, πόσο μάλλον να επιβληθούν με το ταλέντο τους και να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας.

Ωστόσο, η Γκίμπσον το κατάφερε, αφού έγινε η πρώτη που κέρδισε Γκραν Σλαμ, προκαλώντας ντόρο με τις επιδόσεις της, με αποτέλεσμα να υμνείται ακόμη και σήμερα από τους φιλάθλους και τους ιστορικούς του τένις.

Γεννημένη στις 25 Αυγούστου του 1927 στη Νότια Καρολίνα από γονείς αγρότες, έκανε το της ντεμπούτο ως έφηβη το 1942 σε ηλικία 15 ετών σε αγώνες που διοργάνωνσε η αμερικανική Ένωση Τένις που είχε ιδρυθεί από Αφροαμερικανούς παίκτες. Εκεί άρχισε δειλά0δειλά ν’ ακούγεται το όνομά της μέχρι να φθάσει στη δεκαετία του 1950 και ν’ αρχίσει να σαρώνει τους τίτλους στα ευρωπαϊκά και διεθνή τουρνουά τένις.

Το γράμμα που της άλλαξε τη ζωή

Το ντεμπούτο της στις κορυφαίες διοργανώσεις έγινε το 1951, όντας η πρώτη μαύρη αθλήτρια που πάτησε στο τερέν στο Γουίμπλεντον. Έκτοτε κατάφερε να ξεχωρίσει όχι γιατί ήταν διαφορετική, αλλά για τις ικανότητές της.

Κομβικό σημείο στην πορεία της θεωρείται γράμμα που έστειλε σ’ ένα περιοδικό η εθνική πρωταθλήτρια των ΗΠΑ, Άλις Μάμπλ, απευθυνόμενη στην ουσία στους ιθύνοντες των τουρνουά και ρωτώντας τους εάν την επόμενη χρονιά η Γκίμπσον θα μπορούσε να λάβει μέρος.

Παρ’ ότι η απάντηση που έλαβε ήταν αρνητική, η πρωταθλήτρια δεν σταμάτησε μέχρι να πετύχει το σκοπό της. Επέμεινε τονίζοντας πως το τένις είναι ένα άθλημα τόσο για γυναίκες όσο και για άνδρες και «είναι καιρός πια να αρχίζουμε να λειτουργούμε σαν ευγενή όντα και όχι ως ιεροί υποκριτές».

Αυτό ήταν: Δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα και η Γκίμπσον ξεκίνησε να πρωταγωνιστεί στις διοργανώσεις. Να σημειωθεί, πάντως, πως η Αφροαμερικανίδα επέλεξε να ακολουθήσει αυτή την πορεία επαγγελματικά μόλις για οχτώ χρόνια.

Στο διάστημα αυτό, ωστόσο, πανηγύρισε 11 τίτλους σε Γκραν Σλαμ, όπως το Ρολάν Γκαρός και το Γουίμπλεντον τόσο στα μονά όσο και στα διπλά αγωνίσματα. Τα κατορθώματά της δεν πέρασαν στα… ψιλά, αφού το Associated Press την πρότεινε το 1957 ως την «κορυφαία γυναίκα αθλήτρια της χρονιάς». Αυτό συνέβη για πρώτη φορά και η Γκίμπσον μπορούσε να καμαρώνει ότι ήταν η πρώτη που το πέτυχε ιστορικά. Μάλιστα, το 1958 κέρδισε, κιόλας, το βραβείο.

Μετά το τένις καταπιάστηκε και με το γκολφ και έγινε και εκεί η πρώτη Αφροαμερικανίδα που μπήκε σε θέση ισχύος στην ομοσπονδία του αθλήματος.

Όμως, οι διακρίσεις της δεν σταματούν εκεί, αφού το 1971 ήρθε η επίσημη αναγνώριση και εντάχθηκε στο Hall Of Fame του τένις.

«Έφυγε» με τον καημό

Ακόμη και μετά την ένταξή της στην λίστα με τους κορυφαίους του αθλήματος, η Γκίμπσον δεν απολάμβανε της ίδιας μεταχείρισης και αναγνωσιμότητας έμπρακτα, καθώς, ακόμη, ήταν αδιανόητο να αναγνωριστεί ουσιαστικά η προσφορά της και η ιστορία που είχε γράψει στην καριέρα της.

Η έλλειψη αναγνώρισης που βίωσε κατά τη διάρκεια της ζωής της την κατέστρεψε ψυχολογικά και η Γκίμπσον πέθανε μέσα στη φτώχεια το 2003 σε ηλικία 76 ετών, νιώθοντας στο περιθώριο κάτι που τελικά την οδήγησε στην αυτοκτονία. Έντεκα χρόνια νωρίτερα είχε πάθει εγκεφαλικό και έκτοτε αποκαλύφθηκε ότι ζούσε σε άθλιες οικονομικές συνθήκες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε κινητοποιήθηκαν οι παλιοί της θαυμαστές και σε μικρό διάστημα συγκεντρώθηκε το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίου.