Σε μια από τις πρώτες παρεμβάσεις του από τότε που ενθρονίστηκε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ο κ.κ. Θεόφιλος στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας «Οικονομία – Επενδύσεις – Επιχειρηματικότητα: Η στρατηγική, οι στόχοι και ο οδικός χάρτης για ένα ισχυρό, αποδοτικό, αναπτυξιακό και παραγωγικό υπόδειγμα» και μετά από ερώτηση του συντονιστή του πάνελ, δημοσιογράφου του συγκροτήματος «Μακεδονία Ενημέρωση», Βαγγέλη Στολάκη, αναφέρθηκε αρχικά στα αιτήματα των συμπολιτών μας όταν τον επισκέπτονται τονίζοντας ότι οι άνθρωποι ζητούν από την Εκκλησία «τα πάντα», όπως χαρακτηριστικά είπε.
«Από ένα απλό οικονομικό βοήθημα γιατί κάποιος θέλεις να πάρει ένα εισιτήριο και να φύγει στο εξωτερικό ή συνδρομή επειδή χάνει το σπίτι του. Νομίζω πως όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει από έναν φορέα όπως είναι η Εκκλησία. Άρα λοιπόν απαιτούνται συνεργασίες και είναι πολύ καλό που εδώ βρίσκονται εκπρόσωποι πολλών φορέων για να αναπτύξουμε συνεργασίες και να βρούμε λύσεις για κοινωνικά προβλήματα που μας απασχολούν όλους. Άρα, οι συμπολίτες μας ζητούν τα πάντα ζητούν όχι μόνο από τον μητροπολίτη αλλά και από τον κληρικό που βρίσκεται στην ενορία κάθε ανθρώπου».
Ως προς το πού αρχίζει και που τελειώνει ο ρόλος της Εκκλησίας και του κράτους ως προς την κοινωνική πρόνοια ο παναγιότατος τόνισε: «Δεν νομίζω ότι η Εκκλησία αρχίζει εκεί που τελειώνει το κράτος ή το κράτος αρχίζει εκεί που τελειώνει η Εκκλησία. Όλο αυτό έχει να κάνει με την ανάπτυξη των συνεργασιών. Νομίζω ότι όλοι αντιλαμβάνεστε πως στη φύση της Εκκλησίας είναι να συντρέχει στον πόνο κάθε ανθρώπου, είτε πνευματικά είτε υλικά. Δε νομίζω ότι το ζήτημα είναι η Εκκλησία να έρθει αρωγός όταν κάποιοι αδυνατούν να κάνουν κάτι. Δεν θα μπορούσαμε να εργαζόμαστε ως υπουργείο Πρόνοιας. Επιθυμούμε και εργαζόμαστε για τη σωτηρία του ανθρώπου χωρίς να σημαίνει ότι ενδιαφερόμαστε για το μέλλον του και αφήνουμε το παρόν του. Μπορούμε να συμβάλλουμε με τη συμπαράστασή μας στη δυσκολία του αδυνάμου γιατί η Εκκλησία πρέπει πρωταρχικά πρέπει να λειτουργεί ως κοινότητα».
Στη συνέχεια ο παναγιότατος επανέλαβε ότι η Εκκλησία υπάρχει για να συντρέχει τους πάντες όσους προστρέχουν σε εκείνη, είτε για υλική, είτε για ηθική βοήθεια. «Ενώ είναι σαφή τα όρια που υπάρχουν μεταξύ κράτους- εκκλησίας, νομίζω ότι αυτή η οριοθέτηση δεν αποκλείει, απεναντίας, εμπνέει την ανάπτυξη συνεργασιών και καλών σχέσεων για το συμφέρον των ανθρώπων. Όχι για να υπερασπιστούμε δικές μας επιδιώξεις, αλλά για να μπορέσουμε να συνεργαστούμε για το κοινό καλό. Και μέσα από τη συνεργασία αυτή μπορούμε να ξεπεράσουμε και καταστάσεις που μας θλίβουν γιατί πολλοί άνθρωποι εκμεταλλεύονται τις δυνατότητες βοήθειας. Σημασία έχει να πας εκεί που πραγματικά μπορείς να βοηθηθείς. Εκεί που θα πάρεις εσύ από δύο και τρεις πηγές, θα έρθει και ένας τέταρτος να πάρει».
Μιλώντας με αριθμούς για το έργο της μητρόπολης Θεσσαλονίκης ως προς την κοινωνική πολιτική της Εκκλησίας στα στενά όρια της πόλης (αφού η ευρύτερα περιφέρεια της Θεσσαλονίκης περιλαμβάνει πέντε μητροπόλεις) διευκρίνισε ότι μιλάει για τις 42 ενορίες που ανήκουν στην ιερά μητρόπολη Θεσσαλονίκης.
Σε αυτή ένα μεγάλο μέρος του φιλανθρωπικού έργου καλύπτει το Φιλόπτωχο ταμείο που προσφέρει βοήθεια σε διάφορες κατηγορίες ανθρώπων οι οποίοι έχουν ανάγκη, όπως άπορους μετανάστες, πρόσφυγες, άστεγους, πολύτεκνους, ηλικιωμένους που δυσκολεύονται, ανύπαντρες μητέρες, ενώ βοηθά και το έργο συγκεκριμένων ιδρυμάτων που λειτουργούν και από άλλους φορείς στα όρια της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης.
Μίλησε ακόμη για τα έκτακτα οικονομικά βοηθήματα σε 2000 απόρους, την αγορά πετρελαίου και φυσικού αερίου σε σχολεία που αντιμετωπίζουν δυσκολίες ως προς τη θέρμανση, τη ΔΕΗ και άλλες ανάγκες. Ταυτόχρονα στις 42 ενορίες λειτουργούν ισάριθμα παραρτήματα, ενώ σε 17 από αυτές υπάρχουν συσσίτια αγάπης και στις υπόλοιπες τράπεζες τροφίμων από όπου οι πολίτες μπορούν να προμηθεύονται διάφορα είδη. Πέρυσι το ποσό για την πολιτική αυτή έφτασε τα 250000 ευρώ.
Επίσης, στο πλαίσιο της μητρόπολης λειτουργεί και ένα κοινωνικό ιατρείο με δωρεάν εξέταση και αντιμετώπιση περιστατικών, με εθελοντές γιατρούς.
Οι άνθρωποι που εξυπηρετήθηκαν από αυτό το προηγούμενο έτος έφτασαν τους 600. Παράλληλα, από την Ι.Μ. Θεσσαλονίκης παραχωρήθηκε οικονομική ενίσχυση 200 απόρων φοιτητών, ακόμη και σπίτια, μάλιστα ένα- δύο διαμερίσματα έχουν παραχωρηθεί σε φοιτήτριες και πληρώνονται όλα τα έξοδα. Στο ίδιο μήκος κύματος λειτουργούν δύο οικοτροφεία, του Αγίου Αντωνίου και της Παναγιάς Δεξιάς με 100 οικότροφους και ξενώνας, με 40 φιλοξενούμενους.
Επίσης, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης προεδρεύει του Χαρίσειου Γηροκομείου και του Παπάφειου Ορφανοτροφείου και, όπου υπάρχει ανάγκη, η μητρόπολη συντρέχει. «Βοηθούμε σημαντικά τις ενοριακές κατασκηνώσεις, έχουμε τέσσερις ή πέντε ενορίες που λειτουργούν δικές τους ενοριακές κατασκηνώσεις τις οποίες συντρέχει η μητρόπολη.
Δύο τράπεζες ενδυμάτων, κουβερτών, κλινοσκεπασμάτων από τις οποίες εξυπηρετήθηκαν πέρυσι 200 άνθρωποι. Επίσης 50 άστεγοι βοηθιούνται τακτικά. Σε δύο προσπαθήσαμε να βρούμε σπίτι αλλά και οι δύο δυστυχώς δεν ήθελαν και προτιμούσαν να μένουν στον δρόμο. Ακόμη, χορηγούνται υποτροφίες σε πενήντα φοιτητές μηνιαίως ενώ ταυτόχρονα η Ιερά Σύνοδος χορηγεί επτά υποτροφίες σε παιδιά που σπουδάζουν στο εξωτερικό. Πέρυσι ενισχύθηκαν 100 πολύτεκνες οικογένειες με υποτροφίες.
Τα χρήματα που προσφέραμε σε Παπάφειο και Χαρίσειο πέρυσι έφτασαν τα 300000 ευρώ και βοηθήσαμε και για τακτοποίηση της μισθοδοσίας των εργαζομένων. Θέλουμε τη λειτουργία μιας μονάδας που θα αφορά σε άτομα με ειδικές ανάγκες, ενώ έχουμε ξεκινήσει τη δραστηριότητα για τη δημιουργία σχολών γονέων. Ίσως αργότερα προχωρήσουμε και σε ένα κέντρο στήριξης οικογένειας. Αυτό το έργο δεν στηρίζεται στην προσπάθεια του μητροπολίτη είτε τον κληρικών αλλά στο μεράκι, στην αγάπη ανθρώπων που επιθυμούν να προσφέρουν. Το έργο της Εκκλησίας είναι έργο όλων μας. Έργο που μας αφορά όλους και προσφέρεται από όλους για όλους».
Τέλος, ο Παναγιώτατος υπογράμμισε ότι η Εκκλησία ασφαλώς και χρειάζεται εκσυγχρονισμό «κυρίως στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, βλέπουμε και παρουσιάζουμε τα πράγματα. Δεν μπορούμε να μιλάμε μια γλώσσα της δεκαετίας του ’80, όταν βρισκόμαστε στο 2024. Ασφαλώς και χρειάζεται να εγκαταλείψουμε κάποια στερεότυπα. Αλλά να εγκαταλειφθούν και κάποια στερεότυπα για εμάς, όπως το τι να την κάνει την περιουσία η εκκλησία, δεν τη χρειάζεται. Αυτό, επιτρέψτε μου, είναι ανοησία. Γιατί την περιουσία δεν θα την κρατήσω για τον εαυτό μου θα την αξιοποιήσω για το καλό όλων. Κάποιος είπε ότι το μυαλό είναι σαν αλεξίπτωτο, λειτουργεί μόνο όταν είναι ανοιχτό.
Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Να αξιοποιήσουμε τους πολλούς ανθρώπους που έρχονται σε εμάς. Όταν ο άλλος προσφέρει, θέλει να αξιοποιείται και αυτό που προσφέρει. Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό να μπορούμε να διαλεγόμαστε με τη σύγχρονη πραγματικότητα και να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα όπως έχουν σήμερα όχι με τους όρους της δεκαετίας του ’40 και του ’50. Για παράδειγμα υπάρχουν κάποια φαραωνικά κτήρια για παιδιά της μεταπολεμικής περιόδου, που δεν μπορούν να έχουν την ίδια χρησιμότητα σήμερα. Πρέπει να δημιουργηθούν μικρές δομές που θα μπορεί το παιδί να λειτουργεί σαν το σπίτι του».