Ήταν από τις νέες ηθοποιούς που έπαιζαν στη «Μελωδία της Ευτυχίας» στο Αθήναιον της Θεσσαλονίκης, στην τελευταία παράσταση της σπουδαίας Αλίκης Βουγιουκλάκη. Όταν η άλλοτε εθνική μας σταρ διαγνώστηκε σε ιδιωτικό ιατρικό κέντρο της πόλης με καρκίνο, η Βερόνικα Αργέντζη έμαθε από τους πρώτους, τυχαία, το δυσάρεστο γεγονός. «Με την Αλίκη είχαμε μια πολύ όμορφη και γλυκιά σχέση. Μου στοίχησε πολύ ο τρόπος με τον οποίο αυτό συνέβη. Αυτό που θυμάμαι είναι πως ήταν ένας άνθρωπος που πίσω από την κουίντα είχε πολύ μεγάλη αγωνία και ένιωθε ευθύνη για το αποτέλεσμα», θυμάται σήμερα η ηθοποιός.
Τώρα, 28 χρόνια μετά, η ίδια επιστρέφει στο ίδιο θέατρο και αισθάνεται την ίδια ευθύνη με εκείνη που της είχε «μεταγγίσει» η αείμνηστη πρωταγωνίστρια. «Αυτό πήρα από αυτόν τον άνθρωπο. Όταν μπήκα στην αίθουσα είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά και να κάνω αυτό που κάνω όσο καλύτερα μπορώ», λέει στη «ΜτΚ».
Ένα ηχηρό μήνυμα απέναντι στη σιωπή
Ο λόγος για την παράσταση «Lebensraum» ή αλλιώς «Ζωτικός χώρος» στην οποία η Βερόνικα Αργέντζη πρωταγωνιστεί μαζί με τον Βασίλη Κανελλόπουλο. Πρόκειται για ένα έργο του Θανάση Τριαρίδη που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Αντώνη Καραγιάννη και για εκείνη έχει πολλά γοητευτικά στοιχεία. «Εκτιμώ πολύ τη γραφή του συγκεκριμένου συγγραφέα. Για μένα το σημαντικότερο από όλα όσα το έργο πραγματεύεται είναι το ηχηρό μήνυμα και ο λόγος απέναντι στη σιωπή. Το κίνητρό μου είναι ότι το έργο αυτό μου δίνει φωνή για να μιλήσω για πράγματα τα οποία με ενδιαφέρουν. Να σπάσω και στην πράξη τη σιωπή μου απέναντι στην ηχηρή απουσία», τονίζει η ηθοποιός.
Γέννημα θρέμμα της Θεσσαλονίκης η ίδια είχε ένα ακόμη κίνητρο για να παίξει στην παράσταση, αφού θα γύριζε στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Ήταν πολύ σημαντικό για μένα το γεγονός ότι θα συνεργαστώ με ανθρώπους οι οποίοι κάνουν τον δικό τους αγώνα. Πιστεύω ότι σε τοπικό επίπεδο οι άνθρωπο θα πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και είναι χαρά μου, πέραν του ΚΘΒΕ, να έχουν ανάπτυξη και τα ιδιωτικά θέατρα στη Θεσσαλονίκη δημιουργώντας πρωτογενείς παραγωγές και χωρίς να κάνουν μόνο μετακλήσεις από την Αθήνα», υπογραμμίζει η Βερόνικα Αργέντζη.
Ο συγγραφέας χαρακτηρίζει το μονόπρακτο αυτό ως ένα πείραμα. «Υπάρχει μια διάδραση με το κοινό, η οποία ορίζεται από τους ηθοποιούς και τους κάνει να αναρωτιούνται αν όλα όσα έχει κάνει η ανθρωπότητα είναι σωστά. Αν σε αυτά όλα που γίνονται επί σκηνής έχουν βάλει και αυτοί το λιθαράκι τους. Αν συνέβαλαν με τον τρόπο τους στο αποτέλεσμα αυτής της εκκωφαντικής σιωπής. Αν αντιλαμβάνονται πως είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ θύτη και θύματος. Όλα αυτά είναι ερωτηματικά που γεννιούνται μέσα από τη δράση. Είναι σαν οι θεατές να το ζουν όλο αυτό, διότι μπορεί να γίνεται σε μια θεατρική σκηνή, αλλά εμείς ως ηθοποιοί βρισκόμαστε ανάμεσά τους αρκετές φορές και τους πλησιάζουμε χωρίς να περιμένουμε απάντηση», εξηγεί η Βερόνικα Αργέντζη.
Ο τίτλος του έργου είναι σήμερα ίσως πιο επίκαιρος από ποτέ, αφού είναι πολλοί οι άνθρωποι που αισθάνονται πως δεν έχουν πραγματικά ζωτικό χώρο στη ζωή τους. Η ίδια ωστόσο αποτελεί εξαίρεση. «Εγώ προσωπικά την έχω πολύ έντονα αυτή την ανάγκη, δεν τη διαπραγματεύομαι και φροντίζω πάντα να έχω τον ζωτικό μου χώρο. Όποτε δηλαδή νιώθω την ανάγκη του να βρίσκομαι με τον εαυτό μου το κάνω με κάθε κόστος γιατί αυτό δεν είναι κάτι εύκολο», τονίζει.
Η Θεσσαλονίκη και η ελευθερία που είχε ως παιδί
Έχοντας μια θεατρική και τηλεοπτική καριέρα ετών που η ίδια διέκοψε για δικούς της λόγους, επανήλθε στο θέατρο το 2017 με ποιητικά κείμενα Ελλήνων δημιουργών όπως ο Ρίτσος, ο Χριστοφής, ο αρχαίος Αισχύλος, βγαίνοντας από το «λήθαργο», όπως η ίδια αναφέρει. Παράλληλα έχει δοκιμαστεί και στη γραφή αφού έγραψε το κείμενο της μουσικοθεατρικής παράστασης «Ανατολία» σε μουσική Χρήστου Παπαδόπουλου και ερμηνεία Μανώλη Μητσιά και Βιολέτας Ίκαρη.
Το 2017, ερμήνευσε στη Θεσσαλονίκη τον μονόλογο της «Ελένης» του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Όπως τότε έτσι και τώρα έχει τα ίδια συναισθήματα όταν παίζει στη γενέτειρά της. Με καταγωγή από την πλευρά της μητέρας της από το Βασιλούδι δίπλα στον Λαγκαδά ανατρέχει στην παιδική της ηλικία και στις εποχές που μπορούσε να είναι κοντά στη φύση. «Ανακαλώ την ομορφιά της φύσης και την ξεγνοιασιά που ζούσαμε εκείνα τα χρόνια, ανάμεσα στα ρυάκια, στα μποστάνια. Θυμάμαι τα καλοκαίρια με τις μέλισσες, αυτό που δεν έχει εύκολα ένα παιδί της πόλης. Το πρώτο που με κάνει να νιώθω η Θεσσαλονίκη είναι η ελευθερία που είχα ως παιδί. Το δεύτερο είναι βέβαια οι μνήμες οι οποίες αφορούν όλη τη μετέπειτα εξέλιξή μου ως άνθρωπο: η πολλή δουλειά από έφηβη σε διάφορες εργασίες και με έκανε γρήγορα να αποκτήσω συναισθηματική ανάπτυξη. Όταν πια στα 18 μου πήγα στην Αθήνα ήμουν ήδη ένας σχεδόν διαμορφωμένος επαγγελματικά άνθρωπος».
Τότε από πολύ νεαρή πρωταγωνίστησε σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές που άφησαν εποχή όπως το «Τμήμα ηθών», όπου έκανε το ντεμπούτο της. Τώρα πώς θα έβλεπε μια τέτοια προοπτική; «Σήμερα γίνονται σημαντικά πράγματα στην τηλεόραση. Σχεδόν μια εικοσαετία βρισκόμουν σε αυτήν και τη θεωρώ ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είμαι χαρούμενη γιατί μέσα στα τηλεοπτική δρώμενα βρίσκονται άνθρωποι που μπορεί να είναι σχεδόν σε ίδια ηλικία με εμένα, έχουν ταλέντο και γνώση, αλλά δεν τους είχε δοθεί ποτέ αυτή η δυνατότητα. Είναι πολύς ο κόσμος και όχι τόσες πολλές οι δουλειές για να απορροφηθεί όλος. Θα επέστρεφα στην τηλεόραση μόνο αν μου έδινε τη δυνατότητα της σημερινής ανάγκης μου ως ηθοποιού. Αυτή την ορίζω ανάλογα με την ηλικία μου και την ανατροπή που θα ήθελα να δω για εμένα, δηλαδή να μην μείνει κάποιος μόνο στη συμπαθητική μου εμφάνιση, όπως γινόταν παλιά. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι όταν είσαι τόσο διάστημα έξω από τον χώρο είναι δύσκολο αυτό, αφού υπάρχουν πάρα πολλές εξαιρετικές πρωταγωνίστριες με ταλέντο, ομορφιά, διαδρομή. Άλλωστε, αγαπώ πάρα πολύ τους συναδέλφους και θεωρώ ότι έχουν κάνει πολύ μεγάλο αγώνα για να έχει ο καθένας τη θέση του. Μου είναι απολύτως κατανοητό ότι οι άνθρωποι που έχουν χρόνια χτίσει, πονέσει, μείνει και επιμείνει θα είναι πρώτοι σε προτίμηση σε μια εργασία».
Info
Lebensraum/ Ζωτικός χώρος
Θέατρο Αθήναιον
Παρασκευή 1&8, Σάββατο 2 &9 Μαρτίου στις 9μμ
Κυριακή 3 & 10 Μαρτίου στις 8μμ
Δημοσιεύθηκε στη «Μακεδονία της Κυριακής» 25 Φεβρουαρίου