Μια γυναίκα είναι νεκρή. Δευτερόλεπτα πριν την ταφή της κάνει έναν απολογισμό της ζωής της, της θηλυκότητά της, αναλογίζεται τι ήταν η ίδια και πώς η πορεία που διέγραψε επί γης… Στη συνέχεια τη θάβουν.
Το μοναδικό σίγουρο γεγονός στη ζωή γίνεται performance. Σε κείμενο Ρόζυς Κιου και σκηνοθεσία Πολυξένης Σπυροπούλου βλέπουμε επί σκηνής ένα αρσενικό σώμα να ενσαρκώνει Αυτήν και παράλληλα δύο θηλυκά σώματα (τη συγγραφέα και τη σκηνοθέτιδα) να λειτουργούν πλανητικά σε τροχιές ενδυναμωτικές δορυφόρου. Βλέπουμε ένα καμπαρέ, όπου μαύρο χιούμορ και χρυσόσκονη πασπαλίζει το σκηνικό της κηδείας της ηρωίδας. «Η προσέγγιση είναι ότι η ηρωίδα πεθαίνει για να βρει τον εαυτό της, αυτό που γίνεται όταν χάνεις κάτι χωρίς να το αξιολογήσεις και το αναλογίζεσαι τελικά από μια άλλη απόσταση», λέει στο makthes.gr η Ρόζυ Κιου.
Η ίδια έδωσε έναν αδημοσίευτο κύκλο ποιημάτων στη σκηνοθέτιδα το καλοκαίρι του 2023. Αυτή η κίνηση ήταν η αρχή ενός διαλόγου που αφορούσε τις δύο ως φυσικά πρόσωπα, αλλά και κάθε άλλη θηλυκότητα, εκφρασμένη ή ανέκφραστη. Εν τέλει, πρόκειται για έναν διάλογο ανάμεσα στη θηλυκότητα και την αρρενωπότητα που κατασκεύασε τον κόσμο έτσι όπως μας παραδόθηκε. «Κατά βάση έχουμε τον λόγο της σκηνοθέτιδας και του ηθοποιού που ενσαρκώνει την ηρωίδα σε μια αναζήτηση για το τι σημαίνει θηλυκότητα μέσα στον καθένα μας. Όλο αυτό είναι πέρα από τον προσδιορισμό του φύλου. Στην ουσία, μας ενδιαφέρει να δούμε ποια είναι εκείνα τα κομμάτια που δεν μας έχει επιτρέψει να φέρουμε στην επιφάνεια το σύστημα έτσι όπως έχει στηθεί μέσα από την αντρική οπτική. Για παράδειγμα δεν επιτρέπει να φέρουμε την τρυφερότητα στην καθημερινότητα, χρειάζεται κόπος γι αυτό. Ο κόσμος όλος φτιάχτηκε μέσα από την αντρική οπτική γωνία με τη γυναικεία ματιά. Οπότε έχουμε την αυθεντία η οποία έχει φτιάξει τον κόσμο, το σύμπαν και πάμε στην ουσία να οικοδομήσουμε έναν εαυτό μέσα σε αυτό το πράγμα, το οποίο περιθωριοποιεί πάρα πολλά κομμάτια μας», τονίζει η συγγραφέας.
Στην performance ονειρικό και πραγματικό, σουρεαλιστικό και ρεαλιστικό ενώνονται. «Η ηρωίδα δεν κατάφερε να μείνει ζωντανή μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον. Κάνει τον απολογισμό και μετά αφήνει τη διαθήκη της για την επόμενη στιγμή. Οπότε στην ουσία με αυτόν τον τρόπο ελευθερώνεται κιόλας. Δηλαδή μένουμε στο τι μένει πίσω της. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου νεκρή. Είναι ολοζώντανη γιατί έχει μεγάλη διάθεση για διάλογο από αυτή τη θέση, όπως επιθυμεί και να συμβάλει στην επόμενη στιγμή», επισημαίνει η Ρόζυ Κιου.
Στην ουσία του ο άξονας της performance επιχειρεί να αναδείξει αυτό που ακριβώς είναι ο θάνατος. «Κάνουμε τον θάνατο κομμάτι της ζωής, χωρίς να τον διαχωρίζουμε από αυτήν. Πιο πολύ υπάρχει ο συμβολισμός ότι έχουμε χίλιους θανάτους την ημέρα μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας και ότι πολλές φορές για να πάμε παρακάτω, εμείς ολόκληροι, κάτι πρέπει να αφήσουμε πίσω. Δηλαδή αν δεν μπορώ εγώ να αφήσω πίσω και να σκοτώσω, πώς θα πάω στο επόμενο; Οπότε αν κάνουμε την αναγωγή στην καθημερινότητα πιο πολύ αυτή είναι η διεργασία, την οποία όλοι μας έχουμε ως διαθέσιμο εργαλείο. Απλώς, επειδή υπάρχει ο φόβος του θανάτου και επειδή ο θάνατος έχει όλο αυτό το φορτίο δεν έχουμε στην ουσία εκπαιδευτεί να φιλιώνουμε με αυτή τη διαδικασία. Γιατί αν εξοικειωθούμε θα ζήσουμε και καλύτερα», καταλήγει η συγγραφέας.
H performance είναι μέρoς του πρότζεκτ "Είμαι πια Ροζ" που βρίσκεται σε εξέλιξη. Περισσότερα για το project στις σελίδες:
https://www.facebook.com/profile.php?id=61567313697787
https://www.electrasocial.gr/ligoprintinkidia
Λεπτομέρειες για την performance εδώ:
https://www.electrasocial.gr/ligoprintinkidia
Ποίηση: Ρόζυ Κιου
Δραματουργία: Πολυξένη Σπυροπούλου, Στέλλα Τενεκετζή
Εμψύχωση/Σκηνοθεσία Πολυξένη Σπυροπούλου
Performance: Αλέξανδρος Γκουντινάκης
Μουσική: Στέλιος Ντάρας
Σκηνογραφία/κοστούμια Μαρία Ξυνοπούλου
INFO
Στο krau.skg (Ορφανίδου 5, πίσω από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης)
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου στις 9.30μμ
Με ελεύθερη συνεισφορά