Ο Νίκος Πορτοκάλογλου γίνεται μια… «Ανοιχτή Αγκαλιά». Έρχεται στη Θεσσαλονίκη για καλό σκοπό και παίζει για το γνωστό Σωματείο Φίλων Κοινωνικής Παιδιατρικής Ιατρικής. «Η πρόσκληση ήρθε από την οργάνωση που δραστηριοποιείται εδώ και πολλά χρόνια στον τομέα της παιδικής ιατρικής, κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα», λέει στη «ΜτΚ» ο γνωστός τραγουδοποιός και ερμηνευτής.
Έτσι, η απάντησή του ήταν θετική από την πρώτη στιγμή. Στο πλαίσιο της συναυλίας κάνει μια αναδρομή στο πλούσιο έργο του έχοντας στο πλευρό του το συγκρότημά του «Ευγενείς Αλήτες», τη Βίκυ Καρατζόγλου και τον Βύρωνα Τσουράπη, συνοδευόμενος από δύο εκλεκτές καλεσμένες, τις Ελένη Τσαλιγοπούλου και Νατάσα Μποφίλιου. «Στη διαδρομή μου έχω συνεργαστεί περισσότερο με γυναίκες ερμηνεύτριες. Οι δυο τους έχουν μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά και στη δουλειά μου. Με την Ελένη έχουμε μια στενή και συνεχή φιλία και συνεργασία που κρατάει πάνω από τριάντα χρόνια. Τη Νατάσα που είναι και πολύ νεότερη την κάλεσα να τραγουδήσει το κομμάτι ‘Κρυφτό’ σε ένα άλμπουμ μου και από τότε έχει κρατηθεί μια καλλιτεχνική, πολύ ιδιαίτερη επαφή», επισημαίνει ο δημιουργός.
«Η τέχνη είναι μια δύναμη που μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει»
Καλλιτέχνης σκεπτόμενος, με πολιτικοινωνική άποψη, μιλάει για την Ελλάδα που πέρασε δέκα χρόνια κρίσης, πήγε να σηκώσει κεφάλι αλλά ήρθε ο κορονοϊός και, στο καπάκι, ζει έναν πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης. «Καταρχάς σε όλες τις εποχές υπήρχαν δυσκολίες, πόνος, δυστυχία και αδικία γύρω μας. Και στη δική μας κοινωνία και παραέξω», λέει.
Για εκείνον όμως πάντα η μουσική ήταν ένα θεραπευτικό μέσο. «Δεν πιστεύω ότι η τέχνη και η μουσική μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν ένα φωτεινό, ειρηνικό και ευτυχισμένο μέρος. Σίγουρα όμως μέσα στις δυσκολίες που περνάμε, προσωπικές και κοινωνικές, είναι μια δύναμη που μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει και μας εμπνέει. Βγαίνοντας δηλαδή από μια καλή συναυλία, από μια καλή ταινία αισθάνεσαι ότι έχεις φορτίσει τις μπαταρίες σου και ότι έχεις αποκτήσει δύναμη για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα ώστε να ανταπεξέλθεις σε όλες τις προκλήσεις που θα συναντήσεις στην καθημερινότητά σου».
Αυτό είναι κάτι που εισπράττει και ως σχόλιο από ανθρώπους που πηγαίνουν στα live του. «Ειδικά τα τελευταία χρόνια στα κοινωνικά δίκτυα συχνά διαβάζω σχόλια από κόσμο που μου γράφει ότι μετά από μια συναυλία μου πήρε δύναμη για όλη την εβδομάδα, για όλο τον μήνα, ότι βγήκε από εκεί με ένα χαμόγελο, μια πιο φωτεινή και αισιόδοξη διάθεση. Αυτό μου δίνει τεράστια χαρά», αποκαλύπτει.
Προσθέτει πως όσο μεγαλώνει εκτιμάει όλο και περισσότερο την ίδια την εμπειρία του ζωντανού. «Πάνω στη σκηνή αισθάνομαι ότι είναι από τις λίγες ώρες της ζωής μου που ζω πραγματικά στο παρόν και όχι στο παρελθόν ή στο μέλλον. Δεν υπάρχει καμία σκέψη στο μυαλό μου, παρά μόνο να ζήσω την εμπειρία, να μοιραστώ με τον κόσμο αυτά τα τραγούδια, αυτή την πνευματική περιουσία μου, κάτι που δεν είμαι διατεθειμένος να χάσω με τίποτα. Είμαι εκεί για να τα δώσω όλα και να ζήσω την ένταση και τη χαρά της στιγμής», υπογραμμίζει.
Άλλωστε, αυτός είναι ο στόχος του μουσικού, η έκσταση. «Στα πανάρχαια χρόνια και σε όλα τα είδη της μουσικής, από τα παραδοσιακά τραγούδια μας μέχρι τις συμφωνίες των μεγάλων μουσουργών, πάντα εκεί στοχεύει η μουσική και ο μουσικός. Συμβαίνει και σε μένα και ευτυχώς δεν χρειαζόταν να περιμένω μέχρι τώρα. Το ζούσα από παλιά, απλώς υπήρχαν φορές που δεν απολάμβανα μια συναυλία λόγω του άγχους μου», επισημαίνει ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής.
«Ήθελα να ζήσω αυτόν τον δημιουργικό πυρετό»
Μετά το «Μουσικό Κουτί» που προκάλεσε τεράστια αίσθηση, αυτό που του έλειψε ήταν η δημιουργία και η ενασχόληση με τη δική του μουσική. «Επί τέσσερα χρόνια ασχολούμουν με τα τραγούδια των άλλων. Ήταν βέβαια ένα καταπληκτικό σχολείο, μεταπτυχιακές σπουδές στο τραγούδι, αλλά μου έλειψε τρομερά να ασχοληθώ με τα κομμάτια μου. Ήθελα να γράψω ξανά, να ηχογραφήσω, να ζήσω αυτόν τον δημιουργικό πυρετό, που είναι και ο λόγος για τον οποίο έγινα μουσικός».
Αυτό απολαμβάνει τώρα, αφού ολοκληρώνει έναν δίσκο που ουσιαστικά γράφτηκε πριν αρχίσει η εκπομπή. «Έγραψα και άρχισα να ηχογραφώ τα τραγούδια στην πρώτη καραντίνα. Με την εκπομπή δεν ξαναβρήκα χρόνο να ασχοληθώ, οπότε τώρα βγάζω το άχτι μου. Είμαι όλη μέρα κάτω στο στούντιο, στο υπόγειο του σπιτιού μου. Επειδή τα κομμάτια έμειναν στο ψυγείο επί τέσσερα χρόνια, τα ξαναέπιασα σα να ήταν καινούρια με εντελώς νέα ματιά. Βρήκα έναν παλιό μου συνεργάτη, που ήταν παραγωγός, ηχολήπτης και κιμπορτίστας στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2000, τον Χρυσόστομο Μουράτογλου. Μαζί κάναμε τις πιο σημαντικές δουλειές της προσωπικής μου πορείας αλλά είχαμε χαθεί. Τώρα είμαι πολύ χαρούμενος γιατί έχω ξανά δίπλα μου έναν άνθρωπο που μου προσφέρει δημιουργικές ιδέες, δεν ηχογραφεί ούτε μιξάρει απλώς τα τραγούδια, αλλά συμβάλλει στην ίδια την ουσία τους», λέει. Στον δίσκο έχει συμμετοχές από νεότερους, αλλά και παλαιότερους ομότεχνούς του, όπως οι Ιουλία Καραμπατάκη, Νεφέλη Φασούλη, Μυρτώ Βασιλείου, Βίκυ Καρατζόγλου, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Γιάννης Κότσιρας, αλλά και ο γιος του, Λευτέρης.
«Πώς θα μπορέσει το παιδί σας να ξεπεράσει έναν τέτοιο πατέρα;», τον ρωτάω και γελάμε και οι δυο. «Καθένας έχει τα προβλήματα και τις προκλήσεις του. Ο δικός μου πατέρας δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Φοβόταν, δικαιολογημένα, ότι θα δυστυχήσω με τον δρόμο που διάλεξα. Ο γιος μου έχει έναν πατέρα γνωστό φτασμένο τραγουδοποιό. Το στοίχημα γι αυτόν είναι να μην μιμηθεί τον πατέρα του, να τραβήξει έναν τελείως διαφορετικό δρόμο. Απ’ τη στιγμή που η μουσική είναι το πάθος του και δεν τίθεται θέμα να κάνει κάτι άλλο, ήδη έχει μια πορεία βγάζοντας αρκετά τραγούδια στο διαδίκτυο. Γράφει ένα είδος μελωδικού χιπ χοπ με το ψευδώνυμο Lefty και δημιουργεί σιγά – σιγά έναν δικό του κόσμο, ένα δικό του ύφος. Τώρα ερμηνεύει στον δίσκο ένα δικό μου τραγούδι, αλλά στο μέλλον θα ήθελα να κάνουμε μια μίξη των δύο διαφορετικών κόσμων μας. Αυτό που βλέπουμε από την εμπειρία είναι ότι δυσκολεύονται κυρίως τα παιδιά των επωνύμων που προσπαθούν να τους μιμηθούν και να γίνουν υποκατάστατα. Αυτό είναι καταδικασμένο από χέρι. Όταν είδα ότι ο γιος μου παίρνει τον δρόμο της μουσικής είχα αυτή την αγωνία, αλλά από τη στιγμή που είδα ότι αυτά που κάνει είναι εντελώς δικά του και στιχουργικά και μουσικά, δεν τον φοβάμαι. Πιστεύω ότι έχει πολύ δυνατή δική του προσωπικότητα», απαντά ολοκληρώνοντας ο Νίκος Πορτοκάλογλου.
Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Τετάρτη 20 Νοεμβρίου στις 9μμ
Δημοσιεύτηκε στη Μακεδονία της Κυριακής 10 Νοεμβρίου