Η κυπριακή ταινία «Παύση» της Τώνιας Μισιαλή ορίζει την εξέλιξη της μυθοπλασίας δια του τίτλου της. Παύση δηλαδή εμμηνο-παύση για την Ελπίδα, μια κυρία περί τα 50 , που είναι παντρεμένη με έναν άξεστο 60άρη. Το ζευγάρι έχει κόρη και εγγονάκι, ενώ εκείνος την προσβάλλει σε καθημερινή βάση. Και τώρα έχουμε και τη δεύτερη επιφάνεια του τίτλου. Παύση, όπως κατάργηση , ακύρωση, υποβάθμιση της Ελπίδας ως γυναίκας, προσωπικότητας, συναισθήματος και ψυχισμού.
Η ταινία αποχτά την δομή υπαρξιακού θρίλερ με στοιχεία νουάρ, είναι καλογυρισμένη, άρτια κατασκευαστικά και διαθέτει μια άψογη πρωταγωνίστρια. Το θέμα της όμως , επειδή είναι άκρως κοινότοπο, έπρεπε να υποστηριζόταν από ένα πιο πολύπλοκο σενάριο με περισσότερες διακλαδώσεις .Η υπάρχουσα σεναριακή ύλη επαρκεί για ταινία μικρού μήκους. Επίσης προσέχω τις υπερδιογκώσεις και τις σκιαγραφήσεις των άκρων. Υπομονετική, περιποιητική και παθητική η Ελπίδα, καθολικά άξεστος ο σύζυγος, με αυτή την ακραία καταγραφή , το φίλμ να φθάνει στην υπερβολή.
΄Οσο για την αρτιότητα της «Παύσης»,σε επίπεδο κινηματογράφησης, είναι αδιαμφισβήτητη , με φινάλε άκρως ανατρεπτικό.