Πως από ένας απλός σκηνοθέτης της εποχής του Βωβού κινηματογράφου μετατράπηκε στον εφευρέτη ενός σινεμά του σύγχρονου τρόμου και του σασπένς;
Ιδού τρεις σημαντικές «στιγμές» του από τον Γκάρντιαν:
Vertigo(1958)
Η ταινία που για πολλούς θεωρείται ένα από τα παγκόσμια αριστουργήματα του Άλφρεντ Χίτσκοκ και η καλύτερή του μαζί με το Psycho (1960).
Στη φωτογραφία ο Χίτσκοκ σε στιγμές έμπνευσης κατά τα γυρίσματα, δίνει οδηγίες στην Κιμ Νόβακ (μια από τις ηθοποιούς που ενσάρκωσε το μοντέλο icy blonde που διάλεγε για τις πρωταγωνίστριές του).Μια ταινία με συμπρωταγωνιστή έναν υπέροχο Τζεϊμς Στιούαρτ στο ρόλο του “Σκότι» Φέργκιουσον.
Psycho(1960).
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ καθοδηγεί την Τζάνετ Λι για την περίφημη «shower scene”. Για σκηνή αυτή , που διαρκεί στην ταινία μόλις 45 δευτερόλεπτα , χρειάστηκαν επτά μέρες γυρισμάτων και 78 λήψεις.
The Mountain Eagle (1925)
Μια από τις πιο παλιές φωτογραφίες της εποχής του Βωβού σινεμά για τον Χίτσκοκ. Lights, Camera, Action! Ο 26 χρόνος εκκολαπτόμενος σκηνοθέτης διακρίνεται μπροστά στη φωτογραφία, εν δράσει. Εδώ βλέπουμε δεξιά και την Alma Reville, να κρατά σημειώσεις στο χαρτί. Είναι η μελλοντική σύζυγος του σκηνοθέτη.
Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, σκηνοθέτης και παραγωγός, αναγνωρισμένος ως «μετρ του σασπένς» , γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1899, στο Λέϊτονστοουν του Λονδίνου και πέθανε στις 29 Απριλίου του 1980 στο Λος Άντζελες. Ειναι πρωτοπόρος σε διάφορες τεχνικές, σχετικά με τα θρίλερ περιπέτειας και τα ψυχολογικά θρίλερ.
Μια αποκάλυψή του ήρθε με μια συνέντευξή το 1963: «Φοβάμαι τις ταινίες μου. Ποτέ δεν πάω να τις δω. Δεν ξέρω πώς μπορούν οι άνθρωποι να παρακολουθούν τις ταινίες μου. Όταν ο δημοσιογράφος χαρακτήρισε τον φόβο για τις ίδιες του τις ταινίες του ως «παράλογο», ο Χίτσκοκ συμφώνησε αλλά απάντησε, «Αλλά τι είναι λογική; Δεν υπάρχει τίποτα πιο ηλίθιο από τη λογική».
Κάποιοι τον θυμούνται καλύτερα ως “Μετρ της φάρσας".
Ο Χίτσκοκ ήθελε συχνά να κάνει «σκληρά» αστεία σε ανθρώπους που θεωρούσε ότι ήταν υπερόπτες και είχαν καβαλήσει το καλάμι.
Τιμήθηκε με το Βραβείο Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου Συνολικής προσφοράς.
Το ότι δεν πήρε κανένα Όσκαρ, ακόμα και το αριστούργημα του «Βέρτιγκο», θεωρείται από τους κριτικούς ως μια ιστορική αδικία που ρίχνει «κηλίδα» στο κύρος του θεσμού.