Κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν υπάρχει. Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι η 17 Νοέμβρη απέδιδε δικαιοσύνη και «είχε στο επίκεντρό της τον άνθρωπο» και άλλοι ότι πρόκειται για πορωμένους δολοφόνους για τους οποίους όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια. Κάποιοι ότι οι προσωρινές αποφυλακίσεις, αδιακρίτως εγκλήματος, με μικρές χρονικές προϋποθέσεις και χωρίς την παρεμβολή δικαστικής κρίσης αποτελούν εκδήλωση «προοδευτικής» σκέψης και άλλοι ότι έτσι η ποινή χάνει τον τιμωρητικό χαρακτήρα της και ενθαρρύνει το έγκλημα. Αυτές οι αντιλήψεις ή οι ενδιάμεσες διαβαθμίσεις μπορεί να είναι πλειοψηφικές ή μειοψηφικές, μεταβάλλονται από εποχή σε εποχή και από κοινωνία σε κοινωνία, σίγουρα όμως συνυπάρχουν και αντιπαρατίθενται. Ποια θα επιβληθεί νομοθετικά σε βάρος της άλλης, εξαρτάται από τους πολιτικούς συσχετισμούς.
Δεν υπάρχει μονολεκτική απάντηση στο ερώτημα εάν ο νόμος Παρασκευόπουλου είναι «καλός» ή «κακός». Εξαρτάται από τις προτεραιότητες που θέτει ο καθένας. Ακόμη και η άποψη ότι «θα κριθεί από το αποτέλεσμα» είναι αδιέξοδη γιατί και αυτό αποτελεί έννοια ρευστή. Ο πρώην υπουργός μπορεί να υπερασπίζεται το νόμο του επικαλούμενος ότι οι περισσότεροι από όσους αποφυλακίζονται δεν επανέρχονται στο βαρύ έγκλημα. Αυτή το τμήμα της εικόνας θέλει να δει, αυτό θεωρεί «αποτέλεσμα». Και αντίστοιχα, οι επικριτές του μπορούν να του απαντούν ότι είναι πρόκληση να έχεις διαπράξει δολοφονία εν ψυχρώ και σε πέντε χρόνια η μάνα του θύματος να σε βλέπει να σουλατσάρεις στο καφενείο επειδή κάποιος υπουργός δηλώνει «ανθρωπιστής», βλέποντας, όμως, λάθος άνθρωπο: Τον δράστη και όχι το θύμα. Ή, ακόμη χειρότερα, όχι το επόμενο θύμα.
Ο νόμος Παρασκευόπουλου δεν είναι απλώς έμπνευση ενός καθηγητή ο οποίος ουρανοκατέβατα έγινε υπουργός και βρήκε την ευκαιρία να επιβάλει τις απόψεις του αγνοώντας τις προειδοποιήσεις της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων οι οποίοι σίγουρα γνωρίζουν καλύτερα, και όχι μόνο από τα βιβλία, την σωφρονιστική και ποινική πραγματικότητα . Ο νόμος αποτυπώνει τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και του περί αυτόν χώρου για την δημόσια ασφάλεια και τον ποινικό σωφρονισμό . Για τις πρόωρες αποφυλακίσεις, τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, το υποχρεωτικό της εξέτασης DNA και πολλά ακόμη ζητήματα που πέρασαν απαρατήρητα τότε που ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης είχαν αποδοχή 80% στις μετρήσεις. Αν όντως επρόκειτο για ανειλημμένες υποχρεώσεις προς τρομοκράτες για τους οποίους η κυβέρνηση διατηρεί ειδικά αισθήματα, αν ο Ξηρός φοβήθηκε να κάνει χρήση των ευεργετικών διατάξεων γιατί οι Αμερικάνοι του σφύριξαν ότι μπορεί να βρεθεί στο Γκουαντάναμο με πορτοκαλί φόρμα, αν ήταν κονσομασιόν στους ποινικούς κρατούμενους οι οποίοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστά περί το 70% σε όλες τις φυλακές της χώρας, αυτά ανήκουν στη σφαίρα της εικασίας. Το σίγουρο είναι μετά το νόμο με τον οποίο ο Κατρούγκαλος ουσιαστικά σταμάτησε τους ελέγχους για τα πλαστά πιστοποιητικά στο Δημόσιο, ο νόμος Παρασκευόπουλου υπήρξε το δεύτερο μείζον νομοθέτημα μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Και οι δύο, εξέφρασαν κυβερνητικές προτεραιότητες.
Δεν είναι ο πρώτος νόμος που προβλέπει πρόωρες απολύσεις. Πράγματι! Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Μέχρι τότε, οι μεν «έκτακτοι» νόμοι με την παράλογη αιτιολόγηση «για την αποσυμφόρηση των σωφρονιστικών ιδρυμάτων» εξαιρούσαν βαριά κακουργήματα, όπως ανθρωποκτονίες, ληστείες, βιασμούς, ο δε Ποινικός Κώδικας, στο κεφάλαιο για την υφ΄ όρον απόλυση, ανέθετε την απόφαση σε δικαστικό συμβούλιο. Δεν αρκούσε, δηλαδή, χαρτί και μολύβι, τόσο καταδικάστηκα, τόσο εξέτισα, δώστε μου το απολυτήριο. Κάποιοι δικαστές αξιολογούσαν πώς έχει συμπεριφερθεί ο κρατούμενος στις φυλακές και πόσο πιθανό είναι βγαίνοντας να ξαναρχίσει τα ίδια. Ο νόμος Παρασκευόπουλου κατάργησε αυτό το φίλτρο. Ακόμη κι αν είναι βέβαιο ότι την επόμενη μέρα ο κρατούμενος θα ξαναγίνει δημόσιος κίνδυνος, κουνάει μαντήλι εφόσον εξέτισε τέσσερα από τα δέκα ή πέντε από τα δεκαπέντε χρόνια της ποινής. Χώρια που με τις αυτόματες ρυθμίσεις για τους περιβόητους «λόγους υγείας» ο νόμος ισάγει έναν ακραία αστάθμητο παράγοντα, με όλες τις παρενέργειες που καθένας μπορεί να φαντασθεί. Στην Ελλάδα ζούμε.
Από αυτή την άποψη, οι αντιδράσεις για την αποφυλάκιση του Φλώρου είναι για τα μάτια του κόσμου. Και το «ενδιαφέρον Κοντονή», και η εντολή της Αχτσιόγλου να «διευρευνηθεί» από το ΚΕΠΑ το ποσοστό αναπηρίας του κρατουμένου, και η «αγανάκτηση» Παπαδημούλη, και η «γνωμάτευση» Πολάκη, πολύ δε περισσότερο η κυβερνητική γραμμή μέσω του καθεστωτικού τύπου ότι «φταίνε οι δικαστές». Τα χέρια των δικαστών τα έδεσαν οι ίδιοι. Τα δικαστικά συμβούλια ούτε το περιεχόμενο των ιατρικών κρίσεων περί αναπηρίας μπορούν να αμφισβητήσουν ούτε την πλαστότητα των εγγράφων να ερευνήσουν παρά μόνο σε ακραίες περιπτώσεις όπου είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένας θεός ξέρει πόσοι κρατούμενοι λιγότερο διάσημοι από τον Φλώρο, αποφυλακίστηκαν ή θα αποφυλακιστούν με τον ίδιο τρόπο και πίνουν στην υγειά του Παρασκευόπουλου και των βουλευτών που ψήφισαν τον νόμο του.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Όσο ο νόμος θα υπάρχει με αυτή τη μορφή τα ίδια θα συμβαίνουν. Αν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν το θέλουν ας αλλάξουν τον νόμο.
Αλλιώς ας έχουν το θάρρος να τον υπερασπιστούν και όχι να δείχνουν με το δάχτυλο εκείνους που δεν πρέπει.